Mieczysław I

Syn Ziemomysła i Górki, praprawnuk Piasta, według dawnych podań, które jako pobożną legendę uważać można, urodzić się miał niewidomym (931 r.) - i dopiero w siódmym roku życia swego, w czasie obrzędu postrzyżyn, cudownie przejrzał; co poczytano za przepowiednię, iż umysł jego z czasem oświecony zostanie naukę prawdziwej wiary. - Jakoż po objęciu przez niego rzędów po zgonie ojca (962 r.), ziściła się ta przepowiednia. - Mieczysław bowiem poznawszy łagodną naukę Chrystusa, iw przyjęciu jej widząc jedyny środek ochronienia swych ludów od napaści potężnych naówczas cesarzów niemieckich, postanowił wyrzec się bałwochwalstwa i poślubić chrześcijankę Dąbrówkę, córkę Bolesława księcia czeskiego. Dąbrówka przybyła do Polski w towarzystwie duchownych czeskich wyznania rzymsko-katolickiego, i skłoniła Mieczysława I. do spieszniejszego przyjęcia chrztu świętego. 

Pamiętna ta uroczystość odbyła się w Gnieźnie dnia 5 marca 965 roku.

Za przykładem swego monarchy poszedł naród i tłumnie do chrztu przystępować zaczął. Z nakazu Mieczysława pokruszono i potopiono bałwany, zniszczono i popalono świątynie pogańskie, a na ich gruzach wzniesiony został krzyż Chrystusa Pana. Przy rozkrzewianiu w  kraju naszym religii chrześcijańskiej położyli wielkie zasługi: Jordan, pierwszy biskup poznański, i księża przybyli wraz z Dąbrówką z Czech. - Nieco później ś. Wojciech, biskup pragski, udając się do Prus przez Polskę, lud także nawracał iw wierze świętej umacniał. Tak więc Polska stała się państwem chrześcijańskimi, a przodkowie nasi dla okazania gorliwości swej ku nowej wierze i gotowości jej obrony, wprowadzili zwyczaj wydobywania do połowy szabel z pochew, w czasie mszy św7, gdy czytano lub śpiewano Ewangelią. 

Państwo Mieczysława I. rozciągało się od Bugu za Odrę; zdaje się jednak że z posiadłości za-odrzańskich uznawał się za hołdownika cesarzów niemieckich. Pomimo to, Mieczysław wszelkiemi siłami opierał się wdzieraniu Niemców w swe kraje, a nawet z samym cesarzem Ottonem II. wojnę prowadził. Wojował również z Czechami i Lutykami, a podburzającego ich Wigmana, księcia saskiego, pokonał. 

Mieczysław I był mężem dzielnym, rozumnym, głównie na przyszłość rachującym; starał się w Rzymie o koronę dla siebie i dla swoich następców, lecz papież odmówił mu jej, z powodu że jednocześnie i Węgrzy o koronę prosili. Przez wprowadzenie chrześcijaństwa do Polski, uwiecznił swe imię w historyi naszej. 

Przed zgonem swoim, w d. 25 maja 992 r. nastąpionym, Mieczysław I. podzielił państwo pomiędzy synów swoich. Żył lat 61, - panował lat 30, - pochowany został w kościele katedralnym w Poznaniu.