Mieczysław II Gnuśny

Syn Bolesława Chrobrego i Judyty księżniczki węgierskiej, - urodził się w r. 990, - wstąpił na tron w r. 1025, - koronowany był w Gnieźnie. 

W młodości, pod wodzą walecznego swojego ojca, dał dowody niepospolitego męztwa w wielu wyprawach wojennych i rokował o sobie najpiękniejsze nadzieje dla narodu; lecz po objęciu rządów po jego zgonie, uwiedziony blaskiem majestatu, otoczony przez złych doradców, nie umiał zarządzać potężnem państwem, mało zajmował się pomyślnością jego, a przez to stał się niegodnym następcą wielkiego swojego rodzica. 

Zaraz w początkach panowania, niby to z głębokiego żalu po stracie ojca, przez rok cały Mieczysław II. pędził życie bezczynne i ozięble spoglądał na odpadające kraje nabyte dzielnością i przezorną polityką Bolesława Chrobrego. Wówczas to, Jarosław wygnawszy Światopełka z Kijowa, najechał Ruś Czerwoną; Czesi przestali płacić daninę, opanowali Morawy i Kraków złupili; później także i Niemcy, którym ziemie spustoszył, po krwawej wojnie, wdarli się do Luzacyi. Jedynie nad Pomorzanami, usiłującymi wyłamać się z posłuszeństwa, odniósł zwycięztwo pod Koźlinem - i kraj ich oddał w zarząd zięciowi swemu Beli, królewiczowi węgierskiemu. 

Obszerne, lecz z różnorodnych części złożone państwo Bolesławowe, nieożywione duchem tego wielkiego króla i pozbawione dzielnej jego prawicy, rozkładać się poczęło. Śmierć Mieczysława II., który w końcu dostał obłąkania zmysłów (15 marca 1034 r.), dała hasło do zupełnego prawie rozprzężenia.

Żona jego Ryxa, księżniczka niemiecka, przyczyniała mu niemało strapień i do reszty pozbawiła go przywiązania narodu; dlatego po śmierci przez nikogo nie był żałowanym. 

Mieczysław II. żył lat 44, - panował lat 9, - pochowany został w kościele katedralnym w Poznaniu. 

Historya, za ponawanie bez godności i powagi, za ponoszone klęski, którym nie starał się zaradzić, nazwała go Gnuśnym. 

Mieczysławowi II. przypisują założenie biskupstwa Kujawskiego.