R.

RACZYŃSKI ALEKSANDER, ur. we Lwowie 1822 r., um. tamże 16 grudnia 1889 r. Był we Lwowie uczniem Jana Maszkowskiego, w 1843 r. Akademii wiedeńskiej, 1845—46 monachijskiej, 1856—57 bawi w Paryżu i kopiuje Horacego Verneta. Portrety, krajobrazy banalne, portret Bohdana Zaleskiego 1864 r., portret Wincentego Pola, dziś w Muzeum narodowem, naśladownictwo Winterhaltera, nie wystawiony. W Wiedniu 1844 r. wymalował »Św. Jan, poprzednik Chrystusów«. W Paryżu kopie »Judyty« i »Rafaela« Verneta. Obrazy rodzajowe: »Szlachta sejmikowa przy winie«, »Biwak żołnierzy rosyjskich«, »Izba czeladna«. Jedynie oryginalne są jego rysunki, często komiczne. Z 1857 r. pochodzi jego »Stary pasterz włoski«. W końcu wymienię krajobrazy: »Widok morski« i »Widok nocny z Wenecyi«, rysunki: »W westybulu starej Pinakoteki« i »Z czasów akademickich w Monachium«, karykatury: własna, Kossaka, Szczęsnego Morawskiego, sceny polityczne 1846—48 r. »Die Beschneidung«, »Pan mandataryusz« i »Szlachcic w konfederatce«. Możemy zaznaczyć, że od 1850 r. dowcipny ten rysownik zmanierował się na konwencyonalnego portrecistę i malarza rodzajowego. W muzeum im. Lubomirskich we Lwowie 2 portrety własne, w różnym wieku malowane. Bibliografia: Dr. Jerzy Mycielski 1. cit. str. 636. Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 216. B. Podczaszyński: Pamiętnik sztuk pięknych, str. 172. M. N.

RADZIEJOWSKI STANISŁAW, ur. w Zegartowicach (Gal.) 1863 r. Uczeń krakowskiej szkoły sztuk pięknych, nagrodzony medalem złotym w oddziale kompozycyjnym 1890 r. Następnie kształcił się w Akademii monachijskiej. List pochwalny na wystawie krajowej 1894 r. Wystawia od 1886 r. Najbardziej znane jego obrazy: »Południca« i »Duch grajek« zwróciły powszechną uwagę. W zbiorach warszawskiego Tow. Z. S. P. jest jego portret olejny F. Cichockiego. Mieszka w Trzebienicach w Królestwie Polskiem, gdzie osiadł na roli. Bibliografia: K. 87. Piątkowski Henryk 1. cit. str. 118. »Świat« z r. 1890, str. 526. 

RAJKOWSKI W., debiutuje 6 krajobrazami 1903 r. 

RAJSKA JULIA, wystawia kwiaty 1858 r. 

RAKOWSKA, wystawia malowidła na porcelanie 1876 r. 

RAKOWSKA EUFROZYNA, wystawia 3 studya w 1880 r. 

RAMZOWA EWELINA, debiutuje 1904 r. Żona urzędnika magistratu, uczennica Benedyktowicza. 

RAPACKI JÓZEF, syn pisarza i znakomitego artysty dramatycznego, Wincentego Rapackiego w Warszawie. Lwów 1894 medal srebrny. Wystawia od 1891 r. krajobrazy. W 1890 r. prace jego w Warszawie wzbudziły już powszechną uwagę. Bibliografia: »Świat« z r. 1890, str. 403. 

RASZKA JAN, ur. 2 maja 1871 r. w Ropicy pod Cieszynem na Szląsku. Wstąpił po ukończeniu gimnazyum w Cieszynie do Akademii sztuk pięknych w Wiedniu 1892 r. Biust arcyksięcia Eugeniusza nadnaturalnej wielkości, który jeszcze jako uczeń VIII klasy gimn. wykonał, zyskał ogólne uznanie; była to pierwsza praca z natury. W Akademii skończył szkołę malarską pod prof. Bergierem i L’Alemandem w r. 1895 i 2 lata w tak zwanej Meisterschule pod prof. Eisenmengerem, potem rok w szkole rzeźbiarskiej pod prof. Hellmerem; rok w Meisterschuli u Zumbuscha i rok w Paryżu (1900). Najważniejsze prace wystawione: jako malarz obrazy rodzajowe, np.: »Skrzypek i jego córka«, »Swaty u Jacków w Jabłonkowie«, przeważnie zaś kościelne na Szląsku. Jako rzeźbiarz uprawiał rozmaite pola. W r. 1898 otrzymał na konkursie, za projekt: »Hołd naszemu Cesarzowi« II nagrodę (I i III otrzymali profesorowie Schwarz i Fink). W r. 1899 na konkursie, za projekt »Przeszłe i przyszłe stulecie«, przeznaczony na wystawę w Paryżu, I nagrodę 5.000 koron. Później nagrody za projekt na tablicę Łuszczkiewicza i za »Amazonkę«, przeznaczoną na nagrodę wyścigową. Modelował portret arcyksięcia Eugeniusza na koniu dla królowej hiszpańskiej, portret Cesarza na koniu, grupy z życia górników i wielką płaskorzeźbę (1,63mX3m) »Cud różany św. Elżbiety« dla arcyksięcia Eugeniusza (pracę tę wykończył w kamieniu Savonniere). Od roku 1902 jest w Krakowie profesorem na artystycznym przemyśle Szkoły przemysłowej. Tutaj wykończył oprócz licznych projektów dla malarstwa dekoracyjnego 2 płaskorzeźby do bramek obok głównego ołtarza na Wawelu, 2 figury do baldachimu Łokietka, modele figuralne do bramy w kaplicy Maciejowskich i drobniejsze prace, oprócz tego większą grupę: »Walka Ursusa z turem«. Wystawia u nas od 1897 r. OS. Bibliografia: »Tygodnik illustrowany« z 1901 r. 

RAUCHINGER HENRYK, uczeń Akademii wiedeńskiej, znany rysownik. Wystawia od 1883 do 1899 r. W Muzeum narodowem jest jego »Śmierć Sybiraka«, nie wystawiona. Ważniejsze prace: portret posła Struszkiewicza. Mieszka stale w Wiedniu. Bibliografia: M. N. 

