Tom III (A-P)

D.

DAJKO kniaziowie - rodzina tatarska (Prof. Dziadulewicz).

DALKOWSKI. Piszą się z Dalkowa w pow. łęczyckim. Jan z Dalkowa 1563 r. (Źr. Dz.).

DAMIŁOWSKI Jakób pozwany 1693 r. przez Zofję z Niewiarowskich Kędzierzawską o sumy należne jej mężowi Kazimierzowi Kędzierzawskiemu (Decr. Tr. Lubl.).

DANIKIEWICZ Franciszek, cześnik bielski, wymieniony jako świadek w sprawie Fredrów z Rożewskimi (Decr. Tr. Lubl.).

DANIUSZEWSKI, rodzina tatarska w Polsce. Eliasz, posesor w Rejżach 1681 r. (Conventionalia).

DARYCZ Adam, posesor w Poniziu 1670 r. (Prof. Dziadulewicz).

DAUKOWICZ Isip, marszałek tatarski 1551 r. (Prof. Dziadulewicz).

DEDOWICZ h. CHOLEWA Paweł opłacał pobór z dóbr kasztelana rabsztyńskiego 1564 - 1565 r. (Wittyg).

DELECHOWSKI Walenty z żoną pozwani 1719 w sprawie Stadnickiej z Cetnerami (Decr. Tr. Lubel.).

DEMARYNI Gabryel, syn ng. Jakóba i Joanny-Anny Deuillagin, sukcesor po bezpotomnie zmarłym Bernardzie Deuillagin, pułkowniku wojsk kor., pozwał 1682 r. Stanisława Zamiechowskiego o sumy po swoim wuju (Decr. Tr. Lubl.).

DENEMARK v. DANEMARK Jan, pułkownik i generał-major wojsk pieszych J. Kr. Mci, pozwał 1682 r. Jerzego i Aleksandra Grexów, synów ng. Jana, podpułkownika wojsk kor., o najazdy i poczynienie szkód na 1000 flor. (Decr. Tr. Lubl.).

DERALIŃSKI. Maciej, Paweł, Jan i Jakób, sukcesorowie ng. Stefana Grudzińskiego, podstolego kor., pozwani 1685 r. przez Piotra z Bojanowa Bojanowskiego, chorążego kohorty pancernej, o sumy należne od powyższego Grudzińskiego (Decr. Tr. Lubl.).

DERSZTORFF h. NAŁĘCZ Jan 1552 r. występuje jako rządca majątku w Poznańskiem (Wittyg).

DESZUK Grzegorz, pisarz grodzki oszmiański, występuję 1585 r. z urzędu (Arch. Dubrowlańskie).

DETKO Stefan, szlachcic, szeregowiec wojsk koronnych, notowany w liście wojskowej z 1790 r. (Akta Wojskowe).

DETTEREWA Justyn podpisał manifest na konwakacji warszawskiej z 1764 r. (Vol. Leg.).

DEUILLAGIN ng. Bernard, pułkownik wojsk kor., jego siostra Joanna-Anna za Jakóbem Demaryni, po której syn Gabryel Demaryni pozwał 1682 r. Stanisława Zamiechowskiego o spadek po wuju Deuillagin Bernardzie (Decr. Tr. Lubl.).

DIRMAN v. DYRMAN Jerzy, namiestnik gr. oszmiański, występuje 1579 r. z racji swego urzędu (Arch. Dubrowlańskie).

DOBCZYC Wilhelm, pułkownik J. Kr. Mci, dzierżawca Żabcza i Kołodeży, należnych do episkopatu łuckiego, pozwany 1687 r. o sumy przez Aleksandra Zabokrzeckiego (Decr. Tr. Lubl.).

DOBROGNIEWSKI Adam wymieniony w procesie z 1701 r. o najazd na wieś Sowliny własność Aleksandra, Stanisława i Franciszka de Gaboń Gabońskich (Decr. Tr. Lubl.).

DOGIERWAL Ludwik, stolnik inflancki, pułkownik gwardji J. Kr. Mci, po którym wdowa, 2 v. Łącka, występuje 1719 r. w sprawie Domaszewskiej z Wolskim jako posesorka dóbr Malęcin (Decr. Tr. Lubel.).

DOŁBUCKI. Rodzina tatarska w Kowieńszczyźnie (Prof. Dziadulewicz).

DOMAMIRCZOWSKI h. PRZYJACIEL odm. Stanisław, posesor wsi Włostowic w Krakowskiem 1565 r. (Źr. Dziej.).

DONATOWICZ Marcjan, towarzysz chorągwi pancernej, pozwał 1688 r. Jakóba i Pawła Chanenków, synów ng. hetmana wojsk zaporoskich, o sumy (Decr. Tr. Lubl.).

DOROSZKO h. LIS, Jakób ziemianin kobryński (Prof. Dziadulewicz).

DOWGUŁ Wojciech, syn Szymona, namiestnik wasiliski (Wittyg).

DOWLUD v. DAWLUD Jan, sędzia gr. lidzki, występuje z urzędu 1586 r. w aktach lidzkich (Arch. Dubrowlańskie).

DRAKIEWSKI h. PRZYJACIEL (Kuropatnicki).

DRANIEWICZ Michał, woźny pow. oszmiańskiego, występuje 1731 r. jako szlachcic i oficjalista z urzędu (Arch. Dubrowlańskie).

DROJCZEWSKI h. NAŁĘCZ Stanisław opłacał pobór ze wsi Drojczany 1573 r.

DROWINICKI-SAKOWICZ Piotr, syn Stanisława, pisarz ziem, oszmiański, występuje 1571 r. z urzędu w sprawie o najazdy (Arch. Dubrow.).

DRUBLAŃSKI Maciej, kanonik wileński, 1606 r. występuje przy sporządzeniu aktu (Arch. Dubrow.).

DRUKOWSKI Jerzy i żona jego Joanna Liniewska 1 v. Krzetowska pozwani 1712 r. przez Jana i Marjannę Krzetowskich o sumy spadkowe (Decr. Tr. Lubl.).

DRZEWICKI h. CIOŁEK (tom III str. 270). Adam Boniecki w pracy swojej „Herbarz Polski", opisując rodzinę Drzewickich, powołuje się na „Spominki” umieszczone w mszale prymasa Drzewickiego w 1518 r., zestawionej z zapisek kościelnych w Drzewicy i wyprowadzające ród ten od Comesa Gosława, dziedzica na Drzewicy, zm. 1251 r.

