Malarstwo Greckie

Myśl zdobienia płaszczyzn kolorami i rysunkami sięga czasów bardzo odległych. W Egipcie zdobnictwo to silnie się rozwinęło i okazuje piękno z powagą do architektury zastosowane. I w Babilonji i w Assyrjj malowidła na szkliwie niemałą odgrywały rolę.

To wszystko atoli uchodzi za początkowe kroki i próby. Grecy pierwsi malarstwo wyzwolili z objęć architektury i uczynili z niej sztukę odrębną. (Rys. 64, str. 130).

Głównie rozróżniamy trzy gałęzie: 1) malarstwo wazowe 2) malarstwo ścienne i 3) malarstwo obrazowe. 

Wazy greckie stanowią bogactwo niewyczerpane. — Trzy epoki rozwoju dzielą je na wazy dipylońskie tak nazwane od wykopalisk przed bramą Dipylon w Atenach. Polegają one przeważnie na rysunku geometrycznym. Wazy czarno malowane należą do epoki drugiej, w Atenach wypielęgnowanej; mają postacie czarne, albo lśniące, albo bez połysku, na tle czerwonem. — Wazy czerwono malowane rozwinęły się w epoce ostatniej; postacie są czerwone na tle czarnem, zatem sprawiają wrażenie milsze.

Najsławniejsi artyści w tym kierunku to Euphroniusz i Polignotos.

Malarstwo ścienne było w Grecji prawdopodobnie szeroko i z umiłowaniem uprawiane. Polegało ono na farbach wodnych, był to więc początek sztuki zwanej al fresco. Polignotos słynął z biegłości w przyozdabianiu architektury obrazami malowanymi. Głośnym był także Apollodoros z Aten. Najsławniejsze malowidło ścienne, nam znane i przechowane, to ofiara Ifigenji Timanthesa, w domu pompejańskim, tudzież wesele Aldobrandyńskie, dziś w Muzeum Watykańskiem.