K.

KACZMARSKI KAROL, wystawia autoportret 1903 r. Uczeń krakowskiej Akademii sztuk pięknych. 

KACZOROWSKI PIOTR, ur. 1829 r. w Iwaniskach (w Opatowskiem), um. w Warszawie 7 listopada 1891 r. Wstąpił 1845 r. pomimo sparaliżowanej i nie wyrobionej prawej ręki do Szkoły sztuk pięknych pod kierunkiem Hadziewicza, Piwarskiego i Zaleskiego. Kolegowali z nim Brodowski, Gerson, Kostrzewski. Powróciwszy w strony rodzinne ożenił się w Chmielniku i tam pierwsze próby odnawiania obrazów rozpoczął. Przyjeżdża 1858 r. do Warszawy i oddał się tej specyalności. Zgromadził liczny zbiór malowideł, holenderskich przeważnie. Na konkursie warsz. Tow. sztuk pięknych 1872 r. otrzymał I. nagrodę za obraz na temat »Miłosierdzie«. Malował słabe obrazy religijne. Wystawia 1855 i 1864 r. Prace ważniejsze: »Serce Jezusowe«, »Portret rodziny artysty«, »Męczeństwo św. Piotra«. Na wystawie warszawskiej 1898 r. była jego »Scena rodzajowa«. Bibliografia: W. 98. 

KALKSTEIN MARYA, wystawia studya 1889 r.

KAMIENOBRODZKI ALFRED, ur. w Tarnowie 1844 r., akwarellista, uczeń prof. Dembowskiego w Krakowie. Wystawia od 1881 do 1887 r. Za prace architektoniczne medal złoty na wystawie lwowskiej 1894 r. Bibliografia: »Świat« 1894, str. 483. K. 87. 

KAMIEŃSKA HELENA, wystawia od 1854 do 1856 r. kopie obrazów religijnych włoskich i holenderskich. 

KAMIEŃSKA z TARNOGRODZKICH WANDA, wystawia 1878 r. 

KAMIEŃSKI ANTONI, ur. 1861 r. w Wilnie. Syn obywatela z gubernii grodzieńskiej, przeznaczony przez ojca na gospodarza, poszedł jednak za objawiającą się w nim od dzieciństwa skłonnością. W dwudziestym roku życia wstąpił do Akademii petersburskiej, w której pracował przez lat 4 przeważnie pod kierunkiem prof. Willewalda. Studya te przerwał powrót na wieś, gdzie przebył lat pięć. Po tych latach zmuszony, wskutek zmiany warunków, iść przez życie o własnej sile, udaje się Kamieński do Paryża w 1892 r., gdzie w szkole Juliana pracuje przez dwa lata nad rzeźbą pod kierunkiem Mercié, a jednocześnie nie zapomina o rysunku. W r. 1891/2 L’Illustration zakupuje u niego kilka rysunków i zaprasza go na stałego współpracownika. Po powrocie do Warszawy pracuje aż po dzień dzisiejszy jako portrecista illustrator. Wykonywa tu wielki karton »Niedokończone dzieło«, portrety rysunkowe Podkowińskiego i Kurzawy, »Na wyżynach«, »Isle St. Louis w Paryżu«, »Morga«, »Rozpacz«, »Pieśń o życiu« o charakterze allegorycznym, zaczęta w 1902 r. Bibliografia: Miłosz Kotarbiński w »Tygodniku illustrowanym« z r. 1897, str. 961. Ignacy Matuszewski w Tygod. illustr.« z 1902 r., str. 162.

KAMOCKI STANISŁAW, ur. 18 listopada 1875 r. w Warszawie.

Studya odbywał w krakowskiej Akademii; następnie dwukrotny pobyt w Akademiach paryskich i we Włoszech. Najważniejsze prace wystawione na wystawach Towarzystwa Przyj. sztuk piękn. w Krakowie i z Towarzystwem Art. polsk. »Sztuka« jak: »Wieś«, »Cerkiew«, »Zboże«, »Łan«, »Tyniec«, »Kopy«, »Ziemniaki«, »Owies«, »Lipiec«, »Wnętrze kościoła św. Seweryna«, »Pont-Neuf«, »Sekwana«. U nas wystawia od 1900 r. Obecnie zamieszkuje w Krakowie a przeważnie w okolicznych wsiach podkrakowskich. OS.

KANIEWSKI KSAWERY JAN, ur. 1809 r. w Krasiłowie, gub. podolskiej, um. w Warszawie 1870 r. Początkowe nauki odbył w Teofilpolu, udał się potem do liceum krzemienieckiego. Tam zwrócił na siebie uwagę, z zamiłowaniem oddając się rysunkom i malarstwu; został ulubieńcem Pitschmana i przez niego uzyskał przyjęcie na fundusz Lemeta. Kształcił się przez czas pewien na wydziale sztuk pięknych uniwersytetu warszawskiego. Niebawem znalazł wstęp do pierwszych salonów Krzemieńca, szybko postępując w sztuce. Już w r. 1827 był pomocnikiem, czyli młodszym nauczycielem rysunków w liceum tamecznem. W tymże roku zwierzchność szkolna wysłała Kaniewskiego do Petersburga, jako stypendystę legatu hrabiego Platera, dla dalszego kształcenia się w cesarskiej Akademii sztuk pięknych, gdzie został znów ulubionym uczniem Orłowskiego. Tam po 3-letnim pobycie świetne powodzenie przyczyniło się niemało do rozgłosu imienia młodego artysty, który otrzymał złoty medal za obraz »Filip Macedoński z synem Aleksandrem«. Jako najwięcej obiecujący uczeń wysłany został w r. 1833 kosztem ministeryum oświecenia publicznego za granicę, najprzód do Drezna, następnie do Włoch. Tam a głównie w Rzymie bawił przez lat dziewięć. Wykonał tam portret lady Seymour i obraz »Papież Grzegorz XVI odprawiający mszę św.«, do którego Ojciec św. sam mu pozował. Po powrocie z Włoch mieszkał do r. 1845 w Petersburgu. W tymże roku przybył do Warszawy, gdzie został w 1846 r. nauczycielem w Szkole sztuk pięknych. Odtąd sława Kaniewskiego utrwaliła się. W 1859 powołany na dyrektora Szkoły sztuk pięknych, pełnił te obowiązki do czasu jej zamknięcia w 1866 r. Nadmiar pracy przyczynił się niewątpliwie do skrócenia jego żywota. Umarł powszechnie żałowany przez współtowarzyszów i licznych znajomych. Kompozycye historyczne czerpał przeważnie ze starego testamentu. Był członkiem rzymskiej Akademii Panteonu i cesarskiej Akademii sztuk pięknych w Petersburgu. W zbiorach warszawskiego Tow. Z. S. P. są jego »Portret damy«, portret własny, Z. Rastawieckiej, wszystkie olejne. W Muzeum narodowem jest jego portret męski, nie wystawiony. Ważniejsze prace oprócz powyższych: dwa portrety Aleksandra Orłowskiego, »Madonna«, portrety ministra Turkułła, Leona Świeykowskiego, Edwardowej Rastawieckiej, własny i t. d. W zbiorach Tow. przyj. nauk w Poznaniu jest jego portret Edwardowej Rastawieckiej. W muzeum im. Lubomirskich we Lwowie jest jego portret własny, malowany 1847 r. z własnoręcznym napisem, portret Maryi Szymanowskiej, matki Mickiewiczowej. Bibliografia: Dr. Jerzy Mycielski 1. cit. str. 279. Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 190. F. M. S. »Tygodnik illustrowany« z r. 1867, str. 193, t. XV. W. 98.

KANIGOWSKA ALFONSA. U nas wystawia kopie przeważnie. W zbiorach warszawskiego Tow. zachęty sztuk pięknych jest jej rysunek kredką: »Portret Alchimowicza«. 

KAPLIŃSKI LEON, jeden z najznakomitszych polskich portrecistów, malarz i literat, ur. w Lisowie (Król. Polskie) w 1826 r. Początkowo poświęcił się studyom prawniczym na uniwersytecie warszawskim, następnie filozoficznym we Wrocławiu (od r. 1844). Pierwsze początki rysunków pobierał w Miłosławiu od dyletanta hr. Seweryna Mielżyńskiego. Od r. 1846 do 1848 więziony był przez Prusaków w Berlinie za udział w ruchu patryotycznym. Odzyskawszy wolność wyjechał do Paryża, gdzie przez kilka lat kształcił się pod Ary Shefferem i Albertem Fleurym. Pod koniec życia przeniósł się do Krakowa. Zmarł w Miłosławiu w marcu 1873 r. Wystawiane były u nas jego utwory od 1854 do 1876 r. W Muzeum narodowem jest jego portret Bohdana Zaleskiego, malowany 1857 r., jako dar Jankowskich z 1890 r. Oprócz tego »Głowa zakonnika« i »Chodkiewicz«, nie wystawione«. Z wielu utworów wymienię: »Obrona Częstochowy«, »Wernyhora«, »Stefan Czarnecki«, »Jan Chodkiewicz«, »Szlachta i lud«, trzy obrazy illustrujące »Pana Tadeusza« i trzy do »Maryi«. Portrety najważniejsze: Zygmunta Krasińskiego, Józefa Bohdana Zaleskiego, pułk. Mikołaja Kamińskiego, ks. Adama Czartoryskiego, ks. Witolda Czartoryskiego, gen. Władysława Zamoyskiego, gen. Wincentego Krasińskiego, Jana hr. Działyńskiego i Rogiera hr. Raczyńskiego. W zbiorach warszawskiego Tow. Z. S. P. są jego: »Głowa suchotnika«, »Kozak Sadyka-Paszy«, »Bułgar«. W zbiorach Tow. przyj. nauk w Poznaniu są jego obrazy: »Wiejskie dziewczę przed chatą«, malowane 1851 r., portret Seweryna Mielżyńskiego, oznaczony: »Sewerynowi Mielźyńskiemu uczeń Leon Kapliński 1871«, »Woźny Protazy«, »Charitas«, kopia wedle Giulia Romano. Bibliografia: Dr. J. Mycielski: Sto lat dziejów malarstwa w Polsce. 1760—1860. Kraków 1897. St. Tarnowski: Wspomnienie pośmiertne. »Przegląd polski«. Kwiecień 1873. Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 242. M. N. W. 98.

KARCZEWSKI JÓZEF, debiutuje w 1900 r. Pochodzi z Królestwa Polskiego, uczeń Akademii sztuk pięknych w Krakowie. 

KARŁOWSKI JULIAN, rzeźbiarz, debiutuje 1901 r.

KARMAŃSKI JÓZEF, um. w Bursztynie 3 grudnia 1904 r. Wystawia od 1887 do 1896 r., malarz i właściciel fabryki farb olejnych w Krakowie. 

KARPIŃSKA, wystawia 2 portrety w 1899 r. 

KARPIŃSKI ALFONS, ur. w Rozwadowie 20 lutego 1875 r. w Galicyi. Do gimnazyum uczęszczał w Krakowie, a od 1891 do 1896 r. do Szkoły sztuk pięknych; tamże był uczniem Wyczółkowskiego. Otrzymuje medal srebrny i dwa bronzowe. Oddaje się również restauracyi obrazów z powodzeniem. Od 1903 r. uczeń Akademii sztuk pięknych w Wiedniu w dziale prof. K. Pochwalskiego, gdzie do dziś dnia przebywa. I. nagroda Akademii sztuk pięknych wiedeńskiej za obraz »Rok 1846«. OS.

KARSZNIEWICZ JERZY, ur. 1878 r, w Tarnowie, ukończył krakowską Szkołę sztuk pięknych w 1901 r., a potem udał się do Paryża na 2 lata do Ecole des Beaux Arts.

W Krakowie pracował w szkole rysunkowej Floryana Cynka, Jacka Malczewskiego, Józefa Mehoffera i w szkole krajobrazów J. Stanisławskiego. W Paryżu pracował w atelier Gerôme’a. W Salonie 1903 wystawił po raz pierwszy obraz »Wiosna«, potem w Towarzystwie sztuk pięknych w Krakowie »Dzieci na łące«, »Portret matki«. Miejsce obecnego stałego pobytu: Kraków. OS.