Drzewiccy pochodzą z Drzewicy w pow. opoczyńskim i pierwszym, występującym w kodeksach, członkiem tego rodu jest Andrzej, syn Mikołaja na Drzewicy, sędzia w Opocznie 1361 r., a następnie w Sandomierzu 1373 r.; z żony Otylji h. Rawicz pozostawił Andrzej syna Bogusława, dziedzica na Drzewicy, po którym z żony Beaty synowie: Mikołaj, sekretarz i pisarz król., Jan, Piotr, Jakób i Klemens, którzy w 1429 r. otrzymali od króla Władysława przywilej na erekcję m. Drzewicy na gruntach wsi ich dziedzicznej Drzewicy, na prawie magdeburskiem. Z tych braci Jakób z Drzewicy, występujący w 1458 r., zaślubił Katarzynę ze Złotnik, kasztelankę rawską, i z niej miał trzech synów: Feliksa, kanonika poznańskiego 1510 r., Jakóba i Walerjana, kanonika krakowskiego i poznańskiego, zm. 1510 r.

Jakób z Drzewicy w 1493 r. bierze w zastaw w 100 grzywnach wieś Domasino od Jana ze Sprowy, a w 1497 r. już jako kasztelan żarnowski nabywa części wsi Wierzchowiska, Wyszynki i Ossuchow; w 1498 r. król zezwolił Jakóbowi wykupić od mieszczan z Opoczna za sumę 200 grzywien trzecią część młyna w Opocznie; tegoż roku Jakób za niestawienie się na wojnę traci wieś Ossuchów i Wincenty Ossuchowski ma tylko zapłacić synom Jakóba 300 dukatów.

Kasztelan Jakób, żonaty z Katarzyną z Libiszowa, pozostawił córki: Ewę za Mikołajem Lubiatowskim, łowczym sieradzkim, który w 1495 r. zapisał swej żonie 400 dukatów wiana i posagu; Elżbietę, żonę Mikołaja Wspinka ze Skotnik, i synów: Adama, Hieronima, sekretarza król., kanonika poznańskiego i sandomierskiego, Macieja i Walerjana.

Maciej, proboszcz skarbimirski i u św. Florjana na Kleparzu, kanonik krakowski i sekretarz król., otrzymał w 1499 r. pozwolenie na pobieranie myta po 2 denary od wozu z towarem, jadącego do m. Skarbimirza; w 1501 r. Maciej otrzymuje urząd podkanclerzego koron.; w 1504 r. on i brat jego Adam, starosta łukowski, wykupili połowę wójtowstwa w Opocznie od Stanisława z Opoczna i tegoż roku wyznaczeni zostali komisarzami do rozgraniczenia dóbr król. Radzice i Brudzewice z dobrami Drzewica, Dąbrówka i Żartki, dziedzicznemi braci Drzewickich; bracia Maciej i Adam w nagrodę zasług dostali pozwolenie wykupu wsi król. Regnów w pow. rawskim od Jana z Woźnik.

W 1506 r. Maciej, biskup przemyski, podkanclerzy koron., i brat jego Adam otrzymali konsens król, na wykupienie dóbr król. Rzeczyca, Glina, Zawady, Bobrowice, Lany i Lubowi w pow. brzezińskim od Jana Dunina z Ujazdu; w 1511 r. Maciej zostaje kanclerzem koron., a podkanclerstwo otrzymuje Krzysztof z Szydłowa, kasztelan sandomierski; tegoż roku Maciej i brat jego Adam, podstoli krakowski, otrzymali od króla przyrzeczenie zwrotu 1000 flor.; w 1512 r. Maciej i brat Adam, podkomorzy sandomierski, wykupili od Hieronima z Kurozwęk m. Szydłów w pow. korczyńskim, a w 1515 r. Maciej już jako biskup włocławski z bratem Adamem odkupili m. Inowłodz w pow. łęczyckim i Brzozę w pow. radomskim; w 1519 r. król Zygmunt jako opiekun Ludwika II króla węgierskiego i czeskiego wyznacza posłami Macieja, biskupa włocławskiego, Rafała z Leszna, kasztelana lędzkiego, dla obioru cesarza, i tego roku król sprzedał z prawem odkupu za 615 dukatów i 11753 flor. m.m. Inowłodz i Ryczywół Maciejowi i Adamowi, kasztelanowi radomskiemu.

Adam, brat kanclerza Macieja, już od 1504 r. występuje jako podkomorzy sandomierski i 1506 r. otrzymał konsens królewski na wykup wsi Brudzewice od Stanisława ze Smogorzewa. 1515 r. Adam z Drzewicy, kasztelan małogoski, tenutarjusz inowłodzki i wsi Brzozy, którą król przyrzekł zastawić Abrahamowi Leżeńskiemu; tegoż roku nazajutrz świętych Szymona i Judy Adam, kasztelan małogoski, otrzymał godność kasztelana radomskiego.

Adam, żonaty z Anną z Naramowic pozostawił synów: Macieja, proboszcza włocławskiego, kanonika krakowskiego w 1555 r.; Jakóba, Jana, kanonika krakowskiego 1542 r., Adama, Andrzeja, który w 1533 r. dostał konsens na wykup wsi Turchawica i Jerzego; po Jakóbie, rotmistrzu król, i staroście inowłodzkim, z żony Anny z Oporowa, wojewodzianki brzeskiej, syn Marcin, starosta lubocheński 1584 r., żonaty z Zofją Padniewską, a po Jerzym syn Mikołaj.

Adam um. przed 1542 r. i wdowa po nim Anna z Naramowic uzyskała zapewnienie sumy 2000 dukatów na dobrach królewskich, a w r. 1555 wdowa wraz z synami została przy posiadaniu m. Ryczywoła.

Z synów kasztelana, Adam, tenutarjusz inowłodzki, zapisał 1546 r. posag żonie swej Katarzynie, córce Mikołaja Pierścieńskiego, zw. Dzik i król ten zapis na dobrach Inowłodzu zatwierdził; w 1547 r. Adam nabył od Krzysztofa Ratoskiego dobra Pieczyska, Wolę Pieczyską i Barczyce w ziemi czerskiej. W 1565 r. Adam, kasztelan inowrocławski, starosta inowłodzki, gostyński i tenutarjusz ryczywolski, za zezwoleniem król, ustąpił wójtowstwo w m. Ryczywole słudze swemu Mikołajowi Brzozowskiemu i tegoż roku król Zygmunt August zapożycza 20.000 flor. na potrzeby państwowe od kasztelana Adama; Adam z powyższej żony Pierścińskiej miał dwóch synów: Adama i Zygmunta, którzy w 1581 r. ustąpili dzierżawę Gąbińską Janowi Biejkowskiemu; Adam jest przedstawicielem linji Drzewickiej, a Zygmunt linji Żołyńskiej.

Linja Drzewicka. Adam, kasztelanic inowrocławski, stolnik inowrocławski, zm. 1604 r., żonaty z Anną, córką Jerzego Latalskiego z Łabiszyna, pozostawił córkę Annę za Krzysztofem Podlodowskim, bezpotomną i trzech synów: Jakóba, Jana, kanonika gnieźnieńskiego, sekretarza kr., i Jerzego; po Jakóbie córka Barbara za Konstantym Lubstowskim, kasztelanem bydgoskim.

