Budowle bizantyńskie Serbji mają niepoślednie znaczenie z tego względu, że przebija się w nich obraz równoczesnego oddziaływania ducha zachodniego, południowego i bizantyńskiego. Zlały się tu mianowicie pierwiastki weneckie, włoskie, dalmackie i staro-chrześcijańskie z bizantyńskimi i arabskimi, a później nawet z romańskimi. Zabytki sięgają czasów znacznie późniejszych, bo XII i XIII wieku, a zawdzięczają dużo najpierw królowi Milutinowi (kral Milutin: 1275 —1321) jako miłośnikowi i opiekunowi sztuki a potem Duszanowi (1336 — 1356), którego panowanie było złotym okresem Serbji.

W architekturze zaniechano krzyża greckiego, a chwycono się bazyliki, jednakowoż koniecznie z kopułami. Ściany zwykle są ubierane warstwami ciosów i cegieł. — Obok narthexu występuje tu zawsze wieża. Najstarszym zabytkiem jest kościół w Pavlicy. Kościół klasztorny w Rawanicy pochodzi z XIVw.

Odrębną grupę stanowią kościoły jednonawowe w kształcie krzyża z apsydą i kopułą na skrzyżowaniu, a na przedzie z dwiema kaplicami obok kruchty (narthexu), (Kamenica, Kruszewac i t. d.)

Podobnie założony jest kościół klasztorny »Czarska Ławra« w Studenicy.

keyboard_arrow_up

Sztuka Serbska

Użyj danych do logowania do serwisu BID.KDA.PL

Centrum pomocy open_in_new