RAUSZ, wystawia akwarellę 1889 r. Dekoracyjny malarz, pracujący często u Nizińskiego. 

RAYSKI KONSTANTY KIETLICZ, ur. 1868 r. w Białej Błotnej, gub. kielecka, Królestwo Polskie. Po ukończeniu studyów gimnazyalnych, ośmielony radami Matejki, wstąpił w 1885 r. do krakowskiej szkoły sztuk pięknych, gdzie przebył 3 lata pod kierunkiem profesorów Szynalewskiego i Jabłońskiego, poczem na praktyczną pracę powrócił na wieś. Rok przeszło gospodarował, ażeby następnie objąć zarząd Białej Błotnej, majątku rodzinnego, zamieszkanego przez owdowiałą matkę. W r. 1894 udaje się do warszawskiej szkoły prof. Gersona i w r. 1897 robi powtórną wycieczkę do Krakowa, do szkoły prof. Wyczółkowskiego. Odbywa dłuższą podróż artystyczną do Włoch. Z owej to epoki pochodzi cały szereg typów i pejzaży włoskich. Po powrocie poświęcił się prawie wyłącznie peizażowi polskiemu i ludowi. 

Biała sukmana czczona była jak relikwia w jego domu, bo dziad Daniel, adjutant Naczelnika sił zbrojnych, służył i walczył pod nim od r. 1792 aż do upadku wojny o niepodległość w listopadzie 1794 roku w II regimencie krakowskim. W Królestwie pozostały niektóre z prac artysty; z tych wymienimy portrety p. Bończy-Rutkowskiego, akwarellą, 2 portrety olejne matki, olejny i akwarellą nat. wielk. brata Romana, autoportret w kontuszu (własność p. Mścisława Godlewskiego), 2 ol. i 2 akw. pp. Bielińskich, ol. hr. Skarbka, akw. p. Jana Ciechanowskiego, p. Jerzmanowskiej, olejny, 2 prawie nat. wielk. akwarellowe portrety pp. Grodzickich, p. Krzymuskiej, ol. i w. in. W tej chwili pracuje nad portretem hr. Tyszkiewicza. Obrazy rodzajowe: »Nowobrańcy«, »Emigranci«, »Po święceniu«, »Zachód słońca« (powrót z polowania) i inne, oraz peizaże i studya, przeważnie typów ludowych. Ostatniemi czasy, na zamówienie hrabiny Massei z Bolonii, zrobił i wysłał tam kilka polskich peizaży. W słynnych zbiorach znanej akwarelistki, Maryi z ks. Orleańskich, księżnej Waldemarowej duńskiej, znajduje się jeden z jego peizaży z Zakopanego (akwarellą). Niezależnie od tych prac malarskich drukuje w »Słowie«: »Jedynaka« i »Wieczór wigilijny«, lub też wrażenia z podróży, wraz z krytyką wystaw w Wiedniu, Dreźnie, Berlinie i Wenecyi, dokąd jeździł jako specyalnie wydelegowany korespondent tego czasopisma. W nim też drukuje artykuł p. t. »Ver sacrum«. Obok reprodukcyi z dużego obrazu »Żubr w puszczy« w warszawskim »Sporcie«, zamieścił tam, oraz w »Gazecie lubelskiej«, opis wycieczki z Lublina do Białowieży na rowerze. W ostatniej gazecie artykuł o stosunkach aktora do towarzystwa, który żywą wywołał polemikę. W miesięczniku »Wisła« drukował w 1893 r. »Zwyczaje weselne w Białej Błotnej w powiecie włoszczowskim«, w 1895 r. »Śpiewki i zagadki ze wsi Białej Błotnej«, w 1899 r. »Bajki i śpiewki z Małopolski«. Obrał Lublin jako pied à terre, skąd tylko na część lata zjeżdża do Białej, gdzie obecnie brat jego Roman gospodaruje. Tamże wakacye 1896 r. spędzone razem z kuzynem, Włodzimierzem Tetmajerem. Wystawia u nas od 1902 r. OS.

REDLICH HENRYK, sztycharz, ur. w Łasku 1840 r., um. w Berlinie 1884 r. Kształcił się od 1857 do 1863 r. w szkole sztuk pięknych w Warszawie za dyrekcyi Kaniewskiego, po jej zwinięciu w r. 1864, otrzymawszy stypendyum Tow. Z. S. P. w Warszawie, uczył się w Dreźnie i Monachium. Wraca do Warszawy w 1870 r., przywożąc ze sobą kosztowne prasy miedziorytnicze. W 1880 r. przeniósł się na lat kilka do Paryża. Smutnym dokumentem jest wyjątek z jego listu: »Nigdybym nie uwierzył, że jako sztycharz, i to jedyny w kraju, dla braku zajęcia będę zmuszony z rodziną udać się, a może i na stałe przesiedlić się za granicę«. W Paryżu otrzymuje w 1879 r. na dorocznym Salonie medal I klasy, medal honorowy na wystawie powszechnej tamże, wreszcie krzyż legii honorowej. Zdobył dla polskiego rytownictwa sławę wszechświatową. Jego »Flisacy po robocie nad Niemnem« wedle M. A. Piotrowskiego zyskali medal srebrny w Monachium. Miedzioryt ten wydano jako premium naszego Towarzystwa w r. 1866/7. Następne premie nasze rytowane przez Redlicha były: w r. 1867/8 »Miecznik i Marya« wedle Cynka, 1870/1 »Mohort« Kossaka, 1874/5 »Kazanie Skargi«, wykonane wprost według oryginału Matejki, 1881/2 »Unia lubelska« Matejki. Ważniejsze inne prace: »Obozowisko w Harthusen« wedle Brandta (pierwsza praca wykonana jako premia dla Tow. warsz. za rok 1870), »Wieczornica«, »W lasku« (portrecik autora), »Żydzi w bibliotece«, »Dysputa«. Ostatnią pracą jego miał być miedzioryt wedle »Stańczyka« Matejki, przeznaczony na premię warszawskiego Tow. Z. S. P. za rok 1883. Wykonać zdołał tylko samą głowę, resztę tylko podłożył. Straszny wypadek złamania ręki w kąpielach morskich, powodowany początkami mózgowej choroby, był kresem jego znakomitej działalności. Dokonał życia w Berlinie, dokąd z żoną i drobnemi dziećmi przeniósł się w styczniu 1883 r. Na zamówienie Tow. warsz. wykonał jako premię za rok 1877 reprodukcyę obrazu: »Kopernik wykładający astronomię w Rzymie« w zupełnie odmiennej technice miedziorytniczej. Bibliografia: Dr. J. B. Antowiecz 1. cit. str. 327. W. 98. Patrz: Henryk Piątkowski w »Tygodniku illustrowanym« z r. 1901, str. 585. Wojciech Gerson, tamże, 1884, II, 321. »Świat« z r. 1890, str. 450. Korespondencya Redlicha jest w archiwum warszawskiego Tow. Z. S. P.

