T.

 TALJAŃSKI ALBERT, wystawia 1893—4 r. 

TALOWSKI TEODOR MARYAN, ur. 23 marca 1857 roku w Zassowie, po ukończeniu szkoły realnej w Krakowie studyował wydział architektury na politechnice wiedeńskiej i lwowskiej. Po ukończeniu tegoż objął posadę asystenta budownictwa w c. k. instytucie tech.-przem. w Krakowie.Tu rozpoczyna swój zawód architektoniczny od malowania akwareli, przeważnie peizaży i zdjęć architektonicznych i wystawia takowe w Tow. przyj. szt. piękn. w Krakowie od 1881 do 1899 r. Zwróciwszy uwagę na siebie WPana Seweryna Behma polecony zostaje Romanowi hr. Michałowskiemu do wybudowania kościoła gotyckiego w Dobrzechowie, a później i pałacu tamże. Budowy te stają się podwaliną zdobycia z czasem sławy i zaszczytnych stanowisk. W roku 1887 rozpoczyna budowę domu pod godłem »Festina lente« w Krakowie, w następnych latach buduje długi szereg domów wbrew utartym formom i całe szeregi kościołów, will etc. Wreszcie w r. 1901 mianowany c. k. profesorem politechniki we Lwowie, rozpoczyna zawód profesorski zdobyciem pierwszej nagrody na budowę kościoła św. Elżbiety we Lwowie, którego budowę w r. 1904 rozpoczyna. Wśród rozlicznych prac jego, publikowanych w Wiedniu, Stuttgardzie, Londynie, Paryżu etc. widnieją i rozsiane po Galicyi budowle, zdradzające jego rzetelne dążenia. Sam autor bowiem nie był prawie nigdy z nich zadowolony, bo go do wypracowania planów szczegółowych niestety rzadko wzywano, polecano sposobem praktykowanym u nas poprawiać go przez majstrów murarskich, którym budowę oddawano i którzy przytem znakomite zyski ciągnęli autor planów zadowalnial się podówczas prolongatą weksli, bo byłby musiał iść z torbami. Wogóle sztuka architektoniczna u nas zaczyna dopiero dojrzewać, dziś mało kto ją pojmuje, a nawet nie wymieniają nazwiska autora planów kościoła nowego podczas poświęcenia, zadawalnia się nawet dziennikarstwo wzmianką, który biskup poświęcał, który z proboszczów był przy poświęceniu i który ksiądz miał kazanie, a autora projektu traktuje jak psa. Medal złoty Lwów 1894 r. Wystawia u nas od 1881 r. OS. Bibliografia: Wincenty hr. Łoś w »Tygodniku illustrowanym« z r. 1892, str. 185—187. Radost: »Świat« 1890, str. 260. 

TAŃSKI CZESŁAW, bardzo zdolny artysta, uczeń W. Gersona w Warszawie. 

TARNAWIECKA, wystawia 1890 r.

TARNOWSKI STANISŁAW HR., ur. 1836 r. we Wróblewicach, żyje w Śniatynce (pow. drohobycki). Kształcił się najpierw pod Janem Maszkowskim we Lwowie, następnie w Krakowie pod kierunkiem malarza architektur, Maksymiliana Cerchy i peizażysty Leona Dembowskiego. Żył w blizkich stosunkach z Andrzejem Grabowskim i Arturem Grottgerem. Wystawia 1856 i 1857 roku. Bibliografia: Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 320. 

TATARKIEWICZ JAKÓB, ur. w Warszawie, rzeźbiarz, wystawia »Psyche« w 1880 r. Bawi w Rzymie u Thorwaldsena, uczeń Malińskiego, kuje w r. 1830 swój posąg »Hebe« w marmurze kararyjskim. W Muzeum narodowem jest jego »Psyche umierająca«, oraz popiersie marmurowe nat. wielk. ks. Józefa Poniatowskiego i Tadeusza Kościuszki, dar Maryi Tatarkiewiczowej. W Muzeum im. Lubomirskich we Lwowie jest jego popiersie biskupa Chryzostoma Załuskiego, kopia z bronzowego biustu w zamku warszawskim i popiersie arcybiskupa gnieźnieńskiego, Jana Przerembskiego. Bibliografia: Łuszczkiewicz 1. cit. str. 16. M. N. Sprawozdanie M. N. za rok 1903. 

