L.

LACHNER FRYDERYK, nauczyciel rysunków w szkole przemysłowej w Krakowie. Wystawia akwarelle przeważnie, w latach 1886—89, między innemi widok kościoła OO. Bernardynów we Lwowie. Uczeń Akademii wiedeńskiej. 

LANGE JAN NEPOMUCEN, rzeźbiarz, wystawia 1864 r. 

LANGMAN ZYGMUNT, rzeźbiarz, wystawia od 1884 r. do 1888 r.

LASZCZKA KONSTANTY, ur. 8 września 1865 r. Karyera Laszczki rozwinęła się w niezwykłych i nie codzień spotykanych warunkach. Pod strzechą wieśniaczą zaczęło się życie dziecka. Zaledwie wyszedł z dzieciństwa, pierwszym otrzymanym od ojca kozikiem zaczął ciąć w drzewie, a pomału pod palcami chłopca tworzyły się przedmioty pewną formę plastyczną przedstawiające; brał wilgotną glinę i lepił z niej figury i posążki świętych lub Mękę Zbawiciela. Te twory samouczka dostały się w końcu do właściciela wsi, p. Ostrowskiego, który zwróciwszy na nie baczną uwagę, postanowił pchnąć widoczny talent na szersze horyzonty. Dzięki jego poparciu, Laszczka opuszcza wieś rodzinną, przyjeżdża do Warszawy i tu wstępuje jako uczeń do pracowni Jana Kryńskiego. Naukę po śmierci Kryńskiego prowadzi w dalszym ciągu pod kierunkiem Ludwika Pyrowicza. Zaczyna około 1890 r. wystawiać. W 1891 r. otrzymuje Laszczka stypendyum Towarzystwa zachęty sztuk pięknych i udaje się do Paryża, gdzie bardzo szybko wśród młodzi artystycznej wynurza się ponad poziom. Za poparciem mistrzów tej miary co Gerôme, Mercier, Collin kształci się od 1891—96 r. w Paryżu u Falguiera w École nationale et speciale des Beaux Arts i u Juliena. Od r. 1899 jest profesorem rzeźby w Akademii sztuk pięknych w Krakowie. Wystawia u nas od 1898 r. Twórca tablicy jubileuszowej Uniwersytetu Jag. w dziedzińcu Biblioteki Jagiellońskiej, odsłoniętej w 1900 r. W Muzeum narodowem znajduje się jego biust kobiecy (p. Sulimy), wykonany 1901 r., jako depozyt, a Studyum nagiego chłopca, dar artysty w 1903 r. Na gmachu Tow. przyj. sztuk pięknych jest jego popiersie Guyskiego. W zbiorach warszawskiego Tow. Z. S. P. jest jego bronzowy posąg: »Zima« (W). »Moderne Gallerie« we Wiedniu nabyła jego biust marmurowy w 1903 r. Bibliografia: Henryk Piątkowski w »Tygodniku illustrowanym« z r. 1895, str. 22.

LAUNER JAN, wystawia od 1894—96 r. Uczeń Szkoły sztuk pięknych w Krakowie pod Łuszczkiewiczem. 

LENARTOWICZ TEOFIL, poeta i rzeźbiarz, ur. 27 lutego 1822 r. w Warszawie, um. we Florencyi 1893 r. Służył najpierw w Warszawie w sądownictwie. Lata od 1848 do 1851 r. przepędził częścią w Krakowie, częścią w Wielkopolsce. Wyjechawszy za granicę, mieszka do końca 1854 r. przez trzy lata w Fontainebleau pod Paryżem. Następnie udał się do Rzymu, a wreszcie do Florencyi, gdzie stale osiadł. Wystawia u nas od 1873 do 1889 r. W Muzeum narodowem są jego medaliony króla Zygmunta, Kościuszki, płaskorzeźba głowy Mickiewicza, posążek Brodzińskiego, »Pożegnanie pułkownika Becka«. W galeryi Tow. przyj. nauk w Poznaniu są jego »Stacye drogi krzyżowej«, 7 odlewów gipsowych. Bibliografia: Dr. J. B. Antoniewicz cit. str. 214. 

LENARTOWICZOWA, patrz SZYMANOWSKA ZOFIA. 

LENIK ANDRZEJ, ur. w Krośnie, rzeźbiarz, uczeń prof. Gadomskiego w Krakowie, wystawia od 1885—94 r. Bibliografia: K. 87.

LENTZ STANISŁAW, ur. 1862 r. w Warszawie. Studya odbyte w Monachium, w tamtejszej Akademii, gdzie przebywał przez lat 4, pod kierunkiem Benczura i Wagnera, a następnie w Paryżu. Maluje przeważnie portrety, otrzymał medal srebrny na wystawie lwowskiej w r. 1894 za portret J. A. Święcickiego. Najbardziej znane są jego portrety Aleksandra Jabłonowskiego, Frenkla i prof. Kallenbacha. Początkowo uczeń Szkoły sztuk pięknych w Krakowie, następnie Akademii monachijskiej, w końcu kształci się w Paryżu. W zbiorach warszawskiego Tow. zach. sztuk pięknych jest jego portret prof. Aleks. Jabłonowskiego. Wystawia u nas od 1881 r. Miejsce obecnego stałego pobytu: Warszawa. OS.

LEOPOLSKI WILHELM, ur. w Drohobyczu w r. 1830. Przez cztery lata był uczniem wydziału prawniczego na Uniwersytecie lwowskim. Jako artysta kształcił się od r. 1852 w krakowskiej Szkole sztuk pięknych pod kierunkiem Stattlera i Łuszczkiewicza, potem wspomagany przez Władysława hr. Tarnowskiego, w Akademii sztuk pięknych w Wiedniu. Przez pewien czas mieszka u brata w Brodach. Malarz historyczny i ceniony portrecista. Głównym jego historycznym obrazem jest »Zgon Acerna«. Portrety Siemieńskiego i Hoffmanowej. W Muzeum narodowem są jego portrety: K. Grocholskiego, jako dar Koła polskiego w Wiedniu, Józefa Brzostowskiego, rzeźbiarza, Lucyana Siemieńskiego, jako dar Kęszyckiego z 1888 r. Ważniejsze inne prace: »Klucznik Gerwazy«, »Przy nabożeństwie«, portrety Ludwika Skrzyńskiego, Kazimierza Grocholskiego, cesarza Franciszka Józefa I. i t. d. Zmarł w Wiedniu 1892 r. Bibliografia: Dr. Jerzy Mycielski 1. cit. str. 552. Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 254. M. N. K. 87. W. 98. »Tygodnik illustrowany« z r. 1863, str. 423—433, t. VIII. 