KARYŁOWSKI, architekt, wystawia 1892 r. 

KASPRZYCKI WINCENTY, ur. w Warszawie 1802 r., um. tamże 27 maja 1849 r. Wystawiono jego widok Natolina w 1856 r. Z pomocą Józefa Ossolińskiego kształcił się w Warszawie pod Villanim, a następnie w wydziale sztuk pięknych tamtejszego uniwersytetu. W latach 1821—1828 przebywał w Wilnie, poczem stale osiadł w Warszawie, gdzie malował widoki Wilanowa, Natolina i t. d. i wnętrza wszystkich sal pałacu wilanowskiego akwarellą. Ważniejsze inne prace: »Widok placu bankowego w Warszawie«, »Dzieci z figurkami«, kopia, portrety pani i pana Puchały. W galeryi Tow. przyjaciół nauk w Poznaniu jest jego »Pracownia rzeźbiarza«, kopia z Schalckena. W muzeum im. Lubomirskich we Lwowie jest jego krajobraz: »Młyn Strawberry nad Tamizą«, malowany 1845 r. zapewne podczas podróży po Anglii. Bibliografia: Dr. Jerzy Mycielski 1. cit. str. 289. Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 172. W. 98.

KAUSIK JAN, ur. w Warszawie 1860 r. Kształcił się w warszawskiej Szkole rysunkowej; w tejże za studya otrzymał medal srebrny, następnie w Akademii monachijskiej, w której otrzymał trzy pochwały i medal bronzowy.

Pracował w warszawskiej szkole pod kierunkiem Gersona i Kamińskiego, w Akademii w Monachium pod kierunkiem Wagnera. Został później profesorem warszawskiej szkoły rysunkowej. Najważniejsze prace wystawione: »Przekupień hiszpański«, »Skarb babuni«, »Miłosierny uczynek«, »Zaczytana« i inne religijne, z których główny: »Nawiedzenie N. M. P.«, nadto portrety: dr. K., budowniczego Wolińskiego, inżyniera Grotowskiego i małżonki, ks. Michała Radziwiłła, p. Chrzanowskiego i wielu innych. Za wieloletnie prowadzenie warszawskiej Szkoły rysunkowej otrzymał ordery: św. Stanisława i św. Anny. Miejsce obecnego stałego pobytu: Warszawa, Senatorska 36. OS.

KAZANOWSKA MARYA, wystawia 1892—1900 r. 

KAZIMIROWSKI EUGENIUSZ MARCIN, ur. 11 listopada 1873 r. w Wygnance k. Czortkowa. Po przejściu szkół realnych wstąpił do szkoły sztuk pięknych w Krakowie 1893 r. Otrzymawszy jednorazowe stypendyum rządowe, w 1897 r. wyjechał do Monachium, gdzie pracował początkowo w prywatnej szkole Aschbego, później w Akademii. Zatwierdzone stypendyum na rok drugi pozwoliło mu na wyjazd do Paryża, gdzie pracował w prywatnej akademii Baille’a.

W 1899 r. znów w szkole krakowskiej, poczem za zarobione pieniądze w 1900 r. zwiedził Włochy i odbył zimowy kurs w akademii San Luca w Rzymie. W Krakowie pracował pod profesorami: Cynkiem, Jabłońskim, Łuszczkiewiczem i Axentowiczem. W Monachium pod prof. Aschbem i Herterichem, w Rzymie profesorzy zmieniali się co 2 tygodnie. Najważniejsze prace wystawione: »Niedobitek«. Na życie musi zarabiać wynajmując się przedsiębiorcom do malowania kościołów i obrazów dekoracyjnych i dlatego miejsca stałego pobytu nie posiada, obecnie bawi u swego ojca w Czortkowie. Pracował za wynagrodzeniem dziennem u p. Józefa Bałły z Wiednia w Wiedniu, Czerniawie, Starym Sączu, Skolem, wreszcie we Lwowie, gdzie malował tła do obrazów, zdobiących westybul nowego dworca kolejowego. OS.

KAZIMIERZOWSKI, wystawia 1900 r. Zapewne KAZIMIROWSKI E. M. 

KĘDZIERSKI APOLONIUSZ, ur. 1851 r. w Suchedniowie, gub. Kielecka. Studya odbyte od r. 1881 w Orońsku pod kierunkiem prof. Józefa Brandta i nadto w tymże czasie w Warszawie w szkole rysunkowej pod kierunkiem Kamińskiego i Gersona do roku 1883. Ostatecznie w Akademii monachijskiej pod kierunkiem prof. Gysisa od roku 1885 do 1888. Najważniejsze prace wystawione, oraz otrzymane odznaczenia: »Ogrodnik«, »Zwijanie partu«, »Antek-astronom« (nagroda konkursowa w Warszawie w Tow. zachęty sztuk piękn., a potem w Chicago medal bronzowy; obraz ten zakupiony, znajduje się w muzeum w St. Louis). »Podsiewanie«, na powszechnej wystawie kraj. we Lwowie medal srebrny w r. 1894, następnie w Paryżu w roku 1900 medal bronzowy. »Dojeżdżacz«, »Chmura«, »Sosna«, »Rybacy«, nadto projekt urządzeń dekoracyjnych w Udziałowej Mleczarni w Warszawie. Wiele rysunków wykonał dla pism illustrowanych. Miejsce obecnego stałego pobytu: Warszawa. OS. Bibliografia: Encyklopedya powszechna illustrowana. 

KIBURT OTTON, wystawia w 1862 r. 

KIESZKOWSKA FELICYA, wystawia 1895 r. 

KIESZKOWSKA MARYA, wystawia 1904 r. trzy pastele. 

KLECZEWSKI, rzeźbiarz, debiutuje 1900 r. Uczeń Akademii sztuk pięknych w Krakowie. 

KLECZYŃSKI BOHDAN, wystawia 1881 i 1883 r. Pochodzi z Ukrainy, uczeń Akademii monachijskiej, osiadł na roli. 

KLEIN WŁADYSŁAW, drzeworytnik, wystawia 1891 r.

KLISIEWICZ A., rzeźbiarz, wystawia 1890 r. 

KLĘPIŃSKI JAN, ur. 29 grudnia 1872 r. w Łodzi (Król. Polskie). Studya rozpoczął w roku 1894 w Monachium, gdzie obecnie przebywa. Uczęszczał do szkół prywatnych Holossego i Aschbego przez krótki czas tylko. Najważniejsze prace: »Sonata«, wystawiona na warszawskim konkursie w roku bieżącym i »Ruiny«, nie przyjęte przez Salon wystawy okrężnej w 1893 r. OS. U nas wystawia od 1900 r.

KLOPFER KAROL, ur. 9 grudnia 1859 r. w Warszawie. Kształcił się w Warszawie w Szkole rysunkowej od roku 1876 do 1881 pod kierunkiem profesorów Gersona i Kamińskiego, a następnie, poświęciwszy się malarstwu dekoracyjnemu, wstąpił do dekoratorni teatrów warszawskich i pracował pod kierunkiem dekoratora Adama Malinowskiego. Następnie od r. 1890 sam objął kierownictwo wyżej wymienionej dekoratorni i został mianowany głównym dekoratorem. Z dekoracyi, wyróżnionych przez krytykę warszawską: »Wilidy«, krajobraz zimowy akt I. »Przyjaciel Fryc«, wioska akt I. »Twardowski«, balet, grota fantazyjna i doliny, akt I. i III. Op. »Faust«, akt IV, miasto i apoteoza. »Hrabina«, akt I., sala renesansowa, »Cavalleria rusticana«, wioska włoska. »Zaczarowane koło«, las. Op. »Jaś i Małgosia«, las, akt II. Najważniejsze prace wystawione: »Noc«, zakupiona przez Tow. zach. sztuk pięknych w Warszawie, »Zachód słońca«, kupiony przez hr. Mostowskiego, »Po deszczu«, nagroda I. Warszawa, »Wschód księżyca«, Warszawa, »Jezioro w lesie«, Warszawa, »Chatka w lesie«, »Monachium«, »Las«, Paryż (Wystawa powszechna), »Las«, Petersburg, »Moczary«, Irkuck, »Dwa krajobrazy«, Archangielsk. W Muzeum narodowem znajduje się jego »Las«, malowany 1894 r., jako dar Matiasa Bersona z 1902 r. Miejsce obecnego stałego pobytu: Warszawa, gmach Teatru Wielkiego. OS. 

KLOSKA K., rzeźbiarz, wystawia 1870 r. »Św. Sebastyana«. Jest to niewątpliwie KLOSS KAROL, w Sprawozdaniach Dyrekcyi błędnie wydrukowany. 

KLOSS KAROL, rzeźbiarz, ur. w Warszawie 19 lutego 1849 r., um. 29 maja 1881 r. Od lat najmłodszych czuł skłonność do sztuk plastycznych i po odbyciu kursów gimnazyalnych poświęcił się rzeźbiarstwu pod kierunkiem Leandra Marconiego, poczem udał się do Akademii sztuk pięknych w Berlinie 1868 r. W r. 1869 przeniósł się do Drezna, gdzie zapoznał się z Kraszewskim. Po dwu latach wrócił do Warszawy, znów wstąpił do pracowni pierwszego mistrza Marconiego, jako pomocnik. Następnie udał się (1874 r.) do Lwowa, powołany na profesora i kustosza Akademii sztuk pięknych w Politechnice. Później przez dziewięć miesięcy porządkował galeryę Homelską i znów przybył do Warszawy. W 1874 r. zawezwał go Marconi do Lwowa. Tam spędził dwa lata. Rwał się do Italii, chcąc tamże na wzorach wielkich mistrzów kształcenia swego dopełnić. Marzenia jego ziściły się, w 1877 r. Udał się do Rzymu, gdzie założył własną pracownię. Robił liczne wycieczki do Neapolu, Pompei, Sorrento, Florencyi i Wenecyi. W 1878 r. wrócił do Warszawy i tamże zakończył życie. Ważniejsze prace: »Popiersie Kościuszki«, oraz »Popiersie Edmunda hr. Starzeńskiego« na wystawie lwowskiej 1894 r. i przypuszczalnie »Św. Sebastyan«, wystawiony u nas 1870 r. Bibliografia: Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 338. »Kłosy« z r. 1881, tom XXXII, str. 382. »Tygodnik illustrowany« z r. 1880, str. 370. 

KNAUS KAROL, ur. 1847 r., um. 15 marca 1904 r. w Krakowie. Architekt, zasłużony inspektor budownictwa miejskiego, wykształcił w swem biurze całe szeregi biegłych budowniczych. Kierował budowami: Kasy Oszczędności m. Krakowa, Kasyna wojskowego, Sokoła. Przeprowadził restauracyę kościoła na Skałce, kierował odnowieniem kościołów Bożego Ciała, św. Katarzyny, Franciszkanów i wielu innych zabytków, których restauracya musiała odbywać się pod nadzorem budownictwa miejskiego. Wystawia 1884 r. Bibliografia: K. 87. Kalendarz Czecha 1904 r. 

KNAUSÓWNA EMILIA, zwróciła uwagę publiczności swemi pracami w 1903 r. Jest córką zasłużonego architekta, a uczennicą Jacka Malczewskiego. 

KOCHANOWSKA AUGUSTA, debiutuje 1901 r. 

KOCHANOWSKI J., wystawia 1891 r. malowidło na porcelanie. 

KOCHANOWSKI LUCYAN, akwaforcista i rysownik, wystawia od 1894 do 1898 r. akwaforty, rysunki, gwasze i pastel. 