TEPA BRUNO, ur. 1864 n, um. we Lwowie 1898 r., rysownik karykatur i typów ludowych. Bratanek Franciszka Tepy, znakomitego portrecisty. Kształcił się w krakowskiej Szkole sztuk pięknych, następnie w Monachium, gdzie poświęcił się przeważnie akwarellom, które cieszyły się wielkiem powodzeniem. Karykatury umieszczał przez wiele lat w »Śmigusie«. Bibliografia: Kai. Czecha 1898.

TEPA FRANCISZEK, ur. 1828 r. we Lwowie, um. tamże w grudniu 1889 r. Kształcił się najprzód we Lwowie pod Janem Maszkowskim, potem w Akademii wiedeńskiej pod Waldmullerem. Następnie w Akademii monachijskiej uczy się pod Kaulbachem, od 1856 roku zaś w pracowniach Leona Cognet i Ary Scheffera w Paryżu. Medal sztuki i dyplom na wystawie powszechnej w Wiedniu 1873 r. W 1852 i 1853 roku odbył w towarzystwie Adama hr. Potockiego i Maurycego Manna podróż do Grecyi, Egiptu i Ziemi świętej. Z epoki studyów paryskich pochodzi najwięcej rozpowszechniona jego praca: portret Mickiewicza. Medal i dyplom w Filadelfii 1876 r. Mieszkał we Lwowie od 1858 roku. Profesorem krakowskiej Szkoły sztuk pięknych nie chciał zostać, pomimo ofiarowanej mu tej posady, pragnąc powrócić do rodzinnego Lwowa, gdzie umarł w ubóstwie, graniczącem z nędzą. Wystawia od 1854 do 1888 r. W początkowych latach portrety Kossaka, Mickiewicza, Chłopickiego, Lelewela, Szajnochy, a później Grottgera. Malował wiele akwarellą, a zwłaszcza rodzajowe portrety o skończonej technice i żywym kolorycie. Inne ważniejsze prace: dwa portrety własne, portrety Lubeckiego, Strzegockiego, Szczęsnego Tabińskiego, Jarosiewicza. Dziełem wybitnem Tepy jest portret ojca artysty, nagrodzony wieloma odznaczeniami. Miedziorytniczą reprodukcyę jego portretu Mickiewicza dało swym członkom nasze Towarzystwo jako premię za rok 1856/7. W muzeum im. Lubomirskich we Lwowie są jego akwarelle: »Arabi na cmentarzu«, »Spoczynek arabów«, »Beduin pasący trzodę«. Bibliografia: Dr. Jerzy Mycielski 1. cit. str. 568. Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit, str, 249. »Świat« z r. 1890, str. 46. (Radost). K. 87. W. 98.

TERLECKI TEOFIL, ur. w Monachium, debiutuje w 1900 r. Współpracownik »Tygodnika illustrowanego«. Studyował w Akademii monachijskiej, był sekretarzem komitetu »Jednodniówki monachijskiej«. Artysta wielkich zdolności. Umarł w ostatecznej nędzy w rozkwicie wieku. 

