Sztuka Chińska

Oryginalny obraz przedstawia twórczość narodu, zaskrzepłego we więzach przepisowych, które nietylko przez wieki, ale i tysiące lat nie dopuszczają postępu na krok jeden. Gdzie architektura polegać musi na niewolniczych paragrafach co do ilości słupów, dających się zastosować w domu zwyczajnym lub pałacu królewskim, tam sztuka właściwie niema miejsca dla rozwoju. Nie sprzyja zresztą artyzmowi zmysł Chińczyków na wskróś rozumowy, oschło praktyczny i literalnie tylko światowym celom oddany. Brak tu fantazji, poezji, polotu. 

Architektura rozwija się i tutaj przeważnie na budownictwie drewnianem. Znane są powszechnie kształty dachów chińskich z zadartymi ku górze okapami, przypominającymi namioty rozpięte o podniesionych na prętach narożnikach. Dach taki nazywa się Ting . Powtarza się on na domach zwyczajnych prawie zawsze tylko przyziemnych, często także na pałacach, a najczęściej na świątyniach wielopiętrowych. Wpływ świecczyzny tak daleki, że świątynie chińskie niczem właściwie się od domów nie odróżniają, chyba piętrami. Są to wieże Tha albo Tai. Świątynie właściwie mają kształt wieży, pięcio- lub siedmiopiętrowej, niekiedy nawet i piętnastopiętrowej. Swojego czasu na świat sławną była wieża porcelanowa, obok Nankinu zbudowana w XV s. po Chr., zburzona w roku 1853. Była ona na 100 m. wysoka — cała porcelaną obłożona.