KOCHANOWSKI ROMAN, ur. w Krakowie r. 1856. Zawód artystyczny rozpoczął w krakowskiej Szkole sztuk pięknych pod kierunkiem prof. Łuszczkiewicza. Po dwuletnim pobycie w niej wyjechał do Wiednia, gdzie kształcił się pod prof. Lichtenfelsem na wydziale peizażowym tamtejszej Akademii sztuk pięknych i został odznaczony złotym medalem. Po jednorocznym pobycie w kraju wyjechał do Monachium, i tam dotychczas przebywa, wyjeżdżając tylko od czasu do czasu na studya do kraju. U nas wystawia od 1877 r. Przez czas dłuższy był współpracownikiem »Świata«. Na wystawie w Londynie 1891 r. dyplom honorowy. Na wystawie wiedeńskiego »Kunstlerhausu« 1892 r. cesarz zakupił jego »Jesień«. Lwów 1894 medal srebrny. W Muzeum narodowem znajdują się jego: »Z okolic Krakowa«, malowane 1886 r., zakupione 1887 r. i »Krajobraz zimowy« jako dar Rościszewskiego. Ważniejsze inne prace: krajobrazy z okolic Krakowa, »W drodze do katakumb«, »Chata rybacka«, »Idylla wsiowa«, »Wieczór jesienny«, »Przed zachodem słońca« i dwie akwaforty. Reprodukcyę fototypową jego »Wiosny« znajdujemy w albumie artystycznem, wydanem przez nasze Towarzystwo w 1886 r. Obraz jego »Zima polska« nabyty został przez cesarza Franciszka Józefa na wystawie jubileuszowej 1888 r. W 1890 r. ofiarował galeryi Tow. przyjaciół nauk w Poznaniu wspaniały krajobraz »Droga do wsi«. Obywatelski ten czyn podnosi »Świat« 1890 r., str. 403. Bibliografia: Dr. Jerzy Mycielski 1. cit. str. 714. M. N. K. 87. »Świat« 1888, str. 212, 1892, str. 267. 

KOCHANOWSKI STANISŁAW, wystawia 1897—9 r. 

KOEHLER LUDOMIR, szereg portretów wystawia od 1890 do 1893 r. Otworzył we Lwowie zakład fotograficzny.

KOENIG KAROL, ur. 1857 r. w Stryju. Studya odbyte początkowo na technice; później od 1880 do 1883 r. w akademii sztuk pięknych we Wiedniu. Od roku 1886 do 1889 r. w szkole sztuk pięknych w Krakowie. W r. 1890 na oddziale kompozycyjnym pod kierunkiem ś. p. Jana Matejki. W roku 1891 w szkole Aschbego w Monachium. Pracował w Wiedniu pod Grippenkerlem, Eisenmengerem i C. L. Mullerem w Krakowie pod prof. Cynkiem i Löfflerem. Najważniejsze prace wystawione: »Procesya w Krakowie« na krajowej wystawie we Lwowie 1894 r. U nas wystawia od 1895 r. Miejsce obecnego stałego pobytu: w Krakowie od roku 1893 zajmuje pracownię przy ulicy Topolowej 26. OS. 

KOGUT JAKÓB, rzeźbiarz, wystawia od 1880 do 1888 r. 

KOLASIŃSKI ANTONI, ur. około 1815 r. Malarz kwiatów, syn malarza Wawrzyńca Kolasińskiego (1777—1843). Obrazy datuje począwszy od 1840 r. Były one wystawiane u nas od 1855 do 1867 r. W Muzeum narodowem jest Kolasińskiego... »Portret Teresy Markowskiej«. Malował też kwiaty, np. »Kwiaty w wazonie« w 2 replikach z 1843 i 1844 r. w gal. Towarzystwa przyjaciół nauk w Poznaniu. Inne prace: »Widzenie św. Stanisława«, »Matka Boska w wieńcu«. Bibliografia: Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 201. M. N. W. 98. Rastawiecki: »Słownik mal. pol.«, Warszawa 1850—57. 

KOŁOMŁOCKI T. Wystawia w 1890 r. 

KOMAR EDWARD, wystawia 1872 r. 

KOMOROWSKA W. Debiutuje 1903 r.

KONIUSZKO WACŁAW, ur. w Krakowie 1854 r., um. 24 sierpnia 1900 r. W r. 1869 uczeń mistrza Matejki, a następnie w Monachium prof. Wagnera. Wystawia od 1875 do 1899 r. Choroba nieuleczalna przerwała karyerę tego artysty, rokującego najlepsze nadzieje. Umarł w 45 roku życia w zakładzie Helclów. Oprócz wielu portretów wymienię jego: »Pogrzeb ubogiego«, »Szabas na Kazimierzu«, portret Juliana Bartoszewicza, »Żydzi, modlący się nad wodą«, »Lichwiarz«, »U szewca«, »W pracowni artysty«, »W parku«, »Rozłączenie«, »W ogrodzie klasztornym« i »Przy zachodzie słońca«. W zbiorach Chojnowskiego w Warszawie jest jego »Studyum panienki«. W zbiorach warszawskiego Tow. Z. S. P. jest jego: »Pokątny doradca«. »Świat« 1888 r. publikował jego obraz »W pracowni malarza«, nie wykończony, z pochlebną wzmianką. Bibliografia: Dr. Jerzy Mycielski 1. cit. str. 713. Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 347. K. 87. »Świat« 1888, str. 379.

KONOPACKI JAN, ur. w Radomiu 12 marca 1856 r., um. w Warszawie 18 listopada 1894 r. Wystawia 1875—83. Po ukończeniu gimnazyum realnego na kanonii w Warszawie i przejściu kursów rysunkowych Gersona udał się do Petersburga na lat cztery do Akademii sztuk pięknych. Otrzymuje tam kilka medali srebrnych. Następnie 1879 r. kształci się w Akademii paryskiej. Wystawia w »Salonie« 1881 r. obraz jednogłośnie przez jury przyjęty, również jak i w 1882 r. W następnym wyjeżdża do Włoch. Wystawia w Rzymie obraz, nabyty później przez królową włoską Małgorzatę. Wraca do Warszawy 1889 r. żeni się z panną Piotrowską, illustruje »Kłosy«, oraz album Kraszewskiego. Po ustąpieniu Buchbindera zostaje kierownikiem artystycznym »Tygodnika illustrowanego«. Choroba zmusza go do wyjazdu za granicę. Umiera mając lat 39. Na wystawie warszawskiej 1898 r. były jego: »Główka kobieca«, »Wiejska dziewczyna«, »Coś się stało«, »Wspomnienie z Capri«. Inne ważniejsze prace: »Ułan«, scena z życia codziennego na tle peizażu. W zbiorach Chojnowskiego w Warszawie jest jego »Rodzina węglarzy w lesie«. Bibliografia: W. 98. »Świat« 1894, str. 584. H. Piątkowski w »Tygodniku ilustrowanym« z r. 1894, str. 325. 

KOPACZYŃSKI i ZIEMBOWSKI wystawiają 1901 r. relikwiarz srebrny blog. Wincentego Kadłubka, wykonany podług rysunku prof. St. Barabasza, przeznaczony do katedry na Wawelu. 

KOPYSTYŃSKI TEOFIL, wystawia obrazy o tematach wiejskich oraz portret w latach od 1871 do 1888 r. W muzeum im. Lubomirskich we Lwowie jest jego kopia »Zwiastowania« w Zagórzu.

KORDZIKOWSKI WŁADYSŁAW, rzeźbiarz, ur. 13 czerwca 1878 r. w Gwoźdźcu w Galicyi.

Odbył czteroletnie studya w Krakowie w Akademii sztuk pięknych pod kierunkiem prof. Konstantego Laszczki. Miejsce obecnego stałego pobytu: Kraków, Akademia sztuk pięknych lub Poronin obok Zakopanego. OS. 

KOROSADOWICZ MICHAŁ, wystawia kopię »Lissowczyka« Rembrandta w 1860 r. Poświęcił się bronzownictwu, mieszka w Krakowie. 

KORPAL MICHAŁ, rzeźbiarz, wystawia od 1880 do 1888 r. W Muzeum narodowem jest jego »Jan Kiliński«. Bibliografia: M. N. 

KORWIN, wystawia przeważnie krajobrazy 1892—94 r. 

KORZENIEWSKI STANISŁAW, ur. 1873 r. w Kowieńskiej gub. (Litwa). Studya odbyte w Akademii monachijskiej od 1896 r. do 1900 r. u różnych profesorów. Najważniejsze prace: »Świętojańskie ogniki«, »Portret« (nastrojowy), »W pracowni«, »Dudarz«, »Przed lustrem«, »Nad książką«, »Ciekawa bajka«. Miejsce obecnego pobytu: czasowo w Monachium. OS. 

KOSICZ, wystawia 1892 r. 

KOSIŃSKI IGNACY, rzeźbiarz, wystawia 1895 roku rzeźby z chleba.

KOSIŃSKI KAJETAN, ur. w Łużanach na Bukowinie 28 listopada 1847 r. Po ukończeniu szkoły realnej we Lwowie kształcił się w wiedeńskiej Akademii sztuk p. od 1866—69 r. W 1869 r. wyjechał do Monachium a 2 października tegoż roku mianowała go rada szkolna krajowa zastępcą nauczyciela rysunków przy szkole realnej w Śniatynie. Po zwinięciu tej szkoły, przeniosła go rada szkolna do Drohobycza, następnie do Krakowa. W r. 1877 został mianowany profesorem rysunków przy wyższej szkole realnej w Stryju i od tego czasu podpisuje się na pracach artystycznych »Kajetan Łużan«; w 1893 r. został przeniesiony do I. szkoły realnej w Krakowie, gdzie dotychczas pozostaje. Wystawia u nas od 1870 r. OS.

KOSSAK FORTUNAT JULIUSZ, ur. 15 grudnia 1824 r. w Wiśniczu pod Bochnią, um. 3 lutego 1899 r. w Krakowie. Do szkół chodził we Lwowie, tamże na życzenie matki owdowiałej zapisał się na wydział prawny uniwersytetu. Już od lat najmłodszych okazywał wielką artystyczną zdolność i pociąg do rysunków, a będąc na uniwersytecie uczył się pod kierunkiem Jana Maszkowskiego. Hr. Kazimierz Dzieduszycki, znawca i miłośnik sztuk pięknych, jął go namawiać, aby się poświęcił zawodowi artystycznemu. Hr. Juliusz Ddzieduszycki, który sam uprawiał malarstwo, pierwszy przekonał się o nieporównanym talencie jego do rysowania koni. Niebawem stał się ulubieńcem ledwie nie całej szlachty galicyjskiej, z którą kolegował przez czas dłuższy w kawaleryi gwardyi narodowej, zawiązawszy tamże serdeczne stosunki przyjaźni. Każdy prawie porywał go do siebie. Najważniejszy wpływ na jego kierunek i rozwój talentu wywarli Szczęsny Morawski i Gwalbert Pawlikowski, a zwłaszcza wyrobił w nim gorące zamiłowanie do epoki 1831 r. Rozwadowski, adjutant Chłopickiego. Poznawszy kraj rodzinny (Galicyę), odbywał wycieczki w dalsze strony, w towarzystwie Antoniego Mysłowskiego, na Podole, Ukrainę, Wołyń. Na Ukrainie gościł najdłużej w Białej Cerkwi u Wł. hr. Branickiego, który namówił go do wycieczki do Petersburga. Tutaj znalazł wielkie powodzenie. Lata 1850 i 1851 przepędzał w Warszawie. Następnie z Galicyi przedsięwziął wycieczkę do Wiednia i po Węgrzech w 1852 r. 