Jerzy, dziedzic Tuliszkowa, zaślubił Annę z Hoczwi, córkę Piotra Bała, podkomorzego sanockiego, i Jadwigi ze Szczekarzowic, której 1620 r. zapisał 30.000 flor. posagu i wiana na połowie dóbr swoich, a za którą otrzymał 13.000 flor. gotówką i 2000 flor. w złocie, srebrze i klejnotach; Anna pokwitowała w 1624 r. braci swych: Adama i Stefana Balów z posagu i precjozów; Jerzy z Balówny miał synów: Adama i Stanisława.

Adam, podsędek lubelski, i brat jego Stanisław, bracia stryjeczno rodzeni ng. Barbary Lubstowskiej, pozwali 1659 r. Mikołaja Podlodowskiego o zabranie pewnych rzeczy z Drzewicy, a 1667 r. Adam, podsędek, otrzymał nadanie jarmarków w Drzewicy, i 1672 r. został pokwitowany z procentów od sumy 10.000 flor. przez zakonnice konwentu Drzewickiego Klarę Straszówną i Kunegundę Drzewicką; Adam żonaty z Teresą Wioteską, z niej syn Aleksander i córki: Zofja i Helena, a 2 v. zaślubił Zofję, córkę Andrzeja Libiszowskiego i Marjanny z Boglewic, której 1673 r. zapisał 2400 fl., z tej córka Barbara; Zofja tegoż 1673 r. sprzedała części w Idzikowicach, Libiszowicach i Kruszewcu Andrzejowi Libiszowskiemu.

Stanisław, podstoli lubelski, żonaty z Katarzyną z Mirowa (Myszkowską), dziedziczką Woli Sosnowej, pozostawił syna Adama, pozwanego 1673 r. o zajęcie gruntów wsi Woli Sosnowej i który w 1674 r. na większą chwałę Bogu i Panny Marji oraz na wieczną pamięć rodu Drzewickich i rodziców swoich zapisał na dobrach swoich 700 flor. z tem, aby procent od tej sumy w ilości 7 flor. wypłacany corocznie na św. Mateusza, użyty był na odśpiewanie godzinek w każdą sobotę; Adam zaślubił Sidonję z Wielkich Kończyc Mniszchównę, 2 v. za Kazimierzem Bogatką, starostą wieluńskim, i z tej żony miał synów: Stanisława, Jana i Aleksandra, którzy jako dziedzice dóbr Żarki, pokwitowali z procentów od sumy 2.000 flor. Aleksandra Drzewickiego, podkomorzego lubelskiego; Mikołaj Zajączkowski wypożyczył sumę 500 flor. ng. Stanisławowi Drzewickiemu, podstolemu lubelskiemu, i w 1687 r. zcedował tę sumę Sidonji, wdowie po Adamie Drzewickim; Jan, żonaty z Konstancją z Kochanowskich, zm. bezpotomnie.

Aleksander, syn Adama podsądka i Wioteskiej, podstoli lubelski, zapisał 1686 r. pewną samą Walentemu Kierzkowskiemu, kanonikowi warszawskiemu; dzierżawca Jasienicy, którą 1688 r., już jako podkomorzy lubelski wydzierżawił Andrzejowi Wyrzykowskiemu, a następnie Jasieńską Wolę, Korczyny i Węglówkę; Aleksander w 1695 r. po śmierci Felixa Parysa został kasztelanem lubelskim, a 1705 r. po śmierci Tarły wojewodą lubelskim, i umarł w kwietniu 1706 r., pozostawiwszy synów: Hieronima, Aleksandra i córkę Konstancję, żonę Józefa Sołtyka, podczaszego podolskiego, dziedzica dóbr Zaklików, Rudnik, Zdzichowice i Studzianki; po Hieronimie z Konstancji Niemierzycówny, z którą rozwiedziony, córka Katarzyna.

Linja Żołyńska. Zygmunt, syn ng. Adama, kasztelana inowrocławskiego i starosty gostyńskiego, dziedzic dóbr Rusienice, któremu 1580 r. król zatwierdził zapis 12000 flor. na dobrach królewskich, uczyniony na rzecz żony swej Anny Krzysztoporskiej, córki Jana, kasztelana wieluńskiego; Zygmunt umarł młodo, pozostawiwszy jedynego syna Wawrzyńca, który w asystencji swoich opiekunów pozwał 1596 Stanisława Ligęzę, starostę opoczyńskiego, o niewypełnienie obowiązku starościńskiego, a 1614 r. Wawrzyniec jako dziedzic Rusienic, w pow. opoczyńskim, pokwitował z sumy 7000 flor. Jana, kanonika gnieźnieńskiego, Jerzego i Andrzeja, synów ng. Adama Drzewickiego, starosty inowłodzkiego.

Zapewne zła administracja opiekunów Wawrzyńca, jak również kataklizmy dziejowe, jakie w tym czasie nawiedziły Polskę (zaraza morowa - wojny: szwedzka, moskiewska, turecka - napad Tatarów - bunty kozackie - rokosz Zborowskiego i Zebrzydowskiego) doprowadziły wiele rodzin polskich do ruiny.

Nie uniknął tej klęski i Wawrzyniec Drzewicki, gdyż około 1620 r. spotykamy go w Żołyni, miejscowości między Leżajskiem a Łańcutem w ziemi przemyskiej, wojew. ruskiem, i gdzie potomkowie Wawrzyńca zamieszkiwali przeszło 250 lat, pracując na niwie społecznej jako urzędnicy sądowi, adwokaci, lekarze, nauczyciele, właściciele ziemscy i miejscy, a w przeważnej liczbie księża dobrze zasłużeni kościołowi rzymsko-katolickiemu.

Wawrzyniec zaślubił 5 stycznia 1623 w Żołyni Zofję Strubyczównę de Stadniki i z tej żony pozostawił syna Macieja, ur. w Żołyni r. 1660, po którym z żony Anny N. (nazwisko spalone) syn Stanisław ur. 1700 w Żołyni, żonaty z Teresą Chmielowską (Chmielowszczanką) miał syna Franciszka.

Franciszek, ur. w Żołyni dnia 28 sierpnia 1738, spadkobierca po ojcu znacznych realności w Żołyni, jako wdowiec, poślubił w Żołyni dnia 18 lutego 1805 Teklę Burdówną i z tej żony pozostawił trzech synów: Dominika, Franciszka i Andrzeja (Jędrzeja).

I. Dominik - tegoż synowie:
1) Jakób, proboszcz w Lutczy dyecezya Przemyśl,
2) Teofil, właśc. dóbr Niebylec w Rzeszowskiem,
3) Józef, profesor historji i literatury polskiej w gimnazjum w Sanoku, następnie w Wyższej Szkole Realnej we Lwowie, autor pracy historycznej źródłowej p. t. „Stosunek Polski do Niemiec do r. 1000“.

