WZMIANKI

Andriolli Elwiro-Michał. 

(Ur. w Wilnie w r. 1837, zm. w Nałęczowie w r. 1893). 

Wykształcenie artystyczne pobierał najpierw w szkole malarskiej w Moskwie. Egzamin akademicki zdał w Petersburgu, poczem studjował w Akademii di San Luca w Rzymie. Odznaczył się głównie, jako rysownik. Malarz mniej wybitny, natomiast ilustrator znakomity. Za najpiękniejsze jego utwory uważane są dwie wielkie kompozycje rysunkowe do „Pana Tadeusza” oraz trzy kompozycje do „Konrada Walenroda”. Ilustrował także „Pamiętniki Kwestarza”, „Marję” Malczewskiego, „Starą Baśń” i w. i. Dla wydawców francuskich ilustrował dzieła Shakespeare’a, Coopera i t. p. (M).

Na wystawie: znajduje się 7 rysunków do “Maryi” Malczewskiego № № 279, 280, 281, 282, 283, 284, 285, K. W. “Pieśniarz” № 286 i “Twardowski” № 287. (K. w.)

Bacciarelli Fryderyka z domu Richter. 

(Ur. w r. ?; zm. Warszawie w r. 1812).

Miniaturzystka ciesząca się w drugiej połowie wieku XVIII niepoślednią sławą. Między innemi wykonała: „Portret Stanisława Augusta Poniatowskiego”, „Portret damy” i „Portret mężczyzny44 Była małżonką znanego w Polsce malarza Marcelego Bacciarellego (R.). 

Na wystawie: „Portret mężczyzny” № 56, „Portret damy" № 62, „Portret dwóch uczonych" № 306 i „Stanisław August" № 323 (K. w.).

Bacciarelli, Marceli. 

(Ur. w Rzymie w r. 1731, zm. w Warszawie w r. 1818). 

Uczył się malarstwa u Benefialego. Od 1755 r. osiadł w Warszawie na stałe, gdzie otworzył szkołę malarską. Był on znakomitym portrecistą. Z liczby jego utworów przedewszystkiem zasługują na uwagę: „portret Stanisława Augusta Poniatowskiego” w niebieskim szlafroku i „portret ks. marszałkowej Lubomirskiej”. Stanisława Augusta portretował wielokrotnie, między innemi w stroju koronacyjnym. Wykonał też portrety członków rodziny Stanisława Augusta (w tej liczbie ks. Józefa), oraz szeregu królów polskich, Fryderyka Augusta (księcia Warszawskiego), ks. prymasa Łubieńskiego, biskupa Górskiego, prezesa senatu Ludwika Gutakowskiego iw. i. Stworzył wiele kompozycji dekoracyjnych do Zamku królewskiego w Warszawie i pałacu w Łazienkach treści historycznej, mitologicznej lub symbolicznej, oraz namalował dwa obrazy religijne do kościoła w Szczorsach w Nowogródzkiem na Białej Rusi. W ostatnich latach swego życia był profesorem malarstwa i dziekanem wydziału nauk i sztuk pięknych w Królewskim uniwersytecie, założonym przez Cesarza Aleksandra I w Warszawie. (M„ R.). 

Na wystawie: „Damy dworu St. Augusta Poniatowskiego, jako Gracje” № 77, „Portret" № 109, „Portret biskupa Górskiego" № 110, „Portret Stanisława Anglista" № 158, „Król Stanisław August" A" 171, „Główka" № 175, „Portret Anny z Krajewskich Nakwaskiej" № 337, „Portret Chojeckiego posła na sejm 4-ro letni" № 457. „Portret Poniatowskiego ojca Króla" № 458, „Apoteoza Króla Stanisława Augusta" № 468, „Portret Stanisława Małachowskiego" № 476 (K. w.).

Barański. 

(Ur. około r. 1830 na Wołyniu zm. w Paryżu w  r. 1875). 

Kształcił się rozmaicie, lecz przeważnie był samoukiem. Podróżując po Ukrainie i Wołyniu, przebywał w domach tamtejszych obywateli, których malował portrety, głównie pastelami. Właściwie, był też pastelistą. Talentu, choć go miał, rozwinąć nie mógł z powodu wątłego zdrowia (pr.). 

Na wystawie: „Portret Piotra Tołstoj a “ № 49, „Studjum“ M 94 i „Główka" №  355 (K. w.).

Bartels Artur. 

(Ur. na Polesiu w r. 1818 zm. w 1885).

Był rysownikiem karykaturystą. Między innemi wykonał ilustracye do swych utworów satyrycznych: „Łapigrosze", „Pan Eugeniusz” i „Pan Atanazy Skorupka, człowiek postępowy". (W.i). 

Na wystawie: „Scena myśliwska” (na sośnie) № 521 (K. w.).

Bechon Karol. 

(Ur. we Francyi w r. 1732, zm. w r. 1812). 

Rodem Francuz, przybył do Warszawy za panowania Stanisława Augusta i tam w 80-ym roku życia umarł. Trudnił się on dawaniem prywatnych lekcji rysunków, a wśród tego malował wodnemi farbami, na kości słoniowej roskoszne fotografje wieku XVIII, które mu sławę zjednały. Rodziny obydwóch ostatnich polskich królów zostały przezeń odportretowane; malował też całe szeregi znanych osobistości, jako to: Suworowa, Nelsona, prześliczną miniaturę ks. Aleksandry z Czartoryskich hetmanowej Ogińskiej i wiele innych. Zaliczają go do najlepszych i najsubtelniejszych miniaturzystów. (M). 

Na wystawie: “Portret generała” № 465, „Miniatura” 4№ 74, „Portret hr. Tyszkiewiczowej i Poniatowskiej (miniatura)” № 510 (K. w.).

Bellotto Bernardo, zw. Canaletto. 

(Ur. w Wenecyi 1720 r. zm. w Warszawie 1780 r.).

Malarz pełen talentu, humoru i elegancyi ośmnastego wieku. Osiadł w Polsce wkrótce po elekcji Stanisława Augusta. Siostrzeńcem był wielkiego pejzażysty Antoniego Canale i spadkobiercą jego maniery w malowaniu widoków weneckich, wiedeńskich, saskich, a zwłaszcza polskich. 

Od r. 1768 nie opuszczał już Polski. Wszystkie jego pejzaże, chociaż nieco zimne, pełne są prawdy (M). 

Na wystawie: „Elekcja króla Stanisława Augusta” № 6, „Widok na Łazienki” № 7 (K. w.).

Benner. 

Malował w Warszawie między r. 1810-1830. 

Zdaje się, że z pochodzenia był Niemcem osiadłym, jak wielu podówczas malarzy, w Warszawie. Malował głównie miniatury (Pr.). 

Na wystawie: „Portret Szymanowskiej, pianistki (miniatura z podp.: Varsovie, 1815), № 459 (K. w.).

Beyerowa Henryka z Minterów. 

(Ur. w Szczecinie w r. 1782, zm. w r. 1855). 

Rodem z Pomorza Pruskiego, uczennica Brodowskiego w Warszawie i tamże dyrektorka szkoły malarstwa dla kobiet, założonej przez nią w r. 1824, a istniejącej do r. 1833. Malowała owoce, w czem współzawodniczyła z Franciszkiem Bruderem (M.,). 

Na wystawie: „Kwiaty z motylem” № 80, „Kwiaty” № 252

Bilińska Anna (Bohdanowiczowa). 

(Ur. w gub. Kijowskiej w r. 1857, nie zaś w 1837 r., jak mylnie podaje „Wielka encyklopedja powszechna ilustrowana” Sikorskiego; zm. w Warszawie w r. 1893.)

Uczyła się naprzód w Warszawie u Elwira Michała Andriollego i Wojciecha Gersona, potem zaś w Paryżuu Tonny Robert Fleuryego i Bougeurau. Robiła znakomicie portrety. Między innemi wykonała portret własny Józefa Bogdana Zaleskiego. Z innych prac wyliczamy: „Kolega”, „Trzy dziewczyny litewskie”, , Cyganka”, „Młoda niewiasta” (W. i, O. i., S. n., R. k.). 

Na wystawie: „Kolega” № 295, „Studjum” № 299, „Krajobraz” № 362, „Pejzaż morski” № 373 (k. w.).

Blank Antoni. 

(Ur. w Olsztynie 1785, zm. w Warszawie r. 1844). 

Rodem z Warmii, uczył się naprzód w Warszawie malowania miniatur w pracowni Józefa Kosińskiego, potem udał się na naukę do Drezna, gdzie w akademji przewodził wtedy Józef Grassi, i w tej szkole pozostał aż do r. 1815. Zrobił tam jedno z najlepszych swoich płócien, portret księcia Warszawskiego, Fryderyka Augusta, który mu zjednał względną sławę. Wr. 1815 powrócił do Warszawy i odtąd już stale w Polsce pozostał do roku 1831, jako profesor uniwersytetu, później jako malarz utworów religijnych, mitologicznych i portretów aż do śmierci w roku 1844. Zrobił wiele obrazów do kościołów Warszawy, nadto malował portrety współczesnych warszawskich znakomitości, kilka razy „Cesarza Aleksandra”, „Stanisława Potockiego” i wielu innych (M). 

Na wystawie: „Edyp” № 401 (K. w.).

Breslaur Chrystjan.

(Ur. po r. 1800, zm. w Warszawie po r. 1882.)

Pejsażysta, wykształcony w akademii w Dusseldorfie. Był uczniem i naśladowcą genewskiego pejzażysty Aleksandra Calame. Manierą swą przypomina Andrzeja i Oswalda Achenbachów. Między pracami jego znajdujemy pejzaże polskie, włoskie, szwedzkie i norweskie. W latach 1845 – 1860 był profesorem warszawskiej szkoły sztuk pięknych. Zasłużył się najwięcej jako sumienny nauczyciel, który wykształcił wielu zdolnych pejzażystów, między innymi Aleksandra Świeszewskiego i Józefa Szermętowskiego. Z jego też szkoły wyszedł Wojciech Gerson. (M).

Z licznych nadesłanych wystawie obrazów wybrano „Krajobraz” № 214 (K. w.).

Brodowski Józef (ojciec). 

(Ur. w Warszawie około r. 1780, zm. w Krakowie w r. 1853).  

Kształcił się w Akademii wiedeńskiej, a potem uczył się malarstwa portretowego pod Lampim, malował sceny z Westalkami, Germanika i Koryolana, nadto uczył się kompozycji religijnych; rezultatem tej nauki stał się wielki jego obraz Chrystus z św Piotrem, w kościele św. Piotra w Krakowie. W r. 1818 został rzeczywistym profesorem malarstwa przy uniwersytecie i portrecistą znakomitszych osobistości Krakowa, a mianowicie stworzył: portrety Thorwaldsena, Włodzimierza Potockiego, pani Catalani, skrzypka Kąckiego, należą do najlepszych jego utworów (M). 

Na wystawie: “Branka” № 76 i „Portret hr. Potockiego” № 530 (K. w.).

Brodowski Antoni.

(Ur. w Warszawie w r. 1784, zm. w r. 1832). 

Warszawianin, z rodziny szlacheckiej herbu Łada, do roku 1805 kształcony w rysunkach, następnie był uczniem miniaturzysty Augustina w Paryżu, w r. 1809 dostał się do szkołygłośnego portrecisty Franciszka Górarda Wielkie imię artyście zrobiły 4 wielkie konwencjonalne warszawskie płótna: „Gniew Saula na Dawida”, „Edyp i Antygona”, „Hektor, Parys i Helena”. Mianowany profesorem malarstwa przy uniwersytecie w Warszawie roku 1820, pozostawał nim aż do zwinięcia takowego. Do r. 1832 malował w stolicy wszystkich prawie znakomitszych mężów kongresowego Królestwa. (M). 

Do wybitnych jego obrazów należy „Nadanie patentu uniwersytetowi warszawskiemu przez Cesarza Aleksandra I-go”. 

Na wystawie: „Portret Karczewskiego” № 64, „Ludwik Osiński w stroju mistrza wolnomularstwa” № 74 (K. w.).

Brodowski Tadeusz. 

(Ur. w Warszawie w r. 1821, zm. w r. 1848). 

Syn znanego malarza i portrecisty, po śmierci ojca, uczył się naprzód pod kierunkiem Blanka i Kokulara; następnie kończył swe studja w akademii w Monachjum, aż wreszcie oparł się o Paryż, gdzie w 27 roku życia zmarł na suchoty. Należy on do wojskowych malarzy, sceny wojenne jego pendzla z epizodami bitew Turków, Persów, Greków, Czerkiesów znajdowały się na wystawie w Warszawie 1841 r.; później malował konnych Arabów i Persów, w końcu „Oblężenie Wiednia” i „Ks. Józefa Poniatowskiego nad Elstrą”, „Łeb brytana i konia arabskiego”, “Konia tarzającego się na ziemi” i t. d. Gdyby był żył dłużej, byłby się wyrobił na szczerze narodowego batalistę. (M). 

Na wystawie: „Kozacy na stepie” № 69 (K. w.).

Brzozowski Feliks. 

(Ur. w Warszawie w r. 1836, zm. w Warszawie w r. 1892). 

Kształcił się (w latach 1853-1859) w b. szkole sztuk pięknych w Warszawie, pod kierunkiem Chrystjana Breslauera. Głównie poświęcił się malowaniu krajobrazów. Celniejsze jego prace są: „Wodospad Kolbacha w Tatrach”, „Las bukowy w Tatrach”, „Noc w Tatrach”, „Burza”, „Wnętrze lasu”, sopraporty w sali balowej Konstantego Przeździeckiego, jak „Pałac w Łazienkach", „Arkadja Nieborowska i Ojców", „Pustkowie”, „Wnętrze lasu", „Teatr w Łazienkach", „Pomnik Sobieskiego", „Zadymka”, „Wnętrze lasu sosnowego” i „Zatoka ałupska w Krymie”. Z ruin dawnych zamków odtworzył: „Piaskowa skała”, „Smoleń", „Zborów", „Ogrodzieniec", „Ciechanów", „Bolesław", „Bochotnica", „Kazimierz", „Janowiec", „Czorsztyn”. Prócz tego wymieniamy: „Kościół św. Karola Boromeusza w Warszawie", „Kościół w Lędzie", „Część doliny Kościeliskiej" i „Żniwo". Robił też bardzo wiele rysunków na drzewie do różnych czasopism polskich. (W. i.). 

Na wystawie:  „Pejzaż” № 553, „Żniwo” № 554 (K. w.).

Budkowski Gustaw Daniel. 

(Ur. w Rydze w r. 1813, zm. w Rzymie w r. 1884). 

Wykształcenie artystyczne otrzymał w akademji petersburskiej. Malował obrazy z życia potocznego, natchnione wpływem szkoły holenderskiej, a szczególniej Metsa i Therburga. Wiek XVII był ulubioną epoką jego pomysłów. Między innemi malował obrazy: „Oczekująca spowiednika”, „Wdowa przed portretem męża", „Oświadczyny", „Dama z psem", „Historyczny zamek Ryszarda III". Jest też twórcą obrazów religijnych: „Chrystus Pan błogosławiący" i „Św. Jan Chrzciciel". Robił również portrety. (W. i.)

Na wystawie: „Oczekująca spowiednika” № 221. „Dama z psem" № 519 (K. w.).

Chlebowski Stanisław. 

(Ur. Pohutańcach na Podolu w r. 1835, zm. w Kowanówku pod Poznaniem w r. 1884.)

Od 1853 r. do 1859 r. kształcił się w akademji petersburskiej, poczem udał się na dalsze studja do Paryża. Od r. 1865, gdy przebywał w Konstantynopolu, malował wyłącznie rzeczy wschodnie, a równego mu malarza orjentalisty nie znaleść w sztuce polskiej dotychczas. Oto tytuły niektórych prac tego niepospolitego kolorysty: „Bitwa pod Warną", „Odsiecz Wiednia", „Sułtan Achmet III na łowach", „Portret sułtana Abdul Azisa", „Portret Sefera baszy (Kościelskiego)", „Sułtanka", „Turczynki nad Bosforem", „Bazar dywanów w Kairze", „Arab na koniu", „Główka chłopca arabskiego", „Turek". (M.). 

Między pracami nie na tle Wschodu znajdujemy następujące obrazy na wystawie: „Wit Stwosz" № 517, „Poselstwo kozackie u Katarzyny II" „Joanna d’ Arc w więzieniu" № 44. oraz „W pracowni" № 84 i „Matka z dzieckiem" № 176 (Kw.).

Chrucki Jan. 

Malował między rokiem 1830 a 1870, w Warszawie. 

Uczył się on naprzód malarstwa w rodzinnem mieście w prywatnem atelier Kokulara, udał się następnie do Akademji w Petersburgu i pracował pod kierunkiem pejzażysty, Maksyma Worobijewa, a po nich zaś pejzażystów rosyjskich, zależnych w zupełności od modnego w całej Europie środkowej między r.1840 a 1850 krajobrazowego malarstwa. (M.). Malował też i portrety. 

Na wystawie: „Portret Mikołaja Malinowskiego, przyjaciela Mickiewicza" № 477 (K. w.).

Chylewski Michał. 

(Ur. we wsi Szczurowie w Galicyi w r. 1787, zm. w Kaliszu w 1848 r.). 

Portrecista amator, malował też sceny z życia domowego, stojące niżej od portretów. Odtworzył między innemi „Paradę wielką wojskową na polach kaliskich". (R.). 

Na wystawie: «Rewja na placu Saskim» № 79 (K. w.).

Chodowiecki Daniel. 

(Ur. w Gdańsku w r. 1726, zm. w Berlinie w r. 1801). 

Wielki rysownik a zwłaszcza rytownik niemieckich mieszczańskich scen rodzajowych, w całym swym charakterze i artystycznej twórczości jest raczej Berlińczykiem, aniżeli Polakiem, chociaż do polskiego pochodzenia i narodowości z dumą się przyznający. Talent ogromny, pierwszorzędny obserwator drobnych scen życia, pełen miłej wesołej i satyrycznej prawdy. «Podróż do Gdańska», naczelne zajmuje miejsce między jego utworami. Ilustrował też Chodowiecki «Sceny z wojen Fryderyka W.»; rysował 24 głowy męskie do Lavatera, tworzył winety tytułowe do głośnych dzieł niemieckich i t. d. Mniej świetnym jest Chodowiecki w swych obrazach olejnych, namalował ich jednak dość, a mianowicie: «Modniarka z towarami w domu prywatnym, «Werbunek symulanta», «Menuet w ogrodzie» i wiele portretów. Umarł w Berlinie, jako dyrektor królewskiej Akademji Sztuk Pięknych. (M.). 

Na wystawie: «Puszczanie finty» (miniatura) 460, «Menuet w ogrodzie» № 490. (K. w.).

Cieszkowski Henryk. 

(Ur. w Królestwie Polskiem w r. 1835. Zm. w Rzymie w r. 1895). 

Kształcił się u Chrystjana Breslauera w Warszawie. Był pejzażystą. Odtwarzał przeważnie widoki rzymskie. Prace jego są bardzo nierównomiernej wartości: niektóre bardzo piękne i starannie wykonane, niektóre zaś ladajako (T.). 

Na wystawie: «Noc księżycowa» № 104 i «Noc księżycowa w Rzymie» № 390. (K. w.)

Czechowicz Szymon. 

(Ur. w Krakowie w r. 1689, zm. w Warszawie w r. 1775). 