Pojechał do Warszawy, zatrzymał się tutaj trzy lata, a w r. 1855, poślubiwszy Zofię Gałczyńską, córkę Wojciecha, obywatela z Kaliskiego, oficera wojsk polskich, wkrótce potem wyjechał do Paryża. Tutaj lat sześć przepędził, korzystając z rad Horacego Verneta, który ogromnie do Kossaka się przywiązał i trzymał do chrztu jego syna Wojciecha. W r. 1862 przybył znów Kossak do Warszawy, stale tamże przebywał aż do r. 1868, w którym się przeniósł do Krakowa. W Warszawie jest w tych latach 1862—1868 kierownikiem artystycznym »Tygodnika illustrowanego«. W r. 1868 pracował wspólnie z przyjacielem Józefem Brandtem u znakomitego batalisty Franza Adama w Monachium. Od 1870 roku mieszka stale w Krakowie aż do swej śmierci. Medal na powszechnej wystawie w Wiedniu 1870 r. Wystawia u nas przez cały przeciąg lat od 1854 aż do 1899 roku. Prace najważniejsze: »Rewera Potocki«, »Ks. Józef na kresach«, »Stado hetm. Tarnowskiego«, »Floryan Szary«. Cykle z dziejów rodzin polskich, »Elekcya Jana Kazimierza« i t. d. W zbiorach warszawskiego Tow. Z. S. P. są jego: »Spotkanie Tuchaj-Beja z Chmielnickim«, akwarella, »Wyprawa na wojaczkę«, akwarella i rysunek illustracyjny »Matka Boska«. Reprodukcye jego: »Mohorta przedstawiającego stadninę ks. Józefowi Poniatowskiemu« w miedziorycie Henryka Redlicha, wydało nasze Towarzystwo jako premię na rok 1870/1, w roku następnym zaś »Jana III. pod Wiedniem« w litografii kolorowej, w roku 1877/8 zaś w tej samej technice »Stanisława Rewerę Potockiego, przyjmującego wyoraną buławę r. 1651«. W r. 1880/81 wydaje znów »Matkę chrzestną«, w 1883 »Odsiecz Wiednia«, w 1904 r. zaś wydało: »Etekcyę króla Jana Kazimierza« w heliograwurze. W galeryi Tow. przyj. nauk w Poznaniu są jego akwarelle: »Adam Mickiewicz w Konstantynopolu na koniu, za nim generał Zamoyski i Sadyk-Pasza«, dar artysty 1890 r., oraz »Ułan rozmawiający z dziewczyną«, dar p. Jerzmanowskiego 1890 r.; w końcu akwarella »Cywa na wole«, illustracye do poematu Pola: »Hetmańskie pachole«, oznaczone podpisem i datą 1862 r. W muzeum im. Lubomirskich we Lwowie jest jego: »Koń nad swym zabitym jeźdźcem« i »Generał Dąbrowski na koniu«, »Pułaski Kazimierz pod Barem«, portret Kajetana Suffczyńskiego i »Stadnina Dyonizego Trzeciaka«. »Sztuka polska« w 1904 r. reprodukowała jego obrazy: »Przeprawa przez Dniestr«, »Pod Somosierrą«, »Wjazd Fredry«. Bibliografia: Dr. Jerzy Mycielski 1. cit. str. 584. Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 227. »Kłosy« z r. 1880 t. XXX., str. 247, 266. S. M. Rzętkowski w »Tygodniku illustrowanym« z r. 1880, str. 241, I.; 1895, 183; 1899, str. 124, 146, 155. »Sztuka polska« 1904, str. 2, 17, 38. K. 87. Stanisław Witkiewicz: Juliusz Kossak. Warszawa 1900. Henryk Piątkowski 1. cit. str. 202. Kai. Czecha 1900.

KOSSAK WOJCIECH, ur. w Paryżu 31 grudnia 1857 r. Początkowe studya odbyte u ojca. Mając lat szesnaście udaje się do Akademii monachijskiej i tam studyuje pod Streehuberem, Wagnerem i Lindenschmidtem. W r. 1876 powraca do kraju dla pełnienia służby wojskowej. W 1877 r. zaś jedzie do Paryża, gdzie wstępuje do pracowni Bonnata, polecony przez Rodakowskiego, który był osobistym przyjacielem znakomitego artysty. Po ukończeniu szkoły Bonnata zaczyna samodzielnie pracować. Faktem godnym zaznaczenia jest energiczne wystąpienie podczas »Salonu« 1882 r., gdyż obraz swój, wystawiony, wyciął z ram z tego powodu, że był niestosownie umieszczony przez komisyę wieszającą. Fakt ten życzliwie został podniesiony przez całą prasę paryską. W 1884 r. powraca do kraju, tu żeni się. Bawi w Krakowie przez lat dziesięć, mając swoją pracownię obok pracowni ojca. Wtedy powstaje cykl obrazów z 1831 roku: »Bitwa pod Grochowską Olszynką«, »Wspomnienia z lat dziecinnych«, sceny wojenne współczesne. W 1890 r., z okazyi wystawy krajowej we Lwowie, Styka proponuje mu współpracownictwo w panoramie »Racławic«. Panorama ta, otwarta z wystawą, cieszyła się największem powodzeniem. Polskie konsorcyum powierzyło zaraz potem jemu i Fałatowi wykonanie panoramy »Berezyny« w Berlinie. Ukończyli ją 1895 r. Podczas jej wykonywania częste odwiedziny cesarskiej pary niemieckiej spowodowały zbliżenie, z którego wynikło, że cesarz postanowił go z Berlina nie wypuszczać i bardzo wiele zamówień na wielkie obrazy mu dawał. Były to przeważnie sceny z czasów Fryderyka Wielkiego i epoki napoleońskiej, przedstawiające nieraz klęski wojska pruskiego. 

Oprócz tego maluje szereg niezliczony konnych portretów. W czasie tego proponują mu trzecią panoramę: »Bitwę pod Somosierrą«. Kossak jedzie do Hiszpanii i zwiedza pole sławnej bitwy. Po wielu trudnościach dostaje się do wzgórz Guadaramy. Tam robi studya peizażowe z Michałem Wywiórskim. Przy tej sposobności zwiedza Saragossę i pola bitwy kastylijskie, Burgos i Segoyię. Wraca do Berlina i zameczku Monbijou, który mu cesarz oddał do dyspozycyi, wykonywa cztery wielkie obrazy, zwane szkicami do panoramy Somosierry. Zbudowawszy zrąb dzieła, jedzie do Warszawy starać się o pozwolenie malowania panoramy, popierany przez generała Puzyrewskiego, historyografa Somo-Sierry. Książę Imeretyński, ówczesny generał-gubernator warszawski, pozwala malować bez prawa wystawienia w państwie rosyjskiem. Wraca więc Kossak do Berlina. Kontrakt z konsorcyum reprezentował sto tysięcy rubli. Cesarz Wilhelm, dowiedziawszy się o tej odmowie, osobiście listownie prosi w. ks. Włodzimierza o poparcie tej sprawy w interesie Kossaka. Ta interwencya wywołuje ogólne zaciekawienie w Petersburgu. Jednakowoż Imeretyński pozostał nieugiętym, wobec czego zamienić musiano projekt Somo-Sierry na panoramę bitwy pod Piramidami. Wobec tego wraz z Michałem Wywiórskim jedzie do Egiptu i tam zebrał obfity materyał. Po skończeniu panoramy, powraca do Berlina, gdzie go oczekiwały nowe zamówienia. Jest to moment rozpoczęcia kroków antipolskich ze strony rządu pruskiego i cesarza. Kossak szuka sposobności opuszczenia Berlina bez przykrego zajścia, pod pozorem reparacyi w zameczku Monbijou. Proces wrzesiński. Mowa malborska. Kossak urzędownie jedzie do Potsdamu i w adjutanturze cesarskiej rezygnuje ze stanowiska, pracowni i seryi wielkich obrazów, ostatnio zamówionych przez cesarza. Powraca do kraju i do ukochanych epopei 1831 r. i napoleońskiej. Odznaczenia: medal bronzowy akademicki Monachium 1874. Wielki złoty medal Wiedeń 1885. Dyplom honorowy Paryż Salon 1890. Mały złoty medal Berlin, międzynar. 1891. Nagroda Akademii Umiejętności z fundacyi Barczewskiego za »Bitwę pod Grochowem« 1888. Krzyż kawalerski Franciszka Józefa I., krzyż kawalerski Legii honorowej, Officier d’Académie. Krzyż kawalerski orderu Czerwonego orła i korony pruskiej. Najważniejsze prace: »Bitwa pod Grochowem«, »Wspomnienie z lat dziecinnych«, »Racławice«, panorama »Berezyny«, »Buja sztandar«, portret hr. Romanowej Potockiej. W Muzeum narodowem jest jego portret M. Zyblikiewicza, dar artysty z 1885 r. W Rudolphium pragskiem »Ordynans«, w galeryi zamku królewskiego w Budapeszcie »Granat«, w zbiorach cesarskich w Lainz »Hurrah!«, w pałacu królewskim w Berlinie 7 wielkich obrazów i dwa portrety konne Wilhelma II. Reprodukcyę jego »Olszynki Grochowskiej« wydało nasze Towarzystwo jako premię za 1899 r. w chromolitografii, w heliograwurze zaś jego »Chorągiew pancerną« 1903 r. OS. Bibliografia: Dr. Jerzy Mycielski 1. cit. str. 714. »Tygodnik illustrowany« z r. 1888, z r. 1898 str. 749, 750. Wincenty hr. Łoś z 1895 r., str. 433. M. N. K. 87. Stanisław S. Pepłowski: »Racławice«, pierwsza panorama polska, »Świat« 1895.

KOSSOWSKI HENRYK, rzeźbiarz. W latach 1850—70 profesor rzeźbiarstwa w szkole sztuk pięknych, niegdyś uczeń Schmelzera, a później w Berlinie Schadowa i w Monachium Schwanthalera. Zwiedziwszy Niemcy i Rzym, osiadł wreszcie w Krakowie, prowadząc umiejętnie młodych adeptów do sztuki. Z jego szkoły wyszli tacy uczniowie jak Parys Filippi, Franciszek Wyspiański, Walery Gadomski i nieodżałowany, zmarły w Rzymie Szubert. Sam niezmiernie pracowity, podniósł sztukę wysoko. Był uczniem akademii monachijskiej i berlińskiej. Nie zostawił dzieł wybitniejszych oprócz biustów Jana i Piotra Kochanowskich w kościele OO. Franciszkanów w Krakowie. Był on pierwszym stypendystą w rzeźbiarstwie, któremu ostatni sejm rzeczypospolitej dat na podróż i pobyt w Monachium dwuletni fundusz. W Muzeum narodowem jest jego popiersie Juliana Niemcewicza, nie wystawione. Bibliografia: »Tygodnik illustrowany« z r. 1865, str. 239. Muczkowski 1. cit. str. 35. Łuszczkiewicz: Karta etc. str. 27. 

KOSTROWICKA MELANIA, wystawia studyum 1858 r. 

KOSTRZEWSKI FRANCISZEK, ur. 19 kwietnia 1826 roku w Warszawie. Dziecinne lata przeżył na wsi w okolicach krakowskich pod okiem rodziców. Od lat najmłodszych posiadał skłonność do rysunków, najulubieńszą zabawką jego był ołówek i papier. Wrażenia tych lat wśród wiejskiego świata wywarły wpływ przeważny na jego artystyczny kierunek. Najmilszem jego zajęciem pozostało odtwarzanie scen sielskich. Szkoły do r. 1843 ukończył w Warszawie, a kiedy utworzono 1844 r. szkołę sztuk pięknych, uprosił rodziców, że ci pozwolili mu kształcić się na malarza. Kształcił się więc w warszawskiej Szkole sztuk pięknych pod Hadziewiczem, Kaniewskim i J. F. Piwarskim; w r. 1849 odbył dłuższą podróż artystyczną po Królestwie i Litwie. Po ukończeniu Szkoły sztuk pięknych zaczął malować obrazki rodzajowe, następnie przedsięwziął podróż pieszą po kraju. Zasoby typów ludowych jakie zebrał, wystarczyły mu na długie lata. Osiadł na dłuższy czas w Kielcach. Pobyt jego następnie długoletni w Warszawie dał mu sposobność poznania warstw społecznych tego miasta, które przedstawiać lubi w swych rysunkach i karykaturach. (Wydał pamiętniki i album rysunków). W Muzeum narodowem jest jego »W karczmie«, obraz olejny, malowany 1854 r. Najładniejsze są jego krajobrazy z podróży odbytej 1849 r. po Królestwie i Litwie. »Chata wiejska« z 1856 r. »Noc świętojańska«, »Wyjście z cmentarza wiejskiego« (w Muzeum narodowem, nie objęte katalogiem Fuziarskiego). W końcu liczne bardzo rysunki humorystyczne w »Tygodniku illustrowanym«, »Kolcach«, »Kłosach«, oraz akwarella »Kapitał i praca«. W zbiorach warszawskiego Tow. Z. S. P. są jego olejne obrazy: »Cyganka wróżąca«, »Druciarz« i »Siciarz«. W galeryi Tow. przyj. nauk w Poznaniu są jego »Krajobraz ze skałą w Złotym Potoku«, malowany 1862 r. i »Farsa krakowska« (pod pseudonimem Zabawskiego), dar p. Jerzmanowskiego 1890 r. i akwarella »Kapitał i praca«, mal. 1860 r. Bibliografia: Dr. Jerzy Mycielski 1. cit. str. 623. Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 244. »Kłosy« z r. 1872, t. XIV, str. 170. »Tygodnik illustrowany« z r. 1860, str. 208 etc. Henryk Piątkowski w »Tygodniku illustrowanym« z r. 1902, str. 982. H. Piątkowski: Polskie malarstwo współczesne. Szkice i notaty, Petersburg 1895, str. 241. 