REJCHAN ALOJZY, wnuk architekta Macieja, syn malarza Józefa, a ojciec Stanisława, rysownika, urodz, we Lwowie 1808 r. Uczył się najpierw w pracowni ojca, potem u Józefa Klimesa. Przed r. 1830 był w Akademii sztuk pięknych w Wiedniu, między rokiem 1832 a 1835 na studyach we Włoszech. W r. 1836 powrócił do kraju i osiedlił się we Lwowie, gdzie umarł 6 października 1861 r. Wystawia 1856—58 r. Jego akwarelle odznaczały się świetnym kolorytem i rysunkiem. Był przedewszystkiem portrecistą. W Muzeum narodowem jest jego portret Anieli Aszpergerowej, dar pani Giełgudowej 1902 r., portret Karola Lipińskiego jest nie wystawiony tamże. We Włoszech robił studya ludowe i krajobrazowe: »Bandyta włoski«, »Widok Neapolu«, portrecik Wilhelma Pecalli. Do głównych prac jego zaliczę: portret Aleksandra hr. Fredry, »Gustaw« ze »Ślubów panieńskich«, portret Macieja Skarbka Borowskiego, »Dzieci artysty«, portret czworga dzieci i portret pułkownika Marcina Smarzewskiego. Galerya Tow. przyjaciół nauk w Poznaniu posiada jego portret dra Karola Marcinkowskiego, zakupiony w 1891 r. W muzeum im. Lubomirskich we Lwowie jest jego portret muzyka Karola Lipińskiego. Bibliografia: J. Mycielski: Sto lat dziejów malarstwa w Polsce 1760—1860. Kraków 1897, str. 308—313. Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 187. M. N. W. 98.

REJCHAN STANISŁAW, ur. 1858 r. we Lwowie. Studya odbyte w akademii sztuk pięknych w Wiedniu i pracowni L. Bonnata i J. P. Laurensa w Paryżu. Najważniejsze prace wystawione, oraz otrzymane odznaczenia: medal na wystawie w Paryżu 1889 i medal srebrny we Lwowie 1894 r. Oprócz licznych portretów illustrował pisma zagraniczne, jak: Graphic, Illustration, Mode illustrée, Revue illustrée, Paris illustré, Figaro illustré, Moderne Kunst, Illustrirte Zeitung, Fliegende Blatter i t. p. Illustrował wiele dzieł francuskich: »Sapho« Daudeta, »M. de Camors« Feuilleta, dzieła Musseta i Andrzeja Theurieta. Rysował dyplom honorowy dla wystawy lwowskiej 1894 r., pod jego kierunkiem i podług jego szkicu plafon w teatrze lwowskim, malował fryz nad proscenium tamże. Miejsce obecnego stałego pobytu: Lwów. Wystawia u nas od 1881 r. OS. Bibliografia: K. 87.

REICHENBERG ANTONI, jezuita, wystawia obraz rei. 1861 r. 

REYZNER MIECZYSŁAW, ur. 1864 r. we Lwowie. Studya odbyte w akademii sztuk pięknych w Wiedniu i Monachium w latach 1880—1886, później w Paryżu, gdzie stale mieszkał od roku 1888 do 1896. Najważniejsze prace wystawione, oraz otrzymane odznaczenia: olejne: »Szwabi przy piwie«, »Karczma sanocka«, »Umizgi«, »Na nieszporach« (medal na wystawie krajowej we Lwowie 1894), »Portret Jana Dybowskiego«, »Królowa Jadwiga«, »Ofiara« (medal srebrny w Lille 1895), kościele«, »Madonna«, portret własny do galeryi autoportretów hr. Milewskiego. Pastele: portret ks. Thurn und Taxis, p. Maryli M. (list pochwalny na wystawie krajowej w Krakowie 1887 r.), portret księżniczki H. Sapieżanki, »Matka Boska z Dziecięciem«, 3 pory dnia: »Poranek«, »Południe« i »Wieczór«, »Szczęście matczyne«, »Modlitwa« (w Salonie paryskim 1891 mention honorable), »Ofelia«, »Ojcze nasz«, »Na schyłku życia«, »Wielkie zmartwienie«, portret matki, »Wspomnienia«. Miejsce obecnego stałego pobytu: Lwów, ulica Kochanowskiego 44. Wystawia u nas od 1885 r. OS. Bibliografia: K. 87

ROCHALEWSKI ADOLF, wystawia 1867 r. W Muzeum narodowem znajduje się jego portret (malarza J. Zajączkowskiego, nie wystawiony. Bibliografia: M. N.

RODAKOWSKI HENRYK, ur. we Lwowie 9 lipca 1823 r. Po ukończeniu szkół średnich, wstąpił na uniwersytet wiedeński z zamiarem poświęcenia się prawnictwu; zamiar ten jednak zmienił wkrótce, gdyż już w r. 1846 opuszcza Wiedeń, przybywa do Paryża, zapisuje się do szkoły malarza Cogniet’a. W r. 1867 wrócił do kraju i mieszkał naprzemian we Lwowie lub w majątku swym Bortnikach, wyjeżdżając do Włoch i Wiednia. W r. 1893 przeniósł się do Krakowa, gdzie został wybrany prezesem Towarzystwa przyjaciół sztuk pięknych. 

