W.

WACHTEL STEFANIA, wystawia od 1890 do 1892 r. Córka urzędnika kolejowego, mieszka w Wiedniu. 

WACHTEL WILHELM, ur. 12 sierpnia 1875 r. we Lwowie. Studya odbył w Krakowie pod prof. Wyczółkowskim, następnie w Monachium pod prof. N. Gipysem w Akademii. Od r. 1902 pracuje samodzielnie. Wystawia u nas od 1901 roku. Miejsce obecnego stałego pobytu: Monachium. OS.

WAHL SAUL, ur. 1864 r. we Lwowie. Study a odbyte: trzy kursa w Szkole sztuk pięknych w Krakowie w latach 1880—1883, następnie 4 półrocza w monachijskiej Akademii od 1883—1885 r., a w kompozycyjnej Szkole tejże Akademii w 1885 i 1886 r. i od 1895—96 r. Uczył się w Krakowie pod kierunkiem prof. Szynalewskiego, Jabłońskiego, Wł. Łuszczkiewicza, w monachijskiej Akademii u prof. Ottona Seitza, Andreasa Millera i Aleksandra von Liezen-Mayera. Najważniejsze prace wystawione, oraz otrzymane odznaczenia: nagroda rzymska Akademii berlińskiej za obraz »Uriel Acosta« 1887 r., nagroda Akademii wiedeńskiej 1889 r. za obraz »Kapucyn kaznodzieja«. Za obraz »W obozie Wallensteina« pochwala Akademii monachijskiej. »Herald i Edyta«, szkic uwieńczony pochwalą akademicką i zakupiony do Ameryki. »Targ na ryby w Tyrolu«, wystawiony w Monachium, zakupiony przez handlarza obrazów Kaisera w Monachium. »Napoleon I. w Tylży«, rysunek węglem, nagrodzony pierwszą nagrodą Illustrirte Frauen Zeitung w Düsseldorfie. Za obrazy wykonane na żądany temat w Kassel, przyznano mu nagrodę miasta Kassel w sumie 10.000 marek. Obrazy nosiły tytuły: »Zajęcie miasta Kassel w imieniu Napoleona I.« i »Wjazd Napoleona III. do Wilhelmshoehe«. Ponieważ jednak nagroda była przeznaczona tylko dla artystów pochodzenia niemieckiego, przeto jej nie otrzymał. »Ucieczka do Egiptu«, pochwała monachijskiej Akademii 1888 r. i przez tę Akademię zakupiona. »Przymusowy chrzest w Hiszpanii«, zakupił Montefiore w Londynie. Wystawia u nas od 1883 r. OS. 

WAKULSKI KAZIMIERZ, rzeźbiarz, ur. 1837 r. w Działoszynie, um. w Krakowie 4 lutego 1904. Wystawia od 1868—1881 r. Pracował nad restauracyą ołtarza Wita Stwosza w kościele N. P. Maryi w Krakowie, odnowił na Wawelu wielki ołtarz i wiele innych robót tego rodzaju wykonał we Lwowie, Tarnowie i Bieczu. Bibliografia: Kal. Czecha 1904 r. 

WANKIE WŁADYSŁAW, uczeń W. Gersona w Warszawie, następnie Akademii monachijskiej. Wystawia od 1883 do 1893 r. Mieszka stale w Monachium, poświęcając się krajobrazom. List pochwalny we Lwowie 1894 r. Bibliografia: »Świat« z r. 1804. str. 483. 

WASILKOWSKI KAZIMIERZ W. U nas debiutuje 1903 r.

WAWROSZ KAROL, wystawia od 1890 do 1899 r. Kolega Tetmajera. Medal bronzowy na wystawie lwowskiej 1894 r. za malowidła na szkle. W Muzeum narodowem są jego odciski z medalów, wykończone farbami w oddziale miniatur. Bibliografia: »Świat« z r. 1894, str. 483. 

WAWRZENIECKI MARYAN PIOTR WŁADYSŁAW, ur. 1863 r. w Warszawie. Studya odbyte: Szkoła rysunkowa warszawska 1880—81 r. Szkoła sztuk pięknych Jana Matejki w Krakowie 1881—83 i 1886—87 r. Monachium 1884—85, 1890—95 r. Paryż 1885 r. Włochy 1891—92 i 1899 r. Liczne podróże po Europie i Wschodzie 1891, 1892 i 1897 r. Bułgarya 1899 r. Kierownicy: Polikarp Gumiński, Kamiński i Gerson, Jabłoński, Łuszczkiewicz, Cynk, Löffler, Namen, Fehr, przeważnie jednak samokształcenie własnej indywidualności i własnego wypowiadania się. Wystawia od 1887 r. Kraków: »Po deszczu«, »Palenie czarownic«. Odznaczeń nie otrzymał żadnych, co stanowi obecnie, jego zdaniem, najwyższe odznaczenie. Wystawy zbiorowe u Krywulta w latach 1897, 1889, 1909, w »Chimerze«, w 1902 r. u Krywulta 58 obrazów. Sprawozdania o pracach tych w pismach warszawskich. W 1904 r. wystawa wiosenna III. 4 obrazy, z tych »Assurnasizhal król królów panuje«, oraz »Niewolnica«, tematy asyryjskie. W 1900 roku tryptyk »Ewolucya«. Jest członkiem współpracownikiem komisyi do badań historyi sztuki w Polsce, oraz komisyi antropologicznej przy Akademii Umiejętności w Krakowie. Od 1892 do 1898 r. stale prowadził dział sprawozdań ze sztuki w »Przeglądzie Tygodniowym«. W Muzeum narodowem jest jego »Wrażenie ponurych myśli«, nie wystawione. Miejsce obecnego stałego pobytu: Warszawa, Hoża 10. Wystawia u nas od 1887 r. OS. Bibliografia: K. 87.

