Wystawa etnograficzna

Ekspozycja znajdująca się na trzecim piętrze Muzeum prezentuje wnętrze mieszkalne chaty kaszubskiej z przełomu XIX i XX wieku. W dwóch pomieszczeniach zostały zgromadzone eksponaty kultury materialnej, które obrazują wygląd izby głównej oraz pomieszczenia sypialno – bawialnego.

Wystawa jest bogata w różnego rodzaju narzędzia używane przez Kaszubów w życiu codziennym, poczynając od tych związanych z uprawą ziemi (cep, sieczkarnia, sierpy, wialnia), poprzez te, które były używane przez rybaków (grzebień na węgorze, kosze na ryby, łyżwy rybackie) aż po przedmioty, które znaleźć można było w kaszubskiej kuchni (centryfuga, maselnice, foremki do masła, koryta do wyrobu ciasta chlebowego).

Nie brak tu również eksponatów związanych z tkactwem (czesadła do lnu, kołowrotki, warsztat tkacki).

Kaszubi, inaczej Pomorzanie, są w prostej linii potomkami ludności, która w VI w. n. e. zasiedliła południowe wybrzeże Bałtyku aż po puszcze i mokradła położone nad Notecią. Po raz pierwszy na kartach historii nazwa własna – Kaszubi – pojawiła się w 1238 roku, gdy to papież Grzegorz IX tytułował Księcia Zachodniopomorskiego „dux Slavorum et Cassubiae,” co znaczyło „Książe Słowian i Kaszub". Kaszubi żyją dziś w dziesięciu powiatach: puckim, wejherowskim, kartuskim, kościerskim, gdańskim, bytowskim, chojnickim, słupskim, człuchowskim oraz lęborskim. Oblicza się, że żyje w nich około 600 tysięcy Kaszubów. Stolicą Kaszub jest Gdańsk (Gdúńsk), a ich herbem czarny gryf na złotym tle. Kaszubi mają także swój hymn: „ Kaszëbści marsz” autorstwa Hieronima Derdowskiego. Swe święto Kaszubi obchodzą 19 marca – jest to „Dzień Jedności Kaszubów.”

Kaszubi mają bardzo bogatą kulturę i tradycję. Posiadają swój własny język i literaturę regionalną. Najstarszym zabytkiem języka kaszubskiego były tzw. „Dutki ziemskie brzeskie” z początków XV wieku. Niestety dokument spłonął podczas powstania Warszawskiego.