LEPSZY EDWARD, ur. 1854 r. w Oświęcimiu. Ojciec jego był komisarzem przy starostwie w Brzesku, matka z domu Skirlińska. Do szkół realnych chodził w Wadowicach i Krakowie, poczem w 1874 r. wstąpił do krakowskiej Szkoły sztuk pięknych.  Na oddziale kompozycyjnym przebywał w latach od 1881/2 do 1885/6 i pod kierownictwem Jana Matejki wykonał wówczas dwa wielkie obrazy p. t.: »Grosz wdowi«, zwany również »W kościele Maryackim z XVII w.«, tudzież obraz »Alarm« na tle kulturalnych dziejów Krakowa XVI wieku. Za wykonanie konkursów perspektywicznych brał dwukrotnie nagrodę, a nadto korzystał ze stypendyów najprzód im. Jana Matejki, następnie z rządowego. Po ukończeniu majsterszuli należał do wykonawców polichromii kościoła Maryackiego. Do znaczniejszych jego obrazów malowanych w następnym okresie czasu zaliczę: »Głód w Galicyi r. 1846«, »Wiejska szkółka«, »Zaloty«, »Nad Morskiem Okiem«, »W potrzebie«, »Połów ryb na Litwie«, oraz szereg portretów, jak: Eksc. Zborowskiego, wice-prezesa Koła polsk. w Wiedniu, bar. Bauma, prezesów rad pow. Homolacsa, Milewskiego, Skirlińskiego, Komarnickiego, dalej portret dyr. Makarewicza ze Lwowa, z portretów kobiecych: Matki artysty, hr. Adamowej Czapskiej, p. Wężykowej i t. d., wogóle około 50 portretów, nadto wielka ilość studyów i peizażów. W roku 1890 wyjechał nad Bałtyk i w Libawie oraz Rydze malował widoki morskie, poczem na Litwie i Białorusi, prócz portretów jak rodziny hr. Czapskich w Nowosiółkach, hr. Tyszkiewicza w Łohojsku, bankiera bobrujskiego Rabinowicza i innych, wykonał wiele studyów. W r. 1893 wrócił na krótki pobyt do Krakowa, skąd przeniósł się do Lwowa, powołany tamże przez prof. Zacharyewicza dla wykonania obrazów stylowych w kościele Matki Boskiej Śnieżnej. We Lwowie projektował kilka witrażów do kościołów i podczas konkursu na witraż do katedry lwowskiej otrzymał pierwszą nagrodę. Od r. 1894 był asystentem przy katedrze rysunków odręcznych i modelowania prof. Marconiego na politechnice, a po śmierci profesora w r. 1899 jego czasowym zastępcą. Poczem otworzył własną szkołę malarską dla kobiet we Lwowie i prowadzi ją od lat kilku, będąc zarazem nauczycielem rysunków w klasztorze PP. Sercanek. W roku bieżącym wydał »Wzory rysunków wolnoręcznych«, opartych na własnej metodzie. Prócz prac artystycznych zajmował się żywo wynalazkami z dziedziny mechaniki i otrzymał za nie na wystawie jubileuszowej Towarzystwa technicznego we Lwowie medal bronzowy. Wystawia u nas od 1884 do 1893 r. OS. Bibliografia: K. 87.

LESINGER, rzeźbiarz, wystawia 1873 r. marmurowe popiersie Chopina. 

LEŚNIAK STANISŁAW, wystawia portret w 1889 r. 

LESSER ALEKSANDER, ur. 13 maja 1814 r. w Warszawie, um. w Krakowie 7 marca 1884 r. Swego czasu ceniony malarz historyczny. Pierwsze nauki pobierał w liceum warszawskiem. Nauczycielem rysunku był wówczas Aleksander Kokular, portrecista. W r. 1830 wstąpił do istniejącego naówczas przy Uniwersytecie warszawskim wydziału sztuk pięknych, gdzie uczył się malarstwa, rzeźby i litografii. Głównymi kierownikami jego tutaj byli malarze: Antoni Brodowski, Antoni Blank, rzeźbiarz Paweł Maliński i Seweryn Oleszczyński. Wielki wpływ wywarł na niego prywatny nauczyciel malarstwa, Józef Paszkiewicz, u którego uczył się młody Lesser przez kilka lat. Więcej jednak zwróciły fantazyę początkującego artysty ku dziejom ojczystym obrazy historyczne Bacciarellego w Zamku królewskim. Rok 1831 przerwał jego studya artystyczne. W 1832 r. udaje się 18-letni Lesser do Drezna, gdyż Uniwersytet warszawski wraz z wydziałem sztuk pięknych zniesiono. W drodze do Drezna zatrzymał się w Lignicy dla zwiedzenia i przerysowania grobów książąt Piastowskich. W akademii drezdeńskiej (1832—1835 r.) otrzymuje I. nagrodę. W 1836 r. przenosi się do Monachium i przez cztery lata uczy się w akademii pod Corneliusem, Hessem, a przedewszystkiem pod prof. Schnorrem. Osiada tam i zakłada pracownię własną; częste robi wycieczki nadreńskie, do Antwerpii, Amsterdamu, Londynu, Paryża i Włoch. W Norymberdze odkrywa w archiwach akta procesu Wita Stwosza. Po czternastoletnim pobycie powraca do Warszawy w r. 1846 i tam na stałe osiada. Po drodze zajeżdża do Krakowa, który zwiedza pod przewodem Józefa Kremera. Pisze i studyuje historyę sztuki. W Muzeum narodowem jest jego »Pogrzeb pięciu ofiar«, dar artysty z r. 1884. Inne jego utwory: »Koronacya Leszka Białego«, »Hołd pruski«, »Wanda«, »Wincenty Kadłubek«, »Sen Gedymina«, »Ucieczka Grzymisławy z Bolesławem Wstydliwym«, »Widok warszawskiego zakładu wód mineralnych za Księstwa Warszawskiego«. W zbiorach warszawskiego Tow. Z. S. P. jest jego »Śmierć Wandy«, oraz rysunki: »Błog. Wincenty Kadłubek«, karton do »Śmierci W andy«, karton rysunkowy nr. 227 i karton witrażu nr. 229. W galeryi Tow. przyj. nauk w Poznaniu jest jego »Śmierć Przemysława« i karton kredką i ołówkiem wykonany: »Bolesław Krzywousty klęczy przed ojcem Władysławem Hermanem«, rysowany 1849 r. W muzeum im. Lubomirskich we Lwowie jest jego portret własny, dar artysty. Bibliografia: Dr. Jerzy Mycielski 1. cit. str. 420. Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 199. K. Wł. Wójcicki w »Kłosach«, t. XVI, 1873, str. 191. »Kłosy« z r. 1884, t. XXXIX, str. 36, 52, 67, 83, 155, t. XXXVIII, str. 183. W. 98. »Dziennik warszawski« z 1852 r. (317).