WĄSOWSKI ANTONI, architekt. Wystawia projekt przebudowy dawnego pałacu saskiego w Warszawie 1854 r. 

WEIN LEON, ur. we Lwowie. Wystawia od 1891 do 1894 r. Uczeń krakowskiej Szkoły sztuk pięknych, nagrodzony 1890 r. medalem bronzowym za głowy malowane z natury. Na podstawie konkursu przyjęty 1891 r. do Akademii sztuk pięknych w Monachium. Bibliografia: »Świat« z r. 1890, str. 379; 1891, str. 541.

WEISS WOJCIECH, ur. 4 maja 1875 r. w Rumunii. Studya rozpoczął bardzo wcześnie w Szkole sztuk pięknych w Krakowie będąc jednym z najzdolniejszych jej uczniów za czasów Matejki jeszcze. Następnie uczył się w Paryżu, podróżował po Włoszech. Przebywa stale w Krakowie. Za portret rodziców otrzymuje medal w Paryżu. Wystawia od 1898 r. Najważniejsze prace: znakomity portret rodziców, portret własny, portret Feliksa Jasieńskiego, różnych osób, dzieci dra K. M. Górskiego, peizaże i studya, akwaforty i litografie. »Sztuka polska« w 1904 r. reprodukowała jego portret F. Jasieńskiego i portret dzieci dra Górskiego p. t.: »Franek i Janek«. Bibliografia: »Sztuka polska«, Lwów 1904, str. 16, 24.

WELOŃSKI PIUS, ur. 1849 r. w Kumelanach, (gub. suwalska, dawniej augustowska). Studya odbył w Warszawie w Szkole rysunkowej, od 1872—1875 r. w Petersburgu w ces. Akademii sztuk pięknych, a po otrzymaniu w 1877 r. Prix de Rome 6 lat w Rzymie pracował do 1898 r. Zwiedził następnie Włochy, Niemcy i Francyę, poczem osiadł w Rzymie i tam pracował przez lat 20. Pierwsze początki rzeźby otrzymał pod kierunkiem rzeźbiarza Faustyna Cenglera i Andrzeja Pruszyńskiego w Warszawie. Najważniejsze prace wystawione, oraz otrzymane odznaczenia: »Śmierć Akteona«, nagrodzona złotym małym medalem w ces. Akademii w Petersburgu. »Wenus przedstawiająca Amora przed bóstwami Olympu«, nagrodzona wielkim złotym medalem w 1877 r. »Gladyator« (Ave Caesar morituri te salutant) 1880 r. »Bojan«, grupa marmurowa w muzeum cesarza Aleksandra III. i takaż bronzowa poświęcona pamięci Bohdana Zaleskiego na plantach w Krakowie. Tablica bronzowa na pamiątkę 200-letniej odsieczy króla Jana HI. Sobieskiego pod Wiedniem na murze kościoła Maryackiego w Krakowie 1883 r., »Sclavus saltans« czasowo w Muzeum narodowem. Pomnik kardynała Włodz. Czackiego w Rzymie w kościele św. Pudencyanny. Pomnik Jędrzeja Śniadeckiego w Warszawie w kościele PP. Wizytek. Pomnik ks. biskupa M. Nowodworskiego w katedrze płockiej. »Prometeusz« (stat. z bronzu). Tablica pamiątkowa jubileuszu Jego Świątobliwości Leona XIII w kościele WW. Świętych w Warszawie. Na wystawie powszechnej w Berlinie 1891 r. otrzymał za wystawione prace mały złoty medal. Obecnie zajęty jest wykonywaniem pomnika do katedry wawelskiej ks. kardynała Jerzego Radziwiłła i cyklem grup 14 stacyi dla Jasnej Góry w Częstochowie. Dla doścignienia celu założył w Warszawie odlewnię, aby na miejscu wykonać odlewy grup stacyi z bronzu. W Warszawie zajmuje stanowisko dyrektora Szkoły rysunkowej. Jest członkiem Akademii sztuk pięknych w Petersburgu. Łączył go serdeczny stosunek ze ś. p. Aleksandrem Stankiewiczem, Cieszkowskim i Henrykiem Siemiradzkim. Wystawia u nas od 1881 r. W zbiorach warszawskiego To w. Z. S. P. jest replika w bronzie »Gladyatora«. W Krakowie oprócz »Gladyatora«, zakupionego 1883 roku do Muzeum narodowego dzięki inicyatywie i ofiarności naszego Towarzystwa, zaznaczam pomnik Bojana z bronzu, postawiony na plantach kosztem Konstantego Wołodkowicza, oraz płaskorzeźbę »Sobieskiego pod Wiedniem«, umieszczona 1883 roku na zachodniej ścianie kościoła N. P. Maryi w Krakowie. W Muzeum narodowem znajduje się oprócz tego »Sclavus saltans« z bronzu jako depozyt, »Sobieski pod Wiedniem«, płaskorzeźba w bronzie, wykonana 1883 r., dar artysty z tegoż roku. W końcu »Jan Kochanowski«, popiersie z bronzu, wykonane 1884 r., zakupione ze składek publicznych 1885 r., oraz medalion Franciszka Liszta, nie wystawiony. Jego obraz olejny »Błędne ogniki« znajdują się u hr. Potockich w Krzeszowicach pod Krakowem. OS. Bibliografia: Muczkowski 1. cit. str. 39. »Tygodnik illustrowany« z r. 1891, str. 269; z r. 1897, str. 663. M. N. K. 87.

