Pejzaż

Pierwsza wystawa Wiktora Wołkowa przedstawiająca pejzaż zorganizowana została w Muzeum Okręgowym w Białymstoku w 1976 roku. Autor nadał swej ekspozycji tytuł: „Taki pejzaż”. Temat ten, zrealizowany w technice fotografii analogowej, czarno-białej, Wołkow zaprezentował rok później w ambasadzie polskiej w Sztokholmie („Pejzaż” 1977). Kolejną ważną realizacją była wystawa przygotowana w 1983 roku dla białostockiego Biura Wystaw Artystycznych – „Pejzaż czarno-biały północno wschodni Wiktora Wołkowa”. Pozostał po niej katalog, w którym Wołkow utrwalił wspomnienie – refleksję na temat swojej twórczości:

Był początek maja 1968 roku. Pierwszy raz w życiu oglądałem widok, który mnie oszołomił. Rozlewiska doliny Narwi i Biebrzy z Góry Strękowej. Miałem pożyczony teleobiektyw 300 mm i jedną klatkę w aparacie. Pstryknąłem jedno, jedyne zdjęcie – wielokrotnie potem nagradzane. Zdjęcie to zapoczątkowało nowy okres w moim rozwoju fotograficznym, w którym tkwię do dziś i którego wyrazem jest ta wystawa. Od tego czasu minęło naście lat. Kilka razy w roku z tego miejsca wykonuję kilkaset zdjęć na doskonałych filmach, aparatach, obiektywach. Żadne jednak nie dorównuje temu jedynemu.

Do końca aktywności artystycznej Wołkowa pejzaż pozostawał głównym motywem jego twórczości, co czyniło go jednym z najważniejszych polskich pejzażystów-fotografików.
Po wspomnianych wystawach pozostał pokaźny zbiór fotografii, który trafił do Muzeum Podlaskiego w Białymstoku. Dzięki temu stałą ekspozycję Muzeum Fotografii Wiktora Wołkowa wzbogaca prezentacja wybranych 28 prac ukazujących pejzaż widziany oczyma fotografika. Jest to monochromatyczny, utrzymany w barwach szarości, bieli i czerni, graficzny obraz Podlasia, jakiego już nie ma. Otwarta przestrzeń, w której głównymi bohaterami są drzewa, stogi, płoty, ptaki, a także woda, unosząca się mgła, czy niemal wyczuwalne ciepłe lub mroźne powietrze. Utrwalone na fotografiach obiekty stają się przedmiotem szczególnej uwagi. W ten sposób powstawały przedstawienia wymykające się tradycyjnemu spojrzeniu na krajobraz, który nabiera dodatkowych znaczeń. Wołkow nie lubił „perfekcyjnej fotografii”, która „wszystko mówi”, i która nie pozostawia miejsca dla wyobraźni. Po wykonaniu zdjęcia pracował nad nim starannie kadrując wybrane ujęcia. W tych stosunkowo wczesnych pracach Artysty widoczny jest jego indywidualny styl, charakterystyczne kompozycje, graficzność i wrażeniowość obrazu, jego refleksyjność.