Otrzymał w Paryżu w roku 1852 złoty medal I. klasy za portret generała Dembińskiego, w r. 1855 tamże na wystawie międzynarodowej złoty medal honorowy, 1857 r. złoty medal pamiątkowy od ks. Napoleona, a w r. 1873 na wystawie brukselskiej krzyż belgijski Leopolda. Tegoż roku był członkiem jury na wystawie wiedeńskiej. Po zgonie Matejki miał zostać dyrektorem szkoły sztuk pięknych, umarł jednak 28 grudnia 1894 roku w Krakowie. Malował sceny historyczne, szkice do »Iliady« i »Odyssei« i najznakomitsze portrety: matki, ojca i własny. »Wojna kokosza« (1871) jest ostatniem wielkiem dziełem artysty obok fryzu w gmachu sejmowym we Lwowie, »Dobrodziejstwa kultury«, nad którym pracował od 1882 do 1888 roku. Wydaje sam: »Kilka słów o malarstwie«, Warszawa 1895. w Muzeum narodowem jest jego sławny portret jenerała Dembińskiego, jako dar Wiktora Osławskiego z r. 1892. Galerya Tow. przyjaciół nauk w Poznaniu posiada jego obraz: »Kalinowski, hetman, oswobadza jeńców z niewoli tatarskiej«, ofiarowany przez panią Rodakowską. W muzeum im. Lubomirskich we Lwowie jest jego akwarellowy portret Izydora Pietruskiego i portret własny (nr. 413). »Sztuka polska« 1904 r. reprodukuje jego portret jenerała Dembińskiego i portret ciotki artysty (str. 50 i 62). Inne prace: sceny historyczne: »Odbiór jassyru przez Koniecpolskiego«, »Bitwa pod Chocimem«, »Hrabia Wilczek blaga Sobieskiego o pomoc dla Wiednia«. Portrety francuskie: Fourier, Villot, de Laborde, Muller-Waldau, de Rouze, Devienne, Pellissier, Mac-Mahon, Canrobert, portrety Mickiewicza, ks. Adama Czartoryskiego, Działyńskiego, Kaplińskiego, p. Wodzyńskiej, Rogera Raczyńskiego. Bibliografia: H. Piątkowski: Polskie malarstwo współczesne. Szkice i notaty. Petersburg 1895, str. 9 Tenże w »Tygodniku illustrowanym« z r. 1895, str. 5. Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 221. Dr. Jerzy Mycielski 1. cit. str. 495. Zygmunt Sarnecki: »Świat« z r. 1889, str. 92—94. M. Sokołowski: »Świat« z r. 1895, str. 36. M. N. K. 87. W. 98. Kilka słów o malarstwie w »Tygodniku illustrowanym« z r. 1894, str. 292—355. »Sztuka polska«, Lwów 1904, str. 62, 50. A. Sygietyński: »Świat« 1895. Tomkowicz: Henryk Rodakowski. Kraków 1895. (Wiele tam ważnych i mało znanych szczegółów, opartych na osobistych informacyach autora).

ROGALSKI KAROL, debiutuje 1904 r. 

ROGOWSKI MICHAŁ, wystawia od 1855 do 1863 r. przeważnie portrety. W Muzeum narodowem jest jego portret Kozłowskiego, nie wystawiony. Bibliografia: M. N.

ROGOZIŃSKI MARCIN, rzeźbiarz, wystawia 1854 r. W krakowskiej szkole sztuk pięknych był uczniem K. Ceptowskiego. Jego supraporta, przedstawiająca Chrystusa, kuszonego przez szatana, znajduje się w Muzeum narodowem. Stattler zajął się nim gorliwie i pod jego okiem artysta powyższe dzieło wykonał. Jest to pierwsza rzeźba polskiego artysty, wystawiona w salach świeżo założonego naszego Towarzystwa. Zakupiło ją ono nie do rozlosowania, ale dla zachowania w zbiorach. Dziś jest ta płaskorzeźba w Muzeum narodowem jako dar Towarzystwa. Jest ona miarą, od czego u nas rzeźba się zaczęła. Bibliografia: Muczkowski 1. cit. Łuszczkiewicz: Karta etc. str. 28. 

ROJEWICZ LUDWIK, wystawia 1883 r. 

RÖMER ALFRED, malarz i rzeźbiarz, ur. w Wilnie 1832 r., um. 24 stycznia 1897 r. w Karolinowie, w Święciańskiem, majątku własnym na Litwie. Wychowany w wileńskim instytucie szlacheckim. Uczył się rysunków w Wilnie pod kierunkiem Kanutego Rusieckiego, a następnie w Paryżu u Leona Bonnata i barona Ramberga. Po r. 1871 wstąpił do akademii sztuk pięknych w Monachium, w której pozostał do 1874 r. Powróciwszy do kraju ożenił się z p. Wandą Sulistrowską i z nią wyjechał do Włoch. Poświęcał się także rytownictwu. Przeważnie malował portrety i typy ludowe, oraz obrazy religijne dla kościołów. Od roku 1888 wystawia rzeźby, same portrety. Rzeźby jego przewyższały bardzo jego malowidła, były wprost znakomite, jak np. medaliony kardynała Dunajewskiego i Pawła Popiela. W Muzeum narodowem jest jego portret Władysława Łuszczkiewicza, olejny i medalion kard. Dunajewskiego, nie wystawione oba. Ważniejsze prace malarskie: portrety własny i żony, malarza Szwoynickiego, były na wystawie warszawskiej 1898 r. Oprócz tego jest autorem szkiców historycznych z XVII i XVIII wieku, m. in.: »Starościny Uświackiej«, nie wydanych. Był członkiem komisyi historyi sztuki w Akademii Umiejętności od 1888 r., dla której obszerną pracę napisał: »Pasy polskie, ich fabryki i znaki«. Wykonał medal kanclerza Zakliki według starego portretu. W Pińsku i w Komajach w kościołach są jego obrazy religijne. W muzeum im. Lubomirskich we Lwowie jest jego medalion Edwarda Romera i medalion z własnym portretem artysty i olejny portret Edwarda Pawłowicza z 1883 r., oraz portret Michała Romera, marszałka gubernii wileńskiej, portrety Ign. Szydłowskiego i Feliksa Wrotnowskiego, dary artysty. W zbiorach warszawskiego Tow. Z. S. P. jest jego obraz: »W pracowni«. Bibliografia: Sprawozdania kom. do bad. historyi sztuki w Polsce, t. V, str. 162—172 (1893). »Tygodnik illustrowany« z r. 1860, str. 364, t. XIII z r. 1866, str. 249. Jan Karłowicz w »Tygodniku illustrowanym« z r. 1897, str. 136. K. 87. W. 98. A. Smoleński: Medal Mikołaja Zakliki, »Świat« z r. 1893, str. 570. »Kuryer codzienny« z r. 1898, Warszawa.