WENDORF, wystawia martwą naturę 1891 r. 

WESOŁOWSKI ALEKSANDER, architekt, wystawia 1855 r. plan mostu. 

WEYSSENHOFF HENRYK, ur. 26 lipca 1859 r. w Pokrewniu w gub. kowieńskiej na Litwie, majątku należącym do jego dziada, chorążego Jana Weyssenhoffa. W r. 1863 ojciec jego Władysław został aresztowany w gub. mohylewskiej i zesłany do gub. permskiej. Wkrótce matka zabrawszy Henryka wraz ze starszym bratem, udała się za ojcem. Malownicza podróż do Kungura, miejsca pobytu ojca, statkiem po Wołdze i Kamie, a następnie wśród dzikich skalnych wąwozów i lasów dziewiczych zrobiła na nim niezatarte wrażenie. Podniecała jego chęć do malarstwa obecność p. Lucyana Kraszewskiego (brata Józefa Ignacego), który malował sceny z życia etapowego. Po przyjeździe do Warszawy, dokąd pozwolono ojcu wrócić, dopiero w r. 1874 zapisał się do Szkoły rysunkowej i tu pod kierunkiem Wojciecha Gersona rozpoczął prawidłowe studya. Zapoznanie się z Siemiradzkim w domu jego rodziców (w czasie wystawienia »Jawnogrzesznicy«), wpłynęło na wyjazd do Akademii petersburskiej. Po zdaniu egzaminu zapisał się u prof. Klodta na peizaż, lecz przez namowę kolegów, jak również zrażony nierównym charakterem profesora, opuścił peizaż i zajął się studyowaniem ciała ludzkiego. Po pewnym jednak czasie zapisał się do tak zwanej »batalistycznej klasy«, t. j. malowania koni z natury, pod kierunkiem prof. Willewalda. Pozostał do końca uczniem Willewalda i wszelkie odznaczenia i medale otrzymał w tym dziale. Medal srebrny za szkic stanowiący własność Akademii: »Transport rannych« i inne. Po ukończeniu studyów w Akademii w 1886 r. (w tym też czasie ożenił się), wyjechał do Warszawy i w 1889 r. za granicę. W Monachium znalazł bardzo sympatyczne kółko naszych malarzy, żyjących ze sobą. Tu bardzo skorzystał z technicznych wskazówek prof. Alfreda Wierusza Kowalskiego i jemu niezmiernie dużo w tym względzie zawdzięcza. Po paru latach pobytu w Monachium zmuszony był wrócić do kraju na czas dłuższy dla uregulowania interesów po śmierci matki. W tym też okresie kilkoletnim, chociaż przerywanym wyjazdem do Monachium i Paryża, i wymalowaniem kilku obrazów, które zdobyły szersze uznanie, nie mógł dużo pracować. W 1903 i 1904 r. wyjechał na dłuższy czas do Paryża, dla ukończenia kilku prac rozpoczętych i namalowania nowych z materyału nagromadzonego, oraz dla zajęcia się rzeźbą i akwafortą. W r. 1888 za »Cmentarz« otrzymał na konkursie w Petersburgu pierwszą nagrodę. W r. 1891 za tenże »Cmentarz« i »Historyę Handżara« na międzynarodowej wystawie w Berlinie mention honorable. W r. 1894 za »Łąkę litewską« i »Zakątek w Polnem« na wystawie krajowej we Lwowie medal złoty. W r. 1900 za »Śnieg« na wszechświatowej wystawie w Paryżu medal srebrny. Inne obrazy: »Świt«, »Cisza«, »Tęsknota«, »Spleen«, »Przeczucie«, »Zmierzch«, »Szron« i t. d. Zamieszkał też na stałe w rodzinnym majątku w Russakowieżach, gubernii mińskiej, wjeżdżając na dłuższy pobyt do Paryża. Co do wspomnień o nie żyjących malarzach-kolegach lub starszych artystach, mogę wymienić kolegów: Maryę Klassównę (późniejszą Klass-Kazanowską) i Władysława Podkowińskiego, obojga pracujących pod kierunkiem prof. Bohdana Willewalda. Szczery i prawy charakter Klassówny zjednał jej ogólną sympatyę wśród Polaków i Rosyan, co się charakteryzowało nawet tem, że w poufnej rozmowie mówiąc o niej nazywano ją »Marynią«. Zdolna ta, dzielna i bardzo inteligentna malarka, pozbawiona środków materyalnych, walczyła z biedą, wesoło patrząc w przyszłość. Wyczerpana pracą u Francuza pseudo-malarza, otrzymującego obstalunki w najwyższych sferach petersburskich, zmarła, nie doprowadziwszy swych marzeń artystycznych do zamierzonego celu. Podkowiński, młody, sympatyczny chłopak, zwrócił odrazu na siebie uwagę wyjątkowym talentem. Przepowiadałem mu, że będzie złoto zgarniał łopatą. Ciężkie życie, przy akademickim kierunku zabijającym talenty, zmusiły go do opuszczenia Petersburga i powrotu do Warszawy. Koleje jego życia są dostatecznie znane, przytoczę więc tylko pewien szczegół. Wracając z Krakowa przez Warszawę, we dwa dni po zniszczeniu »Szału«, poszedłem do Podkowińskiego. Przywitał mię jak zwykle serdecznie, był zupełnie spokojny, tylko bardzo blady. Zaraz mu zadałem pytanie: »cóżeś zrobił, żeś zniszczył »Szał«? Usta mu lekko drgnęły i odpowiedział: »musiałem... cały szereg ostatnich mych obrazów to zapytanie postawione pewnej osobie. Dałem ostatnie, namalowałem »Szał«, to jest jak list pisany do niej, na który odpowiedzi nie otrzymałem... pokazałem więc, co mogę uczynić ze sobą i ze swem uczuciem...« Już go więcej nie widziałem. Chcę też przytoczyć drobny rys charakteru Matejki. Z kolegą Stanisławem Lentzem, jako uczniowie Szkoły rysunkowej mający po jakie lat 16, postanowiliśmy pójść do Matejki, którego Warszawa witała w swych murach, a liczne deputacye składały hołd polskiemu mistrzowi. Właśnie nas zameldowano, gdy wyfraczona, poważna deputacya wkroczyła do salonu. Matejko przedstawiwszy nas swej żonie i córce, przywitał tylko tych panów 1 cały czas stał na uboczu, rozmawiając z nami, gdy deputacye bawiła małżonka mistrza. Wystawia u nas od 1891 r. OS.

