Adam Kazanowski.

MARSZAŁEK NADWORNY KORONNY

Pochodził z dawnej polskiej rodziny, herbu Grzymała, wiodącej swój początek od komesów mediolańskich. Syn Zygmunta podkomorzego koronnego, wychowany razem z Władysławem królewiczem, potrafił zyskać serdeczną jego przyjaźń. Przydany mu za pokojowca, dogadzając wszystkim zachceniom królewicza, kierował nim podług swoich upodobań i kieszenią jego rządził. Chciwy i nienasycony Kazanowski, korzystając z rozrzutności Władysława, jego skarby, dochody i drogie sprzęty zagarnął. Bogate starostwo borysowskie, dane od ojca synowi owładnął, posągi, obrazy, złote i srebrne naczynia, klejnoty królewicza do pałacu swego w Warszawie przeniósł Nawet wielkiej ceny pierścień, który Władysław miał w upominku od matki, w darze otrzymał. Uwiadomiony o wszystkiem Zygmunt III, postanowił rozrzutność syna powściągnąć a Kazanowskiego chciwość poskromić. W czasie bytności obydwóch za granicą, kazał pałac Kazanowskiego opieczętować. Władysław błagał ojca aby przyjacielowi jego tej krzywdy nie czynił, Zygmunt już był gasnący,-śmierć jego uwolniła ich od wszelkiej obawy. Kazanowski po obiorze Władysława królem, z całą powagą, jaką miał teraz, przeciw swym nieprzyjaciołom wystąpił, i okazał nieszlachetną mściwość. Zbiory kosztowne, łatwo zyskane, zbytkiem nierozważnym zmarnował. Przyznać jednak trzeba, że szczerze przywiązany był do Władysława, i umiał mu się wywdzięczyć. W niedostatku w skarbie królewicza, własny majątek zastawił. Król mianował go najprzód cześnikiem koronnym, następnie podkomorzym, kasztelanem sandomierskim, nakoniec marszałkiem wielkim koronnym. Zawiadywał bogatymi dochodami zup solnych i ceł morskich, trzymał w dzierżawie starostwa: kozienickie, borysowskie, bielskie, soleckie, nowotargskie i krasnosielskie. Ożeniony był z Elżbietą, córką Aleksandra Służki wojewody trockiego, która owdowiawszy wyszła za zdrajcę Hieronima Radziejowskiego.

Umarł bezdzietny w r. 1649, w rok po śmierci króla i przyjaciela swego.