ROMER EDWARD MATEUSZ, um. 22 lutego 1900 r. w Łunie Nadniemeńskiej. U nas wystawia od 1873 do 1894 r. Lwów 1894 medal srebrny. W Muzeum narodowem jest jego »Noc zimowa«, nie wystawiona. Początkowe studya odbył u ojca Edwarda Romera, malarza również, u Kanutego Rusieckiego i Jana Zienkiewicza w Wilnie. Tamże ukończył gimnazyum 1867 r., udał się do Drezna i studya rysunkowe prowadził aż do r. 1869. Wtedy wstępuje do szkoły malarskiej prof. Fr. Adama w Monachium i pod Pilotim uczy się przez czas krótki. Główny wpływ jednak wywarł na nim Maksymilian Gierymski, który cenił talent Romera jako peizażysty. Jako rysownik pracował dla Illustrierte Zeitung. Wystawia w Monachium, Paryżu, Wiedniu, Berlinie, Lwowie i Warszawie. Ważniejsze prace: »Pikieta«, »Powrót z chrzcin«, »Na czatach«, »Zadymka«, »Przed stacyą« (nabyte do Bukaresztu), »W zapusty«, »Przed pracownią«, »Mam szaraka«, »Chata w lesie«, »Kulig«, »Mój dom«, odznaczony na konkursie monachijskiej wystawy 1892 r., nabyty do Brukselli, »Zadymka« (powtórnie), odznaczona wielkim srebrnym medalem we Lwowie 1894 r., »Pod topolami«, ofiarował artysta na rzecz Domu Matejki w Krakowie, w końcu portret ojca, »Dama przy kartach« i »Objazd dyecezyi przez biskupa żmudzkiego«, nie dokończony. Bibliografia: Lucyan Uziębło w »Tygodniku illustrowanym« z r. 1900, str. 248. Wincenty Korotyński, tamże, 1879, str. 289. I. K. 87. »Świat« z r. 1894, str. 483.

ROSEN JAN, ur. w Warszawie 16 października 1854 r., znany illustrator scen wojskowych. Pierwsze nauki pobierał w gimnazyum drugiem tamże. Dalszym rozwojem talentu kierował sztycharz Redlich, a następnie Franciszek Kostrzewski. W 1872 r. wyjeżdża do Monachium i tam w akademii kształci się pod Strechuberem. Po dwuletnim pobycie tamże udaje się do akademii sztuk pięknych w Paryżu i studyuje pod kierunkiem Pils’a i Gerome’a. Zawiera znajomość bliższą z malarzami Detaille, Alfr. de Neuville i Dupray. W jesieni 1882 r. po pobycie w kraju, wyjeżdża do Włoch, osiada w Rzymie i tam maluje »Pobudkę«. Osiada następnie w Monachium. W 1890 r. żeni się z panną Wandą Hantke w Warszawie, odbywa wycieczkę do Rumunii. W 1893 r. otrzymuje tytuł akademika petersburskiego. Posiada wspaniały zbiór mundurów, siodeł, szabel etc., między niemi szablę marszałka Masseny i modele dział. Darował Muzeum narodowemu w 1883 r. swój piękny obraz: »Powstańcy z r. 1863«. Wystawia od 1880 r. Mieszka w Paryżu. Ważniejsze prace: »Epizod z pamiętników Paska«, Salon 1877, obraz malowany pod kierunkiem Gerome’a, »Polowanie par force w Chantilly«, illustracye do »Emira Rzewuskiego«. W r. 1886 rozpoczął »Przegląd wojsk na Saskim placu«, nagrodzony medalem w Paryżu, nabyty przez Akademię sztuk pięknych w Petersburgu, umieszczony w pałacu ces. w Skierniewicach. Illustracye do Gawalewicza »Majster do wszystkiego«. W 1892 r. »Epizod wojenny z r. 1799«, »Wojna turecka 1789 r.«, »Napoleon w Smorgoniach«, akwarella wykonana dla »Tygodnika«. Bibliografia: Dr. Jerzy Mycielski 1. cit. str. 714 Władysław Wankie w »Tygodniku illustrowanym« z r. 1893, str. 297. K. 87. 

ROSENBERG, wystawia na jubileuszowej wystawie 1904 r. obraz »Bezdomna«. Mieszka w Łodzi, Piotrkowska 99.

ROSENBLUM LEON, urodź. 23 marca 1883 r. w Krakowie. W Wiedniu uczęszczał do szkół, a przyjechawszy do Krakowa zapisał się w r. 1898 do akademii sztuk pięknych. Początkowo był uczniem prof. Cynka, a obecnie kształci się na kursie prof. Stanisławskiego i prof. Wyczółkowskiego. W przeciągu tych lat otrzymał 1 medal bronzowy i 3 srebrne. Debiutuje u nas 1904 r. OS. 

ROSSOWSKI WŁADYSŁAW, ur. w Monasterzyskach 1857 r. Uczeń szkoły sztuk pięknych w Krakowie pod Janem Matejką, a następnie otrzymawszy stypendyum cesarskie, w akademii monachijskiej, w Dreźnie i Paryżu. Powróciwszy, osiedlił się w Krakowie. Wystawia od 1880 do 1900 r. Ważniejsze prace: »Wjazd królowej Jadwigi do Krakowa« (1884). Reprodukcyę jego obrazu: »Skazana« wydało nasze Towarzystwo jako premię za rok 1885 w litografii kolorowej. Bibliografia: Dr. Jerzy Mycielski 1. cit. str. 704. Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 354. K. 87.