Jest to pierwszy religijny malarz polski o wyższym zakroju. Kształcił się w Rzymie, głównie pod kierunkiem Karola Maratti Osiadłszy w Warszawie założył tu szkołę malarstwa. Mnóstwo kościołów, na całej przestrzeni dawnej Polski jest ozdobionych jego obrazami. Za najlepsze uważane są znajdujące się w kościele Św. Katarzyny w Wilnie. Jest ich trzynaście: «Zaślubienie Św. Katarzyny», «Święta Trójca», «Niepokalane Poczęcie N. M. P.», «Św. Placyda», «Św. Gertruda», «Św. Mechtylda», «Św. Franciszek», «Św. Benedykt Opat», «Św. Scholastyka Ksieni» i cztery obrazy, wyobrażające «Legendy z życia Świętych». Dla kościołów warszawskich malował Czechowicz: dla Wizytek «Nawiedzenie N. M. P.»; dla pijarskiego «Pan Jezus Ukrzyżowany». «Ś.w. Józef, Oblubieniec» i «Św. Jan Nepomucen»; dla karmelickiego na Lesznie: «Św. Józef». «Św. Marja Magdalena». «Św. Eljasz» i «Św. Wojciech Karmelita». Ze znajdujących się w rękach prywatnych wymienimy «Wniebowzięcie N. M. P.» i «Święci polscy, admirujący Dzieciątko Jezus». Malował też Cz. trochę i po za tematami religijnemi, np «Stefan Batory» i «Piotr Skarga», oraz portrety. (M., R.). 

Na wystawie: «Wniebowzięcie» № 3, «Święci polscy admirujący Dzieciątko Jezus» № 4, «Św. Józef» № 34, «Św. Wojciech» № 181, «Św Józef Kalasanty» № 308. «Św. Szczepan» № 487, «Portret Kazimierza Poniatowskiego» № 499. (K. w ).

Dąbrowski Bonawentura. 

(Ur. w Warszawie około r. 1800, zm. w Warszawie w r. 1861). 

Kształcił się w Warszawie, w szkole uniwersyteckiej pod kierunkiem akademicznym Blanka. Malował bardzo ładnie portrety i miniatury. Między innemi namalował portret i miniaturę) malarza Antoniego Brodowskiego. Był swego czasu dosyć wziętym artystą (M). 

Na wystawie: “Portret żony artysty” № 349. (K. w.).

Dietrich Fryderyk Krzysztof. 

(Ur. w Hohenlohe-Oehringen w r. zm. w Łodzi w r. 1847) 

Niemiec, powołany do Polski w r. 1817 przez ministerjum. oświaty i tam aż do śmierci swej w Łodzi, rytujący całe szeregi wybornych zwłaszcza krajobrazów, między któremi Widok rynku i ratusza w Krakowie", jest po prostu. ślicznym utworem. (M). Malował też liczne studja, oraz obrazy treści mitologicznej i historycznej. Kolasiński przypisuje mu większy obraz „Wróżby dla Marji Antoniny", poczytany za dzieło Norblina i jego nazwisko na drugiej stronie noszący (Pr.). Na wystawie: „Główka” № 47, „Głowa” № 52, „Głowa” № 57, „Głowa” № 63, „Dysputa” № 253, oraz 10 miedziorytów z widokami Warszawy od N« 406 do 415. (K. w.).

Dukszta-Dukszyńska Emilja. 

(Ur w Petersburgu 1847 r., zm w Warszawie w r. 1898). 

Uczyła się pierwotnie w Warszawie u Ksawerego Kaniewskiego i Aleksandra Lessera, następnie w Dreźnie u Hübnera, potem w Monachjum u Flügena i Bodenmüllera, wreszcie w Paryżu, Amsterdamie i Antwerpji. Jako specjalność obrała sobie portrety, które malowała z istotnym talentem. Między innymi wykonała portrety: Aleksandra Lessera, Augustowej hr. Potockiej, Przemysławowej hr. Potockiej, Konstantowej hr. Przezdzieckiej. dr. Kosińskiego, dr. Wolfringa, Ryszarda Kocha. Tadeusza Mazarakiego (syna; i Władysława Mazarakiego. Z innych utworów zasługują na wymienienie: „W święto”, „Pierwszy smutek", ..Prządka”, „Rzymianka”, „Wnętrze pracowni malarskiej”, „Rusinka”, „Z kościoła”, „Wieśniaczka”, Amazonka”, „Kogut” i „Artysta w kłopotach”. (W. i.; O. m; R k; T; K ). 

Na wystawie: „Studjum z natury” N 371, „Portret dziewczynki” № 372. (K. w.).

Gierdziejewski Ignacy. 

(Ur. w Warszawie w r. zm. w Warszawie w r. 1860). 

Rysunku i malarstwa uczył się naprzód (od r. 1846; w Warszawskiej szkole sztuk pięknych. Następnie odbył jeszcze krótkie studja w akademji drezdeńskiej, a w Monachjum dokończył swego artystycznego wykształcenia. Największy wpływ wywarli na niego malarze monachijscy Bonawentura Genelli i Maurycy Schwind, zresztą był szczerze narodowym malarzem polskim. Czerpał wiele ze skarbnicy fantazji ludowej, jak np. w obrazach: „Dżuma i topielec”, „Strachów żadnych się nie lękaj”, ..Twardowski rozmawiający z djabłem”. Godne są zaznaczenia piękne obrazy: „Bolesław Śmiały i duch św. Stanisława”, “Rzeź”, „Śmierć Baryczki”, „Dante i furje”. W obrazach tego romantycznego malarza jest wiele zagadkowości alegoryczności i symbolizmu (M.) 

Na wystawie: „Rozpacz № 54, „Disce puer latinam et faciam te Mości Panie” № 303. (K. w)

Gierymski MaksymiIjan. 

(Ur. w Warszawie w r. 1846, zm. w Reichenhall w r. 1874). 

Kształcił się w warszawskiej szkole rysunkowej, do której wstąpił w marcu 1865 r., a którą w lipcu tegoż roku opuścił. Potem studjował (1867 – 1868) w akademii monachijskiej u profesorów Anschiitza, Wagnera, Strehubera i Pilotego. Malował też w Monachium pod kierunkiem słynnego, batalisty Franciszka Adama. Malarz wielkiego talentu, kolorysta znakomity. Szczególnie pięknie umiał oddawać stronę pejzażową swych obrazów. Malował epizody wojskowe, polowania z czasów rococo, sceny ludowe, pejzaże. Z wielkiej liczby jego utworów wymieniamy niektóre: «Krajobraz leśny», «Krajobraz wiosenny», «Krajobraz południowy», «Łazienki», «Teatr w Łazienkach», «Sosny», «Brzózka», «Dworki na przedmieściu», «Noc», «Dworek wiejski w noc księżycową», «Alarm w obozie wśród lasu», «Zwiady na forpoczcie», «Oddział ułanów przechodzący przez zamarzłą rzekę», «Pojedynek Tarły z Poniatowskim», «Powrót pana Tadeusza», «Pogrzeb», «Wieczornice», «Polowanie par force». «M. P ). 

Na wystawie: «Szarża kawaleryi» № 297, «Strzelec z koniem» № 357, «Koń» № 359, «Sosny» № 367, «Na polowaniu» № 369, «Brzózka» № 378, «Artylerja» № 381, «Koń» № 387, «Siedem rysunków» № 492, (K w.).

Gładysz Jan. 

(Ur w Poznaniu około r. 1762, zm. w Warszawie w r. 1830). 

Kształcił się w malarstwie w Niemczech i we Francyi. Malował przeważnie portrety, jako to: Napoleona I, Jana Henryka Dąbrowskiego, ks, Józefa Poniatowskiego, ministra Łubieńskiego, szambelana Jerzego Wilczewskiego, portrety OO. Kapucynów do klasztoru warszawskiego it. d Malował też krajobrazy, jak np: «Widok Warszawy z Pragi», «Widok na Wisłę z Młocin», «Widok na Wisłę z wiatraku młocińskiego» i obrazy religijne, między innymi: «Św. Cecylię» dla kościoła bernardyńskiego w Warszawie. Obrazy Gładysza są niewielkiej wartości artystycznej. (M., R.). 

Na wystawie: «Portret ministra Łubieńskiego» № 53, «Portret Franciszka Nakwaskiego jako prefekta departamentu» № 350 (K w).

Głowacki (Jan) Józef Hilary. 

Malował między r. 1800 a 1850, w Warszawie). l Kształcił się w Wilnie w szkole malarskiej, pod kierunkiem Rustema i sztycharza Sandersa Po zwinięciu szkoły, całe szeregi młodych artystów rozproszyły się po całej Litwie. Pomiędzy nimi był Głowacki, późniejszy dekorator warszawskiego teatru. (M.) 

Na wystawie: »Obraz treści religijnej» № 152, «Portret» № 200. (K.w.).

Godecki Michał. 

(Ur. w Warszawie r. 1843, zm. tamże w r. 1872.)

Po skończeniu szkół wstąpił do akademji sztuk pięknych w Warszawie, a po zniesieniu jej udał się na dalsze studja do Monachjum. gdzie pierwsze prace swoje wystawiał. Zyskały mu one uznanie Kaulbacha, który go nie tylko wyróżniał, ale i swoją, przyjaźnią, zaszczycał. Malował głównie obrazy historyczne, między innemi: „Ruiny starego zamku”, „Grosz wdowi”, „Złoty wiek”, „Pokusa”, „Sieroty”, „Wojewoda”, „Marja”. Stworzył też kilka portretów i obrazów religijnych, oraz wiele studji i szkiców farbami i sepją. Zmarł przedwcześnie na suchoty. (Pr.). 

Na wystawie: „Głowa Chrystusa” № 522; „Portret autora” № 523. (Kw.).

Gotlieb Maurycy. 

(Ur w Drohobyczu w r. 1856, zhimv Krakowie w r. 1879.)

Kształcił się w akademji malarskiej w Wiedniu, następnie u Matejki w Krakowie, wreszcie w Monachjum. Był on malarzem historyczno-rodzajowym wielkiego talentu, obrabiającym głównie tematy wschodnie, np. „Chrystus przed sądem”, „Chrystus w Kafarnaum”, „Uriel Acosta”, „Szylok i Jessyka”, „Arab”, „Żydzi w synagodze”. (M„ O. m.). 

Na wystawie: „Szkic z kupca weneckiego”, № 148; „Studjum głowy” № 150, „Szkic do Kazimierza i Esterki” № 243; „Szylok i Jessyka” № 292. (K. w.)

Grabowski Andrzej. 

(Ur. w Krakowie w r. 1833, zm. we Lwowie w r. 1886). 

Kształcił się w szkole sztuk pięknych w Krakowie, pod kierunkiem Stattlera, a następnie w akademji wiedeńskiej. Usiłował być malarzem rodzajowym, talentu jednak w tym kierunku nie posiadał. Był natomiast niepospolitym potrecistą. Malował z prawdą, bez rażącego realizmu. Jego portrety męzkie są o wiele lepsze od kobiecych. (M.). 

Na wystawie: „Portret” № 254.

Grassi (Grassy) Józef. 

(Ur. w Wiedniu w r. 1757. zm. w Dreźnie w r. 1838). 

Wykształcenie artystyczne otrzymał w Wiedniu. Był porrecistą prawdziwego talentu. Szczególnie pięknie malował portrety kobiece. Oto niektóre z nich: „Pani Grabowska (Sibillai) „Księżniczka Teresa Czartoryska (Hebe)”, „Józefowa z Morsztynów Ossolińska”, „Julja z Lubomirskich Potocka”, „Ordynatowa Zofja Zamojska” (cztery), „Helena z Przeździeckich Radziwiłłowa” „Krystyna Radziwiłłówna”, „Aniela Radziwiłłówna”. Z innych portretów wymienimy: „Ks. Józefa Poniatowskiego” (kilka), „Kanclerza W. Lit. Joachima Chreptowicza”, „Marszałka Stanisława. Małachowskiego”, „Jana Małachowskiego”, „Tadeusza Matuszewicza”, „Stanisława Potockiego”. „Portret własny autora” i „Prota Potockiego”. (M., R.). 

Na wystawie: „Książę Józef Poniatowski” 86 (K. w.).

Greim Jan. 

(Ur. w Warszawie 1860 zm. w r. 1888). 

Kształcił się najpierw w Petersburgu, następnie pod kierunkiem Matejki w szkole Krakowskiej. Talent wielce obiecujący, przejął się głównie kierunkiem swego mistrza. Wymalował jeden obraz, „Podniesienie Krzyża”, którego przedwczesna śmierć nie pozwoliła mu nawet skończyć. 

Na wystawie: „Podniesienie Krzyża” № 277. (K. w.). 

Grottger Artur. 

(Ur. w Ottyniewicach w Galicyi w r. 1837, zm w Amelie les Bains w r. 1867)

Uczył się u ojca swego Józefa, potem we Lwowie u Jana Maszkowskiego, następnie (1852-1854) w Krakowskiej szkole sztuk pięknych u Wojciecha Kornela Stattlera iWładysława Łuszczkiewicza, wreszcie (1855-1858) w akademji wiedeńskiej pod Geigerem, Rubenem, Mayerem i Blaasem. Grottger był delikatnym, poetycznym lirykiem narodowym w malarstwie polskiem. Głównie zaznaczył się swymi rysunkami, chociaż był też przepysznym kolorystą. Tworzył portrety, kompozycje religijne, ludowe, rodzajowe, wojskowe, krajobrazowe Malował akwarelą i olejno. Z cyklów rysunkowych zaznaczamy: „Warszawa”, kilka krajobrazówwłoskich, oraz „Dolina łez (Wojna)”, „Pochód”, prócz tego stworzył: „Walka Czerkiesów”, i akw), „Atak ułanów”, ..akw.), „Szkoła szlachcica polskiego” (cykl akw., „Polowanie z sokołem” (akw.), „Tegoczesne parki” (olej.) iw. i. (M.). 

Na wystawie: „Widok” № 133; „Szkoła szlachcica polskiego” № 144, 145, 146, 147, „Polowanie z sokołem” № 267 (K. w.). 

Gryglewski Aleksander. 

(Ur. w Brzostku, w Galicji w r. 1833, zm. w Gdańsku w r. 1879). 

Uczył się w szkole sztuk pięknych w Krakowie pod kierunkiem Wojciecha Kornela Stattlera i Władysława Łuszczkiewicza, a następnie w Monachjum pod kierunkiem Seebergera. Gryglewski jest najlepszym malarzem polskim krajobrazów miejskich i wnętrz starych świątyń i pałaców. Dobry rysownik i kolorysta, jest on twórcą obrazów: „Grobowiec Św. Stanisława w katedrze na Wawelu”, „Środkowa nawa kościoła Panny Marji w Krakowie” (z modlącemi się figurkami pendzla Matejki), „Wnętrze katedry Krakowskiej”, ..Wnętrze kościoła Dominikanów w Krakowie”, „Kaplica w kościele Marjackim w Krakowie”, „Ratusz w Krakowieu, “Krużganek bibljoteki Jagiellońskiej”, “Sukiennice”, „Sala w pałacu Wilanowskim” i w. i. (M.). 

Na wystawie: „Wnętrze pałacu Łazienkowskiego” W 141 i 142; „Wnętrze kościoław Bardyowie” M 143; „Sukiennice” A’1 144; „Wnętrze kościoła” Ab 271; „Wnętrze kościoław Sokalu” Ab 272; „Wnętrze kościoła” Ab 273; „Wnętrze kaplicy” Ab 536. (K. w.).

Gumiński Władysław Heljodor. 

(Ur. w Warszawie w r. 1822 zm. w Warszawie w r. 1898)) 

Kształcił się w Warszawie głównie pod kierunkiem Jana Feliksa Piwarskiego, a następnie w Wiedniu. Malował bardzo wiele i ozdabiał ilustracjami pisma tygodniowe. Był też nauczycielem rysunku w szkołach Warszawskich. Między innemi namalował „Widok Warszawy w noc księżycowa” i „Widok lasu” (T., R. k.). 

Na wystawie: „Pejzaż” № 249; „Pejzaż” № 261. (K. w.). 

Guyski Marceli. 

(Ur. w Krzywoszyńcach, w gub. Kijowskiej w r. 1830, zm. w Krakowie w 1893 r.). 

Poświęcił się rzeźbie Kształcił się głównie u prof. Amici w Rzymie; prócz tego w Bolonji i Florencyi. Był profesorem szkoły sztuk pięknych w Krakowie. Z prac rysunkowych zaznaczamy „Akt męski”. (A., R.k.).

Na wystawie: „Widok perspektywny kruchty klasztornej” (rysunek) № 482; „Daniele w trawach” № 483. (K. w.).

Hadziewicz Rafał.

(Ur. w Łukowej w Lubelskiem w r. 1803, zm. w Warszawie w r.)

Uczył się malarstwa w szkole warszawskiej pod kierunkiem Antoniego Brodowskiego i Antoniego Blanka, poczem studjował przez czas krótki w akademji drezdeńskiej, następnie w akademji paryskiej, wreszcie w Rzymie i Florencyi. Z wpływu jaki wywarł na niego ówczesny kierownik akademji paryskiej Antoni Jan Gros, nie otrząsnął się Hadziewicz nigdy. W latach 1839-1846 uczył rysunku w uniwersytecie moskiewskim. Od 1846 r. do chwili zamknięcia warszawskiej szkoły sztuk pięknych t. j do 1866 r. był w tej szkole nauczycielem malarstwa. Od 1866 r. do 1871 r. kierował szkołą rysunkową w Warszawie. Był lepszym nauczycielem, niż malarzem. Malował obrazy religijne (ołtarzowe), sceny biblijne i portrety. Między innemi wykonał obrazy: „Najświętsza Marya Panna ze Św. Joachimem i św. Anną”, „Św. Piotr Alkantary”, „Św. Walenty”, „Błogosławiony Jan Żurawek”, „Błogosławieństwo Jakóba przez Izaaka”, „Ruina Bursy przy ulicy Wiślnej w Krakowie”, „Głowa młodej niewiasty” i „Głowa starej kobiety”. Z portretów zaznaczamy: własny, matki autora, matematyka Józefa Bełzy, malarza Józefa Brodowskiego (młodszego) i malarza Jana Nepomucena Głowackiego. (M.).

Na wystawie: „Św. Franciszek”, № 40; „Portret Rastawieckiego” № 416. (K. w.).

Herncisz Emanuel. 

(Ur. w Oświęcimiu w r. 1858, zm. w r. 1889). 

Matejko, choć był dyrektorem nowej szkoły sztuk pięknych w Krakowie przez całe lat 20, szkoły malarzy młodych nie zostawił wcale, a ci co z .jego pracowni wyszli i co go w historycznem malarstwie naśladowali, tworzyli tylko blade kopje jego postaci. Do tych niewolniczych niemal naśladowców mistrza należy i Herncisz. Samoistności nie widać w nim zgoła, a choć zdradza pewną siłę, natchnienia i poczucia prawdy w nim niema. Koloryt również jest żywcem zapożyczony od Matejki. (M.). Na wystawie: „Wyświecenie czarownicy” № 227 (K. w.). 

Iwaszkiewicz Klemens. 

(Ur. na Litwie około r. 1804, zm. 1848). 

Malarz portretowy osiadły w Warszawie, przez niejaki czas był nauczycielem rysunków w szkołach Lubelskich. (R.). Na wystawie; „Marność nad marnościami” № 334 (K. w.).

Kaczorowski Piotr. 

