KAZIMIERZ MŁODZIANOWSKI 1878-1928

Żołnierz i artysta pojmujący życie w każdej okoliczności wzniośle i pogodnie. Jedną ręką sięgał ku niebu, drugą ku ziemi i stąd Jego wszelkie poczynania natchnione ideologją czynu, stąd zapał i energja w pracy twórczej. Czy w sztuce, czy w boju, hart niezłomnej woli, łącznie z uporem wiary nigdy dla Niego niezawodnej, zakreślały prostolinijność nieskazitelnego charakteru, czystość i szlachetność pojęć etycznych, które utorowały mu drogę do szczytów. Równowaga ducha, pewność postępowania, zdecydowany wyraz zamierzeń i niczem niezachwiany spokój, były mu bodźcem na drodze życia z której umiał usuwać najtwardsze zapory. Postanowienie w Jego pojęciu, to przysięga duszy nieuginającej się przed słabostkami natury ludzkiej, umiłowanie, to twardy obowiązek pojęty i przeprowadzony konsekwentnie. Jako artysta niezasklepiał swych wzruszeń estetycznych wyłącznie w ramach obrazu. Jego natura społeczna pragnie otoczyć ludzkość łańcuchem piękna, tkwiącego w każdym przejawie pracy rąk ludzkich. Pod wpływem Cyprjana Norwida, Wiliama Morrisa, Muthesiusa, i wobec prawdy rozwojowej życia codziennego, opuszcza zaciszną pracownię malarską aby z całym, właściwym sobie zapałem, poświęcić się wyłącznie sztuce stosowanej. Sięga do przeszłości, bada grunt na którym ma postawić nową świątynię sztuki polskiej, zbudowaną pracą artysty i rzemieślnika. Dawne rzemiosło przeciwstawia mechanizacji wyrobów, które Jego zdaniem nie wyrażają indywidualności ludzkiej i sentymentu duszy. Sam, w pracowni Muzeum Przemysłowego w Krakowie, wprowadza w czyn nowo głoszone zasady, wykuwając własnoręcznie lub pod swoim kierunkiem załączone w ilustracjach naczynia metalowe. Pod Jego wpływem mija okres błądzenia artystów zdała od warsztatów, rzemiosła i wiedzy technologicznej. Nie uznając projektów papierowych, powstałych z fantazji malarskiej a nie ze znajomości techniki, wyprowadza żywą formę własnoręcznie i bezpośrednio z materjału. Wrodzony organizator skupia najlepsze siły w Warsztatach Krakowskich, kierując rozwojem pracowni do wybuchu wojny. Przyrzeczenie dane w Związku Walki Czynnej, że na odgłos pobudki strzeleckiej stawi się do boju niezwłocznie, wiernie dotrzymuje. W pamiętny dzień wymarszu zjawia się w pełnym rynsztunku, były oficer armji rosyjskiej, i melduje ukochanemu Komendantowi swe przybycie. Ostatnim pociągiem z Niemiec przedarł się do braci strzeleckiej, z którą długie lata spędzał w bojach o wolność. Bratnie dusze, mistrze pendzla i dłuta, artyści, niezłomni rycerze, a wśród nich Kazimierz Młodzianowski, zamienili warsztaty na okopy, przodując dzielnie również w sztuce wojennej. Nigdy nie spoczywał na laurach, niestrudzony pracownik w budowie państwa polskiego, zawsze pełnił swe obowiązki z wielką chlubą dla dobra narodu, kosztem zdrowia i sił wyczerpanych w bojach. Wymagał dużo od innych, najwięcej od siebie, to pochyliło Jego głowę do ukochanej polskiej ziemi, którą cenił jako artysta, kochał jak największy patrjota, bronił jak lew, dążył do jej rozkwitu talentem, umiejętnością i żmudną pracą ponad siły. Tak rozumiał i czuł istotę życia, zadania sztuki, cele narodowe i społeczne, artysta, żołnierz, generał, minister i wojewoda. 

K. Witkiewicz.