Kromerówka w Bieczu

Kromerówka to wolnostojąca jednopiętrowa kamienica z tysiąc pięćset dziewiętnastego roku. Otynkowano ją na kremowo, czyli jasnożółto. Zbudowana została na planie zbliżonym do kwadratu. Jej boki mają długość około jedenastu metrów. Całość pokrywa czterospadowy dach kryty pomarańczową dachówką ceramiczną.

Wszystkie okna w budynku są prostokątne i zakratowane. W oknach zastosowano metodę zdobniczą zwaną gomółkami. Gomółki to szklane kółka o średnicy kilku centymetrów, obramowane ołowianymi ramkami. Wypełniają one całą powierzchnię okna.

Wejście do budynku znajduje się od strony północnej. Prowadzą do niego trzy stopnie. Drzwi są drewniane, zwieńczone półkoliście. Nad nimi umieszczono napis MUZEUM. Po prawej stronie od napisu wisi mała latarnia. Po obu stronach wejścia znajdują się zakratowane okna. Na pierwszym piętrze znajdują się dwa okna.

Na ścianie zachodniej umieszczono jedno okno na dole oraz trzy na górze. Otaczają je kamienne obramowania z ornamentem roślinnym.

Na ścianie wschodniej utworzono dwie płyciny. Płycina to płytka wnęka. Rozciągają się one na niemal całą wysokość i długość ściany.

Na ścianie południowej umieszczono okno i dwoje drzwi na parterze oraz dwa okna na piętrze.

Kromerówka jest oddziałem Muzeum Ziemi Bieckiej. Przedstawia historię Biecza i jego mieszkańców. Część ekspozycji poświęcono Marcinowi Kromerowi i Wacławowi Potockiemu - dwóm ważnym osobom związanym z miastem.

Dzwon Urban

Dzwon Urban pochodzi z tysiąc trzysta osiemdziesiątego drugiego roku. Zaliczany jest do najstarszych w Europie. Posklejany jest z kilkudziesięciu mniejszych fragmentów. Jego powierzchnię pokrywa wiele pęknięć, rys oraz dziur. Jedna z nich jest wyjątkowo duża i ma postrzępione krawędzie.

Dzwon w kształcie odwróconego kielicha ma kolor grafitowy. Jego wysokość to sto dwanaście centymetrów, a średnica w najszerszym miejscu u podstawy - sto dwadzieścia centymetrów. Grubość dzwonu wynosi około czterech centymetrów. Został odlany z brązu czyli stopu miedzi i cyny. Niegdyś ważył około jednej tony. Obecnie w wyniku uszkodzeń brakuje około jednej czwartej dzwonu. Składa się on z korony, czapy, płaszcza, wieńca i krawędzi dolnej.

Z górnej części dzwonu wyrasta korona. To cztery biegnące pionowo, a następnie krzyżujące się pod kątem prostym pręty. Czapa to górna część, która zasklepia dzwon. Płaszcz to główna część dzwonu. W dolnej części zwanej wieńcem dzwon się lekko rozszerza. Jego dolna krawędź jest zaokrąglona.

Pomiędzy czapą a płaszczem dookoła instrumentu umieszczono wypukłe cyfry rzymskie. To data powstania dzwonu: ANNO.DOMINI.MILLESIMO.CCC.LXXXII. W połowie płaszcza dookoła dzwonu biegnie rzeźbione zdobienie, tak zwany fryz. To dwie równoległe proste linie. Pomiędzy nimi biegnie falująca gałązka z listkami. Nad fryzem dookoła dzwonu umieszczono trzy miniaturowe sceny ukrzyżowania. Na krzyżu rozpięty jest Chrystus, a po obydwu jego stronach stoją dwie postacie.

Dzwon Urban prezentuje wysoką klasę średniowiecznego ludwisarstwa. Prawdopodobnie został odlany w ludwisarni rodziny Gallów w Nowej Spiskiej Wsi. Ludwisarnia to zakład rzemieślniczy, w którym odlewano przedmioty z brązu, spiżu, mosiądzu i miedzi. Najczęściej były to dzwony, lufy do dział, posągi oraz przedmioty codziennego użytku na przykład świeczniki.

Dzwon pierwotnie zawieszony był na dzwonnicy przy kościele pod wezwaniem Bożego Ciała w Bieczu. Obecnie znajduje się w Kromerówce, jednym z oddziałów Muzeum Ziemi Bieckiej. Ma ponad sześćset lat i był świadkiem najważniejszych dla miasta wydarzeń.

Tekst zrealizowano w ramach stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach projektu “Biecz – zobaczyć miasto Marcina Kromera. Udostępnienie kultury osobom z niepełnosprawnością wzroku”.

Godziny otwarcia