ROBOTY KOBIECE

TKANINY RĘCZNE JAKO NOWOŚĆ. 

Jak w każdej dziedzinie pracy ręcznej i w każem rzemiośle odczuwa się zwrot do coraz prostszego i łatwiejszego wykonania przedmiotów o praktyczności szerszej, tak samo dążenie to aje się odczuwać również w dziedzinie robot ręcznych kobiecych. 

Dawniejsze mozolne robótki, drobniuchne i maleńkie w nich szczegóły, nad którymi babki nasze pracowałyi mozoliły się latami, które jednak bez praktycznego zastosowania służyły jedynie do luksusowej jakiejś ozdoby – zastępujemy dziś pracami grubszemi, pojedyńczemi, mniej może subtelnemi, lecz stokroć praktyczniejszemi, a mimo tego nie pozbawionemi wartości estetycznej i naturalnego wdzięku. 

Do takiego działu należy dziś trykotarstwo ręczne – a ostatnio rozpowszechnione tkanie ręczne. 

Jakżeż niezmiernie prostym i łatwym sposobem można je wykonać: oto na ramie drewnianej kwadratowej lub prostokątnej, odpowiedniej wielkości, obitej wokoło gwoździkami bez główek, w odległości pół centimetrowej od siebie, nakłada się włóczkę o dowolnych kolorach czterokrotnie, (dwa razy poziomo i dwa razy pionowo). Po odpowiedniem skrzyżowaniu jej długą iglicą i utrwaleniu brzegów, otrzymujemy gotową tkaninę, z której, po umiejętnem wyprasowaniu, wykrawa się według formy (jak z każdego innego materjału) części swaeterów, płaszczy, sukien, kostjumów it. p. Części te zszywa się z sobą, brzegi zaś, by się nie strzępiły obszywa na maszynie, obrabia szydełkiem lub wreszcie lamuje się dla ozdoby taśmą jedwabną. 

Materjał taki wykonany w jednym kolorze, można ozdobić szlakami wyszywanymi krzyżykami – tak dziś modnymi. 

M. Przybylska.