Samolot myśliwski mig-21

MiG-21 radziecki samolot myśliwski skonstruowany w latach 50. XX wieku w biurze konstrukcyjnym MiG przez Artioma Mikojana i Michaiła Guriewicza. Produkowany w latach 1959 – 1987, również na radzieckiej licencji w Czechosłowacji i Indii. MiG-21 jest lekkim myśliwcem zdolnym osiągnąć prędkość ponad 2000 km/h, używając równocześnie stosunkowo niewielkiej mocy silnika turboodrzutowego. To czyni go porównywalnym do amerykańskiego F-104 Starfightera lub francuskiego Mirage’a III.

Prace nad samolotem podjęło biuro konstrukcyjne OKB-155 Mikojana i Guriewicza. W efekcie prac 14 lutego 1954 r. został oblatany przez Grigorija Mosołowa samolot doświadczalny Je-2. Samolot nie wykazał zakładanych osiągów, powodem był brak lekkiego silnika. W 1955 r. samolot został zmodyfikowany poprzez dodanie dodatkowego silnika rakietowego S-155. W tej konfiguracji samolot przekroczył prędkość 2 Macha, jednakże jego zasięg lotu był niewystarczający z uwagi na olbrzymie zużycie paliwa przez silnik rakietowy. W 1956 pojawił się silnik odrzutowy AM-11 konstrukcji biura Aleksandra Mikulina, który zastosowano w samolocie oznaczonym jako Je-2A. 22 marca 1956 r. Grigorij Siedow dokonał oblotu nowej konstrukcji. Konieczne było przekonstruowanie podwozia i wewnętrznych zbiorników paliwa. 16 czerwca 1956 r. nastąpił oblot tej wersji przez Grigorija A. Siedowa. W płatowcu Je-4 zamontowano nowy silnik RD-11, który został oblatany 9 stycznia 1956 r. przez Władmimira Niefiodowa jako wersja Je-5, który wykazał lepsze osiągi, sterowność, stateczność i sztywność konstrukcji od poprzednika. Na bazie Je-4 w 1958 r. zbudowano wersję Je-6 z silnikiem R-11F-300. Samolot został oblatany przez Władmimira Niefiodowa, wykazał zadowalające osiągi ale w katastrofie z 28 maja 1958 r. zginął pilot. Przyczyną katastrofy było zgaśnięcie silnika przy lądowaniu. Konstruktorzy przebudowali wlot powietrza do silnika oraz awaryjny układ sterowania, nowa wersja oznaczona jako Je-6/3 została oblatana w grudniu 1958 r. w Krasnowodsku. W tym samym czasie podjęto produkcję seryjną samolotu oznaczonego jako MiG-21F w zakładzie 21 w Gorki.

W latach 1961–1980 zakupiono 582 sztuki tego modelu samolotu dla Polskich Sił Powietrznych. Przez ponad 40 lat był to podstawowy samolot myśliwski w Polsce. Polscy piloci przeszli przeszkolenie na samolotach MiG-21 w 1961 r. Pierwszą jednostką bojową uzbrojoną w tego typu samoloty był 62 Pułk Lotnictwa Myśliwskiego OPK w Poznaniu. Używały go 34 państwa: kraje Układu Warszawskiego (Bułgaria, Czechosłowacja, NRD, Polska, Rumunia, Węgry, ZSRR), Afganistan, Angola, Bangladesz, Egipt, Etiopia, Finlandia, Indie, Indonezja, Irak, Jemen, Jugosławia, Korea Północna, Kuba, Laos, Madagaskar, Mozambik, Nigeria, Somalia, Sudan, Syria, Tanzania, Wietnam, Zambia i Zimbabwe oraz po rozpadzie Układu Warszawskiego: Chorwacja i Republika Federalna Niemiec.