KOTARBIŃSKI MIŁOSZ, wystawia 1891—94 r. Brat Wilhelma i Józefa Kotarbińskich, maluje: »Pod strażą aniołów«, »Jezioro«, »Poranek«. Pisze często w »Tygodniku illustrowanym«, mieszka w Warszawie.

KOTARBIŃSKI WILHELM, ur. 1849 r. w Nieborowie. Skończywszy gimnazyum wstąpił do szkoły rysunkowej w Warszawie.

Otrzymawszy stypendyum od Towarzystwa zach. sztuk pięknych w 1871 r. udał się do Rzymu i wstąpił do Akademii św. Łukasza, którą ukończył z pierwszym medalem. Najważniejsze prace wystawione, oraz otrzymane odznaczenia: »Chrystus przed Piłatem«, »Wskrzeszenie syna wdowy z Naim«, »Orgia rzymska«, »Śmierć Messaliny«, za którą otrzymał wielki medal złoty na wyst. kraj. we Lwowie 1894 r. »Orgia« zakupioną została do Muzeum Aleksandra III. w Petersburgu. »Grosz wdowi«, »Pocałunek fali«, »Mogiła samobójcy«, »Pocałunek Meduzy«. Miejsce obecnego stałego pobytu: gubernia Mińska, powiat Słucki w majątku Kalsk. W zbiorach warszawskiego Towarzystwa zachęty sztuk pięknych jest jego obraz: »Chrystus wskrzeszający«. OS. Bibliografia: Henryk Piątkowski 1. cit., str. 194—201.

KOTOWICZ APOLINARY, ur. 24 marca 1859 r. w Bieczu. Study a odbyte w Krakowie do roku 1888 pod kierunkiem Jana Matejki, i w Monachium od r. 1888 do 1890 w szkole Holoszego. OS. Bibliografia: K. 87. Wystawia u nas od 1885 r.

KOTOWSKI DAMAZY, wystawia od 1888 do 1892 r. jako DAMAZY K., od 1893 r. zaś pod własnem nazwiskiem. Uczeń szkoły sztuk pięknych w Krakowie pod Janem Matejką. Przebywa albo we Lwowie albo w Monachium, specyalnie oddając się malarstwu portretów.

KOTSIS ALEKSANDER, ur. w Ludwinowie pod Krakowem 30 maja 1836r., um. w Podgórzu 7 sierpnia 1877 r. Ojciec jego miał w Ludwinowie kęs własnej roli, który odsprzedawszy, osiadł w Podgórzu i, zająwszy się przedsiębiorstwami i handlem, dorobił się fortunki. Wychowanie pierwsze pobierał Aleksander Kotsis w szkole św. Barbary w Krakowie, i jakkolwiek objawiał chęć do malarstwa, ojciec jednakże przeciwny artystycznemu kierunkowi, chciał go koniecznie przysposobić na pomocnika swego w kupiectwie. Niełatwo też przyszło synowi uzyskać jego zgodę na wstąpienie do krakowskiej szkoły sztuk pięknych, a nawet uzyskawszy je w końcu, w 1858 r. musiał jeszcze od sztuki odrywać się dla handlu; gdy zaś do tego fachu niezdolnym się okazał, zagrożono mu przymusową pracą około roli. Dopiero wstawienie się Wojciecha Stattlera i powodzenie materyalne pierwszych prac artysty, przełamały oporność ojca, który już ostatecznie się zgodził. Po skończeniu szkoły sztuk pięknych, w której równocześnie z nim kształcili się: Matejko, Cynk, Filippi, Gadomski, Gryglewski, Jabłoński, w 1862 r. udał się Kotsis jako stypendysta do Wiednia, gdzie przepędził 2 lata. W r. 1866 otrzymał znów stypendyum ministeryalne; był na wystawie Paryskiej, bawi następnie w Warszawie, a wr. 1867 w Brukseli, lecz choroba matki i śmierć jej przeszkodziła mu w dalszem kształceniu się. Powraca na stałe do Krakowa w 1868 r. Później robił wycieczki do Monachium i dalej. Umarł na rozmiękczenie mózgu, które w r. 1875 go dotknęło, a w skutkach swych było tak straszne, iż na rok przed swym zgonem zapomniał był czytać i pisać, w ostatnich miesiącach nawet mówić zaprzestał. W pracach jego widoczny wpływ Grottgera. W Muzeum narodowem są jego: portret własny, dar p. Jordensa, »Góral przed szałasem«, »Targ o cielę«, zakupiony w 1887 r. oraz »W szynku«, »Młyn wodny«, »Cyganie z niedźwiedziem« jako depozyty. Ważniejsze prace: »Pogrzeb górala«, »Niedziela zielna w Tatrach«, »Kwiaciarka«, »Pisklęta«, »Przy stepie«, »Sprzedaż kartofli«, »Psoty«, »Skąpiec«, portret własny, »Ostatnia chudoba«. W zbiorach warszawskiego Tow. Z. S. P. jest jego »Przy stepie« i dwa studya olejne (nra 120 i 157). Reprodukcyę jego »Wycieczki w Tatry« wydało nasze Towarzystwo w litografii kolorowej jako premię za rok 1879/80. Bibliografia: Dr. Jerzy Mycielski 1. cit. str. 645. A. Bełcikowski w »Tygodniku illustrowanym«, 1877, 129, 144. Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 273. »Kłosy« z r. 1877, t. XXIV, str. 211. »Tygodnik illustrowany« z r. 1877, str. 129. M. N. K. 87. W. 98. 

KOTTOWICZ, wystawia 1877 r. »Straganiarkę«.

KOWACS EDGAR, ur. w Karapczowie na Bukowinie 1839 r., uczeń Godfryda Sempera, od 1895 r. był dyrektorem Szkoły przemysłu drzewnego w Zakopanem, wystawia studyum starca 1893 r. Kształcił się na politechnice lwowskiej, potem we Wiedniu, a następnie w Zurychu, był przez pewien czas współpracownikiem Hasenauera i Kirschnera. Znany wynalazca »sposobu« zakopiańskiego. Profesor politechniki lwowskiej, następca Zacharjewicza. Oddaje się malarstwu, a nawet i poezyi. Wydał w trzech językach publikacyę rozpowszechnioną: »Sposób zakopiański«. Twórca pawilonu galicyjskiego na wystawie paryskiej 1900 r. Bibliografia: »Tygodnik illustrowany« z r. 1900, str. 124. 

KOWALEWSKI, wystawia 1897 r. sceny wojskowe rosyjskie: »Pikieta kawaleryi« i »Obozowisko kozaków«. 

KOWALEWSKI BRONISŁAW, ur. 1870 r. we wsi Nadzele, gub. płockiej. U nas wystawia od 1900 r. Artystyczne wykształcenie pobierał najpierw w warszawskiej Szkole rysunkowej pod prof. Gersonem, a następnie w 1896 roku wstąpił do Akademii sztuk pięknych w Krakowie i tu pod kierunkiem prof. Wyczółkowskiego i Stanisławskiego studyował żywą naturę i krajobrazy. W Krakowie wystawiał następujące obrazy: »Po zachodzie«, »Wiatr« (na stałej wystawie) i obraz »Zima« na wystawie Towarzystwa »Sztuka«. OS. 

KOWALSKI ALFRED WIERUSZ, ur. 11 października 1849 r. w Suwałkach, żyje w Monachium. Znakomity malarz rodzajowy. Odebrawszy wykształcenie w Warszawie, gdzie zapisał się do Szkoły rysunkowej 1868 r., kształcił się następnie w Dreźnie 1872 roku, w Pradze czeskiej 1873 r., gdzie się zbliżył z malarzem czeskim Wacławem Brozikim i zaczyna komponować »Śmierć Stefana Czarneckiego«. Wreszcie od 1875 r. w Akademii monachijskiej pod profesorem A. Wagnerem i Józefem Brandtem. Po ukończeniu studyów założył w Monachium własną pracownię i osiadł tam na stałe. Medal złoty I. w Monachium 1892, Wiedeń 1894, wystawa międzynarodowa, medal złoty za »Wyzwanie«. Lwów 1894 medal złoty. Jest honorowym profesorem Akademii monachijskiej. Podczas studyów w tej akademii otrzymał list pochwalny, a następnie liczne odznaczenia. W nowej Pinakotece monachijskiej są jego obrazy: »Minister bar. Lutz na polowaniu na gemzy«, malowany w 1888 r. (nr. 426), dar artysty, »W lutym« (nr. 427), własn. państwowa. Jego »Wacław nad zwłokami Maryi« i »Poranek« były na wyst. lwowskiej 1894 r. U nas wystawia od 1873 r. »Poetyczna para«, »Transport na Sybir«, »Ostatnie promyki słońca«, »Do kościoła«. Król. Galerya w Dreźnie posiada jego: »Odpoczynek w śniegu« (nr. 2345 A). W galeryi Tow. przyjaciół nauk w Poznaniu jest jego karton kredkowy: »Wacław nad zwłokami Maryi«, illustracya do poematu Malczewskiego, rysowana w Dreźnie 1871 r., dar hr. Engestroma. Pinakoteka monachijska nabyła 1892 r. jego »Wilki«. Bibliografia: Dr. Jerzy Mycielski 1. cit. str. 713. Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 338. Henryk Piątkowski 1. cit. str. 152 — 164. »Świat« 1892, str. 387.

KOWALSKI KAROL WIERUSZ, ur. 1869 r. w Warszawie. Jako uczeń 4-tej klasy szkoły realnej w Warszawie czas wolny od zajęć szkolnych poświęcał nauce rysunku w pracowni Ksawerego Pillatiego. Po roku udał się do Józefa Ryszkiewicza i pod jego kierunkiem rysował z natury węglem studya naturalnej wielkości. W tym czasie rodzice przenieśli się do Krakowa, gdzie uczył się do czasu zdania matury w szkole realnej na ul. św. Jana. W Krakowie, jak tylko czas mu pozwalał, dążył na »Wygodę« do Juliusza Kossaka, żeby korzystać z jego rad i wskazówek. Kompozycye J. Kossaka były i są w jego karyerze artystycznej gwiazdą przewodnią. W ostatnim roku pobytu w Krakowie zaczął malować olejno pod kierunkiem Wojciecha Kossaka. Po zdaniu matury w r. 1889 udał się do Monachium, gdzie idąc za radą stryja Alfreda Wierusza Kowalskiego, wstąpił do szkoły rysunkowej Szymanowskiego W. i Grocholskiego St. W szkole tej rysował przez lat 3, pozostając, po ustąpieniu Szymanowskiego, pod kierunkiem Stanisława Grocholskiego. Następnie stanąwszy do konkursu akademickiego, został przyjęty do królewskiej Akademii sztuk pięknych do oddziału prof. Haekla, gdzie rysował przez przeszło trzy półrocza.

