Wystawa stała

„Przedmioty martwe są zawsze w porządku i nic im, niestety, nie można zarzucić. Nie udało mi się nigdy zauważyć krzesła, które przestępuje z nogi na nogę, ani łóżka, które staje dęba. Także stoły, nawet kiedy są zmęczone, nie odważą się przyklęknąć. Podejrzewam, że przedmioty robią to ze względów wychowawczych, aby wciąż nam wypominać naszą niestałość”.
Zbigniew Herbert, Przedmioty [w:] 89 wierszy, Kraków 2008, s. 141.

Jak w wierszu Herberta, tak i na wystawie stałej w Muzeum Etnograficznym w Krakowie niezmienne pozostają jedynie przedmioty. Powstała kilkadziesiąt lat temu ekspozycja przedstawia różne aspekty minionego świata wsi. Od tamtej pory podlega ona nieustannym reinterpretacjom. Przyglądając się zaprezentowanym na wystawie obiektom, kolejne pokolenia muzealników i zwiedzających wciąż na nowo próbują znaleźć odpowiedź na pytanie: „Jak człowiek organizuje swoją rzeczywistość?”

Pochodzące z różnych regionów etnograficznych Polski eksponaty są pogrupowane w mikrohistorie o kolejnych etapach życia człowieka, jego stosunku do przyrody, pracy, domu, twórczości, religii, obrzędu i do drugiej osoby.
Wystawę stałą można więc traktować całościowo lub fragmentarycznie – brać na warsztat konkretne obiekty. My proponujemy cztery perspektywy: Od środka, Rytm życia, Rzeczy ludzkie oraz Nieobjęta ziemia. Nie stawiamy jednak kropki. Otwieramy miejsce na nowe interpretacje i pozwalamy rzeczom działać – zachwycać, inspirować, pamiętać i… wypominać.