WĘDRYCHOWSKI LUCYAN, ur. 1 stycznia 1854 r. w Maciejowicach, Król. Polskie. Ukończył w Krakowie szkoły niższe i wydział prawa. Studya malarskie zaś w 1879 i 1880 roku w krakowskiej Akademii, następnie od 1881 do 1886 roku w Monachium (Meisterschule), w r. 1887 szkoła kompozycyjna w Krakowie. Prof. Szynalewski, Jabłoński, Kraków. Prof. Strehuber, Herterich, Wagner, Monachium, wkońcu ś. p. Jan Matejko. Najważniejsze prace: »Pokusa św. Antoniego« w Muzeum narodowem, dar artysty 1896 r., »Św. Franciszek w więzieniu«, »Z krzyżowych dni«. Wystawia u nas od 1886 r. Miejsce obecnego pobytu: Węgry. OS. Bibliografia: M. N.

WĘSIERSKA LAURA, wystawia od 1868—1873 r. 

WIELICZKOWNA B. Wystawia od 1891 do 1894 r. 

WIELOGŁOWSKI ARTUR WACŁAW, uczeń Szkoły sztuk pięknych w Krakowie i Akademii monachijskiej. Malarz koni, mieszka w Wiedniu. Na wystawie 1887 r. »Portrety koni«. Wystawia od 1883 r. jako Artur, a od 1894 r. jako Wacław Wielogłowski. Bibliografia: K. 87. 

WIERCIAK, debiutuje 1902 r. 

WIERCIŃSKI, wystawia krajobrazy 1894 r. Mieszka w Nałęczowie, gdzie między innemi wykonał portret p. Puławskiej.

WIESIOŁOWSKI LUDWIK, ur. 1854 r. w Poznańskiem, um. w Warszawie 12 maja 1892 r. Kształcił się w petersburskiej Akademii sztuk pięknych od 1871 r., a ukończywszy ją 1878 r. ze złotym medalem i stopniem »akademika«, podążył do Rzymu. W 1880 i 1881 roku pracował w Paryżu, w 1886 r. powrócił do Warszawy, gdzie założył w 1887 r. Szkołę malarstwa dla kobiet Wystawia od 1881 do 1891 roku. Ważniejsze prace: »Chrystus i jawnogrzesznica«, »Jałmużna u OO. Kapucynów w Rzymie«, »Columbarium«, »Dawid grający na harfie«, »Abraham i Hagara«, »Ofiary Tyberyusza«, »Wyspa syren«, »W krainie marzeń«, »Do pieśni Wagnera«, »Nessun magior dolore«, »Wnętrze dziedzińca na Starem mieście«, »Maskarada«, »Przy pieleniu«, »Pierwszy pocałunek«, »Pompejanka z gołębiami«. W Warszawie tworzy: »Protektorów sztuki«, »Strachy na wróble«, »W ogrodzie« itd., w końcu »Śmierć Ludgardy«, której już nie dokończył. Bibliografia: Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 353. »Tygodnik illustrowany« z r. 1892, str. 316. Powój: Wystawa obrazów L. W. »Świat« z r. 1888, str. 59; 1892, str. 268, Nekrologia: W. 98. 

