400-lecie konsekracji starego kościoła w Suchej

Z okazji obchodzonej w 2024 roku 400-lecia konsekracji kościoła w Suchej, w kaplicy zamkowej i sali historycznej zostały zaprezentowane eksponaty nawiązujące do tego wydarzenia, tworząc wspólnie mini wystawę.
Na ekspozycji można zobaczyć sztandar z 1883 roku, który znajdował się w suskim kościele. Z jednej strony przedstawia św. Józefa z lilią w ręku ze stojącym przed nim Dzieciątkiem Jezus odzianym w czerwoną szatę. Jezus wskazuje na serce, wokół niego znajdują się aniołowie trzymający symbole Męki Pańskiej. Z drugiej strony widać wizerunek św. Anny nauczającej Marię.
Można także zobaczyć archiwalne teksty, fotografie i pocztówki przedstawiające stary kościół i teren przykościelny.

Przez ponad sto lat, do 1533 roku, Sucha wraz ze Stryszawą i Lachowicami należały do parafii Mucharz. W 1614 roku fundator zamku suskiego Piotr Komorowski wybudował w miejscowości kościół, do którego chciał sprowadzić zakon Bernardynów. Niestety spotkał się z odmową zakonników, którzy działali już na terenie pobliskiej Kalwarii Zebrzydowskiej. Dlatego przez ten czas suskim kościołem zajmował się i posługiwał w nim ksiądz Łonowski. W tym okresie kościół należał do parafii zembrzyckiej.
W 1624 roku Piotr Komorowski zmagał się z chorobą oczu. Modlił się o uzdrowienie poprzez wstawiennictwo Stanisława Kazimierczyka, zakonnika pochowanego w kościele pw. Bożego Ciała na krakowskim Kazimierzu. Wówczas Piotr nawiązał kontakt ze zgromadzeniem kanoników regularnych laterańskich, którzy posługiwali w tymże kościele. Po uzdrowieniu kanonicy regularni przyjęli posługę duszpasterską w Suchej i osiedli w nowo wybudowanym budynku klasztornym.
Gdy rozstrzygnięto kwestię stałej posługi w świątyni, przystąpiono do utworzenia nowej parafii w Suchej. W tym samym roku, 16 listopada 1624 roku, upoważniono biskupa sufragana Tomasza Oborskiego do poświęcenia suskiej świątyni i znajdującego się na terenie kościelnym cmentarza. Konsekracja świątyni odbyła się 12 grudnia 1624 roku. Wówczas położono także kamień węgielny pod siedem kaplic, które Komorowski chciał wybudować wokół kościoła na wzór zespołu klasztornego w Kalwarii Zebrzydowskiej.
Rok później, 29 grudnia 1625 roku, Piotr Komorowski wpisał akt fundacyjny do ksiąg gromadzkich w Krakowie, a 7 kwietnia 1626 roku parafia w Suchej została erygowana w diecezji krakowskiej przez biskupa Marcina Szyszkowskiego. Pierwszym proboszczem suskiej parafii był przełożony konwentu kanoników regularnych – ksiądz Marcin Kłoczyński.
Gdy w 1772 roku nastąpił I rozbiór Polski, wówczas Sucha znalazła się w obrębie zaboru monarchii Habsburgów. Franciszek Józef II wprowadził w życie reformy józefińskie, które miały za zadanie podporządkować kościół państwu. W wyniku reform likwidowano klasztory i na miejsce zakonników wprowadzano księży diecezjalnych. W Suchej owe zmiany wcielono w 1782 roku, wówczas dotychczasowy budynek klasztoru przemianowano na plebanię, a pierwszym proboszczem już spoza grona zakonników, był ksiądz Ignacy Machayski.
Pod koniec XIX wieku Sucha uzyskała prawa miejskie. Dotychczasowa XVII-wieczna świątynia była już za mała, by pomieścić wiernych, dlatego w latach 1899-1908 z fundacji mieszkańców, kolejarzy oraz hr. Anny Branickiej z Hołyńskich i jej syna Władysława, wybudowano nową świątynię. Do dziś można podziwiać XVII-wieczną świątynię i stojący obok kościół z przełomu XIX/XX wieku.