Mieczysław I (962-992)

Pierwszy historyczny władca Polan, syn Ziemomysła i Górki, był według podania niewidomym od urodzenia (931 r.), a przejrzał w siódmym roku w czasie odprawiania zwyczajem pogańskim obrzędu postrzyźyn. Uważano to za znak, że pod panowaniem Mieszka błąkająca się w ślepocie pogaństwa Polska, przejrzy na światło prawdziwej wiary. 

Gdy roku 962 po śmierci ojca objął tron, zrozumiał niebezpieczeństwo, grożące mu od Niemców, u których nawracać a podbijać jedno zupełnie znaczyło. 

Obliczywszy swe siły, spostrzegł, że w otwartym boju nie sprosta ich przewadze i że jedynie przyjęcie chrześcijaństwa ocali państwo jego od zupełnej zagłady. Ożenienie się z chrześcijańską księżniczką Dąbrówką, córką Bolesława czeskiego, przyspieszyło nawrócenie. Za jej namową przyjął Mieszko wiarę chrześcijańską w obrządku łacińskim. Chrzest odbył się w Gnieźnie r. 965. 

Za przykładem króla poszedł naród i wyrzekł się bałwochwalstwa. Kruszono i zatapiano bożyszcza pogańskie, a na ich gruzach wznoszono kościoły. Księży sprowadzano z Czech. 

Dla nawrócenia całego narodu ustanowiono w Poznaniu pierwsze biskupstwo, należące do arcybiskupstwa magdeburskiego, a pierwszym biskupem został Jordan. Duchowieństwo obdarzył Mieszko hojnie majątkiem w ziemi i dziesięcinami z wszelkich dochodów, ze zboża, trzód i t. d.

Odkąd wiara święta rozszerzyła się w Polsce, powstał piękny zwyczaj, że rycerze polscy przy mszy św. podczas ewangelii dobywali miecza do połowy z pochwy na znak gotowości do obrony wiary z poświęceniem życia. 

Przystępując do grona narodów chrześcijańskich, dostaje się Polska w zależność od cesarza rzymsko-niemieckiego, który na podstawie ówczesnego pojmowania władzy cesarskiej, rościł sobie prawo do zwierzchnictwa nad całym światem chrześcijańskim. 

Stosunek ten zobowiązywał Mieczysława jedynie do dostarczania cesarzowi posiłków wojennych,nie ograniczając zresztą niepodległości Polski. 

Stykając się z Niemcami, Mieszko badał ich urządzenia i na ich wzór organizował kraj i zbroił wojsko. A jeśli który z margrafów niemieckich napadł jego ziemię, dawał mu krwawą odprawę. Tak pokonał hrabiego Wigmana, aw parę lat później Odona, któremu zadał klęskę pod Cednem. Wspomina o niej biskup niemiecki Dytmar, że całe wojsko padło trupem; jedynie dwóch dowódzców ocaliło się ucieczką. 

Mieczysław umarł na wyprawie przeciw Lutykom 25 maja 992 roku. Pochowany w katedrze poznańskiej. Zostawił kilku synów, między których zwyczajem ówczesnym państwo podzielił.