Antonio Canova

Książe Henryk Lubomirski jako Amor, Antonio Canova, 1786-1788 Wystawa w Muzeum-Zamku w Łańcucie (od 10 maja do 15 lipca 2008) prezentowała 14 dzieł Antonia Canovy (1757-1822), najwybitniejszego rzeźbiarza włoskiego okresu neoklasycyzmu.

Wystawa ta została przygotowana jako wspólny projekt Muzeum Narodowego w Krakowie, Muzeum-Zamku w Łańcucie, Fundacji Canovy w Possagno, Museo e Gipsoteca Canoviana w Possagno, przy współpracy Włoskiego Instytutu Kultury w Krakowie.

Głównym dziełem na wystawie jest znajdujący się w zbiorach Muzeum-Zamku w Łańcucie marmurowy posąg Książę Henryk Lubomirski jako Amor, wykonany przez Canovę w Rzymie, w latach 1786-1788, na zamówienie księżnej Izabeli z Czartoryskich Lubomirskiej, właścicielki zamku w Łańcucie. Pozostałe obiekty na wystawie pochodzą ze zbiorów

Museo e Gipsoteca Canoviana w Possagno (koło Treviso), rodzinnej miejscowości artysty. Pokazane są gipsowe modele i odlewy słynnych rzeźb marmurowych Canovy, m.in. Śpiący Endymion, popiersia: Heleny trojańskiej, Parysa, Pauliny Borghese Bonaparte (siostry Napoleona) oraz autoportret rzeźbiarza. Oprócz rzeźb wystawione zostały także obrazy Canovy wykonane techniką olejną i temperową. Pokaz dzieł włoskiego artysty uzupełnia zespół rycin z epoki przedstawiających jego najważniejsze marmurowe rzeźby.

Wystawie towarzyszyła publikacja zawierająca artykuły poświęcone życiu i twórczości Antonia Canovy oraz katalog pokazanych na wystawie dzieł, opracowana przez polskich i włoskich autorów (prof. Janusz A. Ostrowski, prof. Giuseppe Pavanello, dr Mario Guderzo, Barbara Trojnar, Giancarlo Cunial, Gabriella Delfini Filippi).

Antonio Canova (1757-1822), urodzony w Possagno, najwybitniejszy rzeźbiarz włoski okresu neoklasycyzmu. Tworzył najpierw w Wenecji, potem w Rzymie, gdzie osiadł na stałe; działał też w Wiedniu i Paryżu. Inspiracją dla niego była sztuka antyczna, zwłaszcza hellenistyczna. Tworzył grupy rzeźbiarskie i posągi głównie o tematyce mitologicznej, popiersia portretowe współczesnych osobistości, nagrobki. Zajmował się także malarstwem.

Najważniejsze dzieła Canovy: nagrobki papieży Klemensa XIV (1783-1787) i Klemensa XIII (1783-1792), Amor budzący Psyche (1787-1793), Perseusz z głową Meduzy (1801), Trzy Gracje (1812-1816), Napoleon jako Mars Pacyfikator (1806), Paolina Bonaparte Borghese jako Wenus Zwycięska (1804-1808).

Wystawę pod patronatem honorowym objęła JE ambasador Włoch w Polsce, Anna Blefari Melazzi.