Dzięki uprzejmości czcigodnego profesora W. Gersona otrzymujemy o artyście następujące informacje. „Piotr Kaczorowski urodził się w r. 1829 w miasteczku Iwaniskach w Opatowskiem i dziecinne lata tam przepędził. Okoliczności pomyślne zrządziły, że w dobrach Plauta, należących do kasztelanica Łempickiego, poznany z zdolności rysowniczych przez lir. Tomasza Łubieńskiego do Warszawy przyjechał, otoczony opieką rodziny tej, przodującej w zamiłowaniu do wszelkich wyższych idealnych dążności. Wstąpił do szkoły sztuk pięknych w r. 1845 na mocy uznanych zdolności; posuwał się w umiejętności rysowniczej prawidłowo, pomimo to, że dotknięty od dzieciństwa paraliżem prawej połowy ciała, miał prawą rękę skuloną i dłoń niewyrobioną, rysował też wprawnie ręką lewą, niezwykle silnie rozwiniętą. Doszedł w szkole sztuk pięknych do rysunku z natury, poczem wyjechawszy w strony rodzinne, począł samodzielnie sztukę malarską uprawiać. Z tej epoki studja i pomysły Kaczorowskiego, zaczerpnięte z życia wiejskiego, pełne były naiwnego poglądu na życie. – Samego sposobu patrzenia na postaciowe objawy przyrody nabrał w szkole pod kierunkiem Hadziewicza, Piwarskiego i Zaleskiego, a pod prywatnym wpływem wysoko uzdolnionych kolegów. Była wówczas w pałacu Łubieńskich przy ulicy Królewskiej oficynka, do której piętra drugiego wchodziło się krętem! schodami w gotyckiej wieży umieszczonemi. W tych dwóch kwadratowych jej pokojach, quasi pracowniach, gnieździła się mała kolonja malarska, którą składali Rycerski, Dąbski, "Kaczorowski, a czasem Pillati, w samej zaś szkole kolegami najbliższymi Kaczorowskiego byli Brodowski, Cegliński, Gerson, Kostrzewski, Majewski Jerzy i Sypniewski. 

Znajomości w rzeczach sztuki nabrawszy w Warszawie, Kaczorowski zużytkował ją na dalekiej prowincji, a zamieszkawszy i ożeniwszy się w Chmielniku, tam pierwsze próby sposobów odnawiania starych obrazów w praktykę wprowadził. Kielce, a więc i Kieleckie miały wówczas prawdziwego miłośnika sztuki i jej krzewiciela w naczelniku powiatu Kieleckiego, Tomaszu Zielińskim, a powiat Miechowski-w Piątkowskim. Przyjechał do Warszawy w r. 1858 i tu w dalszym ciągu skrzętną około sztuki pracą dorobił się uznania w sferze umiejętnego odnawiania obrazów. Odznaczał się Kaczorowski w odnawianiu dawnych malowideł wielką, sumiennością, nie pozwalał sobie na przeróbki i dopełnienia, których się wielu odnawiających stare malarstwo w swej rzekomo artystycznej karjerze dopuszcza; wielką to było i zostało jego zasługą. Tym sposobem wybornie odnowił przedwczesnem werniksowaniem podniszczony znakomity obraz Simmlera „Śmierć Barbary”. W ciągu dwudziestoletniej pracy odnówczej, zgromadził zajmujący zbiór malowideł holenderskich przeważnie i rodzinie przekazał. Oprócz tych prac w dziedzinie malowania portretowego, kościelnego i potocznego nie jedną zajmującą wykonał pracę. Tu mieliśmy sposobność spotkać się z owemi naiwnie pojętemi obrazkami potocznemi, tu następnie w r. 1872 na konkursie Towarzystwa sztuk pięknych na temat miłosierdzie otrzymał Kaczorowski nagrodę pierwszą za obraz niewielkich wymiarów dobrze pomyślany i wykonany. Nieco później na prywatnym konkursie nagrodzonym został za obraz „Serca Jezusowego". Na wystawie Towarzystwa sztuk pięknych w całym szeregu lat wystawił następujące ważniejsze prace: „Madonnę”, „Dwa portrety”, „Św. Antoniego Pustelnika”, „Św. Piotra”, „Portret rodziny artysty”, („Nawiedzenie N. M. P.”, „Pielgrzyma rozdającego obrazki prostaczkom”, Przestrach matki”, „Wróżkę”, „Św. Mikołaja”, „Męczeństwo Św. Piotra”, „Św. Izydora”. Rysunek Kaczorowskiego jest przeważnie poprawny, koloryt dobry, sposób malowania nieśmiały, skutkiem dążenia do dokładnego wykończenia. Wątłe siły ręki prawej niewątpliwie niemało przyczyniły się do tego charakteru prac Kaczorowskiego. Umarł w Warszawie dnia 7 listopada 1891 r. W. G." 

Na wystawie: „Scena rodzajowa” № 209. (K. w.)

Kamiński Aleksander. 

(Ur. w Warszawie w r. 1823, zm. w Warszawie w r. 1886). 

Kształcił się w Warszawie, w prywatnej pracowni Aleksandra Kokulara (do r. 1843), potem przez cztery lata w Petersburskiej akademji malarskiej. Następnie udał się dla dokończę nia studjów do Rzymu i tam spędził przeszło lat dziesięć. Po powrocie do kraju był nauczycielem rysunkóww warszawskiej szkole sztuk pięknych. Był malarzem rodzajowym. Tworzył obrazy olejne i akwarele, przeważnie z typami ludowemi włoskiemi np: „Z rzymskiej Kampanji” i „Rzymianka”. Wykonał też portret Adama Mickiewicza z natury (wr. 1849 w Paryżu). Z portresu tego zrobił parę replik. (M., U.). Na wystawie:, Portret artysty” Aj 88; „Portret babki artysty” 101. (K. w.). 

Kaniewski Ksawery. 

(Ur. na Wołyniu w r. 180|, zm. w Warszawie w r. 1967)

Był uczniem Józefa Pitschmana w liceum kremienieckiem, następnie kształcił się w akademji petersburskiej wreszcie w Rzymie. Był profesorem warszawskiej szkoły sztuk pięknych od r. 1846 do jej zwinięcia w r. 1866. Malował przeważnie portrety, np. Ministra Turkułła, lady Seymour, Edwrardowej Rastawieckiej (żony autora „Słownika malarzów polskich”), własny i t. d. Narysował też dwa portrety Aleksandra Orłowskiego. Z innych utworów wspomnimy obraz „Grzegorz XVI przy Mszy św.”, do którego mu Papież pozował, wreszcie obrazy „Madonna” oraz „Filip i Aleksander Wielki”. (M). 

Na wystawie: „Portret mężczyzny” № 102, „Portret” № 173. (K. w.).

Kapllński Leon. 

(Ur. w Lisowie niedaleko Nowego-Miasta w Królestwie Polskiem w r. 1826, zm. w r. 1873 w Miłosławiu). 

Pierwsze lekcje rysunków i malarstwa pobierał u malarza amatora Seweryna Mielżyńskiego w Miłosławiu. Następnie uczył się w Paryżuu Ary Scheffera iJózefa Robert-Fleury. Wpływ te go ostatniego odbił się na utworach K-go. Najlepiej ze wszystkich rodzajów udawały mu się portrety. Niektóre są wprost wspaniałe. Z wielu utworów jego wymieniamy: „Obrona Częstochowy”, „Wernyhora”, „Stefan Czarniecki”, „Jan Chodkiewicz”, „Szlachta i lud”, „Bułgar”, „Włoszka”, Głowa chłopca”, trzy obrazy ilustrujące Mickiewiczowskiego „Pana Tadeusza”, („Ksiądz Robak”, „Sędzia i Klucznik”) i trzy do „Maryi” Malczewskiego („Marja” „Miecznik” i „Wacław”). Z portretów godne są zaznaczenia: Zygmunta Krasińskiego, Józefa Bohdana Zaleskiego, pułkownika Mikołaja Kamińskiego, ks. Adama Czartoryskiego, ks. Witolda Czartoryskiego, gen. Władysława hr. Zamoyskiego, gen. Wincentego hr. Krasińskiego, Jana hr. Działynskiego i Rogiera hr. Raczyń skiego. (M.). 

Na wystawie: “Bułgar” № 159, ,Szkic” M 360. (K..W.) 

Kasprzycki Wincenty. 

(Ur. w Warszawie w r. 1802, zm. w r. 1849). 

Kształcony za pomocą i protekcyą hr. Józefa Ossolińskiego, naprzód prywatnie pod Włochem Villanim, a następnie na wydziale uniwersyteckim. Robił głównie olejne widoki Wilanowa. Natolina, Morysina, Gucina i t. d., a nadto akwarelą wnętrza prawdę wszystkich pokojów pałacu Wilanowskiego. Większych rozmiarówpłótno Kasprzyckiego wyobraża „Widok placu Bankowego w Warszawie”, a nadto jest ładna kopja „Dzieci z figurkami,”. Był on przedewszystkiem sumiennym naśladowcą, tego co widział. (M.). Na wystawie: „Krajobraz” (Wilanów) № 73, „Portret pani Puchała” № 117, „Portret pana Puchały” № 119. (K. w.) 

Kokular Aleksander. 

(Ur. w Warszawie w r. 1793, zm. w Warszawie w r. 1846). 

Pierwsze nauki pobierał u pejzażysty Zygmunta Aogla w Warszawie, potem (od 1814-1818 r.) w akademji wiedeńskiej u Jana Lampiego (ojca}. Od r. 1820 do 1832 był nauczycielem malarstwa w liceum warszawskiem kks. Pijarów. Następnie miał prywatna szkołę malarstwa, a wreszcie był (1845-1846) nauczycielem b. szkoły sztuk pięknych w Warszawie. Jest twórca obrazów: „Zaślubiny Jagiełłyz Jadwigą”, „Edyp i Antygona”, „Perykles i Aspazja”, „Śmierć Pryjama”; portretów, niektórych nawet bardzo dobrych, jak: „Cesarza Mikołaja I”, „Namiestnika Paskiewicza”, „Przyrodnika Antoniego Wagi”, „Franciszka Radziszewskiego”, Franciszki z Wejnertów Radziszewskiej”, własnego i t. d. Malował też obrazy religijne, jak: np.: „Chrystus i faryzeusze”, „Czterej Ewangeliści”, „Św. Jan Kanty” i t. p. (M„ R.). Na wysiewie'. „Portret Franciszka Radziszewskiego” As 107; „Portret Franciszki z Wejnertów Radziszewskiej” As 108; „Portret” A» 183; „Portret” Aii 419; „Portret Aleksandra hr. Potockiego” (szczególnie dobry) Aś 498. (K. w.). 

Kolasiński Wawrzyniec. 

(Ur. we wsi Prada w Krakowskiem w r. 1777, zm. w Pilicy w r. 1846). 

Malował najwięcej obrazy religijne, jak np. „Najświętsze Imię Jezus”, „Nawiedzenie Św. Elżbiety”, „Święci Patronowie Polscy” i t. p. (R.). 

Na wystawie „Ostatnia Komunja” № 199; „Najświętsza Marja Panna” № 259; „Chrystus” № 485. (K. w.). 

Kolasiński Antoni. 

(Ur. w r. 1811, zm. w r. 1876) syn poprzedniego 

Poświęcił się malarstwu rodzajowemu, malując przeważnie kwiaty, jak np. „Kwiaty w wazonie”, oraz  portrety. (A.). 

Na wystawie: „Portret” № 203; „Portret” №  204. (K .w.) 

Kolberg Antoni. 

(Ur. we wsi Machory pod Żarnowem w pow. Opoczyńskim w r. 1816, zm. w r. ?) 

Kształcił się w Warszawie pod kierunkiem Antoniego Blanka i Antoniego Brodowskiego, potem przez trzy lata (od r. 1837) w Berlinie (w akademji sztuk pięknych i u prof. Wacha) wreszcie we Włoszech (1842 – 1848). Malował obrazy religijne i rodzajowe, oraz portrety. W tych ostatnich zwłaszcza celował. Z kompozycji religijnych wymieniamy: „Św, Trójca” (do archikatedry warszawskiej); trzy obrazy do kościoła w Dojlidach pod Białymstokiem, a mianowicie: „Zwiastowanie N. M. Panny”. „Święci Piotr i Paweł” i „Archanioł Michał” (ten ostatni z Rafaela); „Św. Jan Chrzciciel”; „Św. Emilja”. Z innych prac wspomnimy: „Żebrak rzymski z psem”, „Bandyta włoski”, „Głowa starca”, „Chłopiec uciekający z drzewem z lasu” „Dziewczynka oparta o klatkę”. K. robił wspólnie z Marconim freski w gmachu Towarzystwa kredytowego ziemskiego w Warszawie. Był też nauczycielem rysunku w szkołach warszawskich. (O. w., E. U.). 

Na wystawie: „Główka” № 37. (K. w.). 

Kondratowicz Daniel. 

Ur. na Żmujdzi w r. 1765, zm. w r. 1844). 

Kształcił się jeszcze w warszawskiej pracowni Smuglewicza. Był to tylko drewniany naśladowca; portrety natomiast robił wcale dobre, między innemi prałata wileńskiego Ksawerego Bohusza, poety Felińskiego i portret Michała Mycielskiego. (M.). 

Na wystawie: „Scena z życia” № 164; „Portret malarza’' № 340; „Portret córki artysty” № 341. (K. w.).

Koniez (Kuntze) Tadeusz. 

(Ur. w Krakowie przed r. 1700, zm. w Rzymie około r. 1780). 

Urodzony na Kleparzu pod koniec XVII wieku (zwący się Kuntze) biedny kuchcik biskupa krakowskiego Andrzeja Załuskiego, przez tegoż na naukę malarstwa do Rzymu posłany, kształcił się tam w pracowniach następców Maratty. Znany jest jedynie, jako twórca religijny i w swycli płótnach ołtarzowych jest niepoślednim artystą swego wieku. „Św. Florjan”, „Św. Wincenty a Paulo”, „Św. Jan Kanty”, Św. Stanisław Kostka” (na Wawelu), „Śmierć Św. Józefa”, „Św. Michał” i inne jeszcze religijne obrazy malował w Krakowie. Zostawił także cały szereg kompozycyj guaszowych. Był artystą wcale niepoślednim. (M.). 

Na wystawie: „Wieńczenie poety” 2; „Chrystus przed Piłatem” Jte 532. (K. w.). 

Konopacki Jan. 

(Ur. w Radomiu dnia 12 marca 1856 r., zm. w Warszawie dnia 18 listopada 1894 r., pochowany w grobach rodzinnych w Łowiczu). 

Po ukończeniu gimnazjum realnego na Kanonji w Warszawie i przejściu kursów rysunkowych pod kierunkiem profesora W. Gersona, wyjechał do akademji sztuk pięknych w Petersburgu gdzie przebywszy lat cztery-po otrzymaniu kilku medali srebrnych- udał się do Paryża-do akademji sztuk pięknych i tam zaczął swą karjerę artystyczną, zachęcony przez wybitne osobistości tamtejsze przez profesorów i akademików szkoły francuskiej. 

Pierwszy obraz przyjęty jednogłośnie przez jury na Salon paryski 1881 r. postawił Jana Konapackiego wysoko, jako artystę, przepowiadając mu świetną przyszłość. 

Drugim obrazem przyjętym na Salon Paryski 1882 r. zjednał sobie uznanie powszechne. Był w nim temat prosty, swojski a serdeczny, zrozumiały dla wszystkich, a malujący czystą i wzniosłą duszę artysty.

W następnym roku wyjechał do Włoch, poświęcając czas jedynie studjom z natury, krajobrazom tamtejszym i nauce. Obrazkiem, który dał na ówczesną wystawę Rzymską zwrócił na siebie uwagę inteligencji tamtejszej i dworu. Obrazek ten nabyła królowa Małgorzata, zaszczycając artystę słowami uznania. 

Po powrocie do kraju, otworzył pracownię w Warszawie, gdzie osiadł na stałe, ożeniwszy się z p. Władysławą Piotrowską, wnuczką stryjeczną Adama Mickiewicza. Lubiany, szanowany, ceniony, coraz częściej przypominał się publiczności ilustrując czasopismo „Kłosy“ i „Tyg. II.” 

Rysunki jego miały zalety wytrawnego artysty, a ujmowały zawsze prostotą układu i jasnością zawartej treści. Obrazki na wystawach warszawskich, zawsze znajdowały nabywców i cieszyły się zasłużonem uznaniem. Jubileuszowe album dla J. I. Kraszewskiego wykonane było przez J. Konopackiego z całą sumiennością, – zadawalając nawet najwybredniejszych krytyków. 

Po ustąpieniu p. Buchbindera artysty malarza ze stanowiska kierującego częścią artystyczną w „Tyg. II.” wydawcy powołali J. Konopackiego. Na tej posadzie zostawał jednak tylko niespełna dwa lata. Nieubłagane cierpienie nerwowe rozstrajało organizm i nie pozwalało pracować tak, jak tego pragnął – ustąpić więc musiał – wyjeżdżając zagranicę do lekarskich powag po ratunek. Wszelkie starania okazały się bezskuteczne; rwał się do życia, nieprzypuszczając, że dni jego już policzone. 

Do ostatniej chwili prawie rysował, do ostatniej chwili łudził się że zdrów będzie, że znowu zacznie pracować i żyć dla swej ukochanej sztuki Nieubłagana śmierć zabrała go w 39 roku życia, przerywając pasmo dni zacnego, szlachetnego człowieka i zdolnego mającego wielką przyszłość artysty. (Pr.). 

Na wystawie: „Główka kobieca” № 354, „Wiejska dziewczyna” № 543, „Coś się stało” № 545, „Wspomnienie z Capri’’ № 516. (K. w.). 

Kosiński Józef. 

(Ur. w Krakowie w r. 1753, zm. w r. 1321). 

Uczeń, zdaje się naprzód Bacciarellego, a następnie we Włoszech przez lat parę kształcony, „malarz nadworny” króla był on również twórcą licznych minjatur współczesnych a pod koniec życia i drobnych akwarelowych portrecików; z tych dwa, ładne, wizerunki muzyka Karola Kurpińskiego” i poety „Kazimierza Brodowskiego a także portret własny młodego artysty) bardzo subtelny i delikatny w technice. Był to drugi u nas miniaturzysta tego czasu Polak z nazwiska iz urodzenia. (M.) 

Na wystawie: „Portret marszałka ks. Lubomirskiego” (minjatura) № 449. (K. w.). 

Kotsis Aleksander. 

(Ur. w Ludwinowie pod Krakowem w r. 1836, zm. w Podgórzu pod Krakowem w r. 1877). 

Uczył się rysunku i malarstwa w krakowskiej szkole (od 1853) i w akademji Waldmiillera w Wiedniu (1860-1862) Studjował też w r. 1867 genre francuski w Brukseli. Był wytwornym igłębokim malarzem rodzajowym i znakomitym pejzażystą Malował przeważnie sceny ludowe polskie, jak np. „Pogrzeb górala”, „Pogrzeb i wesele”, „Wieczorna modlitwa kosiarza”, „Niedziela Zielna w Tatrach”, „Nócenia na wiosnę”, „Ostatnia chudoba”, „Snycerz wiejski”, „Psoty”. „Przewrócona maślnica”. Wymienimy też; „Kwiaciarka”, „Pisklęta”, “Przy stepie”, „Sprzedaż kartofli”. Ładne także są rodzajowo-portretowe prace K. jak: „Popiersie młodej blondynki”, „Skąpiec”, ”Starzec”, a zwłaszcza portret własny. W pracach K. jest widoczny wływ Artura Gottgera. (M.). 