Następnie malował pod specyalnym kierunkiem stryja, Alfreda Wierusza Kowalskiego w jego pracowni. Przez ostatnie półtora roku pobytu w Monachium miał własną pracownię. Z obrazów w tym czasie malowanych, wystawił w mona chijskim »Kunstvereinie«: »Handlarze koni«, »W sąsiedztwo« i »Wesoła dwójka«. Opuściwszy Monachium w r. 1899, osiadł u siebie na wsi, gdzie wybudowawszy pracownię, do dziś dnia pracuje. Ważniejsze obrazy: »Sąsiedzi«, »Uszczuty«, »W strachu«, »Z jarmarku«, »Kumoszki«, »Pod wpływem słońca«, »Powrót z łąki«, »Na lisa«, »Zwózka zboża«, »Żniwo«, »Powrót z targu«, »Powrót do szkół«, »Na jarmark«, »Pod dobrą datą«, »Na własnym wózku«, »Osaczony«, »Haź go ha!«, »Dyspozycya«, »Spotkanie«, »W sąsiedztwo«, »Pociecha matczyna« i w. in. U nas wystawia 1895 r. Miejsce obecnego stałego pobytu: Posada, poczta Konin, gubernia kaliska, Królestwo Polskie. OS.

KOWALSKI LEON, ur. 1870 r. w Kijowie. Studya odbyte początkowo w szkole prywatnej Muraszki w Kijowie, pod kierunkiem profesora petersburskiej akademii Mikołaja Gay. Następnie od r. 1891 w Szkole sztuk pięknych w Krakowie pod kierunkiem prof. Łuszczkiewicza, Unierzyskiego i Löflera. Od 1894 r. w monachijskiej Akademii sztuk pięknych pod kierunkiem Raupa i rok później w atelier J. P. Laurensa i Benjamina Constant, oraz u Gustave Courtois & Auguste Girardot w Paryżu.

Najważniejsze prace wystawione: w Kijowie »Wiedźma« i portret ojca i matki, w Warszawie »Portret damy«, w Krakowie »Ukrainka«, portret, i »Przy pracy«. U nas wystawia od 1902 r. Na IV. kursie krakowskiej Szkoły sztuk piękn. medal bronzowy 1893 r. za malowanie głów z natury. Miejsce obecnego stałego pobytu: Paryż, 9. R. Campagne premiere atelier 22. OS.

KOZAKIEWICZ ANTONI, syn obywatela krakowskiego, ur. 13 czerwca 1841 r. w Krakowie, gdzie uczęszczał do szkoły realnej. Po śmierci ojca w r. 1855 był zmuszony porzucić szkoły i udać się do swego szwagra, kupca w Miechowie, skąd ucieka bez wszelkich funduszów do Krakowa, i tu uczy się malarstwa od roku 1859—67 w krakowskiej szkole sztuk pięknych, zarabiając z pomocą brata ciotecznego, początkowo przepisywaniem i lekcyjkami, na nędzne utrzymanie. W szkole pracował pod Łuszczkiewiczem i kuzynem swoim Szynalewskim. W 1861 r. z powodu rozruchów studya przerywa.

Nastał rok 1863, bieda zajrzała wtedy w oczy młodym artystom. Były dni, w których nie było co jeść i nie miało się nawet nadziei zarobku. W tych trudnych czasach, o głodzie i chłodzie, wykończył Kozakiewicz obraz p. t.: »Żal wieśniaków po śmierci Kazimierza Wielkiego«, który Towarzystwo sztuk pięknych w Krakowie zakupiło do losowania za 300 florenów. Ogromna to była kwota dla artysty, który w tym czasie dostał także malowanie fresków w kościele OO. Misyonarzy w Krakowie razem z Jabłońskim i Streitem, a oprócz tego miał mieszkanie bezpłatne i obiady na cały rok u pewnego właściciela hotelu za to, że uwiecznił jego i jego żonę i namalował mu jakiś obraz do sali restauracyjnej. Wkrótce potem Towarzystwo sztuk piękn. zakupiło drugi jego obraz p. t. »Mrzonki dorobkowicza«, co dało mu możność wyjechania do Wiednia. r. 1869/70, zaoszczędziwszy trochę pieniędzy, wyjechał do Wiednia, zapisał się do Akademii i pod kierunkiem dyrektora Ed. Engerta pracował w tak zwanej Meisterschule. Tutaj na wystawie akademickiej otrzymał pierwszą nagrodę za obraz »Pro Deo et patria, albo Nauki dziadunia«, następnie jednorazowe cesarskie stypendyum w sumie 1000 guldenów i z tem jako samodzielny artysta w r. 1871 wyjechał do Monachium. Tam pracując zamieszkiwał do roku 1900, zaszczycany corocznie kilkakrotnemi odwiedzinami jego pracowni przez księcia regenta Luitpolda. Nie starał on się nigdy takich odznaczeń dla własnej korzyści zużytkować. Następnie powraca do Warszawy, gdzie stale przebywa. Najważniejsze prace wystawione, oraz otrzymane odznaczenia: »Nauki dziadunia«, pierwsza nagroda w Wiedniu, zakupione na premium przez Tow. przyjaciół sztuk pięknych w Krakowie. »Gęsiarka«, medal w Londynie. »Malarz na studyach«, medal w Londynie. »Dudziarz« i »Kataryniarz«, honorowy dyplom w Monachium. »Modlitwa dziewczyny«, medal na wystawie lwowskiej. »Lewita w cytadeli«, »Mrzonka dorobkowicza«, »Niespodziewani«, zakupione przez Towarzystwo, »Zabawa w kaźni«, »Wykradziona«, »Z czasów Konfederacyi Barskiej«, »Modlący się żydzi«, zakupiony przez Ministeryum oświaty w Wiedniu i darowany Akademii krakowskiej, »Ułańskie figle«, zakupiony na wystawie w Kunstlerpal. przez Najj. Pana na własność, »Mój kochanek«, zakupiony przez Najj. P. Cesarzową Austryi na wystawie w Londynie. Brał udział w powstaniu 1863 r., wiązały go bliższe stosunki z Andrzejem Grabowskim, Kotsisem, Gryglewskim, Streitem, Maleckim i Kurellą. W Muzeum narodowem jest jego »Targ w Wieliczce«, zakupiony w 1894 r. i obraz »Do sądu«, nie wystawiony. W zbiorach warszawskiego Tow Z. S. P. jest jego krajobraz i »Ostatni klucznik«. Reprodukcyę jego obrazu »Nauki dziadunia« wydało nasze Towarzystwo jako premię w 1872/3 r. OS. Bibliografia: Michał Bałucki: Antoni Kozakiewicz, sylwetka napisana w 35 rocznicę jego działalności malarskiej. »Tygodnik illustrowany«. Dr. Jerzy Mycielski 1. cit. str. 643. M. N. K. 87.

KOZAKIEWICZ PIOTR, ur. 1837 r., um. 8 września 1893 r., rzeźbiarz, uczestnik bitwy pod Miechowem w 1863 r. Wystawia od 1863 do 1890 r. W Muzeum narodowem jest jego medalion Floryana Straszewskiego, nie wystawiony. Bibliografia: Kai. Czecha 1894. »Świat« 1893, str. 424. 

KOŹMIŃSKI, rzeźbiarz, wystawia »Florę«. (Data niepewna). 

KOŹNIEWSKA MARYA, debiutuje na wystawie jubileuszowej 1904 r. Warszawa, aleje Jerozolimskie. Przyjaciółka Olgi Boznańskiej.

KRAJEWSKI DAMIAN, wystawia od 1880 do 1887 r. Uczeń Łuszczkiewicza w Krakowie, ma obecnie sklep z cygarami w Monachium.

KRAJEWSKI MARCELI, ur. 1843 r. Uczeń Giacomelliego i Bonnata. Mieszkał w Poznaniu. Wystawia od 1874 do 1900 r. same portrety, między nimi portret ks. Stefana Pawlickiego, prof. filozofii na Uniw. Jag. W galeryi Tow. przyj. nauk w Poznaniu jest jego portret Władysława Żeleńskiego, jako dar artysty. Bibliografia: K. 87.

KRASNOWOLSKI JÓZEF, ur. 1879 r. w Kwidzyniu. Studya odbyte w Warszawie, Krakowie i Monachium 1896—1901 r. pod kierunkiem W. Gersona, Jacka Malczewskiego i prof. Wyczółkowskiego, debiutuje u nas w 1903 r. OS. 

KRASZEWSKA, debiutuje 1902 r. 

KRASZEWSKA OTOLIA, wystawia 1890 i 1893 r. Pochodzi z Ukrainy, uczennica Ajwazowskiego, mieszka w Monachium, rzeźbi. 

KRASZEWSKI JÓZEF IGNACY, ur. w Warszawie 1812 r., um. w San Remo 19 marca 1887 r. Znakomity powieściopisarz, poeta i publicysta, był również peizażystą amatorem. Od 1829 r. był uczniem uniwersytetu wileńskiego, gdzie się także kształcił w malarstwie i sztycharstwie u Bonawentury Dąbrowskiego. Od 1833 r. mieszkał na wsi, dopiero 1853 r. przeniósł się do Żytomierza, a 1860 r. do Warszawy, gdzie objął kierownictwo »Gazety codziennej«, późniejszej »Gazety polskiej«. W r. 1870 był redaktorem »Tygodnika illustrowanego«, wreszcie osiadł w Dreźnie. Dwa rysunki wykonał do swej powieści »Poeta i świat«, rysował i malował podczas podróży po Włoszech, wykończał w twierdzy magdeburskiej szereg 65 dużych akwareli, namalował między innemi »Dwór w Ossowie« i »Wjazd Radziwiłła do Rzymu 1680 r.«, krajobrazy wołyńskie etc. Wystawia u nas w 1864 i 1879 r. Jego »Krajobraz« i »Widok Pompei« jest własnością Muzeum narodowego. W zbiorach Tow. Z. S. P. w Warszawie jest jego rysunek ołówkowy nr. 75. (K.). W galeryi Tow. przyjaciół nauk w Poznaniu jest jego obraz: »Ruiny zamku w Łucku«, dar hr. Ciecierskiego i akwarella: »Szynk żydowski«, dar p. Chłapowskiej. Bibliografia: Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 196. Piotr Chmielowski: Józef Ignacy Kraszewski, Kraków 1888. Książka jubileuszowa dla uczczenia pięćdziesięcioletniej działalności J. I. K. Warszawa 1876. W. 98.

KREMEROWA MODESTA, wystawia studyum z natury 1854 r. 

KROKOWSKI, rzeźbiarz, wystawia 1869 r. 

KRÓLIKOWSKI DOBIESŁAW, syn Janisława Broniwoja, ur. 1859 r. w Warszawie. Kształcił się w warszawskiej Szkole rysunkowej pod kierunkiem prof. Wojciecha Gersona i Aleksandra Kamińskiego od 1878 do 1882 r. W 1883 r. otrzymał konkursowe stypendyum od warszawskiego Towarzystwa sztuk pięknych na dalsze kształcenie się w Szkole sztuk pięknych w Krakowie, gdzie przebywał w ciągu lat dwóch pod kierunkiem prof. L. Löflera. Po ukończeniu kursu IV. w r. 1886 powrócił do Warszawy, malując główki kobiece i sceny z życia kobiet, portrety i religijne obrazy. Ważniejsze prace: na wystawie krakowskiego Towarzystwa sztuk pięknych w 1886 r. »Samotnik«, »Niewolnica«, »W haremie«, »Marzenie«, »W zapomnieniu«, »Niedola«, portrety J. Chrzanowskiego, pani Józefowiczowej, Ignacego Żery. Religijne obrazy: w kościele warszawskim na Solcu »Św. Antoni«, w Piasecznie pod Warszawą »Wniebowstąpienie«, »Św. Ludwik« w Joncu koło Nasielska pod Warszawą. Stale mieszka w Warszawie, Nowomiejska 18. OS.