WILCZYŃSKI HENRYK, wystawia 1871 i 1872 r.

WILDSTOSSER ALFRED, uczeń Jana Matejki, oddaje się także akwafortom. Wystawia od 1883 do 1901 r. 

WTLSKI ALEKSANDER, debiutuje 1903 r. Dłuższy czas przebywał we Włoszech, ukończył studya w Monachium około 1890 r. 

WIŁKOMIRSKI K., debiutuje 1903 r. Uczeń prof. Stanisławskiego w Akademii sztuk pięknych w Krakowie, a przedtem kształcił się w Akademii petersburskiej, maluje przeważnie peizaże. 

WINKLER, wystawia illustracyę do »Pana Tadeusza« 1868 r. 

WINTEROWSKI LEONARD, Lwów, wystawia od 1897 do 1903 roku. 

WISŁOCKA ANIELA, wystawia pastele 1888 roku, jako rzeźbiarka zaś 1892 i 1893 r. W zbiorach warszawskiego Tow. Z. S. P. są dwa jej studya illustracyjne.

WIŚNIEWSKA KAZIMIERA, wystawia 1897 r. Jako uczennica Szkoły sztuk pięknych w Rouen, otrzymała w 1893 r. cztery nagrody: medal bronzowy za kompozycyę ornamentalną, takiż za anatomię, srebrny za postępy w historyi sztuki i mention honorable za rysunki z antyku. Bibliografia: »Świat« z r. 1893, str. 374. 

WIŚNIEWSKA NATALIA, wystawia 1898 r. 

WIŚNIOWIECKI TADEUSZ, rzeźbiarz, kształcił się początkowo w szkole sztuk pięknych w Krakowie, później 4 lata w Monachium, a wreszcie czas jakiś w szkole kompozycyjnej prof. Zumbuscha w Wiedniu. Od r. 1881 jest profesorem rzeźby dekoracyjnej w państwowej szkole przemysłowej we Lwowie. Medal srebrny Lwów 1894 r. Wystawia u nas od 1871 do 1890 r. OS. 

WISZ WIT, rzeźbiarz, wystawia projekt pomnika Łuszczkiewicza w 1901 r. 

WITKIEWICZ STANISŁAW, ur. 1851 r. na Żmudzi. Znakomity krytyk i artysta-malarz. Wywieziony 1864 r. na Sybir, przebywał w Tomsku do 1868 r., poczem przez dwa lata kształcił się w Akademii petersburskiej. Osiadł w Warszawie z przerwą dwóch lat (1880—1882), które przebył w Monachium. Od lat kilku mieszka w Zakopanem. Najznakomitsze jego obrazy: »Obłok« i »Wiatr halny«. Nagroda fundacyi Barczewskiego Akademii Umiejętności w 1900 r. Autor znakomitych dzieł: »Sztuka i krytyka u nas«, »Juliusz Kossak«, »Aleksander Gierymski«, »Dziwny człowiek«, »Na przełęczy« i t. d. Twórca nowych kierunków w sztuce stosowanej. Bibliografia: Dr. Jerzy Mycielski 1. cit. str. 714. Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 344. L. Benedyktowicz: Stanisław Witkiewicz jako krytyk. Kraków 1902. Ignacy Matuszewski: St. Witkiewicz i krytyka subjektywna w »Tygodniku illustrowanym« z r. 1899, str. 382. 

WITKOWSKI KAROL DOMINIK, wystawia od 1883—89 r. W galeryi Tow. Przyjaciół nauk w Poznaniu znajduje się jego rysunek czarną kredą: »Dwie nimfy« wedle Luca Giordano, wykonany 1884 r.

WITKOWSKI ROMUALD ADAM, ur. 6 lutego 1876 roku w Skierniewicach, syn urzędnika kolejowego. U nas debiutuje z powodzeniem 1903 r. Początkowe nauki pobierał w szkole prywatnej kolejowej. Będąc ubogim, pracował jakiś czas jako rysownik u jednego z architektów. Do warszawskiej Szkoły rysunkowej wstąpił w r. 1899. Po przebyciu tam kilku miesięcy wyjechał do Akademii krakowskiej, w której studyował niecałe 3 lata, kształcąc się w rysunkach na kursach prof. Cynka i Unierzyskiego i na kursie malarstwa peizażowego prof. Stanisławskiego. Obecnie mieszka w Warszawie: Piękna 40. OS. 

WITKOWSKI STANISŁAW, wystawia od 1887 do 1894 r.

WITTIG EDWARD, rzeźbiarz, ur. 1877 roku w Warszawie. Studya odbyte w wiedeńskiej Akademii sztuk pięknych od 1898 do 1900 r., pod kierunkiem prof. Tautenheima (szkoła mistrzowska medalierstwa), gdzie otrzymał pierwszą nagrodę. Najważniejsze prace wystawione: medalion »Macierzyństwo«, zakupiony przez Ministeryum Oświaty w Wiedniu, oraz prace wystawiane od lat dwóch w »Societe des Independants« i w »Societe Nationale des Beaux- Arts«. Ostatnie wystawione tamże rzeźby: »Lęk« (Angoisse) i »Nostalgia«, oraz cztery medaliony-portrety. Wystawia u nas w 1903 r. Zacnej inicyatywie dyrektora warszawskiego muzeum przemysłu, p. Józefa Leskiego, zawdzięcza wiele w początkowych latach swojej karyery artystycznej. Miejsce obecnego stałego pobytu: Paryż. OS. 