LESZCZYŃSKI BOLESŁAW, uczeń krakowskiej szkoły sztuk pięknych, debiutuje 1903 r. Mieszka we Lwowie.

LEWANDOWSKI STANISŁAW ROMAN, rzeźbiarz, ur. 22 lutego 1859 r. w Kotlinach w Królestwie Polskiem, z ojca Ludwika, inżyniera, i z matki Antoniny z Ambrożewiczów. Zawodowi artystycznemu poświęcił się za radą Jacka Malczewskiego i rzeźbiarzy Guyskiego i Lipińskiego. Study a odbyte 1882 r. przez kilka miesięcy w Szkole krakowskiej pod kierunkiem Matejki i rzeźbiarza Walerego Gadomskiego kosztem ks. Marceliny Czartoryskiej i jej syna. Od roku 1883—1887 w Akademii cesarskiej w Wiedniu pod kierunkiem prof. Edmunda Hellmera i w szkole specyalnej u prof. Karola Kundmanna. Mieszkał 2 lata w Krakowie i 2 we Lwowie. Od 1894 r. stale pracuje w Wiedniu. Najważniejsze prace wystawione, oraz otrzymane odznaczenia: »Zgon Wajdeloty«, »Słowianin zrywający pęta«, złoty medal w Warszawie 1887 r. i dyplom honorowy na wystawie sztuki polsk. w Krakowie 1887 r., obecnie jako dar artysty w Muzeum narodowem w Krakowie. »Thetis błaga Zeusa o opiekę nad Achillesem«, płaskorzeźba, wielki złoty medal cesarski w Wiedniu 1886, złoty medal w Warszawie, własność książąt Czartoryskich. »Żniwiarka«, 2-ga nagroda w Warszawie. »Medal pamiątkowy Antoniego Małeckiego«, 150 egzempl. Kolosalna herma Kazimierza Grocholskiego, marmurowa w parlamencie w Wiedniu. Pomnik Mickiewicza w Rzeszowie, figura Mickiewicza nadnat. wielkości na szkole tegoż imienia we Lwowie. Pomnik dla Boberskiej, pomnik dla hr. Borkowskiego we Lwowie, pomnik W. Pola w kościele Franciszkanów w Krakowie, bronzowa figura »Zaporożca« i marmurowy medalion Grottgera do Muzeum nar. w Krakowie, zakupiony 1888 r. Bronzowy portret (biust) Ziemiałkowskiego dla sali radnej we Lwowie. Pomnik dla Steinkellera w kościele św. Piotra i Pawła w Warszawie. Bardzo wiele biustów portretowych i plakiet, oraz statuetek do sztuki stosowanej i t. d. W galeryi Tow. przyj. nauk w Poznaniu jest jego »Derwisz«, dar Jadwigi Łubieńskiej. Wystawia u nas od 1881 r. OS. Bibliografia: K. 87. M. N.

LINDEMAN EMIL, malarz architektur; widoki miastowe z Warszawy i Rzymu wystawia między 1895 a 1901 r. Uczeń krakowskiej Szkoły sztuk pięknych, nagrodzony medalem bronzowym 1899 r. Jako uczeń Jana Matejki pracował przy polichromii kościoła maryackiego w Krakowie. Medal srebrny szkolny za studya z natury w 1890 r. Bibliografia: »Świat« 1889, str. 358, 525; 1890' str. 379. 

LINDQUIST GUSTAW, maluje tarczę dla Towarzystwa strzeleckiego w Krakowie i wystawia ją 1861 r. 

LIPCZYŃSKI WOJCIECH, wystawia 1870 r. Żył w Dreźnie. W galeryi Tow. przyjaciół nauk w Poznaniu jest jego kopia »Madonna z dzieciątkiem«, dar Anny z Kwileckich Mielżyńskiej w Dreźnie. Bibliografia: Katalog Galeryi Tow. przyj. nauk w Poznaniu 1889.

LIPIŃSKI HIPOLIT, syn Józefa i Tekli z Kuhnów, urodzony 1846 r. w Nowym Targu, um. w Krakowie 28 czerwca 1884 r. Wychowaniec krakowskiej Szkoły sztuk pięknych za dyrekcyi prof. Władysława Łuszczkiewicza, udał się w r. 1870 dla ukończenia studyów do Monachium, gdzie pracował z początku pod kierunkiem prof. Dietza, a następnie w królewskiej akademii w szkole prof. Seitza i Anschütza, w której otrzymał za swoje studya malarskie medal bronzowy.

