Bogusław z Leszna Leszczyński.

PODKANCLERZY KORONNY, GENERAŁ WIELKOPOLSKI.

Jeden z najcelniejszych mówców polskich XVII wieku,-był synem Rafała Wojewody Bełzkiego i Anny Radzimińskiej, herbu Brodzie. Nauki wyższe odbywał w akademiach zagranicznych, wychowany w wyznaniu ewangelickiem, w roku 1640 przeszedł na wiarę katolicką. Na sejmach po wielekroć posłował i wybierany był marszałkiem w roku 1641, 1648 i 1650. Umiał strzedz praw i zapobiegał ich pogwałceniu. Z podskarbiego koronnego mianowany w r. 1658 kanclerzem pieczęci mniejszej, uchwały majestatu dziwnie ujmującem wygłaszał słowem, przez Pawła Piaseckiego do Cycerona porównywany. W pozostałych po nim głosach sejmowych, wymowa jego jest poważna, świetna, obfita, płynie z wielką swobodą, uderzając niezwykłym bogactwem wysłowienia, śmiałemi i zręcznemi zwroty. Polszczyzna acz gęsto nasadzona zdaniami i wyrazami łacińskiemi, ma właściwą sobie barwę, ztąd między mówcami swej epoki Leszczyński słusznie pierwsze zajmuje miejsce. Zmów jego sejmowych, najważniejszą jest mowa do króla na sejmie Warszawskim, przedstawiająca żywy obraz stanu i potrzeb rzeczypospolitej, z bolejącą skargą na zaniedbanie praw, powinności obywatelskiej powagi sejmów. (Ob. mówca polski, T. I, i zwada Danejkowicza Ostrowskiego).

Bogusław Leszczyński umarł w r. 1660. Z pierwszej żony Anny Denhofówny, wojewodzianki Sieradzkiej miał 3 synów: Bogusława, Jana i Rafała, z drugiej Joanny Katarzyny ks. Radziwiłówny, jedną córkę.