Na wystawie: „Pisklęta” Na 149, „Kwiaciarka” № 270, „Sprzedaż kartofli” № 274. (K. w.). 

Kraszewski Józef Ignacy. 

(Ur. w Warszawie w r. 1812, zm. w San Remo w r. 1887). 

Znakomity powieściopisarz, poeta i publicysta był też pejzażystą amatorem. Kształcił się u Bonawentury Dąbrowskiego i w uniwersytecie wileńskim, w którym przebywał od r. 1829 do 1833. Rysował, malował olejno i akwarelą, oraz rytował na blasze miedzianej. Między innemi wykonał dwa rysunki do swej powieści „Poeta i świat”, rysował w czasie podróży po kraju widoki i postacie charakterystyczne, podróżując po Włoszech robił szkice, które wykończył w twierdzy Magdeburskiej, z czego powstało 65 dużych akwareli. Namalował też .między innemi „Dwór w Ossowie na Polesiu” i „Wjazd Radziwiłła do Rzymu w r. 1680”. (Ch., J, A.). 

Na wystawie: „Krajobraz Wołyński” № 213. „Kureń na Wołyniu № 335. (K. w.). 

Kudzinowicz. 

Malował w Warszawie między r. 1800 a 1820. Pochodził z Wilna. Gdzie się kształcił, – niewiadomo. Malował piękne minjatury. (Pr.). 

Na wystawie: «Portret damy wspartej na harfie» (minjatura: podp. r. 1809) № 461. (K. w.). 

Kwiatkowski Antoni Teofil. 

(Ur. w Pułtusku w r. 1809, zm. w Avallon (w Burgundji) w r. 1891). 

Był malarzem rodzajowym. Malował przeważnie akwarelą; między innemi: «Fantazja», «Apoteoza kobiety» i «Basza z odaliską» Wykonał kilka portretów Chopina, między nimi jedyne zdjęcie pośmiertne głowy mistrza tonów, w wykonaniu świetne. (A). 

Na wystawie: «Szkic» № 304; «Akwarela» № 307; «Akwarella» № 309; «Scena rodzajowa» № 310; „Głowa Chopina" Na 316; „Para" № 322; „Fantazja" № 326; „Fantazja" Na 329"; „Basza z odaliską" № 331. (K. w.).

Lampi Jan Chrzciciel (ojciec). 

(Ur. w Romeno pod Trydentem w r. 1751, zm. w Wiedniu Wr. 1830). 

Uczył się u ojca swego Macieja, a następnie w Salzburgu. Był słynnym portrecistą w swoim czasie. Namalował portrety: „Stanisława Augusta Poniatowskiego", „Katarzyny II", „Marszałka Stanisława Małachowskiego", „Biskupa Kajetana Ignacego Sołtyka", „Marszałka Kazimierza Sapiehy”, „Hetmana Ksawerego Branickiego z dwoma małymi synami”, „Ks. de Nassau”, „Gen. Czyża”, „Ministrowej Łubieńskiej”, tejżez synem, „Podskarbiny Kossowskiej”, „Teresy z Ossolińskich Potockiej z wnukiem Alfredem” i. w. i. (M., R.). 

Na wystawie: „Portret pani Wiemanowej” № 81; „Portret” № 83, „Portret Kajetana Sołtyka” Jfe 89; „Portret ks. Józefa Poniatowskiego” № 90; „Portret pani Petzoldt” № 92, „Portret Stanisława Sołtyka” № 93”, „Portret ministrowej Lubieńskiej z synem” № 97, „Portret Protowej Potockiej” № 100, „Rodzina Hauków i Lafontainów na spacerze w Łazienkach” № 168, „Portret Franciszka Kohlera” № 338. (K. w.). 

Lampi Jan Chrzciciel (syn). 

(Ur. w Trydencie w r. 1775, zm. w Wiedniu w r. 1837). 

Kształcił się w akademji wiedeńskiej pod kierunkiem Franciszka Cazanowy, Fiigera i Maurera, a następnie w pracowni swego ojca. Malował prawie wyłącznie portrety, w których był, podobnie jak jego młodszy brat Franciszek, naśladowcą ojca. Z prac jego wymieniamy: „Portret senatorowej Zacharkiewiczowej”, „d-ra J. Zaborowskiego”, „Tomasza Zaborowskiego”, oraz „Dziewczynka śpiąca” i „Dziewczynka drzemiąca na łóżku”. (M. R.) Na wystawie: „Portret pani O” № 85, „Portret Tomasza Zaborowskiego” № 91, „Portret damy” № 103, „Portret d-ra Zaborowskiego” № 106; „Portret” № 113; „Portret A. L. Zacharkiewiczowej” Jfę 116, „Portret pana O.” M 120, „Portret pana Lafontaine” M 153, „Portrecik tegoż” N? 154, „Portret p. Słupeckiej” „Ńś 156, „Portret” M 417. (K. w.). 

Laub (de Laube). 

(Ur. we Lwowie w r. 1788, zm, w r. 1842). 

Kształcił się prawdopodobnie u Fügera w Wiedniu Malował udolnie akwarele i minjatury. (M., Pr.). 

Na wystawie : “Portret hr. Adama Potockiego (akwarela)” № 488. (K. w.). 

de Laveaux Ludwik Stanisław. 

(Ur. we wsi Jaronowicach w pow. Jędrzejowskim w roku 1868, zm. w Paryżu w r. 1894). 

Kształcił się w krakowskiej szkole sztuk pięknych, oraz (od r. 1887) w akademji Monachijskiej. Był to malarz utalentowany. Malował sceny rodzajowe, krajobrazy i studja. Z utworów jego godne są zaznaczenia: „Z okolic Paryża”, „Ulica Paryża przy oświetleniu latarni gazowych”, „Przestrach” „Na targ”, „Praczki”, „Głowa wieśniaczki”, „Portret własny”. (T.). 

Na wystawie: „Przedmiejskie praczki” № 391. (K. w.). 

Leopolski Wilhelm. 

(Ur. w Drohobyczu w r. 1830, zm. w r. 1892). 

Zrazu przez lat 4 kończył wydział prawa we Lwowie, w r. 1852 przerzucił się na karjerę artystyczną. Najpierw kształcił się w malarskiej szkole krakowskiej pod Stattlerem imłodym Uuszczkiewiczem, a następnie w wiedeńskiej akademji. Głównem historycznem płótnem Leopolskiego jest „Zgon Acerna” mniejsze lecz lepsze „Klucznik Gerwazy z Pana Tadeusza” i „Przy nabożeństwie”. Był wcale zdolnym także portrecistą, najlepsze z pomiędzy nich są: „Józefa Brzostowskiego”, „Ludwika Skrzyńskiego”, „Kazimierza Grocholskiego”, „Lucjana Siemieńskiego”, ,sHoffmanowej”, „Cesarza Franciszka Józefa” i inne. (M.). Na wystawie: „Portret p. Mayzla” Jw 82. (K. w.). 

Lesser Aleksander.

(Ur. w Warszawie  w r. 1814, zm. w Krakowie w r. 1884). 

Kształcił się na wydziale sztuk pięknych Królewskiego uniwersytetu w Warszawie (przed r. 1830) pod kierunkiem Antoniego Blanka i Antoniego Oleszczyńskiego, potem przez trzy lata w akademji drezdeńskiej, wreszcie (po r. 1835) w Monachjum pod Schnorrem. W pracach jego widoczny jest wpływ studjów monachijskich. Lesser poświęcił się malarstwu historycznemu. Oto niektóre jego utwory: „Koronacja Leszka Białego”, „Ucieczka Grzymisławy z Bolesławem Wstydliwym”, „Hołd pruski”. „Wanda”, „Widok zakładu wód mineralnych w Warszawie z czasów Księstwa Warszawskiego”. Za najlepszą z jego prac jest uważany „Wincenty Kadłubek”. (M.). 

Na wystawie: “Sen Gedymina o żelaznym wilku“ № 228; „Ucieczka Grzymisławy z Bolesławem Wstydliwym” № 245. (K. w.) 

de Leseur Wincenty. 

(Ur. w Warszawie w r. 1745, zm w r. 1813). 

Urodzony w Warszawie w r. 1745 z ojca wojskowego pułkownika Fryderyka Leseur’a i z Polki, Anny z Rudkowskich. Oddany po r. 1765 Bacciarellemu na naukę, był jednym z pierwszych artystów polskich, zwał się sam często Lesserowiczem. Był on pierwszym i najgłośniejszym malarzem minjatur, kopjował także wielkie olejne portrety, z natury zaś robił całe szeregi minjaturowych portrecików. Życie zakończył w Warszawie. (T. Pr.). 

Na wystawie: „Portret” № 46. (K.w.). 

Leszczyński Stanisław. 

Król Polski 

(Ur. we Lwowie w r. 1677, zm. w Luneville (w Lotaryngii) w r. 1766). 

Był malarzem amatorem. Między innemi wykonał pastela. mi na papierze głowę Zbawiciela „Ecce homo!” i portret olejny Antoniego z Tęczyna Ossolińskiego, starosty sulejowskiego. (R.). 

Na wystawie: „Portret Antoniego z Tęczyna Ossolińskiego” Jns 1, „Portret Ossolińskiego” (minjatura) № 509. (Kw.). 

Lewiński. 

(Malował między r. 1850, a 1866 w Warszawie). 

O artyście tym nie można było żadnych pozyskać szczegółów. Sądząc z jedynego obrazka akwarelą „Mnich na pokucie” № 330, był malarzem utalentowanym i nader drobiazgowym w wykończaniu. (Pr.). (K. w.). 

Lipiński Hipolit. 

(Ur. w Nowym Targu w r. 1848, zm. w Krakowie w r. 1884). 

Odbywał studja w krakowskiej szkole sztuk pięknych i w Monachjum, poczem pracował w Krakowie pod kierunkiem Jana Matejki. Byl malarzem ludowo-rodzajowym niepospolitego talentu. Między innemi stworzył: „Przed procesyą Bożego Ciała”, Franciszek Józef I na okrężnem krakowskiem”, „Wesele krakowskie”, „Targ na Kleparzu”,  Targ na placu Szczepańskim”, „Wyjazd na targ”, „Scena z niedźwiedziem'’ (M.). 

Na wystawie: „Płókanie jarzyn” № 222; „Wesele krakowskie” № 225; „Wiosna” № 226. (Kw).

Lipski Władysław. 

(Ur. w r. 1824, zm. w r. 1873). 

Syn Jakóba, również malarza artysty, kształcił się w Sejnach i w Łomży, następnie ukończył w Warszawie t. zw. „kursy dodatkowe”. Był uczniem Kokulara, pracował na polu malarstwa w kierunku religijnym i portretowym. Po ukończeniu kursów był nauczycielem rysunków w szkole w Łowiczu, a następnie w gimnazjum realnem w Warszawie. Obrazy jego treści religijnej znajdują się niemal wyłącznie po kościołach prowincjonalnych. (Pr.), 

Na wystawie: „Portret” 61. (K. w). 

Lohrmann (lub Lormann) Antoni Fryderyk. 

Dobry rysownik i malarz, pensjonowany przez króla Stanisława Augusta na przedstawienie Bacciarellego. Rodem Niemiec. W późniejszych czasach był przy ks. J. Poniatowskim i miał mieszkanie pod Blachą. Wr. 1771 przebywał w Gdańsku, w roku zaś 1778 był już w Warszawie i malował tutaj liczne portrety, przeważnie pastelami. Był też dobrym minjaturzystą. (R.). 

Na wystawie: „Portret króla Stanisława Augusta” № 398 (K. w). 

Löffler Leopold. 

(Ur. w Rzeszowie w r. 1830, zm. w Krakowie w r. 1898.) 

Kształcił się w Wiedniu (od r. 1846), zrazu w akademji tamecznej, a następnie w pracowni Ferdynanda Waldmüllera. Potem studjował jeszcze w Paryżu i w Monachjum. Malował rzeczy rodzajowe i historyczne; wielce ceniony głównie za te ostatnie, zarówno w kraju, jak i zagranicą. Od r. 1877 przez lat blizko 20 był professorem szkoły sztuk pięknych w Krakowie. Podajemy tu szereg tytułów jego prac: Powrót z Jasyru”, „Śmierć Czarnieckiego”, „Powrót po napadzie Tatarów”, „Z bitwy pod Wiedniem”, „Książe Alba w pałacu Gerolstein”, „Karol Śmiaływ bitwie pod Murten”»), „Sceny z walk Greków o niepodległość”) „Ślub tajemny”, „Imieniny babuni”, „Swaty chłopskie”, „Intryga o spadek”, „Krewni ze wsi”, „Potrtret własny” i w. i. (M., T.) 

Na wystawie: “Imieniny babuni” № 217, «Powrót z niewoli tatarskiej» № 219, “Powrót po napadzie tatarów” № 223 «Wróżba № 224. (K. w.). 

Łepkowski Ludwik 

(Ur. w Krakowie w r. 1829, zm. w r. ?). 

Był uczniem Wojciecha Kornela Stattlera. Malował przeważnie akwarelą. Odtwarzał głównie stare zabytki. Malował też obrazy religijne. (O. m ). 

Na wystawie: „Sukiennice” № 208. (K. w.).

Łoś Włodzimierz. 

(Ur około r. 1849 w Slawucie, zm. w Monachium w r. 1888). 

Kształcił się przez trzy lata w krakowskiej szkole sztuk pięknych, a następnie w Monachjum, w akademji i u Józefa Brandta. Był malarzem rodzajowym, odtwarzającym z upodobaniem konie. Między innemi namalował: „Na pastwisku”, „Na jarmarku” i „Zadymka”. (T., R. k.). 

Na wystawie: „Wyścig” № 535. (K.w.).

Łosik Tomasz. 

(Ur. około r. 1849, zm. w Krakowie w r. 1896). 

Malował pejzaże, jak np. „W gaiku zielonym”, „O zachodzie” i inne. (R. k., T.).

Na wystawie: „Kokietka” № 246. (K. W.). 

Łukaszewicz Jozafat. 

(Ur. na Litwie w r. 1789, zm. w r. 1850)

Po krótkiej nauce w szkole Rustema, był od r 1817 uczniem wydziału malarstwa na uniwersytecie w Warszawie, a niebawem został tamże przybocznym malarzem W. Ks. Konstantego, dla którego robił przedewszystkiem obrazy wojskowe, rewje i bitwy, a nadto całe szeregi portretów. (M.). 

Na wystawie: „Portret kobiety” (minjatura) № 393, „Widok Szwajcaryi” № 520 (K .w.).

Łuskina Włodzimierz. 

(Ur. w Witebsku 1849 r., zm. w Krakowie r. 1894). 

Był pierwotnie urzędnikiem kolejowym, zdaje się inżynierem, w r. zaś 1878 zgłosił się do szkoły sztuk pięknych w Krakowie, gdzie jakiś czas kształcił się pod Matejką. Opuścił szkołę wcześnie i założył własną pracownię. Malował wiele w poważniejszym kierunku. Przytem pisywał. Wystawiał swoje utwory w Krakowie i zagranicą, gdzie obraz jego „Strejk robotników” znalazł uznanie. (Pr.). 

Na wystawie: „Fantazja” № 556. (K, w.).

Machniewicz. 

(Ur. około r. 1858 w Krakowie, zm. tamże w r. 1897). 

Kształcił się pierwotnie w szkole krakowskiej pod Matejką, którego wpływ, mianowicie też w kolorycie, znać u niego. Następnie w ciągu kilku lat pracował w Monachjum, poczem powrócił do Krakowa, Malował przeważnie, portrety, główki, studja. (Pr.) 

Na wystawie: „Portret dziewczynki” № 555. (K. w ). 

Malinowski Adam. 

(Ur. w Lublinie w r. 1831, zm. w Warszawie w r. 1892). 

Kształcił się w b. szkole sztuk pięknych w Warszawie, a następnie pracował pod kierunkiem Sacchetiego i Głowackiego. Potem wyjechał do Wiednia, gdzie był dekoratorem teatrów cesarskich, w pracowni, której przewodniczyli dwaj najsłyniejsi mistrze w tym rodzaju malarstwa: Katzky i Burkhard. Wezwany do Warszawy na starszego dekoratora wszystkich teatrów, pełnił te obowiązki do r. 1888. Malował też pejzaże treści swojskiej, jak: „Iluminacya Łazienek”, „Zachódsłońca”, „Polowanie na bekasy”, „Zima” i inne. (Pr.). 

Na wystawie: „Polowanie na bekasy” № 275, „Pejzaż” № 368, „Łazienki” № 399 (K. w.). 

Marconi Karol. 

(Ur. w Warszawie w r. 1826, zm. we Florencyi w r. 1864). 

Uczył się w Warszawie u Chiariniego, a następnie (1844-1850) studjował we Włoszech. Robił wspólnie z Antonim Kolbergem freski w gmachu Towarzystwa kredytowego ziemskiego w Warszawie, a także ozdabiał malowidłami wnętrza gmachów warszawskich: kościoła po-karmelickiego na Krakowskiem-Przedmieścin, pałacu Kronenberga i hotelu Europejskiego. Jest tez autorem prac: „Od Piaseczna”, „Od Warszawy”, „Kobieta” i „Głowa starca”. (O. m., T.). 

Na wystawie: „Głowa” № 4 70 „Kobieta” (wieś Czerniaków, akwarela) № 512 „Od Warszawy” (akwarela) № 513 „Od Piaseczna” № 514. (K. w.) 

Marszałkiewicz Stanisław. 

(Ur. w Warszawie w r. 1789, zm. w Warszawie w r. 1872) 

Kształcił się w Warszawie u Marcelego Bacciarellego i Antoniego Brodowskiego (od r. 1816), a następnie od r. 1830 w Dreźnie. Malował minjatury (portrety) na kości i na papierze. Najlepiej udawały się mu wizerunki popiersiowe. Między innemi wykonał portrety Napoleona, ks. J. Poniatowskiego, i w. i. Robił też kopje obrazów olejnych innych malarzy. Np. skopjował akwarelą obraz Franciszka Smuglewicza: „Król Kazimierz nadający prawa chłopom”. (O. m,). 

Na wystawie: «Książę Józef Poniatowski” № 305, „Napoleon I“ № 315, „Król Kazimierz nadający prawa chłopom" № 317, „Portret" Jfe 318, „Portret" № 319, „Portret" № 321, „Minjatura" № 332, „Portret pani..." № 394, „Portret Karoliny hr. Potockiej" № 420, „Portret dziecka" № 421, „Portret damy" № 422, „Portret Konstatego Tabęckiego" № 423, „Portret Anny Nakwaskiej" № 424, „Portret Dziekońskiej" Nś 425. „Portret ks. Józefa Poniatowskiego (w mundurze generała austryackiego) № 426, „Portret damy (jako Wenus)” № 427 „Portret ks. Radziwiłłowej” № 428, „Portret damy" № 429 „Portret J, Ursyna Niemcewicza” № 430 „Portret hr. Rzyszczewskiej” (z Radziwiłłów) № 431 „Portret Felińskiego (autora „Barbary”; № 432 „Portret ks. Gedroyć” (Białopiotrowicz) № 433,Portret damy" (jako Wenus) № 434 „Portret Ludwiki z Potockich hr. Kossakowskiej” № 435 „Portret ks. J. Poniatowskiego” Aś 436 „Portret damy” № 437 „Portret damy” № 438, “Portret Marszałka Stanisława Małachowskiego” № 439 „Portret króla Augusta 11” № 440 „Studjum ręki kobiecej” № 441 „Portret Cesarza Aleksandra I”, M Portret Stanisława Augusta” X? rąk” № 446 „Minjatura” Jf» 471 K: 507. (K. w.). № 442 “Mater Dolorosa” № 443 444 Rakoczy” № 445 „Studya „Portret ks. J. Poniatowskiego. 