II. Franciszek, ur. 10/7 1808, zm. 24/5 1882; tegoż potomstwo:
1) Tomasz ur. 17/12 1853, urzędnik prywatny, ożeniony z Ludwiką Decowską, ma syna Jana-Wiktora 2 im. ur. 21/6 1884, który z Ewy ur. Łoś ma dzieci: córkę Ludwikę-Marję 2 im. i syna Adama-Stanisława 2 im. ur. 19/7 1888,
2) Jędrzej ur. 1830, z żony Marceliny Dziurzyńskiej ma dzieci:
a) Władysław, ur. 1868, agronom, z żony Stanisławy Futymówny ma dwie córki: Helenę-Marję 2 im. zamężną za Dr. praw Adamem Jamińskim, sędzią okr. Lwów, i Wandę-Stanisławę, Mgr. praw.
b) Michał, ur. 1880, przemysłowiec, obywatel m. Lwowa, w r. 1932 wybrany przez Związek Strzelecki Mieszczaństwa Lwowskiego na króla Kurkowego, tegoż dzieci: Tadeusz ur. 1909, sł. praw na uniw. Jana Kazimierza, Irena, sł. praw U. J. K. i Michał-Adam, uczeń gimnazjalny.
c) Jan, dr. praw, notarjusz w Komarnie n/D.
d) Józef, dr. praw, emer. dyrektor Banku Gosp. Kraj., z żony Stanisławy Trybalskiej ma córkę Marję, słuch. Uniw. Jagiell., i syna Zbigniewa, ucznia gimn.
e) Franciszek, ur. 8/9.1872, przemysłowiec we Lwowie.
f) córka Aniela zam. Jeżańska.
3) Ludwik, ziemianin i przemysłowiec, tegoż synowie: Antoni i Klemens przemysłowcy, Bazyli, Mgr. farmacji, Jan, urzędnik bankowy.
4) Franciszek, urzędnik powiatowy, ma dwu synów i dwie córki.
5) Ks. Piotr, emer. profesor gimnazjalny.

III. Jędrzej, ur. w Żołyni 1/12 1811, zmarł 21/3 1902 w 91 roku życia, ziemianin i przemysłowiec, uczestnik walk o niepodległość 1831 r., był dwukrotnie żonaty: 1 v. z żony Magdaleny Lic miał potomstwo:
1) Ks. Antoni ur. 1835, kapelan wojsk austr., przydzielony do kościoła Św. Szczepana w Wiedniu, skąd po kilkunastu latach, objął probostwo rzym. kat. w Chodorowie, gdzie odnowił gruntownie kościół; umarł tamże 8/9. 1897;
2) Jakób, ur. w Żołyni 1846, jako uczeń gimnazjalny, brał udział w walkach roku 1863 pod Krzeszowem i Biłgorajem - umarł jako funkcjonarjusz kolejowy w Zagórzu k. Sanoka r. 1898. Z żony Leokadji Schneider pozostawił 2 córki: Teresę i Wandę oraz syna Stanisława-Bolesława 2 im. ur. 12/5 1882, bankowca, autora kilku cennych podręczników dla urzędów bankowych, którego dzieci z żony Zofji Sieroszewskiej: Zofja-Marja, prof. gimn., syn Józef-Jakób 2 im., ur. 1908, kand. praw oraz syn Witold-Marjan 2 im. ur. 1920 uczeń gimn.
3) Anna ur. 1850 zam. Dziurzyńska zm. 16/9.1917.

2 v. Jędrzej z żony Petroneli, ur. 23/7 1830, zm. 20/1 1889, córki Wincentego Dziurzyńskiego i Marji Jędrzejowskiej, miał potomstwo:
1) Szczepan (Stefan), ur. 25/12. 1860, ukończył Uniw. Jagiel. jako Dr. wszech nauk lekarskich, następnie lekarz miejski w Stanisławowie - lekarz pułkowy wojsk Austrji W. R. jako taki uczestnik Wojny Światowej, odznaczony rycerskim krzyżem orderu Franciszka Józefa, następnie major - lekarz W. P. na froncie ukraińskim pod dowództwem gen. Iwaszkiewicza, ostatnio komendant szpitali W. Pols.; z małżeństwa z Jadwigą-Felicją Gierowską, córką Ludwika i Bronisławy z Wołodkiewiczów, ma potomstwo:
a) Tadeusz - Stefan, ur. dnia 16/12. 1889, przemysłowiec w Nowym Jorku w Ameryce.
b) Piotr - Wiktor, ur. 11/7. 1892, adwokat; z żoną Eugenią Wobrówną ma syna Janusza, ur. 11/3. 1927.
c) Jan-Karol, ur. 2/11. 1898, urzędnik Banku Gosp. Kraj., ożeniony z Heleną Szaynówną, córką Stanisława i Zofji z Uhmów, z niej córka Jadwiga, ur. 1933.
d) Stefanja-Józefa, ur. 19/3. 1901, zamężna za Ludwikiem Karpow, naczelnikiem Urzędu Skarbowego.

2) Marcelina, ur. 1869, zamężna za Władysławem Misiorowskim, ma córkę Janinę, nauczycielkę i trzech synów.

3) Jan-Zygmunt, ur. 2/5 1872, urzędnik prywatny w dobrach księcia Pawła Sapiehy w Siedliskach koło Rawy Ruskiej, był dwukrotnie żonaty: 1 v. z Marją z Toruńskich, z niej syn Stefan-Eustachy, ur. 20/9. 1898, Dr. filozofji, asyst. Uniw. Jana Kazimierza, autor szeregu rozpraw naukowych z zakresu zoologji, umieszczanych w czasopismach naukowych francuskich, wysłany przez władze Uniw. Jana Kazimierza na studja do Neapolu; z drugą żoną Janiną Różańską ma Jan dwie córki: Marję i Janinę, obie nauczycielki.

O.

OTOLSCY h. PNIEJNIA, alias CWALINA (tom XIII, str. 125).
Rodzina ta znana w Polsce od XVI w. należy do rodu Pniejniów. Podług Kapicy-Milewskiego (Herbarz str. 59) herb Pniejnia inaczej zwany Cwalina przysługiwał, znanemu od 1440 r. aktom ziemskim łomżyńskim i kolneńskim, rodowi Cwalinów, który dziedziczył na Mazowszu oprócz wsi Cwaliny (Czwaliny) wielkie i małe, Wierzch Puzystok, Cwaliny Mściwuie Puzystok i t. d. także włości gniazdowe Karwowo w ziemi wiskiej (ibid. nr. 209, f. 168) Grądy i Olszyny (ibid. nr. 151, f. 120, nr. 380, f. 308), od których wzięły początek nazwiska rodzin Karwowskich, Grądzkich, Olszyńskich, a od gniazdowej włości zwanej Otolino, w pow. płockim, wzięła nazwisko rodzina Otolskich herbu Pniejnia al. Cwalina, członkowie której, dziedziczący na Otolinie od końca XV wieku, brali początkowo przydomek Soja.

