Michał Korybut Wiśniowiecki

Syn wsławionego z licznych wypraw wojennych księcia Jeremiasza Wiśniowieckiego i Gryzeldy Zamojskiej, wnuczki Jana Zamojskiego; urodził się w roku 1639.

Młody, łagodny, bez majątku, bo ojciec jego w skutku wojen z Kozakami prawie wszystko postradał, Michał Wiśniowiecki nie myślał bynajmniej starać się o koronę. Przybył na pole elekcyjne pod Wolę jedynie dla dania głosu swego, wraz z inny bracią, za jednym z licznych kandydatów zagranicznych, ubiegających się o tron polski; gdy nadspodziewanie przez zgromadzony szlachtę, wbrew woli panów, sprzeczających się między sobą o wybór Juliusza d’Enghien, lub jego ojca znakomitego Kondeusza, dnia 19 czerwca 1669 roku, jednomyślnie królem polskim okrzyknięty został. Ze łzami też Michał wypraszał się od przyjęcia korony i padłszy na kolana gorąco się modlił: „Boże! niechaj odejdzie odemnie ten kielich,” - jakby przeczuwał, że korona sianie się dla niego koroną cierniową.

Po koronacyi odbytej w Krakowie dnia 29 września t. r., poślubił w Częstochowie dnia 27 lutego 1670 roku arcyksiężniczkę Eleonorę, córkę cesarza Ferdynanda III-go. 

Prażmowski prymas, Sobieski hetman i inni panowie nadzwyczaj niezadowoleni z wyniesienia na tron Michała Korybuta, wziąwszy za pozór, między innemi, małżeństwo króla, jakoby bez upoważnienia stanów zawarte, i przyjęcie przezeń orderu Złotego runa, intrygowali, dokuczali mu i na zjeździe w Łowiczu o złożeniu go z tronu zamyślali; na co nawet sama Eleonora chętnie się zgadzała w nadziei, że z nowo obranym królem, po rozwiedzeniu się z Michałem, wejdzie w związki małżeńskie. Ale szlachta wybrańca swego postanowiła utrzymać na tronie, iw tym celu dla wzmocnienia powagi króla i przywrócenia spokojności w kraju, zebrała się w wielkiej liczbie pod Gołębiem nad Wisłę (1672 roku) i zawiązała konfederacyą. Zaledwie tam do wojny domowej nie przyszło i wzajemne niechęci szlachty i panów, z wielkim tylko trudem, na zjeździe warszawskim w sejm zamienionym, ułagodzone zostały. 

Sułtan Mahomet IV. korzystał z tych zawichrzeń, i ujmując się za Kozakami podległymi Turcyi, których napady na Polskę pod wodzą Doroszenki, niedawno hetman Sobieski poskromił, z niezliczonemi wojskami wkroczył w granice Rzeczypospolitej, opanował Podole, zdobył źle bronioną twierdzę Kamieniec i aż po Lwów posunął swe zagony. - Król Michał ujrzał się zmuszonym podpisać haniebną ugodę w Buczaczu w roku 1672, przez którą ustępował Turcyi część Ukrainy i Podole z Kamieńcem. Nie przyszło wszakże do jej wykonania; albowiem za wpływem hetmana Sobieskiego, traktat buczacki, jako uwłaczający godności narodu, na sejmie w Warszawie w roku 1673 zerwany został.

Nowe siły zbrojne wystąpiły przeciwko Turkom; sam król chciał dowodzić w tej wyprawie i pełen otuchy za wojskiem udał się do Glinian; lecz zachorowawszy ciężko, wrócił do Lwowa iw mieście tern wkrótce życie zakończył d. 10 listopada 1673 roku, w wigilią; wielkiego zwycięztwa odniesionego pod Chocimem przez Sobieskiego. 

Zwycięztwo jednak chocimskie nie przyniosło znacznych korzyści dla kraju; bo hetman ten, gdy doszła go wiadomość o śmierci króla, zamiast ścigania nieprzyjaciela i zbierania owoców swego zwycięztwa, pojechał na sejm konwokacyjny do Warszawy z zamiarem starania się o koronę. 

Król Michał był bezdzietnym, - żył lat 34, - panował tylko 4 lata. Odznaczał się dobrocią serca i ukształceniem umysłowem. Przed czasem zabiły go zmartwienia,- zaiste godzien był lepszego losu. 

Pochowany w grobach królewskich w katedrze krakowskiej.