Marteau Ludwik. 

(Ur. we Francji około r. 1720, zm. w Warszawie w r. 1805). 

Z życia uroczego pastelisty żadnych prawie nie mamy szczegółów. Pewnem jest to tylko, że już za Augusta III Marteau bawił w Warszawie, miał pracownię w blizkości Zamku, malował pastelami portrety króla, jego rodziny, najsłynniejszych piękności niewieścich i t. p. Marteau, podobnie, jak najsławniejsi portreciści i pasteliści tego stulecia utworów swych nie podpisywał; stąd niezmiernie trudno dojść, gdzie się takowe znajdują i które są autentyczne. O wartości przecudnych pastelów Marteau dają najlepsze pojęcie trzy wspaniałe jego kredkowe utwory: „Portret“ i owalne portrety dwóch ślicznych, młodych kobiet. (M.). 

Na wystawie: «Portret» (z czasów Stanisława Augusta) № 72; «Katarzyna Potocka» № 493. (K. w.). 

Maszkowski Marceli. 

(Ur we Lwowie w r. 1837, zm. w r. 1862). 

Kształcił się naprzód pod sumiennym kierunkiem ojca swego, malarza lwowskiego, poczem podążył do Wiednia, gdzie odbył studja w akademji pod kierunkiem prof. Geigera, następnie bawił w Dreźnie, aw końcu w Monachjum, gdzie Kaulbach pracami jego kierował. Wróciwszy do Lwowa, aby tworzyć samodzielnie, zmarł nagle w 25 roku życia. – Był on więcej rysownikiem, niż malarzem, co stwierdzały utwory jego pendzla; mimo to jednak był to młodzieniec wielkiego talentu. Portrety jego są: «Portret p. Głuchowskiego», «Portret matki», «Postać Słowackiego Ppod Piramidami’, «Popiersie młodzieńca», «Rafała Maszkowskiego»  i t. d. Z rodzajowych wykonał: «Zdjęcie z krzyża», dziecko. bawiące się kartami», «Głowa chłopczyka», «Cztery pory życia ludzkiego» i t. d. Na wystawie: «Portret Marcina Zawadzkiego» № 339. (Kw.). 

Matejko Jan. 

(Ur. w Krakowie w r. 1839, zm. w Krakowie w r. 1893). 

Kształcił się w Krakowie pod Wojciechem Kornelem Stattlerem iWładysławem Luszczkiewiczem, następnie w r. 18C8 i 1859, przez dziesięć miesięcy w akademji monachijskiej pod kierunkiem Anschiitza, wreszcie w akademji wiedeńskiej (w roku 1860) pod Rubenem. Ten potężny, a samodzielny talent stworzył u nas historyczne malarstwo, równe istniejącym u innych cywilizowanych narodów Europy Zachodniej. Oto tytuły niektórych jego obrazów: „Śmierć Wapowskiego”, „Stańczyk”, „Unja”, „Kazanie Skargi”, „Reyten”, ..Batory”, .Bitwa pod Grunwaldem”, „Hołd pruski”, „Sobieski pod Wiedniem”,  „Dziewica Orleańska”, „Śmierć Zygmunta Augusta”, „Wernyhora”, „Czytanie wyroku”. „Jan Kazimierz na Bielanach podczas pożaru Krakowa”, .Żacy krakowscy” i wi., oprócz masy rysunków, jak naprzyklad, cała serja portretów królów polskich. Malował też w wielkiej liczbie portrety, między któremi najznakomitszy i w ogóle między portretami świata jedno z pierwszych miejsc zajmujący, portret własny. Był przez lat dwadzieścia dyrektorem szkoły sztuk pięknych w Krakowie. Matejko stanowi największą chlubą malarstwa polskiego. Był to malarz, historjozof i psycholog zarazem. (M.). 

Na wystawie: «Syn Matejki na koniu» № 122; «Szkic do Iwana Groźnego» № 123; «Chmielnicki przed Lwowem» № 124; «Jan Kazimierz na Bielanach podczas pożaru Krakowa» № 125; «Uczta u Wierzynka» № 126; «Śmierć Zygmunta Augusta» № 127; «Wyjście żaków» № 128; «Leszek Biały» № 129; «Szkic do Grunwaldu» № 130; «Śmierć Leszka Białego» № 131; «Widzenie» № 132; «Gryfina i Leszek Biały» № 169; «Położenie kamienia węgielnego pod kościół Maryacki w Krakowie przez arcybiskupa Iwona Odrowąża»  № 266; «Zbroja» № 267; «Głowa w witrażu» № 352, «Sobieski z synami» № 361; «Portret» № 392; «Sobieski modlący się przed wyprawą pod Wiedeń» № 486; «Zawieszenie dzwonu» № 542; «Kazanie Skargi» № 593. (K. w.). 

Michałowski Piotr. 

(Ur. w Krakowie w r. 1800, zm. w Krzysztoforzycach pod Krakowem w r. 1855). 

Był uczniem Józefa Brodowskiego w Krakowie i Mikołaja Charleta w Paryżu. Wykształcony gruntownie według szkoły francuskiej, był jednak prawdziwie narodowym malarzem polskim. Ten najbardziej utalentowany w owym czasie malarz polski cieszył się i zagranicą wielkiem uznaniem. Malował olejno i akwarelą; rysował tuszem, sepją iołówkiem. Z licznych prac jego wymieniamy niektóre: “Portret Cesarza Mikołaja I”,.Wielki Książę Konstanty na koniu”, „dwa portrety cesarza Franciszka Józefa I” „Portret własny” „Portret siostrzenicy Tekli hr Ostrowskiej”, dwa „Portrety ks. Leona Sapiehy”. „Portret Pawła Popiela”, “Mohort”, „Oddział konnych Krakusów”,  Bitwa pod Somosiera”' „Ułan polski”, „Napoleon I z grenadjerami”, „Scena ludowa”, „Głowa chłopa, “Żyd na krowie”, „Młody żołnierz francuski”, „Koń perszeron”, „Popiersia pięciu żydów”, „Huzarowie austryaccy powracający z przeglądu”, „Siedząca dama” i t. d. (M,). 

Na wystawie: „Mohort” № 69, „Konie” № 160, „Przejażdżka” № 212, „Koń” (rysunek) №  528, „Portret Wielkiego Księcia Konstantego (akwarela) № 529, „Cent-Garde na koniu” (rysunek) № 534. (K. w.). 

Minasowicz Jan Klemens

(Ur. w Warszawie w r. 1797, zm. w Warszawie r. 1854). 

Kształcił się na wydziale sztuk pięknych w Królewskim uniwersytecie warszawskim, a potem w Paryżu i w Rzymie. Malował głównie portrety, jako to: Cesarza Mikołaja I, własny, swego ojca, matki, brata Józefa Djonizego (znanego poety), o. Bystrzyckiego prowincjała kks. Pijarów i Kajetana Kamieńskiego. Z innych prac wymieniamy: «Najświętsza Marja Panna Szkaplerzna», «Św. Franciszek Seraficki», «Wnętrze kościoła Św. Jana w Warszawie», «Wnętrze kościoła Św. Klemensa w Rzymie» i «Wnętrze kościoła Św. Agnieszki w Rzymie». Robił też kopje. M. był przez pewien czas nauczycielem rysunku w szkole obwodowej na Muranowie w Warszawie. (R., A.)« 

Na wystawie: „Kościół Św. Agnieszki w Rzymie” № 38 (K. w.). 

Mirys Sylwester. 

(Ur. we Francji w r. 1700, zm. w Białymstoku w r. 1788) 

Cudzoziemiec w Polsce osiadły, w swej produkcji portretowej należy do epoki saskiej, chociaż głównie tworzył w epoce stanisławowskiej. Jest on na wskroś przedstawicielem kultury włoskiej i żadnych narodowych cech, jako malarz, tak długo w Polsce pracujący, nie posiada. (M.). 

Na wystawie: „Matka Boska” № 582. (K. w.)

Molinary Aleksander. 

(Ur. w Berlinie w r. 1772, zm. w Dreźnie w r. 1831.)

Wykształcony w Niemczech portrecista. Namalował kilka portretów Cesarza Aleksandra I, a także portrety: Napoleona I, ks. Józefa Poniatowskiego, gen. Ludwika Kickiego i jego pierwszej żony Zofji z Matuszewiczów, namiestnika ks. Józefa Zajączka, gen. Maurycego Haukego i jego żony Zofji z Lafontainów, gen. Ignacego Blumera i jego żony Marjanny z Ceccopierich, generałowej Łubieńskiej, własny (minjatura) i inne (M., R.). 

Na wystawie: „Portret Kuhnela naczelnika zdrowia z czasów Księstwa Warszawskiego” № 55, „Portret generałowej Łubieńskiej” № 105 “Portret półkownikowej Minterowej“ № 155, „Portret pułkownika Mintera” № 157, „Portret damy” (Kleopatra ze żmiją) № 451, „Panny z książką w ręku” (minjatura) № 456, „Portret damy z mopsem“ (minjatura) № 462, „August hr. Potocki” № 500. (K. w.). 

Murzynowski Antoni. 

(Ur. w Warszawie r. 1818, zm. w Warszawie w r. 1896). 

Był wybornym portrecistą, którego można postawić obok Ksawerego Kaniewskiego i Józefa Simlera. Jego kompozycje kościelne są słabsze od portretów. Rodzajowych obrazów stworzył bardzo mało. Z prac jego zaznaczamy: „Kobieta uciekająca przed pożarem” i „Wnętrze pokoju”. (T.). 

Na wystawie: „Studjum” (Kobieta uciekająca przed pożarem, 750. (Kw.). 

Norblin Jan Piotr de la Gourdaine. 

(Ur. w Misy-faut-Jonne w Niższej Burgundji w r. 1745, zm. w Paryżu 1830). 

Uczył się we Francji, a następnie w Dreźnie pod Janem Casanovą. Malował i rysował bardzo wiele. Miał prywatną szkołę malarstwa w Warszawie, z której wyszli tacy, jak A. Orłowski, M. Gdański, J. Rustem Norblina z zupełną szłusznością nazwać można protoplastą malarstwa polskiego. Malował akwarelą i olejno. Z prac jego wymieniamy obrazy: „Bitwa pod Zborowem”, „Czesi ofiarowujący koronę chłopu”, „Jasełka”, „Murzyn bębniący”, „Zabawa towarzyska w parku”. „Portret własny'1, „Kostiumy polskie” (38 akwarel); rysunki: „Posiedzenia sejmowe”, „Oficer gwardji narodowej”, „Sceny z 1794 r. w Warszawie” (dwie), kilka portretów Suworowa, „Pożar pałacu Krasińskich”. Ma lewał też dekoracyjnie: w ogrodach „Arkadji” pod Łowiczem, w pałacu na Powązkach, w Natolinie. (M., R.). 

Na wystawie: «Łazienki» № 8; «Łazienki» № 9; «Krakowskie Przedmieście podczas zimy» № 10; «Krajobraz» № 11; «Odpust na Bielanach» № 13; «Karczma w Częstochowie» №  26; «Dwa widoki» № 27; «Krajobraz» № 31; «Krajobraz» № 32; «Wróżby dla Marji Antoniny» (według Kalosińskiego Dietricha, według zaś tradycji rodzinnej Norblinów-Norblina № 78; «Portret autora» № 327; «Kobieta ze świecą» (minjatura) № 448; «Scena z życia Achillesa» według wszelkiego prawdopodobieństwa Lebruna № 59. (K. w). 

Norblin Sebastjan Ludwik. 

(Ur. w Warszawie w r. 1796, zm. w r. ?). 

Syn Jana Piotra, był malarzem i profesorem malarstwa. (R.). Na wystawie: „Akwadukt” 25. (K. w.). 

Norwid Cyprjan. 

(Ur. w Warszawie w r. 1824, zm. w r. 1883). 

Uczył się rysować w Warszawie pod kierunkiem Kokulara. Jako młody człowiek udał się na długą emigrację do Paryża i tam zwłaszcza przebywał; trochę tylko bawił we Włoszech. Rysował utwory religijne, rodzajowe, pejzażowe; rytował wreszcie i litografował, lecz wszystko to robił miernie. Dwa jego rysunki o tematach religijnych, wykonane w Paryżu „Chrystus stąpający po falach jeziora” i „Chrystus przed kościołem są słabe i bezbarwne zupełnie. Niezłym za to jest rysunek piórem, robiony „W Pompei”, a przedstawiający mężczyznę w todze o kolumnę opartego. Umarł w Paryżu w zakładzie św. Kazimierza w wielkiej nędzy. (M). 

Na wystawie: „Faust w pracowni” № 403. (K. w.).

Oleszkiewicz Józef. 

(Ur. na Żmujdzi w r. 1777, zm. w r., 1830). 

Był uczniem Smuglewicza w Wilnie, poczem pojechał dla dalszych studjów do Paryża i w pracowni Dawida, kopjował „Transfiguracyę” Rafaela, „Achillesa i Patrokla” i inne. Po powrocie do Wilna w r. 1810, osiadł niebawem w Petersburgu i tam już stale aż do śmierci pozostał, malując obrazy ołtarzowe i religijne, a nadto wiele portretóww stylu empire, między nimi: „Ks. generała Czartoryskiego”. „Henryka Rzewuskiego” „Porucznika Reklewskiego” i t. d. (M). 

Na wystawie: „Portret porucznika Reklewskiego” № 531 (K. w.). 

Oleszczyński Antoni. 

(Ur. w Krasnymstawie w r. 1794, zm. w r. 1879). 

Zrazu wstąpił w Warszawie do urzędu, ale wkrótce począł objawiać zamiłowanie do rytownictwa, wysłano go więc w r. 1817 na studja do akademji Petersburskiej, a w r. 1824 wrócił do Warszawy z najwyższemi nagrodami. Potem wyjechał zagranicę przez Niemcy, Holandyę i Belgję do Paryża, gdzie rozpoczął studja ry. sunku, naprzódw pracowni akademika Jana Regnault, a następnie u rytownika Richomme. Cenione jego ryciny są: Rozmaitości Wspomnienia, Archiwum pamiątek artystycznych, literackich i historycznych. Najwięcej artystycznej wartości mają rytowane portrety, historycznych polskich osobistości jak: Kopernik, Jan Zamoyski, generał Dąbrowski, Kniaziewicz, Czacki i t. p. (M). 

Na wystawie: „Portret J. Słowackiego” № 147, „Jan III Sobieski” (rysunek) № 474 (K. w.). 

Orda Napoleon. 

(Ur. Worocewiczach gub. Grodzieńskiej r. 1807, zm. w r. 1883). 

Muzyk ceniony, literat głośny, był jednocześnie i rysownikiem, Studjów we właściwem tego słowa znaczeniu nigdzie nieodbywał. Traktował sztukę po amatorsku, wszakże wykonał mnóstwo rysunkówzróżnych okolic dawnej Polski, które pojawiały się już to w pismach ilustrowanych, już w osobnych wydawnictwach. (O. m., Pr.). Na wystawie: “Poryck” № 511. (K. w.). Orlikowski Paweł. (Ur. we Lwowie w r. 1808, zm. w r. 1881). Urodzony we Lw owie, wykształcony we Włoszech był pejzażystą, mało znanym, więcej amatorem aniżeli artystą; malował także krajobrazy na drzewie, które na wystawie lwowskiej zostawiły wrażenie przedpotopowych. (M.). Na wystawie: “Sosna z XVIII stulecia” № 503 (K. w.). 

Orłowski Aleksander. 

(Ur. w Warszawie w r. 1777, zm. w Petersburgu w r. 1832). 

Był uczniem Jana Piotra Norblina. Tworzył sceny potoczne, z życia ludu, wojskowe, karykaturalne, oraz głowy Celował w robotach gwaszowych i akwarelą, w rysunkach piórem, kredą, ołówkiem, tuszem chińskim i sepją. Olejne mniej mu się udawałyi robił ich niewiele. Rytował też na miedzi. Malarz europejskiej sławy, cieszył się rządkiem wzięciem i popularnością u współczesnych. Z pracami jego narodziło się prawdziwe narodowe malarstwo polskie. Z utworów jego wymieniamy: obrazy olejne: „Przechód taboru kozaków przez okolicę leśną”, „Scena ludowa”. „Widok morski”; akwarele: „Ojcowie i synowie”, „Przejście wojsk Napoleona I przez rzekę”, „Wjazd króla Jerzego III do Londynu”, „Obóz kozacki”, „Kozacy przy brodzie” i portret karykaturalny kasztelana Męcińskiego; rysunki: „Wzięcie Pragi”, „Obozowisko”, „Huzar na koniu”, „Szarża kawaleryi”, „Matka broniąca dziecko przeciw orłowi alpejskiemu”, „Weteran walczący z wilkiem”, „Ukaranie dziecka”, „Widok ulicy warszawskiej”, „Widok Nieborowa”, „Krajobraz z wiatrakiem”, „Krajobraz zmłynem”. Portret własny Orłowski wykonał kilkakrotnie. (M., R ). 

Na wystawie: „Typy wojskowe” № 14, № 15 i № 16, „Krajobraz № 17, „Kozacy” № 18, „Tatarzy” № 19, „Jeździec” № 20, „Lisowczyk” № 22. „Jeździec” № 24, „Karykatura” № 28, “Ks. de Ligne na koniu” № 29, „Pejzaż” № 33, „Bitwa pod Raszynem” № 42, „Husarz” № 161, „Bitwa” № 167, „Portret autora” № 174, „Kozak” № 215, „Kozacy” (minjatura) № 466, „Wnętrze stajni” (minjatura) № 467. (K. w.). 

Peszka Józef. 

(Ur. w Krakowie w r. 1767 zm w r. 1831). 

Syn mieszczan krakowskich, kształcił się naprzód w rodzinnem mieście pod Estrejcherem, a następnie w Warszawie w pracowni Franciszka Smuglewicza. W r. 1813 zawitał napowrót do Krakowa, gdzie w pięć lat później został pierwszym profesorem malarstwa przy uniwersytecie Jagielońskim i w tym zawodzie już do końca życia pozostał: Profesorem był miernym, uczniów też nie wykształcił żadnych. Namalował bardzo wiele portretów, jak rodziny Poniatowskich, Kossakowskich, d-ra Czesnaka i innych, także sześćdziesiąt kilka rysunków „Pomysłami do dziejów Polski” zwanych, „Jana Kochanowskiego” i t. d. Na wystawie: „Pojednani” Nb 397. (Kw.). 

Penther Daniel. 

(Ur. we Lwowie w r. 1837, zm. w r. 1887). 

Po krótkiej nauce rysunku w Krakowie, pojechał do akademji wiedeńskiej i tam odbył długie studja malarstwa, a w latach 1868 i 1869 uzupełniał swą umiejętność artystyczna w akademji monachijskiej. „Portret filozofa”, „Karola Libelta” i jego „Własny portret” w popiersiu są arcydziełami. Wszystkie utwory portretowe Penthera znajdują się w Wiedniu, gdzie stale osiadł i tamże umarł. Był też sumiennym kopistą dawnych włoskich i niderlandzkich płócien. (M.). 

Na wystawie: „Portret Seweryna Smarzewskiego” № 581. (K. w.). 

