Kazimierz I

Zwany restauratorem t. j. odnowicielem, syn Mieczysława II., ur. 1016, um. 1058, panował od 1040 do 1058 lat 18. Koronowany w Gnieźnie, pojmuje żonę Maryę siostrę Jarosława, Dobrogniewa zwaną 1040. Kazimierz zawiera przymierze z Jarosławem i Niemcami przeciwko Masławowi na Mazowszu, który nie chciał uznać zwierzchnictwa królewskiego 1041. Król odnosi zwycięztwo nad Masławem 1042. Masław szuka pomocy u Prusaków 1047. Król udaje się pod Płock 1048. Bitwa pod Płockiem. Król odnosi świetne zwycięztwo nad Prusakami. Masław od Prusaków powieszony. Prusacy oświadczają poddaństwo i daninę płacą 1049. Kazimierz przyprowadziwszy kraj do lepszego porządku na wewnątrz i zewnątrz, z wojskiem wyruszył na Szlązk, aby tę prowincyę utraconą za Mieczysława, na nowo do korony przyłączyć 1050. Czechy zwracają Wrocław 1051. Kazimierz przywraca biskupstwa, opactwa i klasztory, oraz wiarę chrześcijańską, która podczas bezkrólewia strasznie podupadła, na nowo zaprowadza, Umierając Kazimierz 1058, pozostawił synów: Bolesława, W ład. Hermana, Mieczysława, Ottona i córkę Świętochnę, Władysławowi królowi Czeskiemu zaślubioną.