KRÓLIKOWSKI JANISŁAW BRONIWOJ, ur. w Krakowie 22 czerwca 1814 r., um. 1889 r. w Warszawie, pochowany na Brudnie. Kształcił się w Krakowie, potem przez kilka lat przebywał w Rzymie i Florencyi; w 1847 r. powrócił do kraju, do miasta Kielc, gdzie objął stanowisko profesora gimnazyum. Po 7 latach powrócił do Warszawy, malując obrazy religijne, portrety, następnie wyjechał do Łęczycy na posadę profesora rysunków przy gimnazyum ówczesnem. W 1870 r. po zamknięciu gimnazyum łęczyckiego powrócił do Warszawy i objął stanowisko profesora rysunków w Instytucie głuchoniemych i ociemniałych, pozostając na tem stanowisku do końca życia. Ważniejsze prace: »Przemienienie Pańskie« w Łęczycy, »Rodzina święta« i »Św. Magdalena« tamże. W Warszawie, w kościele Dominikanów, »Wniebowstąpienie N. M. P.«, w Radzyminie pod Warszawą »M. P. Niepok. Poczęcia«. Portrety dyr. Instytutu głuchoniemych, J. Papłońskiego, prof. Rakowskiego, p. Jasińskiej Petroneli, Apolonii Konopnickiej. OS.

KRUDOWSKI FRANCISZEK, urodzony 1860 r. w Krakowie. Kształcił się w wiedeńskiej Akademii sztuk pięknych pod prof. Griepenkerlem, następnie, otrzymawszy »rzymską nagrodę« bawił w Rzymie do r. 1893, Lwów 1894 medal złoty. Odtąd mieszka stale w Krakowie, maluje obrazy treści historycznej, a przedewszystkiem religijnej. Wystawia od 1878 do 1896 r. W kościele św. Jana Kantego w Rzymie wykonał 1892 r. obrazy: »Madonna z dzieciątkiem w otoczeniu polskich patronów«, »Chrystus w ogrojcu«, »Św. Karol Boromeusz«. W Muzeum narodowem jest jego »Matka Boska Bolesna«, zakupiona 1893 r. Bibliografia: Dr. Jerzy Mycielski 1. cit. str. 714. Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 359. K. 87. M. N. »Świat« 1892, str. 195. 

KRUSZEWSKI JÓZEF, ur. w Brukselli 13 czerwca 1856 r. Znany karykaturzysta, syn generała Kruszewskiego. Uczeń Łuszczkiewicza, J. Kossaka i J. Portaelsa w Brukselli. Mieszka w Krakowie. Wystawiał w Brukselli i Krakowie. Wystawia u nas od 1881 r. studya, portrety, »Wjazd Twardowskiego do Bydgoszczy«, maluje supraporty w domu prof. dra Mańkowskiego w Krakowie wedle Norblina i Watteau. W zbiorach Chojnowskiego w Warszawie jest jego »Proszony obiad u żyda« i »Do nagrody po turnieju«. W galeryi Towarzystwa przyjaciół nauk w Poznaniu jest jego »Przyjęcie nowego agenta«, akwarella z seryi »Emigracya do Ameryki«. Bibliografia: K. 87.

KRUSZEWSKI TADEUSZ, wystawia od 1891 r. krajobrazy i rodzajowe sceny. Uczeń Szkoły sztuk pięknych w Krakowie i akademii monachijskiej, mieszka w Kijowie. List pochwalny na wystawie krajowej 1894 r. »Orka przy deszczu«, »W zimie«, »Oczekiwanie«, »Krajobraz zimowy«, portrety, »Praczki« i »Fragment z Sędziszowa«. Bibliografia: »Świat« 1894, str. 483.

KRUSZYŃSKI JAN POMIAN, wystawia od 1884 do 1887 r.

KRYCIŃSKI WALERYAN, ur. 14 kwietnia 1852 r. w Karolinowie k. Jaworowa, z ojca Aleksandra a matki Eleonory z Siklanowskich; uczęszczał do szkół realnych w Tarnopolu i we Lwowie. Od roku 1872 do 1875 kształcił się w krakowskiej Szkole sztuk pięknych pod kierunkiem prof. Łuszczkiewicza i Szynalewskiego, równocześnie pracując jako rysownik w Muzeum techniczno-przemysłowem dra Baranieckiego.

W r. 1874 otrzymał pierwszą nagrodę konkursową Tow. przyjaciół sztuk pięknych w Krakowie za rysunek perspektywiczny stall w kościele Bożego ciała na Stradomiu. W r. 1875 wyjechał wraz z Maurycym Gotliebem i Zygmuntem Papieskim do Wiednia, gdzie najpierw był w Akademii sztuk pięknych, a następnie, otrzymawszy stypendyum rządowe za staraniem dra Adryana Baranieckiego i dra Ferdynanda Weigla, przeszedł do państ.

Szkoły dla przemysłu artystycznego przy austr. Muzeum dla sztuki i przemysłu w Wiedniu. Tam w specyalnych szkołach dla architektury prof. Storcka, a malarstwa dekoracyjnego prof. Sanfbergera i Ermenegilda Donadiniego kształcił się do roku 1879. W r. 1878 zwiedził Monachium i paryską wystawę światową, wysłany kosztem krakowskiej Izby handlowej i przemysłowej. Odbywał podróże kilkakrotne w celu poznania zbiorów, zabytków sztuki i przemysłu artystycznego do Norymbergi, Augsburgu, Frankfurtu nad Menem, Kolonii, Salzburga i Pragi. Wystawiał od r. 1878 we Lwowie i w Wiedniu. W Krakowie dwa portrety dra Emila Pfeifa i córki Maryi, oraz malowidło dekoracyjne »Feston z owoców«, które zakupiło krakowskie Tow. przyjaciół sztuk pięknych za 300 fl. Po powrocie do Krakowa malował w r. 1880 na wezwanie Rady miejskiej sale w Sukiennicach na przyjęcie cesarza Franciszka Józefa I. Od r. 1885 do 1894 wykonał malowidła ścienne w cerkwi św. Michała w Kołomyi (reprodukowane w dziele prof. architekta Feldegga p. t. »Moderne Kirchenmalereien« II.). W r. 1894 i 1895 wykonał dekoracye ścienne w klatce schodowej i w sali teatralnej i balowej w budynku Kasy oszczędności w Kołomyi. W r. 1890 wykonał w klatce schodowej nowego teatru we Lwowie według szkicu Tadeusza Popiela malowidło podstropowe »Muzyka starożytna«, a w widowni na lożach I-go piętra według własnych projektów 11 kartuszów w formie kamei. W roku 1901 projektował i malował kościółek parafialny w Krzywczy nad Sanem. W r. 1904 malował na prawej ścianie kaplicy Chrystusa miłosiernego w katedrze rzym.-kat. we Lwowie »Wskrzeszenie młodzieńca z Naim«. Projekty do zdobień ceramicznych, na kilimy, dywany i inne tkaniny; rysował illustracye do pism i dzieł artystycznych i naukowych; wykonywał dyplomy, adresy i plakaty. Od r. 1880 do 1898 pełnił obowiązki prof. rysunków w gimnazyum realnem w Kołomyi, od r. 1885 do 1890 kierował szkołą dla przemysłu ceramicznego w Kołomyi i udzielał nauki rysunków i dekoracyi, używając wyłącznie tylko miejscowych motywów ludowych do zdobienia wyrobów szkoły. Obecnie jest profesorem rysunków i malarstwa zdobniczego w państw. Szkole przemysłowej we Lwowie. Ogłaszał też drukiem okolicznościowe artykuły z dziedziny sztuki, przemysłu domowego ludowego i szkolnictwa przemysłowego: »Sztuki graficzne i ich różne techniki« w sprawozd. gimn. kołomyjskiego w r. 1882, »Moda i styl w mieszkaniu« w r. 1894, »Początki rozwoju sztuki« 1895, »Państwowa szkoła zawodowa dla przemysłu drzewnego w Kołomyi« i »Znaczenie i rozwój krajowej szkoły garncarskiej«, dwie obszerniejsze rozprawy w »Gazecie Kołomyjskiej« w r. 1898. W jego pracowni uczyli się: Dębicki Stanisław, Szczepański Stanisław, Alfred Beer, Stanisław Sęk, Antoni Procajłowicz, Marya Czajkowska i w. in. Wystawia u nas od 1878 r. Prace swoje znaczy imieniem i nazwiskiem, a także literami W. K., Awuka lub Algis. Pracownię ma przy ulicy Batorego 1. 12 we Lwowie. OS. Bibliografia: K. 87. Sprawozdania Dyrekcyi szkoły przemysłowej we Lwowie z lat 1901, 1902, 1903 i 1904.

KRYŃSKI JAN, rzeźbiarz, ur. 1850 r. (1849?) w Jeziornie koło Warszawy, um. 31 stycznia (1 lutego?) 1890 r. Po odbyciu nauk szkolnych objawiał wielkie zdolności rysunkowe i wstąpił do drzeworytni »Tygodnika illustrowanego«. W początkującym drzeworytniku odezwał się wkrótce rzeźbiarz. Pierwsza jego praca okazała najdowodniej, że posiada zdolności rzeźbiarskie, które niebawem zwróciły uwagę Juliusza Kossaka. Za jego poparciem wyjechał Kryński do Petersburga jako stypendysta tamtejszej Akademii sztuk pięknych. Ukończywszy ją ze złotym medalem, wysłany został kosztem rządu za granicę. W Rzymie, a następnie we Florencyi i w Paryżu pracował gorliwie tak dalece, iż powiedzieć można, że należał do niewielkiego zastępu artystów polskich teoretycznie wykształconych i umiejących władać piórem. Po powrocie do ojczyzny w r. 1875, osiedla się w Warszawie i występuje jako jeden z gorliwych krzewicieli sztuki stosowanej do przemysłu. W 1884 r. przyjęty został jego projekt na konkursie na pomnik Sobieskiego. Jego pomniki zdobią cmentarz powązkowski i kościoły warszawskie. Był modelatorem w fabryce Norblina. Wystawia u nas 1886 r. W Muzeum narodowem jest jego »Jan Sobieski« i »Stefan Batory«, nie wystawieni. Ważniejsze prace Kryńskiego: grobowe pomniki dla Sarbiewskiego, Kraszewskiego, pastora Otta, wykonane w bronzie, posążki konne księcia Józefa, Kościuszki, popiersia Zygmunta I, Zygmunta Augusta, Batorego i inne. W swej pracowni na ul. Wilczej odlał również »Fauna tańczącego« Chodzińskiego. Przed samą śmiercią pracował nad modelem »tarczy Sobieskiego«, wykonał również puhar srebrny z figurami. W zbiorach warszawskiego Tow. zach. szt. piękn. jest jego płaskorzeźba: portret Leopolda Lachnickiego. Bibliografia: »Kłosy« z r. 1890, t. L, str. 87. Wojciech Gerson w »Tygodniku illustrowanym« z r. 1890, str. 84; tamże 1885, str. 87, t. VI. 

KRZESZ JÓZEF MĘCINA, ur. 1860 r. w Krakowie. Studya odbyte: Szkoła krakowska od 1878—1882 r., później pod specyalnym kierunkiem Matejki od 1882—1885 r., następnie w Paryżu od 1885—1893 r. Pozostawał pod kierunkiem Jean Paul Laurens'a 2 lata, malował obrazy historyczne, rodzajowe, portrety. Wystawiał prace swoje w Salonie na Polach Elizejskich i w Salonie na Polu Marsowem. Prócz tego wysyłał obrazy swoje do Londynu, Monachium, Wiednia, Pesztu, Krakowa, Nowego Jorku i Mexyku. Z tych lat należy odliczyć 2 lata na podróże artystyczne dla kształcenia się, mianowicie: Londyn, Florencya, Wenecya, Bolonia, Genua, Medyolan, Monachium, Berlin, Wiedeń i Peszt. Nadto urządzał wystawy specyalne dzieł swoich w Krakowie, Lwowie, Warszawie, Petersburgu, Wilnie, Kijowie, Odessie, obejmujące cykl »Ojcze nasz« i inne (147 obrazów).