W r. 1872 powrócił do Krakowa, a w r. 1874 wstąpił do szkoły kompozycyjnej Jana Matejki, skąd wyszedłszy po dwuletnim pobycie, własną założył pracownię. Malował ze szczególnem upodobaniem obrazy, przedstawiające sceny, złożone z różnobarwnego tłumu, i typowe rysy rozlicznych postaci ludzkich i zwierzęcych. Wystawia u nas od 1866 r. Do wybitnych jego prac należą: »Cygan z niedźwiedziem«, »Targ na Kleparzu«, »Targ na placu Szczepańskim«, nabyty przez Rosenbluma w Warszawie, »Płukanie jarzyn«, własn. bankiera Wolffa w Warszawie, »Zupa rumfordzka«, własność hrabiego Potworowskiego w Poznaniu, »Cesarz Franciszek Józef I. w Sukiennicach«, olejno, własność J. C. M. Naj. Pana. W ostatnich latach życia powziął zamiar namalowania tradycyjnego obchodu Konika Zwierzynieckiego w XVIII w. W tym celu zrobił kilka olejnych szkiców. W r. 1876 zawarł związek małżeński z p. Teodozyą Stattlerówną, córką Sylwiana i Małgorzaty z Kleinów, a bratanicą Wojciecha Stattlera, niegdyś dyrektora krakowskiej Szkoły sztuk pięknych. Zostawił syna Stanisława i dwie córki, Zofię i Helenę, z których dwoje pierwszych nie żyje. W Muzeum narodowem jest jego »Procesya«, malowana 1881 r., której losy w niniejszym pamiętniku omawiałem. W zbiorach warszawskiego To w. Z. S. P. zaś »Targ na Kleparzu«. W galeryi Tow. przyjaciół nauk w Poznaniu jest jego »Nad strumykiem« i »Na przedmieściu«, nabyte w 1888 r. Reprodukcyę jego głównego utworu: »Wyjście procesyi z kościoła św. Barbary w Krakowie«, nabytego przez siebie, wydało nasze Towarzystwo w fotograwurze u Goupil et Cie w Paryżu, jako premię za rok 1884. OS. Bibliografia: Dr. Jerzy Mycielski 1. cit. str. 714. Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 336. »Kłosy« z r. 1884, t. XXXIX, str. 111. M. N. K. 87. W. 98. Michał Bałucki w »Tygodniku illustrowanym« z 1884 r., t. II, str. 33.

LIPIŃSKI LUDWIK, wystawia akwarellę »Słowacki w Egipcie« w 1861 r. 

LIPIŃSKI STANISŁAW, rzeźbiarz, ur. na Wołyniu we wsi Olizarowie 1840 r. Pochodził ze staropolskiej szlacheckiej rodziny, która w ostatnich czasach Rzpltej Polskiej piastowała zaszczytne urzędy. Młody Stanisław do 13 go roku życia nie opuszczał domu rodzicielskiego, kształcony pod okiem ojca i nauczycieli prywatnych. W 1853 r. wstąpił do szkół publicznych w Niemirowie. W r. 1856 spostrzegamy go już w Warszawie na ławkach ówczesnej Szkoły sztuk pięknych, dyrygowanej przez malarza-portrecistę Ksawerego Kaniewskiego. Znany zaszczytnie rzeźbiarz, prof. Konstanty Hegel, był jego pierwszym kierownikiem. Pod nim rozwijał się młody artysta do r. 1860. W 1861 r. puścił się na wycieczkę do Francyi, gdzie wstąpił do szkoły wojskowej w Cuneo, skąd powróciwszy do kraju, za udział w powstaniu zesłany został na Syberyę 1863 r. Za powrotem, przybył do Krakowa w r. 1869, z zarodem piersiowej choroby. Przeszło rok uczęszczał tamże do Szkoły sztuk pięknych. Następnie wyjechał do Florencja. W r. 1872 wraca do Krakowa, w r. 1875 żeni się. Całkiem oddaje się sztuce i rodzinie. Los mu nie sprzyjał, pracować musiał jako wyrobnik u kamieniarza. Wreszcie poznano się na jego talencie, ale już było zapóźno, gdyż choroba piersiowa rozwijała się w sposób zastraszający. Po powrocie z Wiednia w r. 1881 zapadł na zdrowiu tak, że po męczarniach długo trwających zakończył życie dnia 5 stycznia 1882 r. W Muzeum narodowem jest jego »Madonna«, zakupiona 1885 r. Bibliografia: Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 327. »Kłosy« z r. 1883, t. XXXVI, str. 150. M. N. K. 87. 

LIPKOWSKA, wystawia portret 1899 r. 

LIPOWSKA, wystawia 1891 r. 

LIPSCHITZOWNA BLANKA, ur. w Tarnowie, debiutuje na wystawie jubileuszowej 1904 r. Uczennica akademii wiedeńskiej. 

LIPSKI WŁADYSŁAW, ur. w 1824 r., um. w 1873 r., syn Jakóba, również malarza, kształcił się w Sejnach i Łomży. Następnie zaś w Warszawie był uczniem Kokulara. Był potem nauczycielem rysunków w Łowiczu, a w końcu w gimnazyum realnem w Warszawie. Obrazy religijne malował dla kościołów, wystawia 1855 r. obrazy rodzajowe. Na wystawie warszawskiej 1898 r. był jego portret. Bibliografia: W. 98. 

LISIEWICZ TOMASZ ANTONI, ur. 1857 r. w Krakowcu. Po ukończeniu szkół realnych w Jarosławiu, udał się na politechnikę lwowską na oddział architektury, a następnie do Krakowa, opuściwszy politechnikę w r. 1878. W Krakowie kierownikiem jego był Matejko, który wiele powierzał mu prac do wykonania podług swych szkiców. Najpierw wykończył zaczęty obraz »Św. Ludwika«. Mistrz nad nim pracował ledwie ćwierć godziny.

