REKONSTRUKCJA WSI WIELKOPOLSKIEJ

Stałą wystawę muzeum stanowią obecnie 53 (docelowo 70) obiek­ty architek­tury wiejskiej: głównie chałupy, budynki inwen­tar­skie i stodoły zestawione wokół owalnego placu w różnej wiel­ko­ści zagrody, które na obszarze 21 ha — wraz z ze­społem dwor­sko-folwarcznym, osiemnastowiecznym kościołem i pojedynczymi obiek­tami rzemiosła wiejskiego — tworzą układ przestrzenny zbli­żo­ny do naturalnej wsi wielkopolskiej z połowy XIX wieku. Na dzień dzi­siej­szy jest to jeden z najbar­dziej czytelnych układów tra­dy­cyjnej wsi nie tylko wśród skansenów polskich, ale i eu­ropejskich.

Prezentowane obiekty przeniesiono do muzeum z różnych stron Wielkopolski (m.in. okolic Cho­dzieży, Gniezna, Kalisza, Krotoszyna, Leszna, Nowego Tomyśla, Poz­na­nia, Trzemeszna, Uniejowa, Wit­kowa). Każdy z nich przybył tu ze swoją wła­s­ną historią udokumentowaną zazwyczaj krótkim zapi­sem (data powstania i naz­wis­ko fundatora) umieszczonym na którymś z jego elementów konstruk­cyjnych. Naj­starszy taki zapis pochodzi z 1602 r., najmłodszy zaś z 1935 r.

Poszczególne budynki i zagrody tworzące muzealną wieś wyposażone są w sprzę­ty, naczynia, narzędzia i odzież, które ilustrują warunki i sposób życia rodzin nie tylko utrzymujących się z pracy na roli, ale też i rzemieślników wiejskich: szew­ca, kołodzieja, garncarza. Wszystko to stanowi zaś wspa­niałą atmosferę przeszłości pozwalającą bezpośrednio zapoznać się z tym jak dawniej budowano, mie­szkano i mimo trudów pracy odpoczywano.

#wpedziekanowice #lednicamuzeum

Fot. J. Wieczorek, K. Turzyński