Dziedziczyli w końcu XV wieku i w początkach XVI-go na Otolinie: Stanisław Soja, żyjący jeszcze w 1531 r., oraz Wojciech Soja, którego wdowa w roku 1540 pobór od tego majątku opłaciła. Drugi Wojciech Soja, syn zdaje się poprzedniego, uiścił kontrybucję 28. IX. 1552 r. i zeznanie swe zaopatrzył herbową sygnetową pieczęcią, z wyobrażeniem herbu Pniejnia (Ks. Poborów Wojew. Płockiego nr. 41, fol. 68, 350 v., 760; W. Wittyg - „Spis Gniazd Rodowych", fol. 229 i 415). To samo czyni w latach 1565, 1578, 1583 (Ibid. nr. 42, fol. 21-v, i 653; 44, f. 306-v). Bratem jego z pewnością był Andrzej Soja w roku 1600 już nieżyjący, i o którym wiemy jedynie z aktów odnoszących się do jego syna, również Andrzeja na Otolinie, który występuje w aktach stale jako Otolski (Otholski). (Plocen. Castr. Perpet. 104, fol. 137 i 780). W grodzie płockim 1600 r. zastawia on części swoje w dobrach Mączenino vel Miączinino za jedenaście kóp groszy polskich Mikołajowi Nasierowskiemu, synowi Augustyna (Ibid. 104, fol. 137 i 780). Temuż Andrzejowi Otolskiemu, synowi zmarłego Andrzeja Soji, zapisuje 520 złp. długu Jakób Pruski, syn nieżyjącego Stanisława Mogiły, którą to sumę obowiązuje się oddać mu w Sierpcu 1 czerwca 1604 r. Andrzej i jego żona, Zofja Smarzewska, zastawiają 1604 r. temuż Pruskiemu grunta swoje na Otolinie i cedują mu sumę u Tomasza Otolskiego (Ibid. 109, fol. 237). Tomasz, brat rodzony Andrzeja, cedowaną mu przez Dorotę Otolską, córkę zmarłego Wojciecha (a zatem jego stryjenkę), żonę Piotra Mączyńskiego, sumę posagową i wienną, przekazuje w 1606 r. w Płocku Pawłowi Mączyńskiemu, synowi Marcina Moskwy (Mosgwa). Tamże w czternaście lat później kwituje z odbioru 200 złp. Walerego Brochockiego. W roku 1669 Tomasz nie żył, a córka jego Anna, żona Łukasza Miączyńskiego, zapisała połowę dóbr Turza i cały swój dział na Otolinie Wielkim, synowi swemu Wojciechowi Miączyńskiemu. (Ploc. Castr. Perp. 108, fol. 630; 142, fol. 242; 151, fol. 271 i v. 1620 lib. 121).

Oprócz Andrzeja i Tomasza, dziećmi Andrzeja Soji byli niewątpliwie Stanisław i Dorota Otolscy. Stanisław 1601 r. w Płocku kwitował Stanisława Wessla z odbioru 300 złp., a Krzysztofa Lasockiego, starostę gostyńskiego z 200 złp. Jan Kukliński, stolnikowicz ciechanowski, tegoż roku żonie Stanisława Otolskiego, Zofji z Niszczyk (Niszczyckiej, herbu Prawdzic), ustąpił na własność poddanego swego ze wsi Nużewo (Ibid. 106, fol. 708, 710, 696). Dorota z Otolskich, żona Krzysztofa Piwo, syna Jana i Anny Sierpskiej, kasztelanki rypińskiej, dziedziczka dóbr w okolicy Łęczycy, po śmierci męża założyła w tem mieście kościół, oraz klasztor dla OO. Bernardynów („Słown. Geogr.“, V, fol. 650). Dorota Piwówna, zdaje się jej córka, wdowa I-o voto po Wojciechu Pruskim, a 2v. żona Jana Kosińskiego zastawiła 1645 r. Walentemu Kosińskiemu pewne grunta w Otolinie. (Ploc. Castr. Perp. 131, fol. 549). W roku 1681 Marjanna z Otolskich była wdową po Walentym Ważyńskim (Ibid. 146, fol. 549).

Jan Otolski, ożeniony z Walerją z Rogozińskich, herbu Abdank, pozostawił syna Walentego-Jana-Wincentego, ur. 22 listopada 1841 r. i córkę Annę, ur. w 1852 r., zmarłą w panieństwie 3 października 1915 r. Walenty-Jan-Wincenty, zmarły 27 maja 1917 r., z małżeństwa z Izabelą z Wojewódzkich, córką Kazimierza i Joanny z Klamborowskich, pozostawił syna Szymona-Stefana i córkę Stanisławę-Aleksandrę, ur. 1880 r. zamężną l-o voto za Alfonsem Welke (rozw.) 2-o voto za Antonim Malińskim. Szymon-Stefan, ur. 18. VII. 1878 r., wychowanek uniwersytetu dorpackiego, dyplomowany magister farmacji Wojenno-Medycznej Akademji w Petersburgu, doktór filozofji Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, nagrodzony w Polsce Złotym Krzyżem zasługi za współdziałanie z przemysłem wojennym, wieloletni prezes i członek Koła Filistrów Akademickiej Korporacji „Lechicja", ogłosił drukiem szereg prac w dziedzinie chemji farmaceutycznej; poślubił Annę-Leokadję z Kossowskich. Ich syn Bohdan-Wolfram ur. w Warszawie 20. III. 1920 r.

P.

PISKORSKI h. DOŁĘGA (tom XIV str. 48/49).
Jarosław 1564, syn jego Piotr (Reg. pobor. pow. rypińskiego) i Jadwiga, córka Krzysztofa (1635) i Sokołówny h. Gozdawa była za Janem Dworzańskim h. Rola. Na Pomorzu: Tomasz, 1571 podstarosta pucki (J. T. Baranowski: „Źródła dziejowe" t. XXIII) - N. 1598 r. na Jeżewie pow. świecki (T. T. N. „Fontes" 1898, str. 363) - Wojciech 1652 w pow. wąbrzeskim, który parafji kowalewskiej legował 1000 fi. (Marońskiego: „Wyciągi z akt kancel. bisk. w Pelplinie" t. II str. 103) - Stanisław (oż. z Puttkamerówną), oraz Piotr-Michał i Barbara (zm. 1693), która była za Zalewskim, dziedziczyli 1680 - 1721 wieś Pawłówek w pow. chojnickim („Księgi Ławnicze" chojnickie - Państ. Arch, w Gdańsku). Do tej gałęzi pomorskiej należą:

I. Andrzej, przedstawiciel linji „Ryńskiej", którego rodz. bratem był Marcin, ur. 1727 zm. 19. 10. 1797 w Trzcianie par. ryńskiej, właściciel części wsi Trzciano, oż. z Anną Stencelewską (Stanclewską), z którą prócz córek: Agaty zm. 1804 (I-v: za Marcinem Maciejewskim h. Topór, II-v: za Bartłomiejem Markowskim h. Szeliga) i Wiktorji ur. 1776, miał synów:
1) Antoniego ur. 1756, zm. po 1784;
2) Mateusza ur. 1758, zm. po 1801 (ten z Dorotą Zawistowską h. Jastrzębiec miał Barbarę ur. 1792 i Szymona ur. 31. 10. 1794);
3) Marcina (o nim niżej);
4) Franciszka ur. 1771, zm, przed 1776;
5) Wawrzyna ur. 2. 8. 1773;
6) Jana ur. 1777 (ten pośl. 1. 11. 1804 Marjannę Choynowską h. Lubicz).