Następnie powierzył mu on do katedry w Przemyślu trzy witraże i jeden do katedry lwowskiej, trzy dekoracye do politechniki lwowskiej a trzy do przemalowania po kolegach, wreszcie szkice do kościoła Maryackiego. Miał sam je wykonać, lecz zdołał pracę doprowadzić do fryzów włącznie, poczem powierzono roboty Wyspiańskiemu i Mehofferowi, a sam mistrz robił kartony, co oczywiście wyszło na korzyść kościoła Maryackiego. Inne prace: »Chrystus po ostatniej wieczerzy«, za ten obraz dostał medal, do Muzeum narodowego kupił go minister Gautsch (nie wystawiony), »Zgon wieszcza«, w muzeum w Poznaniu (?), »Anioł ziemski i niebiański«, »Chrystus i lilie«, »Pieśń wiosenna«, »Kosarz i kwiaty«, »Jutrzenka«, »Stella Maris«, »Twardowski«, kilka portretów i kilka krajobrazów, »Ostatnia taczka«, »Melancholia« i kilka obrazów do kościołów. Oślepłszy na manewrach, przerwać musiał prace na pewien czas. Przebywa głównie w Krakowcu. Wystawia u nas od 1884 r. OS. Bibliografia: Dr. Jerzy Mycielski 1. cit. str. 714. K. 87. M. N. 

LÖFFLER LEOPOLD, ur. w Radymnie 1828 r., um. w Krakowie 6 lutego 1898 r. Ojciec jego jako c. k. urzędnik, chętniej byłby widział syna swego przy biurku niż przy sztaludze; z tego powodu kształcił go początkowo na tej drodze i po ukończeniu przezeń szkół średnich, zapisał go jako słuchacza filozofii wszechnicy lwowskiej; widząc jednak ogromne zamiłowanie do rysunków i talent, jaki się w młodym chłopcu objawiał, wyrzekł się pierwszej swej myśli i syna w 16 latach wysłał do Wiednia 1846 r. do akademii sztuk pięknych. Potem dalsze study a odbywał pod kierunkiem Ferdynanda Waldmüllera, a następnie w Akademii monachijskiej. Czteroletni pobyt Löfflera w Paryżu od 1863 do 1867 r. wykształcił ostatecznie jego płodny talent. Powrócił następnie do Wiednia, gdzie maluje pierwszy obraz większy: »Intryga o spadek majątkowy«. Dwór wiedeński zamawia u niego obraz: »Przerwany podpis«. Od r. 1865 zaczyna malować obrazy historyczne: »Powrót z jassyru«, »Książę Alba w pałacu Gerolstein«. Należał do serdecznych przyjaciół Grottgera. Był rówieśnikiem Simmlera, Kossaka i Rodakowskiego, którego, jak mówił, nikt zastąpić nie potrafi. Löffler w r. 1864 został mianowany członkiem wiedeńskiej Akademii sztuk pięknych, a od 1877 był profesorem szkoły sztuk pięknych w Krakowie. Prace najwybitniejsze: »Cesarz Rudolf w bitwie pod Murten«, »Śmierć Czarneckiego«, »Powrót z jassyru«, »Powrót z wyprawy 1683 r.« Dzieła jego znajdują się w muzeum cesarskiem w Wiedniu i w galeryi akademii tamże. W galeryi Belwederu w Wiedniu znajdują się jego obrazy: »Cesarz Rudolf I. pod Murten« i »Przerwane zaręczyny« (1852 r.). W Muzeum narodowem jest jego »Rudolf z Habsburga«, nie wystawiony, tamże »Kobieta z chłopcem«. Inne prace: »Sceny z walk Greków o niepodległość«, »Ślub tajemny«, »Imieniny babuni«, »Swaty chłopskie«, portret własny, »Krzyżowcy pod Jerozolimą«, »Gratulacya«, »U wróżki«. W zbiorach warszawskiego Tow. Z. S. P. jest jego portret własny i »Powrót z jassyru«. Jego »Powrót rycerza w dom rodzinny 1863 r.« wydało w litograficznem odbiciu nasze Towarzystwo jako premię za rok 1857/8, »Śmierć Czarneckiego« za rok 1862/3. Bibliografia: Dr. Jerzy Mycielski 1. cit. str. 458. Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 256. »Kłosy« zr. 1877, str. 241, t. XXIV. Napoleon Rouba w »Tygodniku illustrowanym« zr. 1898, str. 137. W. 98. Kalendarz Czecha 1898, str. 99. Verzeichnis der Gemälde moderner Schule im k. k. Belvedere zu Wien. 1876.

LOEVI EDWARD, debiutuje 1902 r. Illustrator warszawskich pism, osiadł i pracuje w Paryżu. W zbiorach warszawskiego Tow. Z. S. P. jest jego portret T. Jeża. W r. 1888 zawarł w Paryżu umowę z wydawcą Oudinem co do illustrowania szeregu nowel Lemaitre'a. Bibliografia: »Świat« 1888, str. 284.

LORENOWICZ, um. 1895 r. w Łuczycach pod Przemyślem. Wystawia u nas »Napad Tatarów« 1860 r. Muzeum im. Lubomirskich we Lwowie posiada jego portret generała Chłopickiego. Bibliografia: »Świat« 1895, str. 242. 

LUSTGARTEN, malarka, wystawia portrety pastelowe 1902 r. Obecnie jako drowa Drobnerowa, mieszka w Krakowie.

ŁABUDA MICHAŁ, rzeźbiarz, wystawia od 1860 do 1863 r. rzeźby z drzewa.

ŁADA MAŁGORZATA, debiutuje 1903 r. Uczennica kursów im. Baranieckiego. 

ŁĄCKA ANNA (OFFMAŃSKA), naukę rysunku i malarstwa rozpoczęła pod kierunkiem prof. Gersona w Warszawie, następnie kształciła się w Rosyi. Przeważnie maluje krajobrazy, portrety, typy. Studyowała naturę stron podtatrzańskich i przez lat parę krańców wschodnich Rosyi europejskiej, dokąd towarzyszyła mężowi, wysłanemu na wygnanie. Po powrocie wraz z mężem do kraju, zamieszkała w Warszawie. Prace swe z podpisem »Anna Łącka« wystawiać poczęła w warszawskich salonach Tow. zach. sztuk pięknych, u Krywulta, na lwowskiej wystawie jubileuszowej w 1894 r. i w krakowskim salonie Tow. Przyjaciół sztuk pięknych. Od 1896 r. prace swe podpisuje obecnem nazwiskiem. Najważniejsze prace wystawione, oraz otrzymane odznaczenia: »Mgły poranne«, »Karpaty«, ekrany malowane, odznaczone medalem bronzowym na wystawie we Lwowie w 1894 r., te same ekrany jako obrazy pod tytułem »Róże« i »Bratki« wystawione były w tymże roku w Krakowie. »Zima«, »Burza«, krajobraz tatrzański, »Bratki« i »Astry« wystawione w Warszawie w 1899 r., zyskały odznaczenie na konkursie dekoracyjnym. »Poranek«, »Zmrok«, »Wiatrak«, »Kośba«, »Kosodrzewina«. Miejsce obecnego stałego pobytu: Warszawa. OS. Wystawia u nas w 1894 r.