TETMAJER PRZERWA WŁODZIMIERZ, ur. 1 stycznia 1862 roku w Harklowej (pow. nowotarski). Syn obywatela zamożnego, byłego posła na sejm, marszałka powiatu nowotarskiego, brat poety Kazimierza, uczył się początkowych rysunków pod kierunkiem Józefa Siedleckiego. Ukończył (między r. 1873 a 1881) gimnazyum św. Anny w Krakowie, poczem zapisał się na wydział filozoficzny Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po jednem półroczu wyjechał do Wiednia, gdzie przez kilka miesięcy uczył się malarstwa w Akademii sztuk pięknych pod prof. Grippenkerlem. W jesieni tegoż roku (1882) powrócił do Krakowa i wstąpił do Szkoły sztuk pięknych, w której pracował do r. 1886 pod kierunkiem prof. Łuszczkiewicza, Cynka i Löfflera. Równocześnie jednak ukończył studya na wydziale filozoficznym w oddziale filologii klasycznej. Od roku 1886 do 1889 pracował w Monachium w szkole Aleksandra Wagnera, następnie w szkole Colarossi w Paryżu, poczem powrócił do Krakowa i zapisał się do szkoły kompozycyjnej Jana Matejki. Otrzymawszy cesarskie stypendyum, wyjeżdża na dłuższy czas do Rzymu. W r. 1890 osiadł w Bronowicach pod Krakowem, gdzie dotychczas stale przebywa. Ożenił się z córką wiejskiego gospodarza, Anną Mikołajczykówną, wychodzącą ze świata jego ideałów artystycznych. Wystawia u nas od 1887 r. Medal srebrny w San Francisco 1894 r. Wpływowi Siedleckiego zawdzięczać należy, że po ukończeniu studyów poświęcił się sztuce. Ideolog i entuzyasta, umiał ten fanatyk sztuki z filologa zrobić artystę. W Muzeum narodowem jest jego »Święcone«, malowane w Bronowicach 1897 r., zakupione 1898 r. Wykonał bardzo ciekawą dekoracyę kaplicy królowej Zofii na Wawelu. On pierwszy, jak sądzę, zwrócił uwagę naszego społeczeństwa na kulturę ludu pod względem artystycznym. Reprodukcyę jego »Gwiazdy Bożego Narodzenia« wydało nasze Towarzystwo jako premię za rok 1901 w trójkolorowym druku Anczyca i Ski w Krakowie. Tetmajer uważa się właściwie za ucznia Aleksandra Gierymskiego, z którym zawiązał blizkie stosunki w Monachium, odbyli pieszą podróż razem przez Tyrol, Kufstein, Innsbruck, Brenner. Towarzyszył im w tej drodze Zdzisław Jasiński. Po powrocie do kraju zbliża się bardzo do Matejki. W szkole mistrza wchodzi w zupełnie odmienną atmosferę ideałów artystycznych. Będąc z góry uprzedzonym przeciwko ówczesnemu kierownictwu szkoły, nie bez obawy zostaje uczniem Matejki, o którego jednostronności pojęć artystycznych tyle mówiono. Zetknięcie z mistrzem rozprasza odrazu te obawy. Szeroki umysł Matejki, rozumiejący indywidualność artystyczną, sferę pojęć nowego ucznia, odrazu go zjednał. Odtąd serdeczne węzły łączą ich aż do śmierci mistrza. Z okresu Gierymskiego pochodzą prace: »Kołysanka« i »Z nad Wisły«. Z epoki matejkowskiej: »Kolędnicy«, »Noc letnia«, »Pokątny pisarz« i »Święcenie«. Od czasu, w którym artysta osiadł w Bronowicach i obok miejskiej tam drugą założył pracownię, pojawiają się kolejno słoneczne obrazy z żeńcami i żytem, następnie tryptyk »Kolęda«, reprodukowany przez warszawskie Towarzystwo Z. S. P., »Procesya«, »Piast«, »Wnętrze chaty«, »Kantyczki«, »Racławice«, a w końcu nowe zupełnie motywy, połączone z przejściem w inną fazę twórczości, »Oczepiny« i »Taniec«, zakupiony w 1904 r. przez Ministeryum wyznań i oświaty. Odznaczenia: medal złoty wraz ze stypendyum cesarskiem Szkoły sztuk pięknych w Krakowie za »Święcenie«, w Chicago 1894 roku jest jednym z dziewięciu artystów polskich, nagrodzonych medalami wyłącznie bronzowemi za »Wesele« i »Pisarza pokątnego« (zaginęły w Ameryce). To samo »Święcenie« otrzymuje medal srebrny w Paryżu (skradzione równocześnie z obrazem J. Malczewskiego). »Sztuka polska« 1904 r. reprodukowała »Święcenie«. Bibliografia: J. Sten: Włodzimierz Tetmajer. »Krytyka« z r. 1892, zesz. VI. M. N. O kaplicy królowej Zofii patrz: Wł. Prokesch. Z katedry na Wawelu, w »Tygodniku illustrowanym« z r. 1904, str. 257. Wincenty hr. Łoś, tamże, 1894, str. 197. »Sztuka polska« 1904, str. 55.

TICHY KAROL, ur. 1871 roku w Bursztynie. Studya odbył w krakowskiej Szkole sztuk pięknych od 1889 r. Następnie w Monachium i w Akademii paryskiej u Leona Bonnata. Od r. 1904 jest profesorem Szkoły sztuk pięknych w Warszawie. Zwrócił na siebie uwagę doskonałemi rysunkami węglowemi i obrazem »Pogrzeb«. Pracuje również na polu polskiej sztuki stosowanej. »Sztuka polska« 1904 r. reprodukowała jego »Pogrzeb«. U nas wystawia od 1896 r. Bibliografia: »Tygodnik illustrowany« z r. 1904, str. 217. »Sztuka polska« 1904, str. 7.