II. Marcin ur. 1762, zm. 18. 1. 1827, właśc. folwarku Trzciano, z pierwszą żoną Katarzyną Zielińską (ur. 1764, zm. 1791) miał prócz córki Jadwigi ur. 1785, zm. 1854 (4-krotnie zamężnej: z Piotrem Zarodkiewiczem, z Janem Borowskim, oraz z Jakóbem i Kazimierzem braćmi Jankowskimi), synów dwóch: Macieja ur. 24. 2. 1788, zm. po 1822 i Jana ur. 24. 6. 1790, zm. 1842 (ten 1821 pośl. Apolonję Samulską i stał się antenatem odnogi „cymbarskiej", zaś z drugiej żony, Konstancji Kempińskiej h. Lis (ur. 1775, zm. 26. 3. 1831) miał prócz córek: Marjanny ur. 1804, zm. 20. 1. 1837 (ta 1830 pośl. Mikołaja Kilaszewskiego ur. 1804, zm. 20. 1. 1837) i Magdaleny ur. 1814, zm. 1930 - synów czterech: Michała ur. 26. 9. 1794, zm. po 1836 (ten pośl. 1826 Annę Gołąmbską h. Ogończyk ur. 1802, z której syn Wawrzyn ur. 2. 8. 1827 i 3 córki) - Wojciecha (o nim niżej) - Mateusza ur. 5. 9. 1799, zm. po 1831 (miał syna Franciszka) - Marcina ur. 2. 11. 1808 zm. 1853 (ten był oż. z Jadwigą Trepka-Trepkowską h. Topór ur. 1802, z której syn Franciszek ur. 1837.

III. Wojciech, syn Marcina, wnuk Andrzeja, ur. 17. 4. 1797 w dziedzicznym folwarku (który 1829 nabył Rząd) w Trzcianie, zm. 1. 8. 1851 w Ludowicach, z żoną (od 14. 11. 1831) Juljanną Lewandowską h. Dołęga ur. 1812, zm. 1884 (która po jego śmierci pośl. Józefa Górnego), miał córki: Katarzynę ur. 1841, zm. 1915 (ta 6. 3. 1859 pośl. Józefa Lewandowskiego h. Dołęga), Rozalję ur. i zm. 1846, oraz synów 7:
1) Jana, ur. 15. 12. 1834, zm. 19. 8. 1912 (ten 17. 7. 1860 pośl. Michalinę Kerberównę ur. 1836, zm. 1905 i został protoplastą odnogi „Franksztyńskiej");
2) Franciszka ur. 1. 4. 1837, zm. 14. 4. 1887 (ten pośl. 13. 10. 1862 Juljannę Gołąmbską h. Ogończyk, zm. 1895 i zapoczątkował odnogę „Turznińską");
3) Józefa ur. 18. 10. 1839, zm. 19. 3. 1877 (ten pośl. Paulinę N. z Kornatowa i stał się przodkiem odnogi „Kowalewskiej");
4) Pawła (o nim niżej);
5) Tomasza ur. 29. 8. 1847 w Ludowicach, zm. ok. 1920 w Ameryce (ten 2-krotnie żonaty: z Salomeą de Bestian (Bastian) i z wdową Antoniną z Lewandowskich, z którą żył bezpotomnie), zaś po pierwszej żonie syn Abdon-Walerjan ur. 30. 7. 1877 w Małej Pułkowi par. radowiskiej, doktór medycyny, lekarz;
7) Mateusza (posthumus) ur. 1. 8. 1851, zm. 30. 3. 1853.

IV. Paweł, syn Wojciecha, wnuk Marcina, prawnuk Andrzeja, (założyciel odnogi „Gajewskiej") ur. 3. 10. 1844 w Ludowicach, z Anastazją z Cyrklaffów, wdową Reiskową, ur. 16. 4. 1846 w Myśliwcu, zm. 26. 5. 1918 w Wąbrzeźnie, którą pośl. 24. 2. 1873 w Kowalewie, ma potomstwo:
1) Hieronim ur. 30. 9. 1874, zm. 5. 12. 1889,
2) Marcin (o nim niżej),
3) Anastazja ur. 27. 2. 1879, zm. 1932,
4) Jan ur. 1881, zm. 1883,
5) Euzebjusz ur. 14. 8. 1883 (tegoż Anny Jankowskiej, zm. 2. 10. 1930, córka Eleonora zaśl. 1931 Leonarda Ramczykowskiego),
6) Marja ur. 9. 4. 1886, zaśl. 16. 9. 1910 Romana Zaporowicza,
7) Cecylja ur. i zm. 1888,
8) Mikołaj-Bronisław ur. 10. 9. 1891 w Wąbrzeźnie.

V. Marcin, syn Pawła, wnuk Wojciecha, prawnuk Marcina, pra-prawnuk Andrzeja, ur. 11. 11. 1876 w Gajewie, emeryt i b. geometra, pośl. 18. 1. 1926 Marję ur. 2. 1. 1891, córkę Jana Figlera i Stanisławy Wieniawa-Manowskiej, i z niej córka Teofila-Bogufała ur. 27. 4. 1928 w Bydgoszczy (Księgi kość. ryńskie, wąbrzeskie, golubskie i in., Gajewnickiego „Dołęgowie-Piskorscy, zapiski monogr.-genealogiczne" (Bydg. 1932) tudzież notaty rodzinne).