ŁASIŃSKI STANISŁAW, wystawia od 1891 do 1894 r. 

ŁASZCZYŃSKI BOLESŁAW DE VERBNO, ur. 1843 roku w Grabowie, powiat wrzesiński, W. Ks. Poznańskie. Po odbyciu studyów uniwersyteckich (archeologia) w Heidelbergu, a potem w Monachium, wstąpił do Akademii sztuk pięknych tamże w 1865 roku. Po przebyciu szkoły antyków i technicznej szkoły malarstwa, wystąpił z Akademii w r. 1868 i odtąd kształcił się samodzielnie w Monachium a później we Florencyi i w Rzymie.

Za najważniejsze prace swoje uważa: dekoracyę presbiteryum katedry poznańskiej, składającą się z cyklu sześciu wielkich rozmiarów kompozycyi: założenie katedry poznańskiej, Piast, św. Wojciech przynosi pierwszy hymn polski »Boga Rodzica«, św. Józafat Kuncewicz, dwie alegorie: »Fiat lux« i »Antemurale Christianitatis«, a także i łuk tryumfalny tegoż presbiteryum. W kaplicy seminaryum poznańskiego dwie kompozycye, także ścienne: Ojcowie kościoła i legenda o bogatym młodzieńcu. Wystawia u nas od 1868 r. W galeryi Tow. przyjaciół nauk w Poznaniu jest jego portret Maksymiliana Jackowskiego, dar artysty 1891 r., oraz rysunek Laokoona watykańskiego, czarną kredą wykonany 1868 r. W Muzeum narodowem jest jego portret Ordona, nie wystawiony. Miejsce obecnego stałego pobytu: Kraków. OS. Bibliografia: K. 87. M. N.

ŁAWROWSKI WŁADYSŁAW, wystawia 1871 r. Uczeń szkoły sztuk pięknych w Krakowie. 

ŁEMPICKA LEOKADYA, wystawia w 1896 i 1897 r. obrazy rodzajowe. Malowała przeważnie akwarelle. 

LEPKOWSKI LUDWIK, ur. w Krakowie 1829 r. Był uczniem Wojciecha Kornelego Stattlera. Malował przeważnie akwarellą stare zabytki i obrazy religijne. Wystawia od 1854 r. rysunki do »Wzorów sztuki średniowiecznej w Polsce«, wydawnictwa Przeździeckiego i Rastawieckiego, zdjęcia grobów wawelskich i t. p. do 1878 r. Ważniejsza praca: »Sukiennice«. W galeryi Tow. przyjaciół nauk w Poznaniu są jego rysunki piórem: »Św. Stanisław«, »Piotr Gamrat«, oraz dwie akwarelle, Filipa Padniewskiego, Andrzeja Zebrzydowskiego, biskupów krakowskich, wykonane wedle starych portretów. Bibliografia: W. 98. Encykl. Orgelbranda, Warszawa 1879—84.

ŁĘSKI TADEUSZ, wystawia wielki obraz olejny »Hiszpanka« w 1855 r. 

ŁĘSKI ZENON, wystawia portret malarza Piotrowicza w 1900 roku. W zbiorach warszawskiego Tow. Z. S. P. jest portret Ignacego Gierdziejewskiego (nr. 252), oznaczony tylko nazwiskiem Łęski, bez podania imienia w katalogu.

ŁOBOS IGNACY, rzeźbiarz, debiutuje na wystawie jubileuszowej 1904 roku. Uczeń Laszczki w Akademii sztuk pięknych w Krakowie.

ŁOPIEŃSKI IGNACY, ur. w Warszawie 1865 r., rzeźbiarz, miedziorytnik i akwaforcista, wystawia u nas rzeźbę w gipsie 1891 r., szereg akwafort zaś od 1891 od 1893 roku. Wychowany w warszawskiej Szkole rysunkowej pod kierunkiem Gersona, potem w Wiedniu jako stypendysta pod prof. Benglerem, następnie w Ecole des Arts decoratifs w Paryżu. W końcu zapisuje się do Akademii monachijskiej jako uczeń Aleksandra Wagnera, później prof. Raaba. Na wystawie berlińskiej 1891 r. mention honorable. W Monachium medal srebrny 1891, we Lwowie 1894 złoty medal. Wraca do Warszawy 1896 r. Twórca prawdziwie znakomitej akwaforty »Bitwa pod Warną« według Matejki, premii Towarz. przyj. sztuk pięknych w Krakowie za rok 1896, wykonanej z zupełnem odtworzeniem cech, charakteryzujących mistrza. Najważniejsze prace rytownicze: portrety Bilińskiej i Matejki, »Polowanie na łosia« Fałata, »Noc grudniowa« Kowalskiego, »Portret Pawła Popiela« Pochwalskiego, szkicowa »Panorama Tatr« wedle Bolera i Janowskiego, »Żaki« według Matejki, premia Towarzystwa warszawskiego. W końcu »Generał Weyssenhoff« i portret pani H. Oprócz tego liczne płaskorzeźby i plakiety. Bibliografia: H. Piątkowski w »Tygodniku illustrowanym« z r. 1901, str. 585 — 588. »Świat« z r. 1891, str. 389.