ROSTWOROWSKI STANISŁAW HR., ur. 1858, urn. 1888 r. w Kowalewszczyźnie, w gub. Łomżyńskiej. Po skończeniu gimnazyum realnego w Warszawie zapisał się do Instytutu technologicznego w Petersburgu i równocześnie uczył się w Akademii sztuk pięknych. Zachęcony przez profesorów i otrzymawszy mały srebrny medal, porzucił technikę i oddał się sztuce; otrzymał duży srebrny medal, potem mały złoty za obraz »Achilles i Patrokles«, w rok potem duży złoty za »Iwana Groźnego« i stypendyum rzymskie w r. 1885. Po skończeniu Akademii petersburskiej udaje się do Monachium, tam maluje »Tanhausera«, wystawionego w Sukiennicach na wystawie krajowej w 1887 r. Spędził rok w Rzymie, gdzie oprócz wielu studyów malował »Irydyona«, zakupionego przez hr. Rogerową Łubieńską. W r. 1886 osiadł w Krakowie i wystawiał szereg portretów i pomniejszych obrazów, jak cykl »Lilia Weneda«, wł. ks. Woronieckich, »Chochlik i Skierko«, zakupione przez hr. Łosiową. Przedtem jeszcze otrzymał nagrodę konkursową za cykl »Balladyna«, wł. Koła literackiego. W 1888 r. zaczął wielkie obrazy: »Mojżesz na puszczy«, »Domine quo vadis« i »Św. Augustyna przed św. Ambrożym«. Śmierć przerwała te prace. »Mojżesz« był wystawiony, choć nie dokończony, w Krakowie, Warszawie i Petersburgu. Inne prace: »Tanhauser« i »Wenus«. Wystawia u nas od 1886—1890 r. W Muzeum narodowem znajduje się jego: portret Józefa Unierzyskiego i »Sztuka i natura«, nie wystawione. OS. Bibliografia: Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 352. K. 87. W. 98. »Tygodnik illustrowany« z 1888 r., t. XII, str. 118. Radost: »Świat« z r. 1888, str. 401.

ROTARSKI, wystawia akwarellę 1893 r. 

ROTTERÓWNA ANTONINA, debiutuje 1900 r.

ROZWADOWSKI ZYGMUNT, ur. 1870 r. we Lwowie. Studya odbyte w Krakowie w szkole sztuk pięknych w latach od 1887 do 1891, następnie w Monachium w 1892 i 1893 roku w szkole Aschbe’go. Pracował w Krakowie w pierwszych 3 latach pod wszystkimi ówczesnymi profesorami, w 4-tym zaś w szkole kompozycyjnej Matejki. Najważniejsze prace: Epizody z bitew pod Olszynką i pod Wagram, »Szarża szwoleżerów pod Somosierrą«, »Odjazd Napoleona ze Smorgoni w r. 1812«, »Jarmark w Berdyczowie«, »Indyki«, kilka portretów, portret konny kapitana W. Miejsce obecnego stałego pobytu: Lwów. Wystawia u nas od 1891 r. również pod pseudonimem Jordan. OS. 

ROŻNIATOWSKA ANTONINA, rzeźbiarka, rodem z Ukrainy, r. 1886 przybyła do Krakowa i wstąpiła na kursa imienia Baranieckiego. Tam uczyła się rzeźby pod kierownictwem Marcelego Guyskiego, oraz Stanisława Lipińskiego. Zmarła w Krakowie 20 czerwca 1895 r. Lwów 1894 medal bronzowy. Wystawia od 1881 do 1895 r. W 1896 r. wystawiono jej autoportret. W Muzeum narodowem jest jej studyum w terrakocie, »Wajdelota« i »Lotos«, ten ostatni z daru p. Zagórskiej 1896 r. Bibliografia: M. N. K. 87. 

RUDLICKI WŁADYSŁAW, rzeźbiarz, wystawia 1870—71 r. 

RUDZIŃSKI STANISŁAW, debiutuje 1902 r.

RUDZKI WĘŻYK JAN, ur. w Witkowicach 11 marca 1792 r., um. 31 stycznia 1874 r. Po chlubnem ukończeniu liceum warszawskiego, powrócił do domu, dla pomagania w gospodarstwie ojcu i czterem braciom. Trawiony żądzą nauki, zaniedbywał włożone nań przymusowo obowiązki, a natomiast oddawał się gorliwie nauce języka włoskiego, który wkrótce posiadł gruntownie, bez niczyjej pomocy. Taki stan rzeczy oziębił stosunki rodzinne i nie mógł trwać długo. Pewnego dnia oświadczył ojcu, że pragnie udać się do Włoch, a głównie do Rzymu. Wbrew woli ojca, z małemi zasobami, puścił się w drogę i stanąwszy w Rzymie, zapisał się w poczet akademii św. Łukasza. Pomocy od ojca rozgniewanego nie mógł się spodziewać; zarabiał więc na utrzymanie dawaniem lekcyi rysunku i sprzedawaniem wykonywanych przez siebie szkiców kredowych, przyczem pracował nad przyswojeniem sobie języka angielskiego i francuskiego, a w akademii kształcił się równocześnie w malarstwie, rzeźbiarstwie i budownictwie. Po ukończeniu studyów puścił się na wycieczkę do Egiptu. Dokonanie jej świadczy o niezłomnej woli podróżnika. Wrócił następnie do kraju, został mile przyjęty w domu hr. Potockich i tamże hr. Stanisław Potocki przedstawiał go ministrowi Grabowskiemu, który umieścił go przy sobie w charakterze sekretarza. Po usunięciu się hr. Potockiego z ministeryum powrócił do Włoch i oddał się starożytnictwu. W 1830 roku powrócił do kraju, wkrótce ożenił się z panną Franciszką Ciechomską. Następnie został assesorem Najwyższej izby obrachunkowej, lecz sprzykrzywszy sobie urząd, przeniósł się do nabytej posiadłości Sławka i Węglewa, następnie do Hamburga. Powodem tego przesiedlenia była chęć kształcenia obu synów w Paryżu. Obaj jednak zgaśli przedwcześnie. Podczas pobytu w Paryżu nastąpił zwrot w kierunku jego artystycznej działalności. Porzuciwszy malarstwo, zabrał się do rzeźby. W 1860 roku wrócił do Warszawy, zbudował wedle swego planu dom przy ulicy Krochmalnej; następnie przemieszkiwał kolejno we Florencyi i Paryżu. Wyjechał w roku 1867 z Warszawy do Drezna, gdzie posłyszał o restauracyi Sukiennic w Krakowie; wówczas to jął się znów pracy z młodzieńczym zapałem. Ułożył projekt i kosztorys. Projekt Rudzkiego opatrzony godłem nil desperandum ściągnął na siebie uwagę, jednak sędziowie konkursu powodowani względami koteryjnemi, przyjęli plan hr. Platera. Pod koniec życia przebywał kolejno w Krakowie i Florencyi. Został też mianowany członkiem akademii św. Łukasza w Rzymie. Wystawia jako malarz w 1870 r. rysunek i malowidło na szkle, jako rzeźbiarz w 1870 i 1871 r. W zbiorach Tow. Z. S. P. w Warszawie jest jego akwarella: »Wesele«.