PODOSKI h. JUNOSZA. Tom XIV, str. 151/156.
Maciej Junosza z Podosia Podoski, zwany Goszczem, Gościem, syn Jana, starosty warszawskiego, posła do Moskwy 1493 r., jednego z możniejszych panów swego czasu na Mazowszu, i Apolonii z Byszewa Byszewskiej, wnuk Jana na Podosiu, chorążego zakroczymskiego 1453 - 1467, i Kataryny, prawnuk Dersława II na Podosiu, kasztelana wyszogrodzkiego 1441 - 1467, praprawnuk Dersława I Junoszy, ur. około 1370, chorążego zakroczymskiego 1400 r., dziedzica na Podosiu, Grądach i innych, zalicza się do zasłużonych mężów tej familii. W aktach Metryki Koronnej i grodu czerskiego od 1531 r. występuje jako dworzanin królewski, wojski łomżyński, podkomorzy czerski, a wiadomo, że był również podczaszym królowej Bony, otrzymał od Zygmunta I za zasługi dobra Morzyczyn. Żonie jego, Petroneli z Kościelca Kościeleckiej, wojewodziance inowrocławskiej, królowa Bona 200 grzywien zapisała. Podkomorzy umarł w końcu 1551 r., roku następnego Zygmunt August wdowie po nim nadał Morzyczyn i wójtowstwo w Ostrowie i Różanie. Maciej, podkomorzy, pozostawił sześciu synów:
I Krzysztofa,
II Mateusza,
III Jakóba,
IV Wojciecha,
V Stanisława,
i VI Jana-Jakoba.

I Krzysztof, sekretarz królewski, kanonik krakowski, za zasługi dostał od Stefana Batorego Morzyczyn i wójtowstwo w Ostrowie i Różanie, po matce 1578 r., które za konsensem odstąpił bratu swemu rodzonemu, Mateuszowi.

II Mateusz, zwany Gościewiczem, żonie swej, Barbarze z Nieprzeckich, starościance grodzieńskiej, w 1580 r. zapisał dziedzictwo swoje na Podosiu i Grądach; umarł bezpotomnie.

III Jakób dział swój na Podosiu i Grądach po stryjach: Łukaszu, kanoniku krakowskim, Marku, kanoniku poznańskim, odstąpił Janowi Podoskiemu, staroście ciechanowskiemu, ostatnio wojewodzie mazowieckiemu. Bezżenny.

IV O Wojciechu wiadomo jedynie, że pozostawił z nieznanej pierwszej żony synów: Jakóba i Stanisława, którzy w dwa lata po śmierci jego przeprowadzili podział majątku Pospiar 1615 r. Druga żona Wojciecha była Zuzanna Skinderówna, pisarzówna mińska.

VI Jan-Jakób, szósty i najmłodszy syn podkomorzego Macieja Goszcza, kasztelan ciechanowski, starosta różański i makowski, wraz z Janem Podoskim z Bartnik, późniejszym kasztelanem sierpskim, wystąpił r. 1607 przeciwko Krasińskiemu. Dziedzic dóbr Starynów, Okrośla, Stojadła etc., z żony Zofji Kossowskiej miał syna Walerjana, starostę różańskiego, dziedzica licznych włości. Ten z Katarzyny Szyszkowskiej pozostawił syna Jana-Marcina, cześnika różańskiego 1616, 1625 właściciela dóbr Raki, Młodzianowo, Grodzisk i t. d., ożenionego z Anną-Marjanną Krasińską, kasztelanką ciechanowską, 2 v. małżonką Stanisława z Brzezia Lanckorońskiego. Od nich idzie młodsza linja drugiej gałęzi Podoskich.

V Piąty zaś syn podkomorzego Macieja i Kościeleckiej, Stanisław, zwany Gościewiczem, prowadzi starszą linię. Po ojcu był dworzaninem królewskim, a Stefan Batory dał mu w 1580 r. konsens na ustąpienie Budzińskiemu wójtowstwa w mieście Różanie; dziedzic części Podosia i Grądów, rezygnował dział na niego spadły tamże, po bracie kanoniku Krzysztofie, Małgorzacie z Kobylnickich, wdowie po Janie Podoskim, kasztelanie sierpskim. Pojąwszy za żonę Ermionę (Emerencjannę?) ze Szczurzyna Szczurzyńską, córkę Stanisława, został właścicielem tegoż majątku oraz wsi Mieszki. Z tego małżeństwa dzieci: Michał r. 1598 nieżyjący, bezdzietny; Paweł, Dorota, Anna i Jan. Paweł, drugi syn Stanisława Gościewicza, z żoną swoją, Zofją Wolińską nabył w Płockiem r. 1592, od Katarzyny z Wesslów Romockiej, później żony brata jego rodzonego, Jana, wsie Kozłowo i Gułkowo i następnie odstąpił je Stanisławowi Kryskiemu, wojewodzie mazowieckiemu. Dziedzictwa zaś swego w Podosiu i Grądach częściowo ustąpił Małgorzacie z Kobylnickich Podoskiej, kasztelanowej sierpskiej, a częściowo Mikołajowi Krasińskiemu, podkomorzemu różańskiemu i makowskiemu. Po ojcu dostał część Szczurzyna, skąd czasem się pisywał; syn jego Stanisław, bezdzietny.

Jan, trzeci syn Stanisława Gościewicza i Szczurzyńskiej, dziedzic pozostałych części Podosia i Szczurzyna, wraz z siostrami swemi, Dorotą i Anną, sprzedał w Ciechanowie dn. 2 Stycznia r. 1590 wieś Mieszki, po matce, Stanisławowi Wierzbowskiemu; posiadał nadto dobra Kozłów, Swierczyno Wielkie, Cieciersk, Kurkowo i Niedzbowień. Po śmierci żony, Katarzyny z Wesslów Romockiej, zaślubił 2 v. Dorotę z Pniewskich, wdowę po Pawle Kozłowskim. Jan burzliwego usposobienia, ciężkie miewał z sąsiadami zatargi, zwłaszcza z możnymi wtedy Kryskimi, Piotrem, wojewodą mazowieckim, i Wojciechem, sędzią ziemskim płockim. Jeszcze ostrzejsze wiódł zapasy z Koskowskimi, których gwałtem z Koskowa usunął, skąd sprawy w sądach i Trybunale Koronnym, a w końcu skazanym został na zapłacenie 2,000 grzywien poszkodowanym. W 1615 r. już nie żył. Wtedy synowie jego z pierwszej żony, Andrzej pełnoletni i Wawrzyniec lat 18 liczący, swojem i braci swoich rodzonych, małoletnich, Tomasza i Samuela, imieniem, zastawili Janowi Łempińskiemu, na trzy lata, wieś Cieciersk wraz z poddanymi. Występują ci czterej bracia w sądzie płockim 1622 r. przeciwko Ludwikowi Krasińskiemu, staroście płockiemu i innym, którzy zostali skazani na banicję, z powodu niesprawiedliwego wyroku, wydanego na Jadwigę z Kozłowskich, żonę Kruszewskiego, sędziego bobrownickiego, a siostrę rodzoną Katarzyny.

Wawrzyniec, podobny do ojca swego, tak samo gwałtownego temperamentu, urządził r. 1622 najazd na majątek Kozłowskich, pozostających w ciągłych niesnaskach z Podoskimi, poczem wkrótce zmarł i za poczynione szkody i straty z przyczyny nieboszczyka w klejnotach, koronkach, odzieży atłasowej i aksamitnej, bracia: Andrzej, Tomasz i Samuel, jako sukcesorowie, musieli zapłacić dwieście grzywien Kozłowskim. Dalsze losy braci Andrzeja i Tomasza nieznane.