WIWULSKI A., rzeźbiarz, wystawia 1901 r. 

WŁODARSKI TADEUSZ, wystawia 1896 i 1897 r.

WODAK MATYLDA, Krakowianka, uczennica kursów im. Baranieckiego, następnie kształci się w Paryżu. Wystawia 1890—93 r.

WODZICKA LUDWIKA HR. Wystawia 1881 r. portret Modrzejewskiej, 1887 r. portret damy. 

WODZICKA TERESA HR. Wystawia portrety pastelowe 1874—1878 r. 

WODZINOWSKI WINCENTY, ur. 1866 r. w Igołomii, gub. kielecka, Król. Polskie. Studya odbyte: Szkoła rysunkowa w Warszawie od 1880 do 1881 r. Szkoła sztuk pięknych w Krakowie od 1881 do 1889 r. Akademia sztuk pięknych w Monachium od 1889 do 1892 r. Kierownicy: w Warszawie Aleksander Kamiński, Wojciech Gerson (znakomici profesorowie). W Krakowie: Jabłoński, Łuszczkiewicz, Cynk, Löffler, a przede wszy stkiem Matejko przez lat cztery. W Monachium: Aleksander Wagner. Najważniejsze prace wystawione: Przed wyjazdem za granicę: »Odczynianie uroków«, medal srebrny i »Na swojską nutę«, zakupiony do Muzeum narodowego w roku 1890; w r. 1889 medal złoty w Akademii krakowskiej. W Monachium: »Modele w przedsionku Akademii monachijskiej«, wielki medal srebrny w tejże Akademii, »Sen artysty«, »Trujące grzyby« (medal srebrny na wystawie powszechnej w Chicago w r. 1894). W Krakowie: »Odpoczynek żniwiarzy«, w r. 1894 medal srebrny na wystawie lwowskiej 1894 r., »Bratnie dusze«, »Autoportret«, »Wesele«, »Pogrzeb«, »Orka«, »Artysta i geniusz«, »Artysta wśród burzy«, »Wyrąb lasu«, »Dzieciństwo«, »Młodość«, »Wiek dojrzały«, »Starość«, »Suma w Wróblowicach« (tryptyk). Wystawia u nas od 1887 r. Od roku 1896 zajmuje stanowisko profesora malarstwa na wyższych kursach dla kobiet im. A. Baranieckiego. Reprodukcyę jego obrazu »Na swojską nutę« wydało nasze Towarzystwo w chromolitografii jako premię za rok 1891, »Odpoczynek żniwiarzy« tak samo w r. 1894. Miejsce obecnego stałego pobytu: Swoszowice, dworek Gibkówka. OS. Bibliografia: »Tygodnik illustrowany« z r. 1898, str. 580. M. N.

WODZIŃSKI JÓZEF, ur. 1859 r., uczeń Wojciecha Gersona. Medal bronzowy we Lwowie 1894 r. U nas wystawia od 1881 do 1897 r. W galeryi Tow. przyjaciół nauk w Poznaniu jest jego obraz »Nad morzem«, dar p. Szaszkiewicza 1890 r. Bibliografia: »Świat« z r. 1894, str. 483. K. 87. 

WODZIŃSKA MARYA, u nas debiutuje 1903 r. 

WOJNAROWSKI JAN KANTY, ur. 1815 r., architekt, uczeń Peszki, Stattlera i Brodowskiego w Krakowie. W bibliotece Jagiellońskiej są jego rysunki pomników katedry i kościoła N. P. Maryi w Krakowie. Wykonał widoki wnętrza kaplicy św. Krzyża na Wawelu i św. Kazimierza w Wilnie. Wystawia od 1854 do 1876 r. W galeryi Tow. przyjaciół nauk w Poznaniu znajduje się rysunek jego wedle własnego portretu Michała Stachowicza, wykonany 1848 r. W muzeum im. Lubomirskich we Lwowie jest jego »Władysław IV (?) na koniu«, malowany 1866 r. (nr. 206), oraz kopia portretu Starowolskiego Szymona i portretu Jana Zamoyskiego. Bibliografia: K. 87. 

WOJNAROWSKA WANDA, um. w Krakowie 1904 r. Wystawia od 1863 do 1880 r. 

WOJTKIEWICZ WITOLD, wystawia 1904 r. szereg szkiców tragi-komicznych. Mieszka w Warszawie. 