ŁOŚ WŁODZIMIERZ, ur. 1849 r. w Sławucie, gub. wołyńskiej, um. w Monachium 3 października 1888 r. Wykształcenie gimnazyalne odebrał w Niemirowie, gdzie od lat najmłodszych okazywał wielkie zdolności artystyczne. Po ukończeniu szkół jakiś czas praktykował w majątkach księcia Sanguszki i tam uzbierał środki na wyjazd do Krakowa, w celu poświęcenia się studyom artystycznym. Krakowska Szkoła sztuk pięknych dała mu pierwsze wskazówki, stamtąd zaś po trzech latach pobytu udał się 1874 r. do Monachium. Początkowo kształcił się w Akademii, a następnie pod kierunkiem Brandta. W szkole kompozycyjnej batalistów polskich rozpoczął pracę samoistnie, już jako dojrzały artysta i od tego czasu zasilał utworami swemi wystawy sztuk pięknych w Warszawie i Krakowie. Ożenił się w r. 1882. Z upodobaniem malował konie. Ważniejsze prace: »Na pastwisku«, »Na jarmarku«, »Zadymka«, »Wyścig«. W zbiorach Chojnowskiego w Warszawie jest jego obraz: »Dojeżdżacze«. W zbiorach warszawskiego Tow. Z. S. P. jest jego »Kwestarz«. Bibliografia: »Kłosy« z r. 1889, str. 33, t. XLVIII. »Tygodnik illustrowany« z r. 1889, str. 74. »Ruch«, kalendarz encykl. na rok 1887. 

ŁOSIK TOMASZ, ur. 1849 r., um. w Krakowie 7 stycznia 1896 r. Uczeń Siemiradzkiego. Malował peizaże: »W gaiku zielonym«. »O zachodzie«, »Kokietka«, prace ważniejsze. Wystawia u nas od 1866 do 1892 r. Bibliografia: K. 87. W. 98. Kalendarz Czecha 1877. 

ŁOSKOCZYŃSKI JÓZEF, drzeworytnik, wystawia 1891 r.

ŁUBIEŃSKA AMELIA JADWIGA HR. (z HAUSNERÓW), ur. 19 listopada 1852 r., rzeźbiarka, kształciła się we Florencyi pod Cassiolim, a następnie pod Guichim. Wystawia 1889 r. popiersie w gipsie. W zbiorach warszawskiego Tow. Z. S. P. jest jej marmurowy »Biust Teresiny«. W galeryi Tow. przyjaciół nauk w Poznaniu jest jej bronzowe popiersie »Typ Słowianki«, dar artystki. Bibliografia: Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 346. 

ŁUBIEŃSKA MARYA ANTONINA HR., wystawia 1883 r. Założyła w Warszawie znany zakład św. Łukasza dla wyrobu witrażów. Jej witraż jest w zbiorach warszawskiego Tow. zach. sztuk pięknych (nr. 299). 

ŁUBIEŃSKI FRANCISZEK, wystawia od 1888 do 1891 roku portrety. Uczeń Akademii sztuk pięknych w Krakowie, mieszka w Warszawie. 

ŁUKASZEWICZ JERZY, wystawia portret 1898 r. Uczeń prof. Axentowicza w krakowskiej Akademii sztuk pięknych. 

ŁUKOMSKA, wystawia 1892—97 r. 

ŁUSKINA WŁODZIMIERZ, ur. w Starem Siole (Witebsku) 1849 r., um. w Krakowie 3 kwietnia 1894 r. Był pierwotnie urzędnikiem kolejowym, zdaje się inżynierem. W r. 1878 kształcił się w szkole sztuk pięknych w Krakowie pod kierunkiem J. Matejki. Obraz jego »Strejk robotników« znalazł większe uznanie. Artykuły jego ukazywały się w różnych czasopismach. Napisał obszerniejszą pracę »O przyszłej wojnie«. W Muzeum narodowem znajduje się jego obrazek »Chrystus niedopuszczony« w dziale nie wystawionych utworów. Inne prace: »Fantazya« i olbrzymi obraz »Stanisław August w otoczeniu uczestników obiadów czwartkowych i dam«, znajdujący się u p. Ksawerego Chamca na Ukrainie. Wystawiano prace jego u nas od 1883 do 1895 r. Bibliografia: K. 87. W. 98. Kai. Czecha 1895. »Świat« 1894, str. 172.

ŁUSZCZKIEWICZ ANTONI, architekt, ur. 19 stycznia 1838 r. w Krakowie, um. 14 grudnia 1886 roku, syn Michała, dyrektora techniki krakowskiej i Emilii z Krzyżanowskich. Początkowe studya odbył w liceum św. Barbary, potem w technice krakowskiej. Uzyskawszy stypendyum rządowe, wyjechał na dalsze studya do politechnik wiedeńskiej i berlińskiej. Po powrocie wstąpił do służby rządowej, był elewem i następnie praktykantem budownictwa przy namiestnictwie, kierował robotami przy budowie łazien parowych w krynickim zakładzie kąpielowym i regulacyi Dniestru. Zdawszy egzamin na inżyniera cywilnego, osiadł w Krakowie. Roboty ważniejsze: koszary arcyksięcia Rudolfa przy ul. Warszawskiej, szpital św. Łazarza, szpital św. Ducha dla obłąkanych, gmach szkolny seminaryum żeńskiego, klasztor i kaplica OO. Jezuitów w Krakowie, oraz kilka browarów, spichlerzy i domów mieszkalnych, przebudowa pałacu hr. Tarnowskich na Szlaku, plany budowy zakładu św. Józefa w Chyrowie, wiejskie dwory w Wado wie i Łoniowie. Postradał życie przy wykończeniu budowy gmachu Uniwersytetu Jagiellońskiego. Działalność publiczna Ant. Łuszczkiewicza była bardzo wybitna. Wystawia 1858 r. 