RUŚKIEWICZ FRANCISZEK, ur. w Warszawie 1819 r., um. tamże około 1880 r. Był urzędnikiem Banku polskiego w Warszawie i jako amator malował krajobrazy. Wystawia u nas od 1855 do 1888 roku. Ważniejsze prace: »Widok z okolic Grochowa pod Warszawą«, »Widok z okolic Krakowa«, »Z nad Prądnika«, »Widok leśny«, »Śpiące dziecko«. Bibliografia: Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 207. W. 98.

RUSZCZYC FERDYNAND, ur. 27 listopada 1870 r. w Bohdanówce na Litwie, gub. wileńska. Po ukończeniu gimnazyum w Mińsku i wydziału prawnego w Petersburgu, w r. 1892 wstąpił do petersburskiej Akademii sztuk pięknych (1892—1897) jako uczeń prof. Kuindży. Następnie udał się na wyspę Rugię i Bornholm, a w 1898 r. zwiedził Paryż, Berlin, Monachium i Włochy północne. Wielką ilość swych prac wykonał w Bohdanówce. Najważniejsze prace wystawione, oraz otrzymane odznaczenia: 1900 r.: »Ziemia«, »Nad upustem«, »Wieczór wiosenny«, »Ballada«, »Kościółek na Litwie«. 1901 r.: »Potok wiosenny« (odznaczony przez Akademię Umiejętności nagrodą Barczewskiego 1902 r.), »Z brzegów Wilejki«. Na wystawie »Sztuki« w Sukiennicach: »Strumień«, »Pustka«, »W świat«, »Jabłoń«. 1902 r. na wystawie »Salonu«: »Wychodźcy«, »Obłok«, »Sad«. 1903 r. na wystawie »Sztuki«: »Stary dom«, »Dożynki«, »Szron«. Inne prace: »Romantyczna ucieczka«, »Młyn«. W zbiorach warszawskiego To w. Z. S. P. jest jego: »Strumyk leśny«. »Sztuka polska« w 1904 r. reprodukuje jego: »Ziemię« i »Most«. Miejsce stałego pobytu: dawniej Bohdanówka na Litwie; od marca 1904 r. z powodu przyjęcia obowiązków profesora warszawskiej Szkoły sztuk pięknych: Warszawa. Wystawia u nas od 1900 r. Bibliografia: Henryk Piątkowski w »Tygodniku illustrowanym« z r. 1902, str. 846— 847. »Tygodnik illustrowany« 1904, str. 216. »Sztuka polska« z r. 1904, str. 14, 35.

RYBKOWSKI TADEUSZ, ur. 1848 r. w Kielcach. Po skończeniu gimnazyum w Kielcach ze świadectwem dojrzałości w r. 1866 udał się do Szkoły Głównej na wydział fizykomatematyczny; następnie jako aplikant sekcyi inżyniersko-budowniczej miasta Warszawy pracował do roku 1872. Następnie wyjechał do krakowskiej Szkoły sztuk pięknych, a odbywszy w niej studya do roku 1875, wyjechał do Wiednia w celu dalszego kształcenia się w malarstwie. Zapisawszy się do Akademii sztuk pięknych pod prof. Wurzingerem, po roku pozostał nadal jako prywatny uczeń prof. Löflera-Radymno i tutaj pracował aż do r. 1878, t. j. do czasu, kiedy Löfler powołany został na profesora Szkoły sztuk pięknych w Krakowie. Od tego czasu pracuje samodzielnie w własnej pracowni, wyjeżdżając rok rocznie na kilka miesięcy do kraju. Pracował również w zakładach dekoracyi teatralnych Brioschiego i Kautskiego, jak również jako prywatny uczeń pod kierunkiem prof. Hansa Makarta, kształcąc się specyalnie w malarstwie dekoracyjnem, który to dział malarstwa w r. 1879 i 1880 nadzwyczajnie począł się w Wiedniu rozwijać. W tym to czasie odbywał oprócz podróży po kraju, podróże za granicę, jak do Monachium, Drezna i Wenecyi. Pierwsze prace, które były wykonane w pracowni i pod kierunkiem prof. Löflera: »Przygotowania do zajazdu w zaścianku Dobrzyckich« z »Pana Tadeusza«, »Wesele krakowskie«, »Nieudane wyścigi«, »Polowanie na słomki«, »Polowanie na dzika«, »Targ w Przemyślu na Targowicy«, odznaczony na wystawie w Kunstlerhauzie wiedeńskim w r. 1884. Od r. 1879 szereg adresów i dyplomów akwarellą do różnych okolicznościowych celów, jak na srebrne wesele Najjaśniejszych Państwa, na jubileusz 1877 r. Kraszewskiego, w czasie podróży Najj. Pana po Galicyi, na zaślubiny następcy tronu arcyksięcia Rudolfa, dla arcyksiężnej Stefanii, arcyksięcia Karola Ludwika. 

