Władysław Laskonogi

Syn Mieczysława Ill-go Starego i Eudoxii księżniczki halickiej, urodził się w r. 1168; - dla cienkich nóg przezwany został Laskonogim. 

Kiedy Leszek Biały, po śmierci Mieczysława Starego, w roku 1203, nie przyjął ofiarowanego sobie berła pod warunkiem oddalenia od siebie opiekuna i przyjaciela swego Go worka, wojewody sandomierskiego, wtenczas za wpływem Mikołaja Pełki, jednego z najbogatszych panów krakowskich, uniesionego dumą i zawiścią ku Goworkowi, Władysław Laskonogi na monarchią został wyniesiony. Lecz rządy Laskonogiego bardzo krótko, bo tylko do roku 1207 trwały; jak bowiem książę ten nieskwapliwie przyjął władzę, uznając większe do niej prawa Leszka Białego, tak, niezwykłym w dziejach przykładem, dobrowolnie i bez żalu ustąpił mu z Krakowa, skoro po śmierci Mikołaja wojewody krakowskiego, i po odniesionem zwycięztwie Leszka nad Romanem, księciem halickim, spostrzegł ku sobie wielką niechęć panów, a szczególnie duchowieństwa.

Władysław Laskonogi, jako dziedziczny książę części Wielkopolski, udał się z Krakowa do Poznania, a po silnych tam zatargach z duchowieństwem, w ciągu których ściągnął na siebie klątwę Watykanu i pogróżkę wojny krzyżowej, i po krwawych zajściach z popierającym sprawę tegoż duchowieństwa, synowcem swoim Władysławem Odoniczem, przezwanym Plwaczem, księciem kaliskim, z własnego nawet księstwa w r. 1228, ustąpić musiał. Schronił się on do Raciborza, do Kazimierza księcia opolskiego, zostawiwszy Władysławowi Odoniczowi całą Wielkopolskę. 

W roku 1231, Władysław Laskonogi korzystając z rozjątrzenia panów, niezadowolonych z rządów Odonicza, porozumiał się z nimi i na ich czele obiegł Gniezno; gdy jednak nikt prócz spiskowych, pod jego chorągwie nie spieszył, odstąpił ze wstydem od oblężenia tego miasta, iw krótce, trapiony smutkiem, umarł w mieście Szrodzie w roku 1231, w podeszłym już wieku. Żył lat 63, - panował tytko 4 lata. 

Monarcha ten nie był łubianym dla łakomstwa i złego życia. Niewiadomo z pewnością gdzie ciało jego złożone zostało; jedni utrzymują, iż w klasztorze Lubieńskim, inni że w Raciborzu.