TOMBIŃSKI JAN, rzeźbiarz, uczeń Kossowskiego i Zumbuscha. Wystawia od 1872 do 1901 r. cały szereg rzeźb. W ostatnich czasach otworzył pracownię kamieniarską i odlewniczą dla ozdób architektonicznych. W zbiorach Tow. przyjaciół nauk w Poznaniu jest jego gipsowe popiersie J. I. Kraszewskiego, dar naszego Towarzystwa 1888 r. Własnością zaś krakowskiego Tow. przyj. sztuk pięknych jest jego »Madonna«. Bibliografia: K. 87. 

TOMKIEWICZ STANISŁAW WOYNEKO, ur. na Litwie 1859 r., um. w Krakowie 24 lutego 1896 r. Uczeń prof. Wagnera w Monachium, a następnie Szkoły sztuk pięknych w Krakowie. Osiadł w Krakowie około r. 1876, ożeniwszy się z Franciszką Goeblówną, córką notaryusza. Autor »Przeglądu krytycznego pierwszej wystawy sztuki polskiej w Krakowie 1887 r.« Wystawia od 1880 do 1889 r. W galeryi Tow. przyjaciół nauk w Poznaniu jest jego obraz »Dwa światy«, dar artysty 1888 r. Bibliografia: K. 87. 

TONDOS STANISŁAW, ur. 1854 r. w Krakowie. Studya odbył w Krakowie, Wiedniu i w Monachium przez czas krótki, a w Krakowie w przeciągu 6-ciu lat pod kierunkiem Władysława Łuszczkiewicza i Matejki. Od 30-tu lat wystawia w Tow. przyj. sztuk pięknych w Krakowie i za granicą swoje akwarellowe prace powszechnie znane, widoki Krakowa i okolic. Wystawia u nas od 1875 r. Miejsce obecnego stałego pobytu: Kraków. OS. Bibliografia: Dr. J. B. Antoniewicz 1. cit. str. 348.

TREMBECKI ZYGMUNT, rzeźbiarz, wystawia od 1869 do 1878 r. Jego »Jan Kochanowski z Urszulką«, odlew z bronzu, wykonany 1878 roku, znajduje się w Muzeum narodowem jako dar artysty. Bibliografia: M. N. 

TREPKA JÓZEF, uczeń Szkoły sztuk pięknych w Krakowie i Akademii wiedeńskiej, oprócz malarstwa uprawiał także i rzeźbę. Wystawia od 1885 do 1895 r. jako malarz, a od 1877 do 1881 r. jako rzeźbiarz.

TRĘBACZ MAURYCY, ur. 1861 r. w Warszawie. Kształcił się początkowo w Szkole rysunkowej pod kierunkiem Gersona i Kamińskiego, następnie wyjechał do Krakowa i tam wstąpił do Szkoły sztuk pięknych. Po ukończeniu kursu prof. Łuszczkiewicza udał się na dalsze studya do Monachium. Owocem studyów w Monachium był obraz: »Samarytanin«. Do głównych dalszych obrazów należą następujące: »Rekonwalescentka«, »Z życia monachijskiego«, »Smętne myśli«, »Cymbalista«, »Tryptyk z życia żydów«. W ostatnich dwóch latach zajmuje się portretami. Otrzymane medale: w Paryżu bronzowy, we Lwowie bronzowy, w San Francisco mały złoty. Wystawia u nas od 1884 do 1901 r. W zbiorach warszawskiego Tow. Z. S. P. jest jego portret Wrotnowskiego. W galeryi Tow. przyj. nauk w Poznaniu jest jego obraz: »Stara włoszka«, malowany w Monachium 1886 r., dar. artysty. Bibliografia: K. 87. 

TROCKI JULIAN, wystawia krajobraz górski 1861 r.

