Sztuka Mało-Azjatycka

Na półwyspie małej Azji, zwłaszcza po jego wybrzeżach, z trzech stron morzami oblanych i po wyspach sąsiednich, rozsiały się ludy szukające osad stałych. Klimat łagodny i położenie w pośrodku między Grecją a narodami wschodniej kultury sprzyjały rozkwitowi sztuki.

Szczególniej odznaczali się zamiłowaniem i biegłością: Frygijczycy, Lidejczycy i Likejczycy.

Zabytki Frygijskie cośkolwiek przybliżone są do sztuki perskiej — jednak zachowała się w nich odrębność, która zdradza szczególne zamiłowanie Frygijczyków do tkactwa i haftu, z którego słynęli czasu swojego. Grób Midasa ma przednią ścianę ozdobioną zupełnie na wzór kobierca. W kamieniu wyrzeźbione motywa takie są nader ciekawe.

Grobowce Lidyjczyków przypominają mogiły zwyczajne, często pośrodku mające pomnik o czterych bokach z przykryciem kamiennem, złożonem z ciosów poziomo wysuwanych, coraz więcej ku środkowi. Za wzór służy grób Tantala. Koło sławnego miasta Sardes, z którego nie zostały ślady, wznoszą się podobne grobowce, ogromnej wielkości.

Likja czyli Licja oparła budowę grobowców swoich także o skały, we wnętrzu których wykuwano komory, od przodu zamknięte wystawą niekiedy bardzo bogato ozdobioną. Grobowce te występują w liczbie ogromnej, tak, że miejscami jak koło Xanthos, Myry itd. stanowią całe miasta. Grobowce ciągną się obok siebie i nad sobą, piętrami nad piętrami.

Likejczycy upodobali sobie prócz tego formę grobowców samoistnie stojących, z głazów monolitowych składanych.

Na niektórych dziełach spostrzedz łatwo wpływy sztuki greckiej, na innych sztuki perskiej.

Grób w Kyanea-Jaghu ma pośrodku wejścia jeden słup joński. Zresztą belkowanie po grecku, ale surowo traktowane.