Samuel, dziedzic dóbr Kozłów, Witki, Klicze, Kruszwica etc., występuje w różnych aktach do r. 1665, w którym to czasie przestaje żyć Anna z Dobrskich, zdaje się wówczas jego żona, uczyniła na swym majątku zapisy na rzecz Samuela. Z niewiadomego powodu Samuel unieważnił owe nadanie 1642 r., a w rok później nabył Kruszwicę, Wiotki i Sędki od Mikołaja Krasińskiego. Jedyny syn jego Mateusz, oraz Stanisław Pepłowski, niezawodnie obaj współwłaściciele Pepłowa, potwierdzili 9 maja 1665 r. trzem osobom kontrakt dzierżawy tego majątku.

Mateusz, elektor 1669 r. z woj. płockiego, żonie swojej Jadwidze z Jaroszewskich h. Zagłoba, córce Mateusza i N. Koziebrodzkiej h. Jastrzębiec, zabezpieczył na swych dobrach sumy. Dostał za żoną część Jaroszewa. Synowie jego: Wojciech i Antoni. Wojciech swem i żony swojej, Anny z Rachockich, imieniem, oraz Antoni i Ewa z Niesiułowskich, h. Dołęga, małżonkowia Podoscy, z Pawłem-Franciszkiem Jaroszewskim, sędzią ziemskim płockim, potwierdzają w Płocku dn. 21 sierpnia 1744 r. akt sprzedaży i kupna części Jaroszewa.

Antoni, cześnik trembowelski, podpisał obiór Stanisława Augusta, syn jego z Ewy Niesiułowskiej, Jan Kanty, dziedzic Kosina, skarbnik raciąski od 5 sierpnia 1766 r., kwitował w Płocku Sulkowskich z procesu, kar i wszelkich pretensji, żonaty z Ewą Czachowską h. Korab, miał syna, Mateusza, ur. 14 marca 1745 r. w Kosinie (metr. w Święcienicach), zm. 12 kwietnia 1802 r. w Kłudnie.

Mateusz Junosza z Podosia Podoski, elektor 1764 r., kapitan w. kor., zaślubił 2 maja 1782 w Starej Rawie Teklę z Rafałowiczów h. własnego, wdowę po Babskim, burgrabim rawskim; jedyny syn z tego małżeństwa, Kazimierz-Ludwik, ur. 2 kwietnia 1801 r. w Kłudnie, (metr. w Klwowie), obrawszy karjerę prawniczą, piastował w latach 1838 - 1841 urząd podsędka warszawskiego; w r. 1844 adwokat przy sądzie Apelacyjnym Królestwa, następnie mecenas przy Senacie Polskim. Podsędkowi Kazimierzowi-Ludwikowi Heroldja Królestwa Polskiego w dniu 28 października 1848 r. przyznała stare szlachectwo dziedziczne, z herbem Junoszą, jako synowi Mateusza Junoszy z Podosia Podoskiego i wnukowi Jana Kantego, skarbnika raciaskiego, ożenionemu z Salomeą z Maszadrów, a mającemu syna Pantaleona-Ludomira. Następnie Kazimierz-Ludwik został wpisanym do ksiąg szlachty dziedzicznej przed ogłoszeniem prawa, pod Lit. P Nr. 7844). Pantaleon-Ludomir wylegitymowany w Królestwie między 1851-53, uczestnik powstania 1863 r., wysłany na Sybir, pozostawił jednego syna Włodzimierza.

Oprócz Pantaleona-Ludomira, miał Kazimierz-Ludwik dwie córki: Tomiłę, za N. von Starschedel, i Kazimierę, za Ludwikiem Dąbrowskim, oraz syna, Czesława, dziedzica Olesina, żonatego z Katarzyną Morgat Czesław po długiej chorobie zmarł w 1869 r., zostawiając troje dzieci: Henryka, Gabryelę młodo zmarłą i Józefa-Kazimierza; wdowa zaś po nim w dwa lata później wyszła powtórnie zamąż za Dzikowskiego.

Józef Kazimierz, ur. 18 marca 1864 r. w Miedźnie, doktór medycyny w Warszawie, umarł 1919 r.; z żony swej, Janiny z Lubowidzkich h. Topacz, córki Karola, właściciela dóbr Widzewo, i Jadwigi z Cichowskich, miał dwóch synów: Bohdana-Czesława-Karola i Janusza-Gustawa-Marjana, i dwie córki: Irenę ur. 1896 r. za Michałem Sokolnickim, ministrem pełnomocnym, ostatnio posłem w Kopenhadze, i Marję, ur. 1900 r. za Józefem Jankowskim w Unisławicach, na Kujawach.

Bohdan-Czesław-Karol, ur. 1894 r., zaciągnął się po rewolucji rosyjskiej do polskich formacji wojskowych na Wschodzie, a po ich rozbrojeniu, brał czynny udział w pracach niepodległościowych w szeregach Polskiej Organizacji Wojskowej. W początkach 1919 r. powróciwszy do kraju, wstąpił do wojska, skąd został delegowany do służby w Zarz. Cywil. Ziem Wschodnich. Kampanję r. 1920 odbył w 201 ochot. pułku piech. jako drugi adjutant dowódcy pułku. Ozdobiony dwukrotnie Krzyżem Walecznych, oraz medalem Niepodległości. W 1924 r. po skończeniu Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, rozpoczął służbę sądową. Obrany posłem z listy państwowej do sejmu 1928 r.; ma syna Kazimierza-Henryka, ur. 1928 r. z żony swej, Marji z Ciecierskich h. Rawicz, córki Izydora i Marji z Okuszków h. Radwan, wnuczki zaś Stefana Ciecierskiego i Jadwigi z hr. Rzewuskich, córki sławnego pisarza Henryka Rzewuskiego. Marja z Ciecierskich Podoska otrzymała za zasługi Krzyż Niepodległości.

Janusz-Gustaw-Marjan, drugi syn Józefa-Kazimierza i Janiny Lubowidzkiej, ur. 1898 r., artysta malarz, założyciel i członek Bractwa Św. Łukasza, ma za żonę Jadwigę Bertoni, córkę Karola, ministra pełnomocnego R. P., i Gerdy von Bülow.

ERRATA

T. XV str. 338 wiersz 2 od dołu jest: ... za Kajetanem Wdowiszewskim h. Gryf... powinno być: ...za Kajetanem Wdowiszewskim dzierżawcą…
Wdowiszewscy są mieszczanami krakowskimi i nie mają nic wspólnego z herbami szlachty polskiej.
Uzupełnienia część I str. 9 wiersz 1 od góry jest: Berzcincius... powinno być: Berzeuicius.