WÓJTOWICZ PIOTR, rzeźbiarz, ur. 10 czerwca 1862 roku w Przemyślu. Kształcił się w Akademii sztuk pięknych w Wiedniu pod kierunkiem prof. Kaspra Zumbuscha i Hellmera. Kilkakrotnie nagradzany, uzyskał 1890 r. stypendyum cesarskie na podróż za granicę za »Porwanie Sabinki« (3600 złr.). Wyjechał do Rzymu i Paryża. Przebywa we Lwowie. Mention honorable Berlin 1891. Lwów 1894 medal złoty. Wystawia 1888 i 1890 r. W Muzeum narodowem jest jego »Dziewczynka zaplatająca włosy«, »Porwanie Sabinki« i »Niewolnik«, odlew z bronzu. Bibliografia: Muczkowski 1. cit. str. 40. »Świat« z r. 1890, str. 403. K. 87. M. N. 

WOJTYGA, rzeźbiarz, wystawia 1893 r.

WOYDYGA JAN, rzeźbiarz, debiutuje 1901 r. 

WOLIŃSKA MARYA, wystawia 1897—1903 r. 

WOLMARK ALFRED, debiutuje na wystawie jubileuszowej 1904 r. Był w Londynie, wystawia w Berlinie. 

WOLSKI KAZIMIERZ, wystawia 1885 r. 

WOLSKI STANISŁAW POMIAN, ur. 8 kwietnia 1859 roku w Warszawie, um. tamże 2 maja 1894 r. Malarz historyczny i rodzajowy. Kształcił się najpierw u Wojciecha Gersona w Warszawie, następnie u Matejki w krakowskiej Szkole sztuk pięknych, wreszcie kosztem dra Jordana przez lat kilka (około 1883—1885) w Monachium. Osiadłszy w 1886 r. w Warszawie, popadł 1892 r. w nieuleczalną chorobę umysłową. Odtwarzał przeważnie sceny wojskowe z epoki napoleońskiej. Wystawia od 1880 do 1894 roku. Ważniejsze prace: »Epizod pod Hanau«, »Rekonesans«, »Scena pod lasem«, »Przed karczmą«, »Pocztylion«, »Dla chleba«, »Żniwo«, »Wypadek w cyrku«, »Polowanie« i t. d. Współpracownik pism warszawskich, przeważnie »Tygodnika illustrowanego«. Od 1889 r. datuje się przełom w jego twórczości: »Spowiedź wśród śniegu«, »Scena z polowania«, »Krajobraz o zachodzie«, coraz to słabsze. Ostatnie prace: »Scena w cyrku«, »Polowanie angielskie«, »Palące się miasteczko w czasie bitwy«, nie dokończone. Na jego grobie postawiono pomnik z napisem: »Od kolegów«. W zbiorach warszawskiego Tow. Z. S. P. jest jego akwarella: »W cyrku«. Reprodukcyę jego obrazu: »W czasie wojny« wydało w światłodruku nasze Towarzystwo jako premię za rok 1886 w »Albumie artystycznym«. Bibliografia: Dr. Jerzy Mycielski 1. cit. str. 714. Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 358. H. Piątkowski w »Tygodniku illustrowanym« z r. 1894, str. 292. »Ruch« z r. 1887. »Świat« z r. 1894, str. 244. W. 98. 

WOŁCZASKI WITOLD, wystawia martwą naturę 1888 r. 

WROŃSKI STANISŁAW, wystawia widok z Syberyi 1895 i 1896 r. Krajobraz leśny.

WYCZÓŁKOWSKI LEON, ur. 1852 r. w Warszawie. Kształcił się od r. 1869 do 1875 w warszawskiej Szkole rysunkowej pod prof. Wojciechem Gersonem, w r. 1875 w monachijskiej Akademii sztuk pięknych pod prof. Aleksandrem Wagnerem, wreszcie od 1876 r. w Krakowie pod Janem Matejką. Następnie przebywa w Warszawie i przez lat prawie dziesięć bawi na Ukrainie, skąd przywozi znakomite swe obrazy: »Kopanie buraków«, »Rybacy«, »Połów raków«. W r. 1895 zamianowany został profesorem przy Akademii sztuk pięknych w Krakowie, gdzie dotychczas stale przebywa. Wystawia u nas od 1876 r. W Muzeum narodowem znajduje się jego »Krucyfiks królowej Jadwigi«, malowany 1897 r. Zakupiony i deponowany przez c. k. Ministeryum wyznań i oświaty. Medal bronzowy na wszechświatowej wystawie w St. Louis 1904 r. W 1880 r. wystawia »Marynę Mniszchównę«, pierwsze wielkie swe dzieło, zyskujące uznanie publiczności. Następują: »Alina«, »Chrystus w grobie«, »Zwierzenia«, szereg obrazów ukraińskich, od których zaczęła się sława artysty, »Przy burakach«, »Wesołe pacholęta«, »Orka«, »Druid skamieniały«, »Jesień«, »Gra w krokieta«, »Grobowiec«, »Chrystus na krzyżu«, »Sarkofagi«, »Giewont«, szereg portretów, a w końcu autolitografie i fluoroforty, którym znakomity artysta oddaje się z wielkiem zamiłowaniem. Wydaje też swą tekę w 1904 r. Obecnie bawi w Zakopanem, gdzie robi studya nad wydobyciem nowych efektów tatrzańskich. W zbiorach warszawskiego Tow. Z. S. P. jest jego studyum olejne i portret Kurzawy. »Sztuka polska« w 1904 r. reprodukowała jego: »Portret prof. Rydygiera«, »Orka na Ukrainie«, »Rybak«, »Kaczańce« i »Morskie Oko«. Bibliografia: H. Piątkowski: Polskie malarstwo współczesne. Szkice i notaty. Petersburg 1895. Dr. Jerzy Mycielski 1. cit. str. 714. Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 346. Henryk Piątkowski w »Tygodniku illustrowanym« z r. 1895, str- 276. S. R. Lewandowski, tamże, z r. 1899. M. N. K. 87. »Sztuka polska« z r. 1904, str. 8, 31, 34, 48, 56.