Pęczarski Feliks. 

Wszystkie prace jego noszą na sobie cechę szkoły düssel. dorfskiej. Malował między r. 1840 a 1860 charakterystyczne sceny życia Warszawy. Malarz suchy i sztywny. (Dz.). 

Na wystawie: „Kawiarnia w r. 1830 zwana Honoratką”, № 151, (K. w.). 

Pillati Henryk. 

(Ur. w Warszawie w 1832, zm. w Warszawie w r. 1894). 

Studjował w szkole sztuk pięknych w Warszawie, w Monachjum u Kaulbacha i we Włoszech. Malarz przeważnie historyczny, odtwarzał najwięcej sceny wojskowe polskie, np. „Zdobycie Stawiszcz”, „Szwedzi w Polsce”, „Sztab ks. Józefa”, „Powrótz jarmarku”, „Wnętrze szynku na Starem-Mieście w Warszawie”, wreszcie dwa humorystyczne, z zacięciem satyrycznem namalowane obrazy: „Turniej artystów” i „Rozejście się narodów”. Pillati był bardzo dobrym kolorystą. Talent swego czasu dużo zapowiadający (M.). 

Na wystawie: „Narzeczeni wilanowscy” № 190, „Rozejście się narodów” № 231, „Turniej” № 255, „Bitwa” № 258, “Utarczka” № 259, „Obrazek rodzajowy” № 260, „Handlarz koni” № 262 „Atak kawaleryi szwedzkiej” № 263, „Pożar w stajni” № 261 „Obłąkany” № 265, „Żebrak” № 238 (K. w.).

Pitschmann Józef. 

(Ur. w Tryjeście w r. 1758, zm. w r. 1834). 

Kształcił się w malarstwie w Wiedniu pod Fügerem i Lampim. Tamże w r. 1787 przyjęty został na członka akademji sztuk pięknych. Prace, należące do lepszych, są następujące: «Herkules, oddający królowi Admetowi małżonkę jego Alcestę, uprowadzoną z podziemia», «Dobrodziejstwa pokoju», «Pożegnanie Hektora» i t. d. Z obrazów religijnych malował kilka Madon, «Chrystusa błogosławiącego dzieci», «Św. Mikołaja», «Konstantyna W» i «Św. Helenę». Jako portrecista był także znakomitym Cały Lwów i cała Galicja, tworzy jedną pełną interesu galerję utworów Pitschmanna. (M.). 

Na wystawie: „Portret Euzebjusza Słowackiego” № 178; „Portret Salomei Słowackiej” № 172. (K. w.). 

Piwarski Jan Feliks. 

(Ur. w Warszawie w r. 1764, zm. w r. 1859). 

Artysta polski o zasługach znacznych, zarazem profesor, w szkole malarstwa w Warszawie, kształcił się w Wiedniu i tam już wykonał śliczną rycinę „Turek w zawoju”. 

Po powrocie do Warszawy został profesorem rysunków w szkole przygotowawczej do politechniki, następnie był nauczycielem w kilku gimnazjach warszawskich, aż w r. 1846 ofiarowano mu katedrę rysunków przy szkole sztuk pięknych. 

Z prac jego należy głównie wymienić następujące: naprzód trzy bardzo sumienne ryciny in folio, wykonane w latach 1847, 1848, 1849 do monumentalnej i publikacji lir. Tytusa Działyńskiego; a następnie w r. 1858 odtworzonych 16 litografji wybornych i jedna rycina według autoportretu Orłowskiego zr. 1820 do „Słownika malarzów polskich”. 

Umarł w Warszawie. Ze szkoły jego wyszło całe grono malarzy warszawskich, jak Gerson, Pillati, Józef Brodowski, Kostrzewski i inni. Główną, także jest jego zasługą, że był jedynym obok Kielisińskiego sztycharzem polskim. (M.). Rysował i malował przeważnie sceny charakterystyczne i pastelowe typowe z życia warszawskiego. Na wystawie: „Chłop z dzbankiem”, A« 30, „Odjazd do pólku”, J6 1G5. (K. w.). 

Pfanhauser Franciszek. 

Z pochodzenia Holender osiadł w Warszawie, między r. 1830 i 1850 malował bardzo udolne portrety a także restaurował obrazy. (Dz.). 

Na wystawie: „Portret półk. Anieli z Miaskowskich Petzold” № 50, „Portret pani Czaban” № 75. (K. w.). 

Płoński Michał. 

(Ur. w Warszawie w r. 1782, zm. w r. 1812). 

Syn majętnych rodziców, został oddany na naukę do pracowni Norblina, następnie kształcił się w Kopenhadze, Amsterdamie, a w r. 1806 pojechał do Paryża i tam wydał album z rycinami, pod tytułem „Recueil de 19 planches”. Do najlepszych jego rycin należą „Rycerz w zbroi”, „Żebrak bez nogi o kuli” iw. i. Prace jego w Paryżu zjednały mu imię wielkiego rytownika. Umarł w szpitalu obłąkanych przy klasztorze Bonifratrów w Warszawie. (M.). 

Na wystawie: „Głowa“ № 574; „Rysunki oryginalne” № 575. (K. w.). 

Podkowiński Władysław. 

(Ur. w Warszawie w r. 1866, zm. w r. 1895)

Około r. 1882 wstąpił do warszawskiej szkoły rysunkowej, która kierował Wojciech Gerson; potem studjował w akademji petersburskiej u prof. Willewalda. Od czasu pobytu dziewięciomiesięcznego w Paryżu (w r. 1889) hołdował impresyonizmowi. Zrazu kierunek ten objawiał się u niego skrajnie, jaskrawo. Widoczne to jest np. w portrecie Czesława Jankowskiego i w „Damach, grających w bilard”. Po jakimś czasie przyszedł do równowagi i tworzył naturalne kompozycye, w których niepospolity jego talent ujawniał się coraz więcej, jak np.: „Wieczór”, „Dzieci na słońcu”, „Ogrodnik z taczką”, „Łubin wsłońcu”, „W agreście”. Wykonał też wiele portretów, z których zwłaszcza dwa: pani. W. Ki pana Wł. Ost. – są wyborne. W ostatnich czasach skłonił się ku symbolizmowi. Z tej ostatniej epoki powstały takie dzieła, jak np. „Taniec szkieletów”, „Szał”, „Bajka” i niedokończony „Marsz pogrzebowy Chopina” z powodu których spadły na niego potoki pochwał i uwielbień, ale zarazem i grady zarzutów. (T.) 

Na wystawie: „Zaduszki” (sepją) № 289, „Portret pani K.” № 290, „Spotkanie” № 291, „Koń” № 388. (K. w.). 

Polkowski Józef. 

(Ur. w r. 1825, zm. w r. 1896).

Tematy do swych obrazów brał przeważnie z życia miejskiego. Był jednym z najcelniejszych ilustratorów pism tygodniowych. Udzielał też lekcyj rysunku w gimnazyach i szkołach prywatnych w Warszawie. (T.). 

Na wystawie: „Urszula Kochanowskiego” no 276. (K. w.). 

Poltz Daniel Ernest. 

Był nadwornym malarzem Augusta III. Urodzony w Saksonii długo przebywał w Warszawie, gdzie się. ożenił ir. 1739 dom na ulicy Piwnej kupił. Wpóźnym wieku wrócił do Drezna i tam umarł. (R.). 

Na wystawie: „Portret własny” № 341. (K. w.).

Postępska Agnieszka. 

0 ile się zdaje żona malarza religijnego Romana Postępskiego, jednego z wybitniejszych uczniów Rustema. Malowała minjatury. (Pr.). 

Na wystawie: „Madonna, spoglądająca na narzędzie męki, anioł trzymający koronę cierniową” (minjatura) № 450. (K .w.). 

Pruszkowski Witold. 

(Ur. w Berszadzie w r. 1846, zm. w Peszcie w r. 1896). 

Kształcił się w Paryżuu Tadeusza Góreckiego, następnie w akademji Monachijskiej u Strehubera i Anschütza wreście (od r. 1872) w Krakowie pod kierunkiem Jana Matejki. Był utalentowanym kolorystą. Tematy do swych obrazów lubił brać z czarownej krainy legend ludowych. Do najcelniejszych jego prac zaliczają się: „Kiedy ranne wstają zorze”, „Anheli”, „Niedziela Zielna”, Spowiedź Madeja”, „Noc Świętojańska”, „Świtezianki”, „Smok wawelski", „Wilkołak”, „Płanetnik”, „Gwiazda spadająca”, „Zaduszki”, „Jan Kochanowski przy zwłokach Urszulki”, „Umizgi”, i „Sielanka”. Zaznaczamy też jeszcze: „Spalenie świątyni”, i „Sen na kwiatach”. (T., R. k., U„ T. d.). 

Na wystawie: „Studjum” № 278, „Ofiarowanie korony Piastowi” № 296, „Zaczarowane skrzypki (tryptyk) № 300, 301, 302, „Portret Śmietańskiego artysty muzyka” № 385, „Portret pana K.” (rysowany węglem) № 480. (K. w.).

Redlich Henryk. 

(Ur. w Łasku w r. 1840, zm. w Warszawie około r. 1889). 

Kształcił się (w latach 1857 – 1863) wb. szkole sztuk pięknych w Warszawie, a następnie w Dreźnie i w Monachjum Poświęcił się przeważnie sztycharstwu. Z prac jego wymieniamy akwafortę „Żydzi w bibliotece” i kopje „Kazania Skargi” Jana Matejki. (A., O. m.). 

Na wystawie: „Kazanie Skargi (płyta do stalorytu)” № 145: „Dysputa” № 253, „W lesie (portrecik autora)” № 255. (K. w.) 

Reichan Alojzy. 

(Ur. we Lwowie w r. 1808, zm. w r. 1861). 

Syn Józefa Reichana portrecisty; uczył się naprzód w pracowni ojca, a potem u niemieckiego artysty Klimes’a. Przed r 1830 był w akademji wiedeńskiej, a następnie kształcił się we Włoszech, zkąd wróciwszy do Lwowa w 27 roku życia, tam nastałe osiadł i do śmierci wyłącznie portretowem malarstwem się trudnił. 

We Włoszech robił Reichan studja ludowe i krajobrazowe: „Bandyta włoski”, “Widok Neapolu”, portrecik „'Wilhelma Pecelli” i w. i. Za arcydzieło uważany jest portrecik młodego „Aleksandra hr. Fredry”, „Gustaw ze Ślubów Panieńskich”, portret „Macieja Skarbka Borowskiego”, “Dzieci artysty” i t. d. Rejchan był to wybitny malarz pełen nauki, a zarazem artysta o indywidualnym, jędrnym talencie. (M.). 

Na wystawie: „Minjatura” № 470, „Portret czworga dzieci” № 533, „Portret półk. Marcina Smarzewskiego № 580. (K. w.). 

Richter Józef. 

(Ur. w Dreźnie w r. 1780, zm. w Warszawie w r. 1837). 

Kształci się w szkole Zingga w Dreźnie. Był bardzo zdolnym pejzażystą. Z prac jego wymieniamy: „Wawel”, „Zamek w Ojcowie”, „Rynek w Starym Kazimierzu”, ,1’alac w ruinach w Łobzowie”, „Droga do Meissen”. Wykonał też mnóstwo pejzaży Puław i okolicy. Ilustrował „Pielgrzyma w Dobromilu”. Był nauczycielem rysunkóww konwikcie ks. Pijaróww Warszawie. (M.). Jj/c Na wystawie: „Krajobraz’ Aie 21, „Krajobraz AŁ 41. (K. w.). 

Rodakowski Henryk. 

(Ur. we Lwowie w r. 1823, zm. w r. 1894). 

Urodził się z rodziny, pochodzącej z Podola galicyjskiego. W r. 1845 ukończył studja prawnicze na uniwersytecie wiedeńskim. Wówczas dopiero odezwała się w nim na dobre i stanowczo krew artysty pełnego zapału, podążył więc do Paryża, gdzie w r. 1846 wstąpił do pracowni Leona Cognieta i kształcił się pod jego kierunkiem przez pięć lat. Pierwszemi utworami jego były: „Portret ojca i portret własny”, „Generała Henryka Dembińskiego”, „Wielki, en pied. portret Karola Fourier” i „Portret matki”, który zjednał malarzowi w Paryżusławę już stałą, zdolnego, wytrawnego portrecisty, tak że zyskał niebawem obstalunki portretów nawet od Francuzów. Takim był „Portret p. Villot”, „Hrabiny de Laborde”, „Pułkownika Müller Waldau”, „Barona Scipion de Rouze”, „Prezydenta Devienne”, „Marszałka Pellisier”, marszałków: „Mac-Mahon”, „Canroberta” i w. i. Z Polaków malował portrety: „Ks. Adama Czartoryskiego”, „Mickiewicza”, „Hr. Jana Działyńskiego”, „Leona Kaplińskiego”, „Hrabinę Wodzyńską”, „Panią Singer” i b. w. i. 

Wielkich historycznych scen z dziejów Polski zaczerpniętych kilka tylko Rodakowski wymalował, a mianowicie: „Odbiór jasyru przez hetmana Koniecpolskiego”, “Bitwa pod Chocimem”, „Hrabia Wilczek, błagający Sobieskiego o pomoc do Wiednia”, “Wojna kokoszą” i t. p. 

Ilustrował także w czasie pobytu we Francji, ładnemi kolorystycznie miłemi akwarelami, pieśni „Iliady i Odyssei”. Rodakowski był artystą wszechstronnym, o tein świadczą nietylko jego obrazy historyczne i portrety, ale także sceny i typy z życia ludowego. Wr. 1893 osiadł na stałew Krakowie i tu rozwinął zaraz wpływ artystycznej, wyjątkowej wytworności. Został prezesem Towarzystwa przyjaciół sztuk pięknych, a po śmierci Matejki nominacja jego na dyrektora szkoły sztuk pięknych była wkrótce zdecydowana i podpisana, lecz już jej nie doczekał. (M.). 

Na wystawie: „Szkic” № 268; “Portret d-ra Kaplińskiego” № 365; „I. Typy wiejskie. Wspomnienia z Polakicz” № 562; „II. Typy wiejskie. Wspomnienia z Połakicz” № 563; „Kaznodzieja (Kardynał)” № 564; „Portret matki” № 365; „Portret córki” № 566. (K. w.). 

Römer (Romer) Alfred. 

(Ur. w r. 1832 w Wilnie; zm. we wsi Karolinowie pod Kamajami w Święciańskiem w r. 1897). 

Uczył się rysunku pod kierunkiem Kanuta Rusieckiego, a następnie w Paryżu. Po r. 1871 wstąpił do akaderaji sztuk pięknych W Monachjum, w której przebył do 1874 r. Dużo rysował i malował, olejno ipastelami,atakże poświęcał się rytownictwu. Przeważnie tworzył portrety, między innemi: portret swojej żony i artysty malarza Szwoj nickiego. Oprócz tego malował wiele typów ludowych i karykatur. Z pod jego pendzla wyszło sporo obrazów religijnych do kościołów na Białej Rusi. (K. N. T. Wis.). 

Na wystawie: „Portret żony malarza” № 374; „Portret własny” № 377; „Portret Szwojnickiego” № 557. (K. w.). 

Roztworowski Stanisław. 

(Ur. w r. 1857, zm. w r. 1888 w Krakowie). 

Kształcił się. w Warszawie, Petersburgu i Krakowie. Był zdolnym malarzem, zwłaszcza w swych scenach historyczno-rodzajowych. Malował też ładne portrety i krajobrazy olejne. Wyliczamy tu tytuły niektórych jego prac: „Irydyon”, „Tannhauser i Venus”, „Miłość i sztuka”, „Amorek”, „Poranek”, „Portret dziecka”. (M., R. k.). 

Na wystawie: „Amorek” M 220. (K. w.). 

Roztworowski Stefan

(a nie Roztworowska Stefania, jak w K. w.). 

(Ur. w r. 1856, zm. w r. 1889).

Zdaje się, że równie, jak brat Stanisław, kształcił się w Warszawie. Malował przeważnie krajobrazy ze smakiem i poczuciem prawdy. (Pr.). 

Na wystawie: „Poranek” № 386. (K. w.). 

Rustem Jan. 

(Ur. w Konstantynopolu około r. 1770, zm w r. 1835). 

Z pochodzenia Turek urodzony w Konstantynopolu, zkąd, jako młodego chłopca przywiózł go do Polski ks. generał Czartoryski. Puławy zpolonizowaly go, a książę odkrywszy w nim zdolności do malarstwa, oddał go na naukę Norblinowi. Następnie uczył się w warszawskiej „malarni” Bacciarellego. Wr, 1798 powołany do Wilna, objął przy uniwersytecie katedrę malarstwa, którą do zwinięcia wszechnicy, w r. 1831 piastował. Umarł też w Wilnie bardzo starym w r. 1835. Rustem malował we wszystkich rodzajach, a więci wielkie kompozycje religijne, historyczne w stylu epoki empire, mnóstwo scen rodzajowych i wreszcie wiele portretów'. Prześliczny jest utwór „Popiersie młodej kobiety”, „Turek na koniu”. Drobne rysunki „Bóżnica”, „Domy mieszczańskie”, „Scena ludowa" i t. d. Rustem w tej epoce polskiego malarstwa zajmuje jedno zgłównych miejsc. (M). 

Na wystawie: „Portret d-ra Becu” № 177; „Portret olejnv Rafała Ślizienia”. № 489. (K. w.)

Ruśkiewiez Franciszek. 

(Ur. w Warszawie w r. 1819. zm. w Warszawie około 1880 r.) 

Malował pejzaże i obrazy rodzajowe, między innymi: „Widok z okolic Grochowa (pod Warszawą,)”, „Widok z okolic Krakowa’', „Z nad Prątnika”, „Widok leśny”, „Śpiące dziecko” (O. m., A.). 

Na wystawie: „Widok leśny” № 191. (K. w ). 

Rycerski Aleksander. 

(Ur. we wsi Speranda w Sandomierskiem w r. 1825, zm. w Paryżu w r. 1866). 

Był malarzem rodzajowym; malował też portrety. Z prac jego wydatniejszych są następujące: „Pożar Moskwy”, „Sesya pod namiotem”, „Staruszka nad książką”, „Matka Boska Bolesna”, „Wnętrze kaplicy na Wawelu”, portrety: własny, ojca autora i Alojzego Bomanowskiego. (A.). Na wystawie: „Matka Boska Bolesna” № 336, „Sesya komisyi pod namiotem, portrety biskupa Zadzika, hetmana Koniecpolskiego i Jerzego Ossolińskiego” (kopja z obrazu w zamku w Kieleckim)” № 524, „Sejm w r. 1638, na którym biskup Zadzik oskarżał Arjanów. Król Władysław IV na tronie, pieczętarze, senatorowie, duchowni i kilku świeckich (kopja z obrazów w zamku Kieleckim)” № 525, „Królewicz Władysław przyjmuje komisarzy polskich i szwedskich (kopja z obrazu w zamku Kieleckim)” № 526, „Pożar miasta, z którego dwaj jeźdźcy na rękach wynoszą wystrojoną niewiastę (kopja)” № 527. (K. w.).

Rypiński Karol. 

(Ur. w r. 1800, zm. w r. 1859 na Litwie). 

Gdy w Wilnie uniwersytet i szkoła malarska przy nim w r. 1831 zwinięte zostały, całe szeregi młodych artystów, naprawdę niedouczonych jeszcze na katedrze Rustema, rozproszyli się po całej Litwie, zarabiali jak mogli, ucząc rysunków i malarstwa po gimnazyach. Pomiędzy nimi znajdowali się i Karol Rypiński, który prawdopodobnie także zajmował się robieniem portretów, minjatur i prywatnemi lekcyami. (M.). 