TROJANOWSKI WINCENTY, ur. 22 stycznia 1859 r. w Warszawie. Studya odbył w warszawskiej Szkole rysunkowej od 1878 do 1880 r. pod kierunkiem prof. Gersona i Kamińskiego, w petersburskiej Akademii od 1880 do 1885 r. pod kierunkiem grona profesorów i w monachijskiej Akademii od 1885 do 1886 r. pod kierunkiem prof. Wagnera w oddziale malarstwa, któremu najprzód się poświęcił. Stworzył więcej niż sto obrazów religijnych, peizaży, portretów, poszukując szczególnie efektów oświetlenia. Potem skierował swoje zamiłowanie ku rzeźbie i przybywa do Francyi w r, 1893. Najważniejsze prace wystawione, oraz otrzymane odznaczenia: W r. 1887 na wystawie polskich artystów w Krakowie za obrazek »Lutnista« odznaczony »listem pochwalnym«. W r. 1891 wykonał dwa portrety wielkości naturalnej w całej osobie króla Aleksandra serbskiego w Belgradzie. Po podróży trzechletniej na Wschodzie przybył do Paryża w końcu 1893 r. i zajął się studyami modelarsko-medalierskiemi samodzielnie, by podnieść sztukę medalierską w Polsce na stopień artystyczny. Za wystawione prace w »Salonie« paryskim 1896 r. Mention honorable. Wykonał w tym roku wielką urnę bronzową dla pomieszczenia serca Kościuszki, na zamówienie Muzeum polskiego w Rapperswylu. Medaliony i plakiety Matejki, Chopina, Liszta, Wagnera i P. Verlaine (1897), dalej Felix Faure, Dante, Shakespeare, Berlioz, Paderewski (1898), medaliony i plakiety ze złota i srebra. Plakieta wykonana przez niego w 150-tą rocznicę urodzin Goethego bardzo była poszukiwaną w Niemczech i we Francyi. W 1900 r. zaś wystawia bronzowy medalion J. Matejki, wysoko podnoszony przez krytykę paryską. Znane są jego medalion Kościuszki i medal powstania Kościuszkowskiego. Medalion Chopina ofiarował miastu Paryżowi dla płyty pamiątkowej na placu Vendome. Na wystawie powszechnej paryskiej w 1904 r. w oddziale warszawskim sztuki, odznaczony medalem bronzowym, a w 1901 r. rząd francuski odznaczył go orderem »palm akademickich« oficerskiego stopnia. W 1900 r. wykonał na zamówienie Wszechnicy Jagiellońskiej medal jubileuszowy 500-letniej fundacyi tego uniwersytetu, a w 1901 r. medal na cześć Sienkiewicza. Wykonał medaliony plakiety: Mickiewicza, Słowackiego, Krasińskiego, Kopernika, na upamiętnienie pierwszego hołdu pruskiego, bitwy pod Grunwaldem i wiele innych. Wykonał kilkanaście główek fantazyjnych dla biżuteryi i wiele treści religijnej. Jest pierwszym polskim artystą, którego prace pomieszczone zostały w Muzeum Luxemburskiem w Paryżu. Muzea w Berlinie, Hadze, Brukselli, Londynie, Watykan, cesarz austryacki, cesarz rosyjski, król angielski, król włoski, posiadają w swych prywatnych zbiorach prace tego artysty. Książe Wiktor Napoleon ma swój własny portret, medal bity w 1902 roku. Na konkursie na medal jubileuszowy 200-letniego założenia m. Petersburga, odznaczony drugą nagrodą pieniężną. Wróciwszy do Warszawy w 1903 r., artysta zakłada szkołę artystyczną sztuki stosowanej, przeznaczoną przeważnie dla kształcenia rzemieślników krajowych. W dziale malarstwa wystawia u nas od 1886 do 1896 r. W dziale rzeźby zaś od 1894 r. W galeryi Tow. przyjaciół nauk w Poznaniu są jego obrazy: »Głowa św. Jana«, malowana 1888 roku, »Portret mężczyzny ze Wschodu« z tegoż roku w Monachium. Pierwszy jest darem artysty, drugi nabyty u niego został 1888 r. Miejsce obecnego stałego pobytu: Warszawa, ul. Kapucyńska L. 17. OS. Bibliografia: Dictionnaire national des Contemporains. Tome II, str. 307. Paris. Brunei et Cie. K. 87. Patrz jego artykuł: »Wykształcenie artystów« w »Tygodniku illustrowanym« z r. 1901, str. 889.

TROJANOWSKI EDWARD, ur. 1873 r. w Kole, gub. kaliska. Studya odbył w Akademii sztuk pięknych w Petersburgu, następnie w Academie Julien w Paryżu. Najważniejsze prace wystawione: peizaże liczne i projekty z dziedziny polskiej sztuki stosowanej. Wystawia u nas od 1900 r. Miejsce obecnego stałego pobytu: Kraków. OS.