WYGRZYWALSKI FELIKS M., ur. 1875 r. w Przemyślu. Studya odbył: w monachijskiej Akademii lat pięć, rok w Paryżu u Juliena. U nas wystawia od 1901 r. Odznacza się w kompozycyach ludowych, współpracownik »Tygodnika illustrowanego«. Miejsce obecnego stałego pobytu: Rzym. OS. 

WYSŁOBOCKA HELENA, wystawia obrazy rodzajowe od 1873 do 1891 r. 

WYSPIAŃSKI FRANCISZEK MICHAŁ, ojciec Stanisława, malarza i poety, zmarł w Krakowie 10 listopada 1901 r. Uczeń Henryka Kossowskiego. Działalność jego ograniczyła się do rzeźb ornamentacyjnych i kilku portretów. Z większych jego prac znajdują się w Krakowie: pomnik Kajetana Florkiewicza w kościele św. Piotra i biust św. Jana Kantego w kościele św. Anny w Krakowie. Wystawia od 1857 do 1871 r. W Muzeum narodowem jest jego popiersie Jana Długosza, dar artysty z r. 1884. Bibliografia: Muczkowski 1. cit. str. 35. M. N.

WYSPIAŃSKI STANISŁAW, malarz i poeta, syn rzeźbiarza Franciszka, ur. w Krakowie w r. 1869. Ukończył gimnazyum św. Anny, poczem studyował na Uniwersytecie Jagiellońskim literaturę i historyę, uczęszczając równocześnie do Szkoły sztuk pięknych, zostającej pod kierunkiem Jana Matejki. Zwiedził Niemcy, Szwajcaryę i Francyę, cztery lata przebywał w Paryżu. W r. 1901 zamianowany został profesorem malarstwa dekoracyjnego w Akademii sztuk pięknych w Krakowie. Otrzymał w r. 1901 nagrodę Akademii Umiejętności z fundacyi Barczewskiego. Mistrzowskie jego dzieła sceniczne: »Wesele«, »Wyzwolenie«, »Warszawianka«, »Protesilaos i Laodamia«, »Bolesław Śmiały«, autor »Akropolis« i t d. W Muzeum narodowem jako depozyt znajduje się wspaniały jego karton do witrażu »Kazimierz Wielki«, nagrodzony przez Akademię Umiejętności. Wykonał dekoracyę kościoła Franciszkanów w Krakowie, kartony do witraży: św. Stanisław i Henryk Pobożny, wykonane dla Wawelu. Inne prace: projekt na okna do katedry lwowskiej i witraże do niej, witraże dla OO. Dominikanów, »Bóg wyprowadza światy z chaosu«, witraż, studya główek dziecięcych, liczne portrety, odnowienie malowideł w kościele św. Krzyża w Krakowie 1898 r. »Sztuka polska« 1904 r. reprodukowała jego: »Studyum portretowe«, »Caritas«, »Św. Salomea«. Bibliografia: A. Potocki: Stanisław Wyspiański. Lwów 1902. L. Rydel: Ze sztuki. »Tygodnik illustrowany« z r. 1896. K. Tetmajer: Wielki poeta, tamże r. 1901. L. Lepszy: Wyspiański i Malczewski. Kraków 1901. M. N. »Sztuka polska«, Lwów 1904, str. 32, 58, 61. 

WYSZYŃSKI J., malarz architektur, wystawia 1863 i 1864 r. wnętrza warszawskich kościołów, katedry i widok ratusza warszawskiego po spaleniu.

WYWIÓRSKI MICHAŁ G., ur. 1861 r. w Warszawie. Po ukończeniu szkół średnich studyował chemię w Politechnice ryskiej. W dwa lata później rozpoczął studya w Monachium od 1883 do 1887 r., pod kierunkiem profesorów Rauppa i Gysisa, następnie pod wpływem prac prof. Józefa Brandta i Alfreda Wierusza Kowalskiego. Najważniejsze prace wystawione, oraz otrzymane odznaczenia: »Z puszczy litewskiej«, medal mały złoty w Monachium, z W. Ks. Poznańskiego cały szereg prac czysto peizażowych. Bierze udział w wykonaniu panoramy »Berezyny«, »Z nad Berezyny« (śniegi), »Kullen« (w Szwecyi), »Alea kasztanów«. Na wystawie w Berlinie 1891 r. nabył król saski jego obraz »Handlarz z Tyflisu«. Wystawia u nas od 1884 r. Stosunek przyjaźni łączył go z Koniuszką, ze Stan. Wolskim z czasów monachijskich. Miejsce obecnego stałego pobytu: Berlin N. W. OS. Bibliografia: »Świat« z r. 1891, str. 389. »Tygodnik illustrowany« z r. 1904, str. 486.