Na wystawie: „Napoleon I” № 505. (K. w.). 

Rzewuski. 

Malował między r. 1830 a 1845 w Warszawie. Więcej amator, niż artysta z zawodu. Tworzył udatne minjatury. (Pr.). 

Na wystawie: „Portret damy z przepaską na czole (minjatura)” № 452. (K. w.)

Rzewuski Wincenty. 

(Ur. w r. 1803. zm. w r. 1866). 

Po skończeniu szkół pijarów w Piotrkowie kształcił się w malarstwie u Marszałkiewicza i jego naśladowcą w robieniu minjatur. (Pr.).

Sacchetti (Sachetti) Antoni. 

(Ur. w Wenecyi w r. 1790, zm. w Warszawie r. 1870). 

Kształcił się we Włoszech, był malarzem dekoratorem, równie jak jego synowiec, Napoleon. Malował widoki panoramowe, a także wykonał siedm wielkich malowideł olejnych, wyobrażających ćwiczenia wojsk rosyjskich i pruskich pod Kaliszem. Od r. 1835 do śmierci pełnił obowiązki dekoratora teatrów Warszawskich. (E. U., KL). 

Na wystawie: „Jezioro Czterech Kantonów” № 48, „Wybuch Wezuwjusza” № 69 (K. w.).

Seldlitz Józef Narcyz Kajetan. 

(Ur. w Warszawie 1789 r.. zm. tamże w r. 1845). 

Kształcił się najpierw przez dwa lata pod Z. Voglem w Warszawie, a od r. 1803 do 1809 w akademji Dredeńskiej. Po krótkim pobycie w Warszawie przeniósł się w r. 1810 do Krzemieńca, gdzie pozostawał do r. 1834, poczem znowu osiadł w Warszawie. Był przeważnie pejzażystą i więcej rysownikiem, niż malarzem. Prace jego są sumienne. (A., Pr).

Na wystawie: „Plac Zamkowy” № 68 (K. w.). 

Semiginowski Jerzy (Eleuter). 

(Ur. w Manajowie w r. ? zm r. 1711). 

Kształcił się w Rzymie podobno u jakiegoś Villaniego. Był malarzem nadwornym króla Jana III Sobieskiego. Malował, obrazy religijne, jak np. „Pan Jezus ukrzyżowany” „Św. Anna” „Św. Sebastjan” i Św. Roch”, oraz portrety, jak np. Jana III Sobieskiego, biskupa warmińskiego Jana Stanisława Zbąskiego i starosty korsuńskiego Stanisława Daniłowicza. Stworzył kompozycje: „Bitwa pod Wiedniem”, „Bitwa pod Parkanami” i „Geniusze w liczbie jedenastu, utrzymujące cyfrę księcia Lubomirskiego”, (R., G). 

Na wystawie: „Marja Kazimiera żona Jana III” № 491, „Jan III Sobieski” № 492, „Aleksander Sobieski syn Jana III” № 502. (K. w). 

Sidorowicz Zygmunt. 

(Ur. we Lwowie w r. 1848, zm. w Wiedniu w r. 1881). 

Kształcił się (od r. 1857) w akademji wiedeńskiej, a następnie (do 1878 r.) w Monachjum, Był uzdolnionym pejzażystą polskim. Namalował między innemi „Krajobraz letni”, „Krajobraz zimowy” i „Poranek”. (M., A.). 

Na wystawie: „Pejzaż” M 249; „Pejzaż” Ns 383. „Krajobraz” Ns 384. (K. w.) 

Simon Jan. 

(Ur. około r. 1810, zm. około r. 1870). 

Pochodził z rodziny osiadłej w Poznańskiem, a jako zdolny nauczyciel rysunków i portrecista został sprowadzony na Ukrainę do domów Lubowidzkich z Morozówki i Potockich z Peczary. Tu bawił lat kilka, następnie w Odesie, wreszcie powrócił do Poznania, gdzie umarł piastując urząd burmistrza. Malował przeważnie portrety, które są suche, choć charakterystyczne. (Pr.). 

Na wystawie: „Portret” № 58, „Ułan” № 185, „Portret trzech dziewczynek”. (K. w.). 

Simmler Józef. 

(Ur. w Warszawie w r. 1823, zm. w Krakowie w r. 1868). 

Był uczniem Bonawentury Dąbrowskiego i Jana Feliksa Piwarskiego, następnie kształcił się w akademji drezdeńskiej, wreście w Monachjum u Schnorra i Kaulbacha. Artysta prawdziwego talentu, malował przeważnie rzeczy historyczne w duchu Delaroche’a Gallaita i Pilotyego. Za najlepszy z jego utworów jest uważany obraz „Zygmunt August przy zwłokach Barbary”. Prócz tego namalował – „Przysięga Jadwigi”, „Katarzyna Jagiellonka w więzieniu w Gripsholmie”, „Pożegnanie Maryi” i inne. Jest też jednym z najlepszych portrecistów polskich. Między innemi wykonał portret Teodozyi z Krempskich Górskiej (matki Ludwika) Ludwika hr. Mycielskiego, Bobra, pani Ziemińskiej, Wilhelma Troszla w roli „Don Juana”, panią Reszkową i w. i; (M). 

Na wystawie: „Portret pani Reszke” № 87, „Przysięga Jadwigi”, № 138, „Portret Wilhelma Troszla w roli Don Juana” Ni 139, „Młodość Zygmunta” № 140, „Szkic do Barbary Radziwiłłównej”, № 146. (K. w.). 

Smokowski Wincenty. 

(Ur. w Wilnie w r. 1797, zm. około r. 1850). 

Malarz warszawski, choć w młodości swej należy do Wilna i do szkoły Rustema i rytownika Sanndersa, gdzie się naprzód kształcił. Wysłany następnie do Petersburga do akademji sztuk pięknych otrzymywał ciągle nagrody; ostatnią za wielki obraz przedstawiający „Śmierć Epaminondesa”. Potem bawił jeszcze jakiś czas w stolicy Rosji i robił małe utwory, lecz po zwinięciu uniwersytetu wileńskiego, opuścił zapalony akademik malarstwo i przerzucił się na studja medyczne. W r. 1835 został lekarzem i jako taki osiadł aż do końca życia w Warszawie. Wśród zajęć swego nowego zawodu, w chwilach wolnych malował portrety, pejzaże, wnętrza mieszkań, a nawet stylowe kompozycje – Portret Wójcickiego wcale pochlebnie świadczył o Smokowskitn, jako o portreciście, – rysował także tuszem: „Dwaj chłopi i dziewczyna” i „Krakowiak tańczący z dziewczyną” i szkic rysowany ołówkiem „Śmierć Czarnieckiego. (M.). 

Na wystawie: „Napoleon pod Wagram” № 193; „Prządka” № 194. (K. w.). 

Smuglewicz Franciszek. 

(Ur. w Warszawie w r. 1745, zm. w Wilnie w r. 1807). 

Wykształcenie artystyczne otrzymał od ojca swego Łukasza i od wuja matki Szymona Czechowicza, wreszcie (od r. 1763) od Antoniego Rafaela Mengsa w rzymskiej akademji Św. Łukasza. Wrócił z Rzymu do kraju około 1785 r. Był bardzo sławnym, wziętym malarzem w swoim czasie Malował obrazy religijne, historyczne, alegoryczne, rodzajowe i portrety. Miał w Warszawie prywatną, szkołę malarstwa, a następnie był (od r. 1797 do śmierci, to jest do roku 1807.) profesorem malarstwa w akademji wileńskiej. Bardzo wiele kościołówwróżnych miejscach posiada jego obrazy religijne. W katedrze wileńskiej są obrazy: „Rozmnożenie chleba na puszczy”, „Dwunastu Apostołów”, „Św Piotr w okowTach”, „Męczeństwo św. Stanisława” i „Św. Jan Nepomucen”. W kościele benedyktyńskim na Łysej Górze jest siedem wielkich obrazów: w wielkim ołtarzu „Trójca Święta, a po bokach po trzy obrazy z historji Krzyża Świętego iz życia Św. Benedykta. Z historycznych wymieniamy: „Przysięga”, „Sesja sejmowa”, „Powitanie cesarza Leopolda z królem Janem III”, „Uroczyste przyjęcie hetmana Żółkiewskiego przez króla Zygmunta III”, „Zgon Chodkiewicza pod Chocimem”, „Śmierć Adama Siemieńskiego pod Wiedniem”, „Czyn bohaterski Chrzanowskiej przy obronie Trębowli”, „Zgon Jakóba Jasińskiego”, „Wyjazd ks. biskupa Kajetana Sołtyka”, „Zatwierdzenie ustawy nadanej włościanom w Pawłowie w 1769 r.”, „Scypion Afrykański”. Z innych jego utworów zaznaczymy: „Wieśniacy i dzieci polskie”, „Krakowiacy w karczmie”, „Wieśniacy lubelscy”, „Widok Krzeszowic”, „Gen. Jakób Jasiński” (obraz alegoryczny), „Przyjęcie westalki”, „Portret własny”, “Ks. Hugona Kołłątaja”, „Portret Stanisława Augusta”. Dodajmy, że malował freską kaplicę przy cesarskim pałacu Michajłowskim w Petersburgu (w r 1800). (M., R., A. b )

Na wystawie: „Poselstwo” № 5; „Obrona Trębowli” № 163: “Z czasów Jana Kazimierza” №  211; „Bitwa pod Beresteczkiem № 501; „Król Stanisław Leszczyński” № 506. (K. w.).

Sokołowski Jakób. 

(Ur. w Wyczółkach w r. 1784 zm. w r. 1837). 

Syn starosty czułczyckiego, wmłodym wieku objawił wielki talent do rysunku, nie kształcił się w nim jednak systematycznie, tylko stanowczo był samoukiem. Wydał pierwsze u nas luźne litografje ze swych rysunków, przedstawiające studja psów i krów, w r. 1821 większą kompozycyę „Le mercredi des Cendres ou parti des traineaux a Willanów”, „Ułana prowadzącego bułanego konia”, , A. Orłowski w chwale”. Między r. 1818 a 1825 staje się Sokołowski humorystycznym przeważnie portrecistą Królestwa Kongresowego i dopiero w cennej humorystycznej tej galeryi najlepiej maluje się jego talent akwarelisty i jego samouctwo. (M.). 

Na wystawie: „Portret” № 324; „Zbiór rysunków piórkowych” (18 sztuk) № 516. (K. w.). 

Sontag J. 

(Panna udzielająca lekcyi rysunków w Lublinie między r. 1821 a 1828). 

Z urodzenia niemka, po kilku latach przylgnęła do tutejszego społeczeństwa i poczęła podpisywać się Sontag, zamiast jak przedtem Sonntag. Malowała bardzo udolne minjatury. (Pr.). 

Na wystawie: „Portret chłopczyka” (minjatura) № 447, „Portret damy w niebieskim szalu” (minjatura) № 464. (K. w.). 

Stachowicz Michał. 

(Ur. w Krakowie w r. 1768, zm. w r. 1835). 

Malarstwa uczył się u Piotra Molitura, rodem Czecha, w Krakowie. Przez całe życie, oprócz raz, na" krótko do Warszawy, nigdy ze swego miasta nie wyjeżdżał. Pozostał też i w kształceniu się i w całej swej malarskiej produkcyi całkiem na uboczu świetnego ruchu artystycznego Stanisławowskiej epoki. Był co się zowie samoukiem. Jako malarz religijny, jest Stachowicz słabym artystą mimo to, prawie wszystkie kościoły Krakowa posiadają obrazy ołtarzowe jego pendzla. Malował wiele, a mianowicie: „Targ zbożowy na Kleparzu”, „Spław wiślany na Kazimierzu”, „Sobótka”, „Konik zwierzyniecki”, „Obchód strzelców krakowskich”, „Kopalnie marmuru w Dębniku" i t. d. Z historycznych: „Wejście do Krakowa zwycięzkich wojsk ks. Józefa Poniatowskiego” w r. 1809 i wiele bardzo innych. (M.). 

Na wystawie: „Hołd Trzech Króli” (kopja) № 189. (K.W.).

Stattler-Stański Wojciech Kornel. 

(Ur. w Krakowie w r. 1800, zm. w Warszawie w r. 1882). 

Uczył się malarstwa na wydziale sztuk pięknych uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie pod Józefem Peszka, Józefem Brodowskim i Franciszkiem Lampim Następnie studjował w akademji Św. Łukasza w Rzymie. Poświęcił się malowaniu portretów. Między innemi wykonał w Rzymie portret Adama Mickiewicza w czasie pobytu poety w wiecznem mieście, a także portrety: ks. Adama Czartoryskiego, ks. Aleksandra Czartoryskiego, senatora Karola Soczyńskiego, swojej żony i własny. Namalował też obraz “Machabeusze”. Był profesorem malarstwa w szkole krakowskiej i położył wielkie zasługi zreorganizowaniem i podniesieniem z upadku, w jakim się przed nim znajdowała. Nie które jego portrety są po prostu znakomite. Przypominają one w wykończeniu mistrzów holenderskich. (M.). 

Na wystawie: „Portret żony” № 579. (K. w.). 

Straszyński Leonard. 

(Ur. w r. 1828 w Żytomierzu, zm w r. 1879). 

Kształcił się w akademji petersburskiej (1847 – 1849), w Paryżu i Brukseli. Był malarzem rodzajowym, w którego pracach widniał wpływ malarzy francuskich. Odznaczały się one mianowicie (a więcej jeszcze rysunki) lekkim, wesołym szykiem, właściwym malarstwu francuskiemu. Z prac Straszyńskiego wymienimy: «Zygmunt August i Giżanka», «Król Lear», «Błazen włoski», «W pracowni Marcellego Bacciarellego», oraz dwa szkice ołówkowe: «Artysta w pracowni» i «Artysta na balu». (M). 

Na wystawie: «Ukrainka» (akwarela) № 162; «W pracowni Bacciarellego» № 518. (K. w.).

Streitt Franciszek. 

(Ur. w Brodach w 1839 r., zm. w Monachjum w r. 1890). 

Kształcił się w szkole sztuk pięknych w Krakowie (od roku 1858), a następnie (od r. 1868) u prof. Engertha w wiedeńskiej akademji sztuk pięknych. Z kompozycyj jego niektóre wymieniamy, a mianowicie: «Katarzyna Jagiellonka», «Porwanie księżniczki Halszki Ostrogskiej», «Vive la Republique!», „Powrót do zagrody rodzinnej», «Wiosna życia», «Bachantka», «Wypoczynek Cyganów», «Wesoła gromadka», «Powrót z przechadzki», «Tyś nieniedrzeczny!», «Rendez-vous», wreszcie dwa obrazy ilustrujące utwory Adama Mickiewicza: «Świtezianka» i «Czaty». (A., O. m., R. k.). 

Na wystawie: «Marzenie» № 247; «Grajek» № 363. (K. w.) 

Stankiewicz Aleksander. 

(Ur. w Warszawie w r. 182 4, zm. w Rzymie w r. 1892). 

Był uczniem Briullowa w Petersburskiej akademji sztuk pięknych, a następnie (1850 – 1851) studjował w Rzymie. Był portrecista i malarzem rodzajowym, obdarzonym skromnemi zdolnościami. Między innemi wykonał portrety: Walerji z hr. Tarnowskich hr. Mycielskiej, Franciszka hr. Mycielskiego i Michała hr. Mycielskiego. Namalował też „Pifferaro”, „Rzymianka” „Włoszka”, „Głowa Włocha” i inne. (M.). 

Na wystawie: „Kobieta w zawoju” № 338; “Główka“ № 336; „Włoszka” № 478. (K. w.). 

Suchodolski January. 

(Ur. w Grodnie w r. 1797, zm. w Boimiu w r. 1875). 

Studja rozpoczął dopiero w r. 1832 (przedtem służył wojskowo) u Horacego Verneta w Rzymie, którego był potem przez cale życie naśladowcą.. Ukończył studja w r. 1835. Był batalistą, malującym niemal wyłącznie polskie sceny wojskowe, np.: „Obrona Częstochowy”, „Śmierć Czarnieckiego”, „Bitwa pod Raszynem”, „Zdobycie Saragossy”, „Pod Somo-Sierra”, „Przejście Napoleona przez Alpy”, „Biwak w Hiszpanji”, „Wachmistrz jadący drogą”, „Giermek Jana III”, „Wiosna we Włoszech”, „Lato na wyspie San Domingo”, „Jesień nad Renem”, „Zima w Rosyi”. Namalował też „Farysa”, mającego być ilustracją do znanego utworu Adama Mickiewicza. (M.). 

Na wystawie: „Wesele” № 188, „Somo-Sierra” № 187. „San Domingo” № 188, „Ucieczka” № 189. (K. w.). 

Szemesz Adam. 

(Ur. w pow. Słuckim w r. 1808, zm. w Wilnie w r. 1864). 

Malarstwa uczył się w b. uniwersytecie w Wilnie pod Janem Rustemem. Malował portrety, oraz obrazy religijne, histo. ryczne i rodzajowe. Za najlepsze z portietówsą uważane: Ewy Felińskiej i Ludwika Kondratowicza (.Władysława Syrokomli). Chętnie czerpał tematy do obrazówz pism Adama Mickiewicza. Między innemi stworzył obraz „Konrad, improwizujący pomiędzy aniołem i szatanem”. Talentu wielkiego nie posiadał, lecz był sumiennym i miłującym swą sztukę malarzem. (O. w.). 

Na wystawie: „Portet St Moniuszki” № 346, „Portret żony Moniuszki” № 347. (K. w.).

Szermętowski Józef. 

(Ur. w Bodzentynie niedaleko Kielc, zm. r. 1833, w Paryżu, w r. 1876). 

Studja rozpoczął około 1850 r. w Warszawie pod kierunkiem Chrystjana Breslauera. W r. 1858 udał się na dalszą naukę do Paryża. Był jednym z najbardziej utalentowanych pejzażystów. Stworzył krajobrazy: „Zwaliska zamku w Bodzentynie” „Zamek i katedra w Sandomierzu”, „Kościółek wiejski w Krakowskiem”, „Pod góra Świętokrzyską”, „Studjum wioski polskiej”, „Zorza poranna”, „Las dębowy”, „Brzozy” i w. i. Obrazy rodzajowe, jak np. „Komunia Święta”, „Spowiedź”. Nadto malował wspaniałe sceny rodzajowe. Podpisywał się niekiedy: Szermentowski. (M.). 

Na wystawie: „Krajobraz” № 201, „Krajobraz” № 202, „Nauka w kościele” № 218, „Kościółek wiejski” № 244, „Kościółek wiejski” № 251, „Biednemu zawsze wiatr w oczy” № 396. , Kościółek wiejski” № 481, „Powrót z kościoła” № 484. 

Szykier – Siekierz Ksawery. 

(Ur. około r. 1860, zm. w Monachium w r. 1895). 

Uczył się w Monachium w szkole antyków i u profesora Hertericha. Między innemi wykonał wiele ilustracji do utworów poetów polskich, zwłaszcza Zygmunta Krasińskiego. (T.). 

Na wystawie: „Czerkies” № 370. (K. w.). 

Szymanowska Zofja (Lenartowiezowa). 

(Ur. w Otwocku w pow. Stanisławowskim w r. 1825, zm. w r. 1870 w Miłosławiu Wiel. Ks. Poznańskiem). 