ŁUSZCZKIEWICZ WŁADYSŁAW. Autobiografia nadesłana przez p. Izydora Jabłońskiego: »Urodziłem się w Krakowie dnia 3 września 1828 r. z ojca Michała, profesora gimnazyalnego i Emilii z Krzyżanowskich. Nauki odbyłem w gimnazyum krakowskim, a po zdaniu egzaminu ścisłego przeniosłem się do Uniwersytetu krakowskiego na wydział filozoficzny, oddając się filologii i historyi. Od 12-go roku życia uczęszczałem współcześnie do szkoły malarskiej pod profesora Stattlera aż do r. 1849, w którym kosztem rządu wyjechałem za granicę dla kształcenia się w malarstwie. Udałem się do Paryża, gdzie bawiąc lat dwa, uzyskałem miejsce ucznia w tamtejszej Ecole des Beaux-Arts i słuchałem wszelkich kursów praktycznych i teoretycznych (1849 i 1850). Za powrotem do Krakowa objąłem bezpłatne stanowisko nauczyciela rysunku w szkole sztuk pięknych, które przez lat dwa pełniłem, dopokąd nie powołano mnie na zastępstwo profesora malarstwa. W r. 1858 wszedłem w stan małżeński i jestem ojcem czworga dzieci. Prace moje nauczycielskie publiczne rozpocząłem w r. 1847 iak° nauczyciel rysunku w szkole elementarnej miejskiej; od r. 1852 nauczam rysunku i perspektywy w krakowskiej szkole sztuk pięknych, tutaj także zastępuję profesora malarstwa od r. 1853, wykładając anatomię i historyę powszechną. Przez lat 8 od r. 1854 uczyłem rysunku bezpłatnie w szkole powtarzania dla rękodzielników, a od r. 1859 do dziś dnia uczę tego przedmiotu w szkole przemysłowej miejskiej. Przez lat 5 od r. 1868 miewałem ciągle odczyty w rzeczach sztuk pięknych, a przeważnie ornamentyki, w Muzeum przemysłowem dla kobiet, oprócz niedzielnych wykładów popularnych w kierunku sztuki zastosowanej do rękodzieł. Prace własne jako malarz historyczny dawałem na wystawy publiczne krakowskiego Towarzystwa sztuk pięknych od roku 1856 począwszy, a oprócz tego wykonywałem polecone mi obrazy religijne i portrety. Z obrazów religijnych oprócz innych wyliczam: obraz Przemienienia Pańskiego w kościele tegoż imienia w Krakowie, odmalowany al fresco w r. 1851. Obrazy św. Józefa i Dominika dla kościoła w Będzinie. Św. Antoni dla kościoła w Jędrzejowie. Wielki obraz Madonny in throno posiadam dotąd w mej pracowni. Z obrazów historycznych: »Dysputa w akademii krakowskiej w końcu XV wieku« z r. 1853. »Ścięcie Samuela Zborowskiego w Krakowie«, figury naturalnej wielkości, z r. 1855. »Ks. Piotr Skarga zakładający mons pietatis w Krakowie«, 1857 r. »Doktór Petrycy ratujący zarazą dotkniętych w Krakowie w XVII wieku«, r. 1859. »Jan Kochanowski czytający swe prace w gronie przyjaciół«, r. 1862. »Król Kazimierz Wielki poznający Esterkę«, 1869 r., »Dar królewski kurka na Strzelnicy krakowskiej w r. 1553«. »Rady Kallimachowe królowi Olbrachtowie. Ostatni obraz mój był »Lutnista Bekwarek w klasztorze Dominikanów«, prócz tego kilka mniejszych. Prace naukowe zjednały mi tytuł członka Akademii Umiejętności czynnego od r. 1873, a przedtem od r. 1859 powołany byłem na członka byłego Towarzystwa naukowego. Prace te zamieszczane w pismach obu tych instytucyi odnosiły się do dziejów sztuki miasta i jego okolic. Kilka z tej sfery prac ogłosiłem samodzielnie. (Wykaz prac opuszczam. E. S.). Oprócz tego czynny byłem przy restauracyach zabytków sztuki średniowiecznej Krakowa i kierowałem wspólnie z Wnym dyrektorem Matejką restauracyą rzeźb ołtarza Wita Stwosza. Pomocny jestem konserwatorom budowli pomnikowych, a od r. 1854 jestem przysięgłym znawcą rzeczy sztuki przy sądach krakowskich. W r. 1873 powołany byłem do komisyi krajowej wystawy wiedeńskiej i jako członek Dyrekcyi krakowskiego Towarzystwa sztuk pięknych. Kraków, 30 października 1874 r. Władysław Łuszczkiewicz«. W uzupełnieniu tej autobiografii dodaję, że Łuszczkiewicz w r. 1877 zostaje profesorem rysunków w krakowskiej Szkole sztuk pięknych. Po śmierci Matejki objął kierownictwo tej szkoły (od r. 1893 do 1895). Położył wielkie zasługi jako członek, pierwszy sekretarz, a od 1878 do 1892 r. przewodniczący Komisyi do badania historyi sztuki w Polsce. Szereg niespożytych prac o polskich pomnikach architektury romańskiej i gotyckiej. Zmarł w Krakowie 23 maja 1900 r. Był nauczycielem i przyjacielem Matejki, pierwszym dyrektorem Muzeum narodowego od 1884 r., a 7 czerwca 1900 r. mianowany podczas uroczystości jubileuszowej doktorem filozofii którego to zaszczytu nie dożył. W Muzeum narodowem jest jego »Kurek«, zakupiony 1885 r. i »Taniec góralski«, dar artysty 1861 r. Tamże jest jego »Ścięcie Zborowskiego«, nie wystawione. W muzeum im. Lubomirskich we Lwowie jest jego »Kazimierz Wielki u Esterki«, dar Wal. Czajkowskiego. Bibliografia: Dr. Jerzy Mycielski 1. cit. str. 453. Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 247. »Tygodnik illustrowany« z r. 1866, str. 245; 1900, str. 437. Leonard Lepszy: Władysław Łuszczkiewicz. Sprawozdania kom. do bad. hist, sztuki w Polsce, tom VII, zeszyt II, Kraków 1903. M. N. K. 87. W. 98. K. M. Górski w »Tygod. illustr.« z r. 1896, str. 583. Nekrolog przez dra St. Tomkowicza w V t. »Rocznika krakowskiego« (str. 1-46) zawiera dokładny spis rozpraw i pism Łuszczkiewicza. »Kwartalnik historyczny« t. XIV, str. 566-570. »Wiadomości numizmatyczno-archeologiczne«, t. IV, szp. 209—216. 

ŁUŻAN, pseudonim Kosińskiego Kajetana. Pod nim wystawia od 1891 r.