Farby szkolne

Kolorów używa się w temperze naturalnie tych samych, co i w innych technikach, a z niejednego względu ważnym jest odpowiedni ich dobór. Wiadomem jest, że im prostsza paleta, tern lepsza, a wpoić to trzeba szczególnie początkującym; nie podając im bowiem tonów już gotowych, zmusza się ich bo mieszania, a temsamem bo koniecznego ćwiczenia w tym kierunku. W doborze barw powinno się kierować niezbędnością kolorów i trwałością barwników, o ile zaś w rachubę wchodzi szkoła, to rzeczą niemałej wagi jest także i cena. Toteż dobre zapewne przyjęcie znajdą »szkolne farby tempera« fabryki Karmańskiego, łatwe bo nabycia i dla niezamożnej młodzieży. 

Na sam początek zalecam bo użytku szkolnego następujących pięć farb: Biel kremską (większą tubę), żółtą chromową jasną, cynober czerwony, ultramarynę niebieską i czerń (wszystkie w małych tubach). Uzupełnieniem tych pięciu byłyby później jeszcze dwie: karmin (lub tańszy: lazur karminowy) i błękit paryski. Póżniejszem rozszerzeniem palety jest ugier jasny, siena palona i sepia, a w końcu Terra di Siena (naturalna) i kobalt. Gdzie środki na to pozwalają, tam żółtą chromową można zastąpić lepszem, ale i droższem, kadmium jasnem i ciemnem. Oprócz farb wyżej wymienionych może zachodzić czasem potrzeba i innych; wymienię więc jeszcze: biel cynkową, żółtą chromową ciemną, gumiguttę, ugier złocisty, pucolę, róż indyjski, indygo, cynober jasno i ciemno zielony, zieleń soczystą, szarą Paynego, brąz Van Dycka, żółtą indyjską, lazur krapowy ciemny i jasny i zielony tlenek chromowy. 

Artyści nie powinni się zbyt kierować względami oszczędnościowymi, o ile wchodzi w grę dobry materyał malarski, to też farb »szkolnych« nie zalecam malarzom bo robót artystycznych. Farby szkolne jako znacznie tańsze od artystycznych tej samej fabryki, nie będą mogły zapewne odpowiedzieć zawielkim wymaganiom co bo jakości.