Prócz Jean Paul Laurens’a byli profesorami artysty: Franciszek Humbert, Henryk Martin, Juliusz Lefebvre, Tony Robert Fleury, Duez, Besnard. Najważniejsze prace wystawione, oraz otrzymane odznaczenia: 1883: »Powrót Kozaków z Carogrodu«, zakup, w Warszawie, 1884: »Bitwa pod Orszą«, pod kierunkiem Matejki, ofiarowana przez artystę na kościół spalony w Stryju i Towarzystwu weteranów 1831 i 1863 r. w Krakowie. Szereg portretów w Paryżu, między innemi portret Charles Edmonda Chojeckiego, darowany przez artystę do galeryi portretów w Poznaniu. Po powrocie do kraju, 1895 —1899 pracuje nad cyklem »Ojcze nasz«, subwencyonowanym przez Ministeryum oświaty w Wiedniu. Prawo reprodukcyi nabyte w Peszcie przez wydawców Egyhary Agoston et Tarsa. Odznaczenia: wystawa sztuki w Krakowie 1885 r. zaszczytna wzmianka za portrety. Mention honorable wyst. światowa w Paryżu 1889 r. za portret Chojeckiego. Na wyst. krajowej we Lwowie za szereg prac medal srebrny. Medal złoty państwowy za portrety wystawione we Wiedniu w Salonie (Kunstlerhauzie) 1901. O artyście pisały dzienniki paryskie, londyńskie, madryckie, wiedeńskie, peszteńskie, pragskie, hamburskie, lipskie, monachijskie, berlińskie, petersburgskie, wileńskie, kijowskie, odeskie. Z prasy polskiej: krakowskie, lwowskie, warszawskie. Miejsce obecnego stałego pobytu: Kraków-Dębniki, Ogrodowa, willa wł. Wystawia u nas od 1880 r. OS. Bibliografia: Dr. Jerzy Mycielski 1. cit str. 704. K. 87, oraz powyżej przez artystę przytoczone dzienniki. 

KRZESZOWA LUDWIKA, wystawia kwiaty i nature-mortes od 1894 do 1901 r. W r. 1900 zaś wystawia dwie rzeźby w gipsie. Żona Józefa Krzeszą. 

KRZYSZKOWSKI, wystawia 1890 r.

KRZYSZTAŁOWICZ STANISŁAW TURBIA, ur. 1867 r. w Krakowie.

Studya odbyte w Krakowie w Szkole sztuk pięknych od r. 1883 do 1890. W Monachium od r. 1890 do r. 1893. W Paryżu w r. 1895 i 1896. W Krakowie pod dyrekcyą Jana Matejki, profesorowie: Szynalewski, Gadomski, Jabłoński, Cynk, Łuszczkiewicz, Löffler. W Monachium: Zeitz, Szymanowski, Grocholski. W Paryżu: Rafael Collin. Wystawia u nas od 1892 r. portrety, »Peizaż jesienny«, »Gra w scyzoryki«, »Bagno«, »Kapusta«, »Peizaż zimowy« i t. d. Miejsce obecnego stałego pobytu: Warszawa. OS. 

KRZYŻANOWSKI KONRAD, ur. 15 lutego 1872 roku w Krzemieńczugu (gub. połtawska), debiutuje 1900 r. Portrecista, profesor Szkoły sztuk pięknych w Warszawie. Wychowywał się w Kijowie w gimnazyum. Do akademii petersburskiej wstąpił 1892 r. Na dalsze studya udał się do Monachium 1897 r. i odbył podróż do Włoch. W Monachium pracuje pod kierunkiem Hollosy’ego. W r. 1900 osiada w Warszawie. Ważniejsze prace: portret własny. Bibliografia: T. Jaroszyński w »Tygodniku illustrowanym« z r. 1904, str. 217.

KUBIN KAROLINA, wystawia kwiaty 1894 r. 

KUBIŃSKI C., prawdopodobnie uczeń akademii monachijskiej, wystawia krajobraz bawarski w 1863 r.

KUCHARZEWSKI LUDWIK, rzeźbiarz, ur. 1842 r. w Pułtusku, um. 1889 r. Po ukończeniu nauk gimnazyalnych wstąpił do szkoły sztuk pięknych w Warszawie, z wielkim zapałem zabrał się do pracy rzeźbiarskiej. Nareszcie udało mu się dopiąć celu pożądanego — znalazł się w Rzymie, a że nie tracił tam czasu napróźno, dowiódł tego swymi utworami tamże wykonanymi. Powróciwszy do kraju w r. 1870, oddał się przeważnie rzeźbie dekoracyjnej. Wkrótce jednak potem rozeszła się smutna wiadomość, że wpadł w obłęd zupełny; wybuch jej był spowodowany zawodem na konkursie pomnika Mickiewicza. Stracony dla sztuki za życia, zakończył je dnia 3 lipca 1889 r. U nas nie wystawiał, jako mało znany szczegół zamieściłem. Ważniejsze prace: »Dziewczę z gołębiami«, posążek Falkowskiego, »Chrystus w otchłani«, rzeźby na fasadzie Giełdy warszawskiej, stacye »Męki Zbawiciela«, »Dzieci«, »Rozbitek«. W zbiorach warszawskiego Tow. zach. sztuk pięknych jest jego bronz: »Ks. Falkowski«. Bibliografia: »Kłosy« z r. 1889, t. XLIX, str. 17. Robustus w »Tygodniku illustrowanym« z r. 1889, str. 22, t. II. »Świat« 1889, str. 336. 

KUCZBORSKI STANISŁAW, ur. 1870 r. w Warszawie. Studya odbyte w krakowskiej Akademii sztuk pięknych najpierw w klasie prof. Unierzyskiego, następnie kurs malarstwa pod kierunkiem prof. Leona Wyczółkowskiego. Najważniejsze prace wystawione, oraz otrzymane odznaczenia: za obraz p. t. »Matka« medal srebrny, dany przez krakowską Akademię sztuk pięknych. Pierwszy list pochwalny za obraz p. t. »Pogrzeb« na wystawie konkursowej Towarzystwa Zachęty sztuk pięknych w Warszawie 1904 r. Miejsce obecnego stałego pobytu: Kraków, lub czasowo Sielec, Ks. Poznańskie. OS. 

KURELLA LUDWIK, poświęcał się podczas dłuższego swego pobytu w Monachium studyom sztuki w rodzaju ściśle historycznym. Medal bronzowy we Lwowie 1894 r. Wystawia u nas od 1856 do 1897 r. sceny religijne i biblijne, obraz: »Michał Anioł ślepy przed torsem starożytnym« i sceny rodzajowe. W zbiorach warszawskiego Tow. zach. sztuk pięknych jest jego portret własny olejny (nr. 278). Bibliografia: »Kłosy« z r. 1868, str. 114. »Świat« z r. 1894, str. 483.

KUROWSKI, wystawia od 1859 do 1893 r. Między innemi pracami portret rysunkowy Juliana Niemcewicza. 

KURYLAS JÓZEF, debiutuje 1902 r. Uczeń Akademii sztuk pięknych w Krakowie.

KURZAWA ANTONI, ur. we wsi podkarpackiej 1843 r., um. w Krakowie 10 lutego 1898 r. Stał się rzeźbiarzem nie skutkiem atawistycznych skłonności lub szczęśliwych warunków. Pierwotne otoczenie, wśród którego pierwsze swe stawiał kroki, wcale nie było podatne do rozwinięcia w nim kiełkujących zadatków talentu. Na ukształtowanie tej wysoce oryginalnej, swojskiej indywidualności artystycznej oddziałała nie szkoła, lecz natura. Kurzawa w chwili obecnej należy już do przeszłości, skołatany przeciwnościami losu. Jego projekt pomnika Mickiewicza, przedstawiający poetę, budzącego skrzydlatego geniusza poezyi, znajduje się w Muzeum narodowem w odlewie bronzowym, z daru p. Michała Mankielewicza. Wiadome są losy tego projektu, którego odrzucenie na konkursie złamało życie artysty. Zniszczył on swoje wspaniałe dzieło; od owego czasu zaczęły się u niego objawy choroby nerwów i umysłu. Większą część życia spędził w Warszawie. W r. 1897 dzięki kolegom artystom mógł być umieszczony w zakładzie Helclów w Krakowie, gdzie po półrocznych ciężkich cierpieniach zakończył swój żywot. Na jego grobie ustawiono jego »Anioła«, odkutego w piaskowcu, głównie staraniem prof. Wyczółkowskiego. Oryginał jest własnością naszego Towarzystwa, zarówno jak grupy »Wawel-Wisła« i »Zgadnij«. Inne ważniejsze prace: »Siewacz«, »Polonez«, »Oberek«. Bibliografia: Henryk Piątkowski w »Tygodniku illustrowanym« z r. 1896, str. 800. M. N. Kai. Czecha 1898.

KUTEW CHRISTO. Jako uczeń krakowskiej szkoły sztuk pięknych otrzymał na IV kursie 1893 r. medal bronzowy za rysunek podług antyków. U nas debiutuje 1902 r., znanym ze swych fioletów, portretem ks. Krzemińskiego. Bibliografia: »Świat« 1893, str. 351. 

KWASICKI JAN, wystawia 1904 r. 

KWIATKOWSKI ANTONI TEOFIL, ur. 21 lutego 1809 r. w Pułtusku. Brał udział w walce o niepodległość w r. 1831. Po upadku powstania wyemigrował do Francyi i Anglii, gdzie zaprzyjaźnił się z Fryderykiem Chopinem i wykonał kilka jego portretów, a przedewszystkiem jedyne pośmiertne zdjęcie głowy mistrza, świetne swym wzniosłym wyrazem. Jest u nas reprezentantem szkoły Ary Scheffera. Po powrocie do Paryża zapisuje się do szkoły Leona Cognieta, tu poznaje Mickiewicza, Delacroix, Ingresa, Couture’a. Próby uplastycznienia utworów Chopina udawały mu się dość często. W Muzeum narodowem jest jego portret Lenartowicza, nie oznaczony. Malował przeważnie akwarellą. Prace ważniejsze: »Fantazya«, »Apoteoza kobiety«, »Basza z odaliską« itd. Odznaczenie otrzymał za znaną akwarellę »Le rève de Chopin«. Obraz jego »Les Nayades« natchnął Teofila Gauthier do napisania pięknego o nim wiersza. W zbiorach warszawskiego Tow. Z. S. P. są dwie jego akwarelle: »Dawne pany« i »Fantazya«. W galeryi Tow. przyj. nauk w Poznaniu są jego: portret ks. Adama Czartoryskiego, wedle Delaroche’a, niegdyś własność szkoły na Montparnasse, po jej rozwiązaniu ofiarowany tej galeryi, oraz akwarella »Dwie damy rozmawiające«, malowane 1862 r. W Muzeum im. Lubomirskich we Lwowie jest jego portret Chopina, wykonany na kilka dni przed jego śmiercią. W muzeum ks. Czartoryskich w Krakowie jest jego akwarella »Szlachcic i dziewczyna«, malowana 1862 r. Zmarł w Avallon (w Burgundyi) 14 sierpnia 1891 r. Bibliografia: Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 190. »Tygodnik illustrowany« z r. 1891, str. 327. »Świat« 1891, str. 466. M. N. W. 98. 

KWIATKOWSKI LUDWIK, wystawia od 1899 r. Widoki krakowskie, studyum i krajobrazy. 

KWILECKA JULIA (BAR. L. PUSZETOWA), ur. w Oporowie 1877 r. Wystawia 1899 r. nastrojowy portret dziewczynki p. t. »I przejdzie«. Uczyła się w prywatnej szkole Axentowicza i Stanisławskiego. 

KWIS FELIKS, wystawia portret 1897 r.