TRUSZ IWAN, ur. 1869 r. w Wysocku we Wschodniej Galicyi. Gimnazyum kończył w Brodach, następnie w r. 1892 zapisał się do szkoły sztuk pięknych w Krakowie. W r. 1894 zapisał się do wiedeńskiej akademii jako nadzwyczajny słuchacz. Po trzech tygodniach opuścił Wiedeń i wrócił do Krakowa. Po całorocznej przerwie w 1897 r. pojechał jako rządowy stypendysta do Monachium i studyował w szkole Aszbego 14 dni. Wrócił znowu do Krakowa i studyował parę miesięcy u prof. Wyczółkowskiego i Stanisławskiego. Monachijskie artystyczne zakłady naukowe nie podobały mu się. Studyował pod kierunkiem profesorów: Jabłońskiego, Łuszczkiewicza, Unierzyskiego, Löfflera, Wyczółkowskiego i Stanisławskiego. Wpływ na wykształcenie mieli profesorowie: Wyczółkowski i Stanisławski. W Szkole sztuk pięknych w Krakowie otrzymał za studyum portretowe medal bronzowy, medal srebrny za akt i medal srebrny za peizaże. Urządzał we Lwowie trzy razy zbiorowe wystawy swoich prac. W Krakowie wystawił przed dwoma laty kilka drobnych peizaży. Za ważniejsze ze swoich prac uważa: »Wieczór na Via Apia« i »Zachód słońca w lesie«. Obecnie pracuje nad illustrowaniem »Krymskich sonetów« Mickiewicza. W tym celu odbył podróż na Krym. W rusińskich pismach pomieszcza od czasu do czasu feiletony i artykuły, głównie artystycznej treści. Był współredaktorem rusińskiego dwutygodnika »Buduczniit«. Na wystawach jego obrazów pojawiały się szkice z życia Hucułów, studya do przyszłych obrazów. Na studya wyjeżdża zwykle w Huculszczyznę. Na studya peizażowe wyjeżdżał do Rzymu, do Kijowa i dwa razy na Krym. Miejsce obecnego stałego pobytu: Lwów, ul. Czarnieckiego 26 (pracownia). Wystawia u nas od 1902 r. OS. 

TRZCIŃSKI MIECZYSŁAW, ur. 1881 r. w Warszawie. Studya odbył początkowo w Warszawie pod kierunkiem prof. Wojciecha Gersona, następnie w szkole rysunkowej pod kierunkiem prof. Adama Badowskiego, ostatnio w Akademii sztuk pięknych w Krakowie na kursie malarstwa prof. T. Axentowicza. Wystawiał w Warszawie u Krywulta i w Towarzystwie Zachęty, gdzie na ostatnim konkursie Towarzystwa dostał list pochwalny za obraz p. t.: »Brama Floryańska wieczorem«. Miejsce obecnego stałego pobytu: Warszawa, ul. Nowogrodzka L. 25. OS.

TRZEBIŃSKI MARYAN, ur. 1871 r. w Kaliskiem. Wystawia u nas od 1898 r. Średnie wykształcenie otrzymał w gimnazyum siedleckiem na Podlasiu. W r. 1891 przez kilka miesięcy uczęszczał do Szkoły rysunkowej w Warszawie, a następnie przez jedno półrocze zimowe do krakowskiej Szkoły sztuk pięknych. W Monachium był lat cztery do r. 1895, z początku w prywatnej szkole Ażbego, następnie zaś w Akademii u prof. Rappa i Hertericha. Po trzechletniej przerwie w studyach, w r. 1898 zapisał się znów do krak. Szkoły sztuk pięknych na kurs prof. Axentowicza, następnego zaś roku wyjechał do Włoch na parę lat, malując tam place, kościoły i załuki włoskie. W Warszawie 1903 r. zbiorowa wystawa 50 prac jego u Krywulta, przeważnie tematy włoskie. Ważniejsze dzieła: »Krakowskie Przedmieście w nocy« i »Wawel przy księżycu«. OS. Bibliografia: »Tygodnik illustrowany« z roku 1904, nr. 4. 

TURCZYNIECKI, debiutuje 1903 r. 

TYNIECKI, wystawia akwarellę 1876 r.