Następnie od r. 1888 do 1892 zajęty był przy restauracyi pałacu Eugeniusza Sabaudzkiego (Finansministerium), gdzie przeprowadzał pod specyalnym kierunkiem Komisyi dla utrzymania starych zabytków restauracyę wszystkich malowideł w tym pałacu znajdujących się. Wykonał tamże 5 kopii portretów rodziny panującej i kilka obrazów dekoracyjnych do sali balowej nowo urządzonej w tymże pałacu. W r. 1892 i 1893 wykonał obraz: »Plac am Hof« w Wiedniu na zamówienie Ministeryum Oświaty. Od r. 1893 przebywa stale we Lwowie, dokąd powołany został na profesora malarstwa dekoracyjnego przy państw, szkole przemysłowej, i tam przez przeciąg 10-letni wykonał bardzo wiele prac w kierunku dekoracyjnym i rodzajowym. W r. 1896 odbył 6-miesięczną podróż po wszystkich większych miastach Europy, z polecenia Ministra Oświaty, dla zapoznania się z różnemi kierunkami malarstwa dekoracyi po różnych szkołach przemysłowych. W Muzeum narodowem jest jego »Plac am Hof« w Wiedniu, kupiony i deponowany przez c. k. Ministeryum Wyznań i Oświaty. W zbiorach warszawskiego To w. Z. S. P. jest jego akwarella: »W podróży«. W galeryi Tow. Przyjaciół nauk w Poznaniu jest jego: »Dzień dobry«, malowane 1877 roku, dar Adama hr. Sierakowskiego. Wystawia u nas od 1877 r. OS. Bibliografia: Zygmunt Sarnecki w »Tygodniku illustrowanym« z r. 1902, str. 529. M. N. K. 87. 

RYCERSKI ALEKSANDER, ur. 1825 r. we wsi Speranda w Sandomierskiem, um. w listopadzie 1866 r. w Paryżu. Po powstaniu 1863 r. wyemigrował do Francyi. Malarz rodzajowy i portrecista, wystawia u nas 1858 r. Ważniejsze prace: »Pożar Moskwy«, »Sesya pod namiotem«, »Staruszka nad książką«, »Matka Boska Bolesna«, »Wnętrze kaplicy na Wawelu«. Portrety: własny, ojca i Alojzego Romanowskiego, biskupa Zadzika, Koniecpolskiego i Ossolińskiego (kopie z zamku w Kielcach), »Sejm 1638« (Idem) i t. d. W zbiorach warszawskiego Tow. Z. S. P. jest jego olejny autoportret. W galeryi Tow. Przyj. nauk w Poznaniu jest jego »Staruszka z książką«, malowana 1850 r. Bibliografia: Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 247. W. 98.

RYCHTER TADEUSZ, ur. 1873 r. we Lwowie. Studya odbył w Akademii krakowskiej w r. 1895, w Monachium 1896 r. Po podróży do Włoch wrócił w r. 1898 do Monachium. Rok 1899 spędził na studyach w Paryżu. W 1901/2 r. uzupełnił swe studya w Monachium i Włoszech. Wystawia u nas od 1900 r. Miejsce obecnego pobytu: Kraków. OS. 

RYCHTER JANOWSKA BRONISŁAWA, ur. 1872 r. w Krakowie. Studya odbyła w Monachium w 1896 roku. Następnie przerwa w pracy lat dwa. W r. 1899 powtórny wyjazd do Monachium, gdzie za stypendyum dwuletniem z kasy Muzeum Rapperswylskiego i za stypendyum z Wydziału Krajowego przebywała blizko lat 3, kształcąc się w szkole prof. Ażbego i w szkole prywatnej prof. Holloszego. W roku 1904 pracowała w Akademii florenckiej i w Rzymie. Prace swe wystawiała we Lwowie, Krakowie, Warszawie, Monachium i Moskwie. Miejsce obecnego stałego pobytu: Kraków. Wystawia u nas od 1901 r. Patrz również: JANOWSKA BRONISŁAWA. OS.

RYGIER TEODOR, rzeźbiarz, ur. 1841 r. w Warszawie. Autor pomnika Mickiewicza w Krakowie, odsłoniętego 1898 r. Kształcił się w warszawskiej szkole, później w zagranicznych akademiach. Wystawia od 1871 do 1902 r. Mieszka w Rzymie Via Flaminia 43. Jego marmurowy medalion Matejki znajduje się w Muzeum narodowem, wykonany w Krakowie 1872 r. Bronzowy odlew J. I. Kraszewskiego zakupiono do tegoż muzeum ze składek w r. 1889, odlew bronzowy Kopernika i biust kobiecy marmurowy złożono zaś w depozycie. Podał projekt założenia polskiej Akademii w Rzymie. W zbiorach warszawskiego Tow. Z. S. P. jest jego »Kopernik«, w bronzie, »Płaskorzeźba staro-romańska« i marmurowy medalion Matejki, dar pani Blochowej. Galerya Tow. Przyjaciół nauk w Poznaniu posiada jego terrakotowe popiersie Juliusza Kossaka i gipsowe Teofila Lenartowicza, pierwsze z daru artysty, drugie dar dra Huberta hr. Krasińskiego. Bibliografia: K. 87. M. N. Muczkowski 1. cit. str. 36.

RYSZKIEWICZ JÓZEF, ur. w Warszawie. Uczeń Wojciecha Gersona i Akademii monachijskiej, wystawia od 1879 do 1901 r. Mention honorable na wystawie w Berlinie 1891 r. Medal srebrny Lwów 1894 i w San Francisco 1894 r. Bibliografia: »Świat« z r. 1891, str. 389. 

RZĄCÓWNA, wystawia 1897 r. portret damy. 

RZECZNIK STANISŁAW, wystawia od 1903 roku peizaże. Utalentowany rysownik i karykaturzysta. Uczeń Akademii sztuk pięknych w Krakowie.