Kształciła się w malarstwie u Erharta w Dreźnie, a następnie u Ary-Schaefera w Paryżu. Wr. 1850 zabrawszy ze sobą siostrzenicę Marję Mickiewiczównę, córkę wieszcza, osiadłaz nią w Rzymie, poświęcając się w dalszym w ciągu studjom malarskim. Wr. 1861 wyszła za Teofila Lenartowicza. Przeważnie malowała obrazy religijne, między innemi: głowę „Chrystusa według Guido Reniego. Z portretów zyskał sobie uznanie w Paryżu portret Heleny Mickiewiczówny wraz z siostrami, Marją i Heleną. Z pod pendzla jej wyszedł także portret Adama Mickiewicza malowany z natury, oraz kilka innych portretów. Malowałarównież wiele kopij. Kalendarz dla polaków 175-182 i Pr. (H). Na wystawie: „Stefan Batory” (kopja w pałacu Pitti) 16 51. (K. w). 

Ślendziński Wincenty. 

(Ur. w Skrebinach w gub. Wileńskiej w r. 1837, zm. w r. ?). 

Kształcił się w Wilnie i w szkole sztuk pięknych w Moskwie. Był malarzem rodzajowym. Namalował między innemi „Dzieci litewskie” i „Śpiąca dziewczynka”. (A.). 

Na wystawie: „Ostra Brama”. № 797. (K. w.). 

Świeszewski Aleksander. 

(Ur. w Warszawie w r. 1839, zm. w r. 1895). 

Kształcił się w Warszawie w akademji sztuk pięknych. Malował głównie pejzaże nieco konwencjonalne, wszakże znamionujące niezaprzeczony talent. (Pr.). 

Na wystawie: „Czarny Staw (widok)” № 375, „Krajobraz”, № 389. (K. w.). 

Świerzyński Saturnin. 

(Ur. w Krakowie w r. 1820, zm, w Krakowie w 1884 czy 1885 r.)

Kształcił się w szkole sztuk pięknych w Krakowie pod kierunkiem Wojciecha Kornela Stattlera. Malował portrety, oraz wnętrza i architektury. Był też nauczycielem rysunków w gimnazjum Św. Anny w Krakowie. Między innemi wykonał portret własny. (A.). 

Na wystawie: „Wnętrze kościoła Zwierzynieckiego w Krakowie” № 192. (K. w.).

Tegazzo Franciszek. 

(Ur. w Warszawie w 1829 r., zm. w Warszawie w r. 1879,). 

Kształcił się przez siedem lat w warszawskiej szkole sztuk pięknych pod kierunkiem profesorów Rafała Hadziewicza, Jana Feliksa Piwarskiego, Ksawerego Kaniewskiego, Chrystjana Breslauera i Marcina Zaleskiego. Następnie studjował w akademji petersburskiej. Był malarzem rodzajowym i religijnym. Wymalował zwłaszcza mnóstwo obrazów religijnych ołtarzowych. Niewielka cząstka tych prac znajduje się w kościołach warszawskich, reszta zaś w kościołach na prowincji i w Cesarstwie. Był ilustratorem pism tygodniowych warszawskich i zagranicznych, do których wykonał mnóstwo rysunków. Od września 1868 r. do chwili zgonu w ręku jego spoczywało kierownictwo artystyczne “Tygodnika Ilustrowanego”. Z obrazów, stworzonych przez T., wymieniamy: „Chrystus uśmierzający burzę”, „Anioł Stróż”, „Zosia” (z „Pana Tadeusza”), „Cicha modlitwa”, „Dziewczyna wiejska z okolic Warszawy”. (T.). 

Na wystawie: „Św. Józef z Dzieciątkiem”, № 547; „Święta Magdalena” № 548; „Krajobraz” № 549. (Kw.). 

Tępa Franciszek. 

(Ur. we Lwowie w r. 1828, zm. w r. 1889). 

Ostatni z plejady malarzy portretowych, którzy stanowią niejako Iwowsko-wiedeńską szkołę w malarstwie polskiem po roku 1850. Był najzdolniejszy, jako akwarelista. Po pierwszych naukach rysunku w pracowni Jana Moszkowskiego, podążył do akademji wiedeńskiej, gdzie studjował w pracowni Waldmüllera już w r. 1847. Z Wiednia udał się do Monachjum, gdzie w „Meisterschule” Kaulbacha także jakiś czas pracował; po tem odbył długą podróż na Wschód, szkicując w tej podróży pejzaże i typy wschodnie. Wróciwszy z niej podążył dla dokończenia studjów do Paryża i tam to nabrał ostatecznie wytwornego smaku.

Najpiękniejsze utwory jego są: „Dwa portrety własne artysty”, portrety: „Mikołaja Srzegockiego”, „Lobeskiego”, „Szczęsnego Tabińskiego”, portrecik „poety Jarosiewicza”, ale najlepszym jego utworem jest portret „Adama Mickiewicza”. W ogóle, we wszystkich swych utworach portretowych, Tępa jest prawie zawsze artystą bardzo wytwornym. (M.) 

Na wystawie: „Portret Mickiewicza” № 65. (Kw.). 

Tokarski Mateusz. 

(Ur. w Lubelskiem r. 1747, zm. w Warszawie w r. 1807). 

Był uczniem Smuglewieża, a potem Bacciarellego, którzy upatrzywszy w nim zdolności, wysłali go na koszt króla Stanisława Augusta do Rzymu. Po powrocie pracował w malarni królewskiej. Należy do najlepszych artystów polskich tej epoki. Usiłował naśladować Bacciarellego. Był dozorcą galerji królewskiej. Malował głównie portrety. (R). 

Na wystawie: „Portret Kajetana hr. Potockiego” № 496; „Portret Ignacego hr. Potockiego” № 497. (Kw) 

Topolski Maciej. 

(Ur. w r. 1766 na Wołyniu, zm. w Warszawie w r. 1812 lub 1818). 

Uczył się początkowo malarstwa minjaturowego u Lesseura, poczem przeszedł do szkoły Smugiewicza, z którym jeździł do Berlina, Wiednia i Rzymu. Malował przeważnie portrety, które odznaczają się podobieństwem i wykończeniem Szczególnych zdolności nie posiadał, był wszakże nader pracowity. (R.) 

Na wystawie: „Portret generała Żółtowskiego” № 348, (K. w.).

Varenne Karol de Santoire., 

(Ur. w Rouen w r. 1763, zm. tamże w r. 1834). 

Przybył w r. 1814 z Petersburga do Warszawy i objął w r. 1817 profesurę malarstwa przy wydziale sztuk pięknych w uniwersytecie warszawskim. Po trzech latach ustąpił ją Antoniemu Brodowskiemu. Kształcił się pod kierunkiem J. Verneta. Malował przeważnie piękne krajobrazy i widoki morskie. W roku 1832 opuścił Warszawę i powrócił do rodzinnego miasta, gdzie w nędzy w szpitalu tamecznym życie zakończył. (R.). 

Na wystawie: „Pejzaż” № 576 (K. w.). 

Vogel Zygmunt (zw. Ptaszek). 

(Ur. w Wołczynie w r. 1764, zm. w r. 1826). 

Choć miał nazwisko o niemieckiem brzmieniu, był jednak zupełnym Polakiem. Uiodził się w Wołczynie, a kształcił w Warszawie naprzód prywatnie, a potem wstąpił do szkoły Bacciarellego. Wysłany w podróż artystyczną do Krakowa i ruin zamków, jak Łobzowa,. Tęczyna, Ojcowa, Lipowca, Rabsztyna i t. d. Poczem wstąpił do wojska, w którym zostawał do roku 1795, wystąpiwszy zaś z onego rysował znowu widoki Puław, Wilanowa, Łańcuta i wiele innych, aż w r. 1804 został nauczycielem rysunku w warszawskiem liceum, w r. 1807 profesorem budownictwa w szkole artylerji i inżynierji, a w r. 1817 profesorem rysunku i perspektywy przy uniwersytecie warszawskim, którą też katedrę już do końca życia zajmował. Utwory jego są: „Widok Warszawy ze strony Pragi”, „Widok na Krakowskie-Przedmieście”, „Widok Powązek”, „Widok mostu w Łazienkach i Ujazdowa od strony pałacu”, „Klasztor i młyn”, „Zatoka morska pod Amsterdamem”, „Ruiny zamku Firlejów w Dąbrowicy” i t. d. (M.). 

Na wystawie: „Krakowskie Przedmieście” № 12; „Kaskada” № 23. (K. w.).

Waliszewski Stanisław. 

(Ur. w Warszawie w r. 1780, zm. tamże w r. 1809). 

Kształcił się pod kierunkiem Jana Regulskiego, słynnego rzeźbiarza na kamieniu twardym (urn. w r. 1807). Robił dla Regulskiego różne kopje. Malował też i portrety, bardzo sumiennie wykończone. (R.). 

Na wystawie: „Portret własny“ № 568. (K. w.). 

Wańkowicz Walenty. 

(Ur. w Kałużycy w r. 1799, zm. w Paryżu w r. 1842). 

Kształcił się u Jana Rustema w Wilnie, a następnie w akademji petersburskiej. Malował dobie portrety, oraz obrazy religijne drugorzędnej wartości. Między innemi wymalował piękny portret Adama Mickiewicza, na którym poeta jest wyobrażony w postaci stojącej „wsparty na Judahu skale”. Mickiewicz pozował do tego portretu w r. 1828 w Petersburgu i powiedział o nim. że takim chciałby przejść do potomności. Prócz tego wymieniamy portret Hieronima Hornowskiego i d-ra Rymarkiewicza (M.). 

Na wystawie: „Portret Mickiewicza (na Judahu skale w małej postaci)” № 35, „Portret” № 99, „Portret Mickiewicza (na Judahu skale) naturalnej wielkości” № 571, „Portret d-ra Rymarkiewicza” № 572. (K. w.). 

Wendorf. 

Panna, malowała w połowie XVIII wieku. Sądząc z jedynego obrazu na wystawie № 95 „Portret kasztelanki Rudzińskiej ksieni pp. Kanoniczek w Warszawie” musiała być raczej amatorką, niż artystką. Portret wymieniony jest ciekawym przyczynkiem do charakterystyki wieku. (Pr., K. w.).

Wiesiołowski Ludwik Roman. 

(Ur. w Poznańskiem w r. 1854 zm. w Warszawie w r. 1892)

Kształcił się w petersburskiej akademji sztuk pięknych, a następnie (od r. 1881 – 1887) studjował w Paryżu i we Włoszech. W r. 1887 otworzył w Warszawie pierwszą, szkołę malarstwa dla kobiet z zakresem akademickim. Do najcenniejszych prac jego należą: „Chrystus i jawnogrzesznica”, „Jałmużna u oo. Kapucynóww Rzymie”, „Dawid grający na harfie”, „Abraham i Hagar”. „Ofiary Tyberjusza”, „Wyspa syren”. Prócz nich zaznaczamy jeszcze: „W krainie marzeń”, „Do pieśni Wagnera”, „Wnętrze dziedzińca na Starem Mieście”, „Maskarada”, „Przy pieleniu”, „Pierwszy pocałunek” i „Pompejanka z gołębiami”. (R. k., Pr.). 

Na wystawie: „Lohengrin” № 288, „Do pieśni Wagnera” № 351, „Dawid grający na harfie” № 376, „Wnętrze dziedzińca na Starem Mieście” № 380. (K. w.). 

Wojniakowski Kazimierz. 

(Ur. w Krakowie r. 1772, zm. w r. 1812). 

Urodzony z ubogich rodziców, za opieką kanonika krakowskiego Sierakowskiego kształcony, przezeń też posłany został do Warszawy, do szkoły Bacciarellego i tam zaraz bo w r. 1790 zawód swój artystyczny rozpoczął. W dziewiętnastym roku życia był już głośnym w Warszawie przez obraz „Sesya Sejmu Czteroletniego w dniu 3 maja 1791 r.” potem malował wizerunki króla kilka razy, Sapiehów, Pociejów i t. d. Między jego utworami główne zajmują miejsce trzy portrety jego pendzla: jeden Napoleona z napisem, drugi księcia warszawskiego w polskim mundurze napisem:,Fryderyk August król saski, pierwszy książę warszawski, potwierdzi! i uposażył tę szkołę”, trzeci wreszcie ks. Józefa Poniatowskiego z mapa Księstwa w ręku, a pod nim słowa: „Pierwszemu założycielowi swemu-szkoła”. Wojniakowskiego uważać należy za najlepszego malarza portretów epoki Stanisława Augusta. Niestety, żył tylko zbyt krótko; przez hulaszcze życie, podszarpał zdrowie, nagle w sklepie na Starem Mieście w Warszawie w r. 1812 życie zakończył. (M.). 

Na wystawie: „Portret” № 43, „Portret” № 19, „Portret hr. Potockiej” № 551, „Portret owalny” № 552. (K. W.). 

Wolski Stanisław 

(Ur. w Warszawie w r. 1859, zm. w Warszawie r. 1894). 

Uczył się w Warszawie (u Wojciecha Gersona), w Krakowie i w Monachjum. Był utalentowanym malarzem rodzajowym odtwarzającym przeważnie sceny wojskowe. Talent jego rozwijał się szybko i bardzo obiecująco. Namalował „Epizod pod Hanau”(,Rekonesans”, „Scena pod lasem”, „Przed karczmą”, „Pocztyljon” wypadek w drodze)” „Dla chleba”, „Żniwo”, „Wypadek w cyrku” „Polowanie” i inne. (M., R. k. i Pr.). 

Na wystawie: „Epizod „Żniwo” № 358, „Pocztyljon z wojen Napoleońskich” № 293, Wypadek w drodze”. № 379, „Przed karczmą” № 582. (K. w.).

Wysocki Stanisław. 

(Ur. w Busku w r. 1805, zm. w Warszawie w r. 1868). 

Był uczniem Józefa Peszki w Krakowie. Rysował i malował portrety. (T.). 

Na wystawie: „Portret p Kehler” № 36, „Krajobraz” № 39. (K. w.).

Zabiełło hr. Henryk. 

(Ur. w Warszawie w r. 1788, zm. w r. 1850) 

Ze znakomitego domu herbu Topór pochodzący, urodzony w Warszawie, nauki kończył w Dreźnie, gdzie i malarstwa się uczył i różne sceny rodzajowe i krajobrazy sam rytował. Był zdolnym malarzem i rysownikiem nie bez talentu. Osiadłszy w Warszawie założył pracownię malarską, gdzie gromadził około siebie artystów. Tu malował wielki obraz do kościoła Św. Krzyża: „Św. Filomenę w więzieniu modlącą się do objawienia Najśw. Fanny”. Utwory jego treści wojennej, niezwykle miały powodzenie. Były to biwaki wojska polskiego, pułku jazdy w pochodzie, piechota na czatach i t. p. W Dreźnie malował „Krajobraz” „Rozłożyste drzewo”, „Starą wierzbę”, “Walącą się chatę”, „Wnętrze mleczarni”, dwie piękne akwarele: “Husarz na siwym” i drugi „Na białym koniu” i t. p. 

Otoczony czcią powszechną, pobożny, a pod koniec życia coraz bardziej dobrym uczynkom i modlitwie oddany, umarł w swojem mieście rodzinnem. (M., R). 

Na wystawie: „Wnętrze klasztoru (kopja)” № 229. (K. w.).

Zaleski Marcin.

(Ur. w Krakowie w r. 1797, zm. w Warszawie w r. 1877).

Kształcił się w rysunku i malarstwie w Krakowie, w Warszawie i zagranicą. Potem zajmował (do 1866 r.) katedrę perspektywy w warszawskiej szkole sztuk pięknych. Był bardzo utalentowanym pejzażystą miejskim. W wykonywaniu wnętrz kościelnych i pałacowych okok Gryglewskiego, nie ma sobie równego. Malował bardzo wiele. Pełniejsze jego prace są: „Wnętrze katedry Św. Jana w Warszawie”. „Wnętrze kaplicy Św. Kazimierza w Wilnie”, „Wnętrze komnaty królewskiej w pałacu wilanowskim” „Wnętrze pokoju E. Rastawieckiego w pałacu w Dołhobyczowie”. Z innych prac wymieniamy:. „Sakramentki” „Widok Żoliborza”. „Widok cytadeli w Warszawie”, „Rewja”. (M., Pr.). 

Na wystawie: „Wnętrze kościoła Św. Krzyża” № 230, „Ostra Brama” № 233, „Widok na dawny kościół popijarski” № 234, „Widok Zamku” № 2351 „Plac Zygmunta” № 236, „Kościół popauliński” № 237, „Widok Żoliborza” № 238, „Widok cytadeli” № 239, „Kaplica literacka” № 240, „Wnętrze kościoła Św. Jana”, № 241, „Wnętrze kościoła pijarów” № 242, „Wnętrze kaplicy № 105. (K. w.).

Zieliński Sylwester. 

(Ur. Warszawie w r. 1874, zm. w Warszawie w r. 1853). 

Był uczniem Kotarskiego i Marcellego Bacciarellego. Naśladowal w pracach swoich Aleksandra Orłowskiego. Między innemi wykona! farbami wodnemi trzydzieści obrazków religijnych. Robił malowidła ścienne w Zamku królewskim w Warszawie, w ratuszu Warszawskim i w kaplicy greckiej na Podwalu w Warszawie. Malował też dekoracje dla teatru Warszawskiego. (R.). 

Na wystawie: „Portret p. Leo” № 111( „Portret pani Leo № 112, „Portret” № 113. (K. w.). 

Zlemięcki Antoni. 

(Ur. w Warszawie w r. 1806, zm. w ? w r. ?) 

Najpierw kształcił się w Warszawie (u Aleksandra Kokulara), a następnie w Rzymie, w Paryżu i w Niemczech. Malował obrazy historyczne i rodzajowe, oraz portrety. Te ostatnie najlelepiej mu się udawały. Między innemi wykonał portrety: ojca swego Franciszka i marszałka Bielińskiego. Z innych prac zaznaczamy „Miłosierdzie Samarytanina”. (O. w.)

Na wystawie: „Portret Józefa Zacharkiewicza” № 118 „Krajobraz” № 207. (K. w.).

Żamett Albert. 

(Ur. w Wilnie około r. 1825, zm. w r. 1875). 

Uczeń akademji petersburskiej w której uzyskał złoty medal, poczem pracował na Litwie i Żmudzi. Powołany w r. 1850 do współudziału w ilustrowaniu Albumu Wileńskiego” w którym jego litewskie pejzaże przedstawiają: „Widok Werek”, „Czerwonego Dworu”,., Tuskulanum”, „Rybiszk?’. W r. 1853 posłany do Rzymu malował tam krajobrazy, między którymi np. „Arco Scuro”, „Widok lesistej doliny Włoch” i t. d. Zmarł w Wilnie, zaliczony do malarzy drugorzędnych. (M.). 

Na wystawie: „Widok z Albano” № 182, „Widok” № 195, „Widok” № 19G. (K. w.). 

Żygliński Franciszek. 

(Ur. w Krakowie w r. 1810, zm. w Krakowie w r. 1849). 

Kształcił się najpierw w Krakowie pod kierunkiem Wojciecha Kornela Stattlera, a następnie (w 1846 r.) przez krótki czas w Wiedniu. Był przeważnie portrecistą. Między innemi wykonał portret malarza Mikołaja Strzegockiego. (A.) 

Na wystawie: „Abraham wydała Hagar na puszczę” № 180. (K. w.).